پلیس فاسد،دلال مواد مخدر،قاتل سریالی،قاضی کینه توز،خونآشام عاشق،دکتر بی رحم. اینها عمده صفت هایی هستند که میتوان به شخصیتهای اصلی سریالهای این دوره زمانه نسبت داد.شخصیتهایی که با درخشش خود باعث شدند قرن 21 را دوران طلایی تلویزیون بنامیم.
شرلوک هلمز دیدنش چه در سریال چه درفیلم خوشایند است، الیور کوئین با سریال Arrow جایی در قلب هوادارن تلویزیون برای خودش باز کرده؛ Doctor Whoبا کارهای عجیب خود همیشه تازگی دارد،Don Draper سریال Mad Men برای خیلی ها تبدیل به الگو شده است؛ Ichabod Crane و Abbie Mills با فداکاری و جان برکف بودن سعی در نجات دنیا از اهریمن های آمریکایی دارند که درسریال Sleepy Hollow شاهدش هستیم.
الگویی که امسال به جد درساخت سریال دنبال میشود ، الگوی "
ضد قهرمان" نام دارد. شاید بارزترین مثال این الگو سریال
True Detective و دو شخصیت اصلی آن، "راستین کوهل و مارتی هارت" باشد.دو پلیس که علی رقم فلسفی و قانونی بودن حرف ها و کارهایشان اغلب مواقع با مشکل مواجه شده اند.
"من کسی ام که در میزند" شاید طلایی ترین دیالوگ و شاه کلید دری باشد که رو به دوران طلایی تلویزیون گشوده میشود.والتر وایت و خلق شخصیت جاودانه ای چون "هایزنبرگ"مصداق این دوران است. "تعجب میکردی اگر میفهمیدی یه آدم بدی هستی؟" این دیالوگیست که "هارت" از "کوهل" درسریال True Detective میپرسد. مشابه چنین حرفی دوهفته قبل درسریال The LeftOvers گفته شد.وقتی رئیس پلیس "Kevin Garvey" از Clara سوال میکند "آیا تو آدم خوبی هستی؟" و جواب "نمیدانم" را درجواب میشنویم.
ضد قهرمان بودن سیر داستانی بسیاری از سریال ها مثل
True Detective،The Killing و Fargo باعث شده تا قهرمانهای داستان با وجود پیروزی بر معذلاتشان، نتوانند آنگونه که دوست دارند برای خودشان قهرمان جلوه کنند. چقدر خوب میشد رستگاری قهرمانهای سریالها به خودشان هم حس لذت بخشی میبخشید
.Dexter,Vic Mackey و Jack Bauer و غیره مصداق شخصیتهای قهرمانی هستند که از خودشان راضی نیستند.
چند هفته ی دیگر Gothamپخش خواهد شد.این سریال همان
Fargoی مصور است.تنها فرق دوسریال ساخته شدن اولی از روی کتاب مصور است.وگرنه داستان و چالش مشابه است. چه خوشتان بیاید یا خیر تلویزیون به خلق قهرمان میپردازد و شخصیت برای همه ی طرفداران تبدیل به قهرمان میشود ولی در ذات خود کارکتر؛ تناقض باعث میشود تا "از خود بیزاری" را شاهد باشیم.
بهترین مثال برای این حرف
Walter White سریال Breaking Bad است.این شخصیت چه بد چه خوب؛ برای تمام سینمادوستان یک قهرمان است ولی برای خود شخصیت چطور؟به یمن شخصیت پردازی خوب وینس گیلیگان این نکته را میفهمیم که والتروایت از خود وزندگی اش بیزار است و مهم نیست که برای بینندگان قهرمان باشد یا خیر.
شما عاشق
The Walking Dead هستید و دوستانتان هم همین حس را دارند. پخش اپیزود نهایی فصل چهارم این سریال باعث شد شبکه ی AMC با 15.7میلیون بیننده رکوردی برای خودش دست و پا کند.15.7میلیون نفر اعلام شده افرادی هستند که این اپیزود را با پرداخت پول عضویت و تماشای دیجیتالی (غیردانلودی) تماشا کرده اند.
پخش سریالی همچون TWD به مااین حس را میدهد که در دوران طلایی تلویزیون جایی برای ترس هم وجود دارد؛ ولی از دیدن یک گروه که برای زنده ماندن تقلا میکنند و با زامبی و آدمخوارها دست و پنجه نرم میکنند شمارا خسته نمیکند؟
شخصیتهای این سریال گاها به بدترین نحو ممکن ازبین بینندگان میروند و این اندوه فقدان این شخصیتهاست که تا هفته ها گریبان گیر بینندگان میشود.نکته ی عذاب آور سریال جایی بروز پیدا میکند که اگر شخصیتهای اصلی نمیرند؛ سریال طعم خوشایند خود را از دست میدهد.
استارت ساخت The Walking Dead چنین زده شد که باید شخصیت های اصلی حذف شوند تا مردم تمایل به دیدن سریال داشته باشند.آیا چنین چیزی درست است؟آیا میتوان به دیدن سریال The Walking Dead افتخار کرد؟
سریال پرخرجی چون
Game Of Thrones؛ را همگان دوست دارند.90درصد افرادی که اولین اپیزود سریال را میبینند به آن دل میبندند.درپس این محبوبیت با یک حمام خون درجه یک مواجهیم. اپیزودهای "عروسی خونین" و "جنگ عقرب و کوه" را به یاد بیاورید که چگونه شخصیتهای محبوب سریال یکی یکی غرق در خون میشوند.این مسائل را درنظر نمیگیریم و سریال را نامزد دریافت 19 جایزه ی امی میکنیم.
خیلی قبل تر ازینکه کوین اسپیسی به خلق کارکتر "
Frank Underwood" بپردازد وخودش را پادشاه کوهستان خطاب کند؛ جیمز گاندولفینی درحال رنگ و لعاب دادن به "
Tony Soprano"ئی بود که هم اکنون در صدر محبوبترین پاتاگونیست(شخصیتهای اصلی)سریالهای تلویزیونی قرار دارد.
درسال 2006 شبکه ی Showtimeهم تصمیم گرفت به کمپین "قهرمان سازی تلویزیون" بپیوندد و پروژه ی
Dexter را کلید زد.
شخصیت دکستر که تجسمی از کتاب داستان Darkly Dreaming Dexter است با تعریف دو داستان موازی از خود ؛ قهرمان خیل عظیمی از بینندگان میشود.قاتل سریالی که علی رقم قتلهای بی رحمانه اش به او عشق میورزیم درانتهای قصه به این نکته میرسد که اگر درجایی ساکت بنشیند به اطرافیان خود کمتر آسیب میزند.
والتروایت؛دن دراپر،راستین کوهل،ری داناوان و.... یک لیست بی انتها از قهرمان هایی میسازند که تنها برای بینندگان این حس را برمی انگیزند و در ذات خود ؛ با خودشان سر جنگ دارند.
بااین قضیه که دیگر سریال مشابه
Breaking Bad را نخواهید دید کنار بیائید.دیگر سازندگان متانمفتامین صنعتی؛دلال های مواد و وکیل های غیر قانوی را تماشا کردن بخشی از برنامه ی هفتگی ما نخواهند بود. این سریال دو نمونه از حقایق غمناک تلویزیون را برایمان بازگو میکند. باشروع سریال ما مجبوریم با معلم ساده و بدبخت دبیرستان همزاد پنداری کنیم و درانتهای سریال خودمان را همپای یک قاتل درجه یک پیدا میکنیم.تااینجای قصه همه چیز بروفق مراد است ولی وقتی متوجه میشویم که باید با سریال و خاطراتش خداحافظی کنیم هرچه که بود در انتهای اپیزود نهایی برایمان تلخ میشود.
اگر AMC میتوانست نمرات 10از10 دوفصل نهایی را پیش بینی کند؛ کاری میکرد تا والتر وایت بیخیال فروش مواد به منطقه ی آلبوکرک شود و زندگی عادی اش را تا چندسال فیلمبرداری میکرد و جوایز را درو میکرد.
