Oscar 2017 : بحث و تبادل نظر پیرامون فیلم های برتر فصل اسکار

http://picoup.ir/images/36349451466595886977.jpg در این تاپیک می توانید پیرامون فیلم های برتر دارای شانس کسب عنوان در هشتادونهمین نهمین دوره این مراسم بحث و تبادل نظر نمایید. »»قوانین و ساختار کلی تاپیک: 1-لطفا به نظر وشخصیت یکدیگر احترام گذاشته و از بحث های خارج از موضوع و تبدیل بحث به مشاجره خودداری نمایید. 2-تاپیک برای بحث بین کاربران عزیز می باشد لطفا از قرار دان مطالب به صورت کپی/پیست خود داری کرده و درصورت ترجمه مطلبی لینک منبع را قرار دهید.ضمن اینکه اخبار مرتبط با این مراسم در این تاپیک قرار خواهد گرفت. 4-اگر منحصرا و فارغ از شانس حضور در مراسم فیلمی را نقد می نمایید که تاپیک معرفی اختصاصی دارد تا حد امکان نقد خود را درتاپیک مربوطه قرار دهید. 5-لطفاتا حد امکان لینک IMDB فیلم یا فیلم های مورد بحث خود را در پست خود قرار دهید .ضمن آنکه پست های مبهم یا چند کلمه ای مثل "فیلم خوبی بود" "شاهکار بود..."فاقدمحتوا تلقی شده وبایگانی خواهد شد. 6-ازبحث پیرامون فیلم هایی که به لحاظ زمانی امکان حضور در این دوره مراسم را نداشته خودداری نمایید وتاحدامکان پیرامون آثار باکیفیت مناسب و دارای شانس حضور در بخش های مختلف این رویداد بحث نمایید.

دو تا کاش برای مراسم امسال دارم: کاش لویی مجری باشه (پارسال همون یه تیکه که اومد و جایزه‌ی بهترین مستند کوتاه رو داد، به نظرم از همه اهداکننده ها جالب‌تر بود؛ هم خیلی درست اون بخش رو توصیف کرد و هم خیلی خنده‌دار)، و کاش دوباره اصغر فرهادی و تیمش رو توی سالن ببینیم و دوباره اسمش خونده بشه و بیاد روی سن :Smiley88:

http://picoup.ir/images/06890890977021992968.jpg

The Handmaiden
کارگردان :چان ووک پارک
ساخت کشور کره

دیروز اقبال اینو داشتم که یک فیلم خوب و خوش ساخت از آقای Park Chan-wook ببینم.امسال فیلم خوب تا به این لحظه زیاد ندیدم بیشتر با فیلم های تجاری و بلاک باستری خسته کننده و راکد رو به رو بودم،به عقیده من سینمای غیر هالیوودی خیلی وقته که از خود هالیوود هم جلو زده،سال های زیادیه که اُسکار و سایر جشنواره ها به دقت دنبال می کنم و برای همینه که از تاپیک های اینجوری بشدت استقبال می کنم.و برای همینه که وقتی تاپیکی برای معرفی چنین فیلمی نوشته میشه این سلول های خاکستری مغز من برای دیدن فیلم به کار می اُفته یا همچون ماهیگیری حس صید خوبی در تور می بینم :Dبا تشکر از معرفی این جور تاپیک های عالی


چند سالی هست که لیست و نماینده فیلم های معرفی شده به اسکار بخش خارجی زبان برام از خود فیلمها و فیلمساز های هالیوودی مهم تر شده و یکی از این فیلم های خوب همین آخرین ساخته ی پارک بود که،رومانسی به شدت گیرا را به تماشاگر پیش کش می کنه،فیلمنامه،دکوپاژ و تصویر برداری عالی از دهه سی میلادی در کره بشدت چشمگیر و زیباست،تیم بازیگری کولاک به راه انداخته و تغییر زاویه دید و راوی به سه بخش مختلف برای بیننده توانسته خستگی 2 ساعت و نیم تماشای فیلم را کاملا از بین ببره،به طوری که شما گذشت زمان را نه تنها متوجه نمی شوید بلکه تمنای ادامه ی داستان و فیلم را در آخر کار خواهید داشت.

طراحی صحنه و لوکیشن( مخصوصا از باغ زیبای بانو Hideko ) شما را از همان ابتدای داستان محصور خودش می کنه و از همان ابتدا شما را گروگان دیدن فیلمی عاشقانه،اروتیک می کنه،ادیت صحنه ها و نحوه روایت داستان کاملا منطقی و بی نقص بوده و به این نکته اکتفا کنم که شما کاملا با فیلمی حرفه ای چه از لحاظ داستان سرایی و چه از لحاظ تکنیکی روبه رو هستید.پارسال بود که با داداش هومن فیلم کارول رو ترجمه کردیم و اون زمان برای هردوی ما اون فیلم با بازی کیت بلانشت و رونی مارا، هر دوی ما رو بدجور شیفته خودش کرده بود، اما واقعه بینانه از دید من این فیلم خیلی سر تر و بهتر از کارول تاد هینز می باشد.متاسفانه این فیلم جز نماینده کره به معرفی اُسکار انتخاب نشد اما این هیچ ارزش زیباشناختی از دیدن این فیلم کم نمی کنه امیدوارم وقت بزارید و این فیلم زیبا رو ببینید

اضافه شده در : 1

اضافه شده در : 23 minutes

http://picoup.ir/images/38759376764492461858.jpg

Elle
کارگردان:Paul Verhoeven
ساخت کشور فرانسه

یکی از بهترین فیلم های جشنواره کن امسال بود که دقیقه نود در این جشنواره حضور پیدا کرد
در لیست اولیه نامزد های بهترین بازیگر زن نقش اصلی ایزابل هوپرت هم جز بازیگرانی که میتونه شانس نامزد شدن در اُسکار را داشته باشه
لحن فیلم و بازی ها جدی و ژآنرش درامی هیجانی می باشد و به موضوع تجاوز و ورود به حریم شخصی افراد می پردازد،بدون شک ایزابل هوپرت یکه و تنها این فیلم را به جلو می برد. اِلمان ساسپنس یا تعلیق در این فیلم ذهن بیننده را به شَک نسبت به فرد متجاوز، به هر شخصیتی در داستان سوق می دهد.فیلمنامه و بازی عالی خانم هوپرت میتونه تنها دلیل شما برای دیدن این فیلم خاص باشه،آخرین و جدیدترین اثر سینمایی پال ورهوون با حال و هوایی اروپایی و متفاوت از ساخته های قبلیش می باشد و با نقد های مثبتی که از سوی منتقد های معروف روبه رو شده و همچنین نماینده معرفی شده از سوی کشور فرانسه به هنر های علوم اُسکار میتونه تنها دلیل منطقی برای جذب کردن مخاطب به این فیلم خاص و هنری باشه.

با اجازه و کسب احترام از تمامی دوستان بنظرم میاد بهتره در کنار معرفی شانس ها و نامزد های اُسکار امسال، دوستان و کاربران تی وی ورلد بیان و در مورد فیلم های خاصی که امسال دیدن و به نظرشون جالب و دیدنی بوده صحبت کنند و فیلم های خوب امسال را معرفی کنند که این امر باعث میشه علاوه بر دیدن و بحث و نقد راجع به آثار اُسکاری امسال، فیلم هایی که با وجود پتانسیل بالا در جمع اُسکار و رای دهنگان آکادمی حضور ندارند صحبت کنند و با معرفی کار های خوب ساخته شده در سال جاری همدیگر را از فیلم های بکر و دست نخورده سال جاری بیشتر آگاه کنیم.

https://static1.squarespace.com/stat...tain+Fantastic

Captain Fantastic

زمستان گشته بود که با معرفی مختصر فیلم ( کاپیتان فوق العاده) در جشنواره ساندنس آشنا شدم.این جشنواره در طی چند سال اخیر به یکی از مهمترین مراسم سینمایی تبدیل شده و هر سال فیلم های خوبی از این جشنواره بیرون می یاد که در صورت اقبال و شانس و سرمایه گذاری خوب،به همراه تبلیغات گسترده میتونن در نظر رای دهندگان آکادمی نفوذ پیدا کنند.یکی از این فیلم های خاص که امسال دیدم همین فیلم Captain Fantastic بود، که خیلی اُمید داشتم و دارم که همچون آثاری محشر نظیر فیلم هایی Little miss sunshine و Beast of no nation در اُسکار امسال حضور داشته باشند،البته برای فیلم باز هایی نظیر من و شما صرفا حضور یک فیلم در اُسکار نمیتونه دلیل مناسبی برای خورد کردن،کوبیدن و یا چشم پوشیدن از آثار سینمایی غیر اُسکاری باشه،فیلم ( کاپیتان فوق العاده) داستان یک پدر تنها را روایت می کنه که قصد داره فرزندانش را از دنیای ماشینی،پیشرفته امروزی خارج کنه و معنای واقعی زندگی را در جایی که خبری از هیچگونه تکنولوژی نیست درک کنند،به همین منظور او به همراه بچه هایش راهی سفری به جنگل های شمال آمریکا میشن
به نظرم فیلمنامه اش در حد اسکار هست؛ بسیار واژه ها،دیالوگ ها و صحبت هایی که پدر خانواده در قالب پند و نصیحت به بچه هاش انتقال میده به دقت انتخاب شدن چون میخواد یه اتوپیا رو نشون بده که عاری از کلیشه های دنیای مدن و امروزیه. خصوصا اینکه در دیالوگ های بین اعضای خانواده به هیچ وجه واژه های کلی گو مثل : "جالب" "زشت" "قشنگ" "مزخرف" در دیالوگ های مهم دیده نمیشه. در یک قسمت از فیلم میبینیم که دختر خانواده میگه جالب... پدرش که نماینده یک رهبر فلسفی هست که میگه این واژه دقیق نیست!در مورد موسیقی متن که بر حسب سلیقه میگم عالیه. ولی در کل تناسب و ارتباط بسیار خوبی با پلان ها و سکانس ها داره.

در مورد تحلیل خود داستان فیلم هم باید بگم این فیلم نمیخواد بگه که این نوع زندگی کردن درسته؛ داره در قیاس با علم زدگی و عوام زدگی مردمی که در زندگی روزمره خودشون غرق شدن یک زندگی آرمانی رو توصیف میکنه. داره میگه شما به طور مثال به سرعت 70 کیلومتر در ساعت عادت کردید اما این نرمال نیست! شما به بازی های کامپیوتری، چاقی، غذای بد، پوشش لباسی که واقعا آزاردهنده میتونه باشه عادت کردید اما این نرمال نیست! نرمال رو به نوع دیگه ای داره توضیح میده.
در قسمت دیگه ای از فیلم میگه کسی رو نباید مسخره کرد غیر از مسیحی ها رو یا جای دیگه میگه بودیسم مذهب نیست که نوعی فلسفه است؛ داره به پردازش داستان کمک میکنه و در کنار شخصیت پردازی بسیار فشرده سعی داره تا این عوام زدگی رو در میان مردمی که مخاطبش هستن، از بین ببره.کاپیتان فوق العاده در نقش پدر خانواده سعی داره که کشتی حامل اعضای خانواده اش رو از طوفانی پر تلاطم نجات بده و در کنار سرزمین امنی بدون عُرف،باید ها و نباید ها به سلامت لنگر بندازه.

http://statcdn.fandango.com/MPX/imag...t_Trailer1.jpg

Embrace of the Serpent (2016)

می رسیم به فیلم زیبای (در آغوش مار) اثری از کارگردان کلمبیایی Ciro Guerra،در این فیلم 2 ساعته منظور از مار، رودخانه بزرگ آمازون می باشد،فیلم پر است از نماد های سیاه و سفید که در عصر حاضر که ما زندگی می کنیم این نماد ها میتونه سمبل حمله به کشوری دیگر،غارت،کشت و کشتار،از بین بردن فرهنگ،تحمیل دین،نسل کشی و خیلی چیز های دیگه باشه، که برای انسان سال 2016 تابو،ناپسند زشت و خشونت وار تلقی میشه،داستان از دو دید متفاوت و در واقع دو محقق به فاصله ی زمانی 40 سال روایت میشه که محقق اول که در اوایل دهه ی 1910 از آمازون دیدار کرده با نوشتن خاطرات خود در مورد گیاهی شفا بخش و کمیاب باعث میشه که 40 سال بعد محققی دیگر برای ادامه کار او راهی این سفر بشه.وجه اشتراک سفر این دو محقق آلمانی یک فرد بومی از قبیله ای روبه انقراض در حاشیه رودخانه آمازون می باشد که بدون اینکه فیلمساز بخواهد نشان دهد، گریم این بازیگر بومی با گذشت 40 سال برای بیننده کاملا مشخص است.حضور این شخص بومی به فاصله ی 40 سال و برخوردش با دو محقق،ببینده را به این فکر وا می دارد که زمان به عنوان عنصری لغزنده،فراری و غیر قابل بازگشت در منطقه ای در کنار رود بزرگ آمازون و جنگل های ناب و بکرش میتونه از سرعتش کاسته بشه و حتی در سکانس هایی در فیلم احساس می کنیم که واقعا بعد از گذشت 40 سال این منطقه هنوز دست نخورده و طبیعی باقی مانده و زمان به کلی متوقف شده اما حضور آفت هایی مانند مبلغان های مسیحی و در کل ویروسی همانند تحمیل دین حتی در این منطقه نفوذ کرده و فرهنگ و رسوم قبایل مختلف انسان های این منطقه را به کل نابود کرده.

داستان از جهت های مختلف قابل بررسی است و میتوان نقد ها و بحث های فراوانی راجع به فیلم کرد.دلیل اصلی حضور این دو محقق آلمانی به این منطقه که به نظر در آخر دنیا قرار گرفته است پیدا کردن گیاهی کمیاب با خواص دارویی بی نظیری می باشد که می تواند بسیاری از مشکلات روحی و روانی افراد را حل کند،در فیلم این مسئله یعنی ناتوانی علم روز آن زمان در درمان بیماری های مختلف روانی شرح داده نمی شود و چه خوب است که شما در صورت دیدن این فیلم این مسئله را بدانید،ناتوانی علم روانشناختی انسانی، دو محقق را به لبه ی پرتگاه آخر دنیای آن زمان یعنی آمازون می کشاند تا بتوانند با تحقیق و پیدا کردن این گیاه، مردمشان را از عارضه های همانند مشکلات روحی و روانی نجات دهند.خود این گیاه مقدس میتونه سمبل مشکلات اساسی باشه که بشر در دهه ها و قرن های مختلف با انها روبه رو بوده و تنها راه غلبه بر این مشکلات و بیماری ها، گذشت زمان،تکامل و رشد عقلی انسان،و پیشرفت علم پزشکی می باشد.در اغوش مار از جهتی دین و علم را در مقابل هم قرار میدهد، و از جهتی دیگر حرص طمع و زمین خواری را در مقابل صلح و صفا می گذارد. همه ی این تقابل ها و نشان دادن کل مدت زمان فیلم به صورت سیاه سفید این مسئله را روشن می کند که انسان بزرگترین دشمن و تهدید برای حیات و زیستش می باشد.اگر در جنگ با طبیعت این موجود دوپا پیروز شود در واقع هستی اش نابود میشود.همیشه دیدن صحنه های جنگل های سرسبز و رودخانه بزرگ آمازون برای بیننده با فیلمبرداری اچ دی و رنگی، زیبا و محصور کننده است اما در این فیلم کارگردان با فیلمبرداری کل صحنه های فیلم به صورت سیاه و سفید برای این منطقه که زمانی شگفت انگیز و اُکسیژن زمین بود،غم و ماتم گرفته است

http://picoup.ir/images/24305375920665740299.jpg

A Bigger Splash

طرح یا پلات داستان فیلم اسیر منطق فیملنامه های متداول و رایج نشده است،فیلم همچون کارهای قبلی کارگردان حال و هوای عاشقانه های درام به سبک فیلم های اروپایی غیر متعارف دارد. جدید ترین فیلم کارگردان ایتالیایی Luca Guadagnino که پیش از این با فیلم های Melissa p و I'm love او را می شناسیم، در سومین اثر سینمایی اش، دیگر بیننده قادر به درک فلسفه،جهان بینی و داستان گویی این کارگردان شده است و به نکته بارز و برجسته مستقل بودن فیلمنامه( یا شخصی بودن فیلمنامه)،شخصیت ها و خط داستانش پی می برد.مخاطب آثار این کارگردان تصادفی بودن شروع و پایان یافتن فیلم و یا تصادفی بودن حضور شخصیت های مکمل را بدون اینکه خسته یا نااُمید شود می پذیرد.در فیلم قبلی این کارگردان Im love که نامزد اُسکار سال 2010 هم شد این نکته که فیلم خیلی تصادفی و در واقع نه از ابتدا بلکه از اواسط جریانی شروع می شود نیز به خوبی دیده می شد،سینمایی که Guadagnino در آن فیلم درست می کند،همچون اتوبوسی است که مخاطب را از وسط راه سوار می کند و در یک سفر یک ساعت و نیم خیلی زود مسافر یا مخاطب با قصه گویی وی خو و اُنس می گیرد و در نهایت در رضایت کامل فیلم را تا آخر می بیند.

داستان فیلم در مورد یک ستاره قدیمی موسیقی راک با بازی تیلدا سوینتن می باشد که به دلیل از کار اُفتادن تار های صوتی اش نمی تواند مثل گذشته بخواند و حتی به زور صحبت می کند و همین امر او را بسیار آزرده خاطر و افسرده کرده است،افسرده از اینکه سال های زیادی از زمانی که مشهور محبوب مردم و طرفدار های موسیقی بود می گذرد و او می بایست با تنهایی کَر کننده خودش و تنها با آدم های پیر و از کار اُفتاده که او را به یاد دارند، بسوزد و بسازد،دوست پسرش تصمیم می گیرد برای تغییر روحیه معشوقش او را به یکی از مناطق دور اُفتاده و خوش آب و هوای دهکده ای در ایتالیا ببرد تا با گذشت زمان روحیه شکسته شده معشوقش التیام یابد،اما همه چیز با ورود تهیه کننده این ستاره راک بهمراه دخترش از هم می پاشد.گذشته بین این تهیه کننده و ستاره راک،زمان حال و آینده همه را به مخاطره می اندازد و...فیلم برای من خیلی شبیه و یاداور فیلم استخر با بازی شارلوت رَمپلینگ بود و بنظرم یکی از فیلم های خوش ساخت امسال بود.

:and oscar goes to
"Silence"

http://8pic.ir/images/v819b2mtiic001npicnf.jpeg

یعنی ندیده بدجور بوی اسکار میده این فیلم از عالیجناب اسکورسیزی "تو چند بخش شانس داره مخصوصا بهترین فیلم":Smiley35::Smiley69:
فروشنده هم امیدواریم جز نامزدا باشه که حداقل یه امیدی داشته باشیم واسه خوشحالی با این که رقیب های خوبی داره مخصوصا نماینده آلمان که نخل طلا رو برد تو جشواره کن! "تونی اردمن"

هرسال یک سری فیلم ها هستند که به دلیل پیدا نکردن سرمایه گذار و پخش کننده، به دلیل بودجه کم به صورت مستقل باقی می مونند و بجز نمایش های محدود در بعضی جشنواره ها فرصت دیده شدن به تماشاچی ها را ندارند،اکثر این فیلم ها نه تنها ارزش دیدن بلکه ارزش نامزد شدن در مراسم ها و جشنواره ها هم هستند،فیلم باز ها ، عاشقان سینما خسته شدند از بس چهره های تکراری رو هر سال تو مراسم ها دیدند.

بازیگر ها،خواننده ها فقط عده ای خاص که فقط لباس هایشان عوض می شود هر سال در مراسم ها شرکت می کنند، چند سال دیگه باید مریل استریپ رو ببینیم؟؟،بازیگری که فیلم هاش دقیقه نود به اطلاع عموم می رسه و تو وقت اضافه هم نامزد میشه و حتی اگه نامزد هم نشه تو مراسم با یه لباس تیپ جدید حضور داره،خدایی مراسم اُسکار هم داره به خیلی چیز های تکراری که ما اینجا تو جامعه می بینیم و هرسال تکرار می کنیم و هرسال بی انگیزه تر میشیم نسبت بهشون تبدیل میشه.

فیلم های مستقل و کم بودجه زیر پای استودیو های بزرگ پخش له میشن و این فقط باعث میشه انگیزه کارگردان های جوان و تازه کار که خلاقیت زیادی دارند از بین بره و این باید زنگ خطر بزرگی برای رای دهندگان و پخش کننده گان مراسم آکادمی اُسکار باشه.

گلدن گلوب به نسبت اُسکار به کار های تازه منظورم فیلم و سریال های جدید و با اسم های بازیگران و کارگردان های و تهیه کننده های جدید بهتر برخورد می کنه و حداقل فرصت دیده شدن،نامزد شدن و حتی تقدیر شدن را به این جور فیلم ها و سریال ها و بازیگر ها رو می ده

اضافه شده در : 25 minutes

http://picoup.ir/images/48908568194055706069.jpg

من با اِما استون با فیلم Easy A اشنا شدم بازیگری که هم سن و سال منه با همون فیلمش مطمعن بودم که به زودی معروف میشه و نامزد و حتی برنده اُسکار میشه،این پیش بینی مال 6 سال پیش بود، و حالا تا چند هفته دیگه اِما استون رسما به یک بازیگر لیگ A ملحق میشه،

http://picoup.ir/images/44096126183112774314.jpg

تو پست قبلی در مورد فیلم و بازیگر های مستقل صحبت کردم،فیلم Paterson با بازی گلشیفته یکی از فیلم های خوبیه که خیلی مورد توجه منتقد ها قرار گرفته،بنظرم گُلی همون اِما استون 6 سال پیشه و باید منتظر این باشیم که در سال های نه چندان دور این بازیگر جسور،شجاع و با استعداد نامزد اُسکار بشه و این واقعیت دور از ذهن نیست،در تاریخ مراسم اُسکار تنها شهره آغداشلو توانسته به عنوان یک زن ایرانی نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل اُسکار بشه.این پُست رو می نویسم چون مطمعنم گلشیفته عزیز هم در سال های بعدی میتونه نامزد و برنده اُسکار و گلدن گلوب بشه.

صحبت از بازیگری شد برای خیلی از بازیگر ها سال های طولانی وقت هدر رفت تا بتوانند جایزه اُسکار را دریافت کنند مثل ده ها نامزدی دی کاپریو در یک دهه فعالیت هنری در سینما و بعدش از این مدت طولانی پارسال توانست بالاخره این جایزه را بدست بیاورد،اون طرف سکه هم هسند بازیگر هایی مانند کِیسی افلک که زیاد پر کار نیست و شاید بشه بگیم در کنار کم کاریش کم حوصله و تنبل هم بوده اما امسال شانس اول برنده شدن جایزه بهترین بازیگر مرد اُسکار رو داره

یک سری دیگر از بازیگرا هستند مثل کریستین ویگ،جنیفر انیستون،کریستین دانست، این بازیگر ها نیز سرنوشتی مشابه دیکاپریو دارند علارغم پر کار بودن هر سال جز Snub ها و یا خط خورده های برنده شدن اُسکار یا نامزدی می شوند، همانند گلشیفته به این سه بازیگر زن هم ایمان دارم که بالاخره در سال های آتی برنده جایزه اُسکار میشوند

-

از سال 2010 به بعد بنظرم هر سال نامزد ها و یا برندگان اُسکار در کتگوری های مختلف از ماه ها قبل مشخص بودند و این امر نیز امسال بسیار قابل پیش بینی می باشد.برای من این جنبه از مهم ترین رویداد سینمایی سال دیگه تازگی،طراوت و هیجان نداره و بیشتر به دنبال الماس های گمشده( فیلم های خاص کم تر دیده شده ) هستم. مایلم از این فرصت در این تاپیک استفاده کنم و فیلم های خوبی را که زیر سایه بلند فیلم های بزرگ گم شده اند، معرفی کنم.

Everybody Wants Some

شاید برای خیلی از ماها دهه ی 80 میلادی معنا و مفهوم خاصی نداشته باشه،دورانی که روسیه و آمریکا رقابت سنگین فضایی آغاز کرده بودند،مایکل جکسون هنوز رنگ پوستش سیاه بود،و باحال ترین پلتفورم کامپیتوری برای بچه های آن نسل کومودور64 بود، در دوران ریاست جمهوری ریگان سفینه های فضایی برای اولین بار از مدار زمین خارج شدند و مرز ها و محدودیت ها به عقب رانده شدن و فوندانسیون بنای ژانر علمی تخیلی توام با حقیقت در سینما با همت ریدلی اسکات با ساختن بیگانه و ادامه ی آن توسط جیمز کامرون شالوده گذاری شد.مُد لباس های آن سال ها شلوار های جین لوله تفنگی موهای بلند با شقیقه های دراز و آبجو خوردن برای پسر های جوان یک اجبار بود و نوعی مرد شدن به حساب می امد، و همینطور شلوار های لی بلند به همراه مو های فر سشوار شده که برای اکثر دختران الزامی بود

http://picoup.ir/images/46725641895184307757.jpg

اما فیلم خاطره ی اتفاق تمامی این نکات و دستاورد های این دهه ی مهم در تاریخ بشریت را به عهده ی قدرت حافظه ی مخاطبانش گذاشته است، تماشاگر فقط با جنبه ی کمدی و جُک های پر سر و صدای آن روز جوانان آن دوره رو به رو می شود.پارتی های که آن زمان عُرف بوده،نحوه ی مخ زنی پسر ها برای تور کردن دختر ها و کلی شوخی و دل خوشی هایی که امروز دیگر دِموده، مسخره،و متاسفانه دیوار وار و غرق شده در لایه های خاک دیده ی زمان شده.

کارگردان ریچارد لینکلیتر( Boyhood ) که دیگر برای هم آشکار است برای دل خودش فیلم می سازد و کاری به هالیوود و عرف های امروزی ندارد، با مهارت خاصی، تَل سنگین گرد و خاک این بازه زمانی را همراه با جزئیات دقیق، کاملا تکانده و در راهروی تالار خاطره های دهه ی 80 ما را مستقیم به کالجی محلی در شهر تکزاس می برد،زمانی که فقط سه روز تا باز شدن سال تحصیلی جدید باقی مانده است،و همه ی بچه های خوابگاه پسرانه که به لطف بهترین بودن در تیم بیس بال دبیرستان خود بوده اند،مشمول جایزه اسکالرشیپ شده اند.

داستان روایت اعضای تیم آکادمی بیس بال تکزاس می باشد که قصد دارند در سه روز بافی مانده به شروع سال تحصیلی نهایت دیوانگی، خوشی گذرانی را تجربه کنند.

http://picoup.ir/images/24528236124999877116.jpg

شخصیت های فیلم لینکلیتر همگی سعی دارند نشان بدهند که دیگر پسر بچه ای جوان و حرف گوش کن نیستند ،بلکه تبدیل به یک فرد مستقل،قوی، و به معنای عام مرد شده اند،اما در جای جای فیلم با بچه گی که هنوز این جوان ها با آن دست و پنچجه نرم می کنند به خوبی مشخص است،بیننده در ابتدا فکر می کند شاهد فیلمی پارتی وارانه به سبک بچه های دبیرستانی است و گه گاهی هم متوجه می شود خبری از خوش گذرانی های نوجوانی و تین اجی نیست اما نحوه فکر کردن،صحبت کردن مرد های سیبیلو و ریش دار بر این منطق صحه می گذارد که علارغم بزرگ بودن سن شخصیت های داستان درون آنها همچنان ساده،بی آلایش و نوجوان گونه است،فیلم مرزی بین دوران بلوغ و مردانگی است.فیلم از نظر من شخصیت اصلی ندارد و میتوان گفت که هر تمامی 15 تا 20 بازیگر مشغول به تحصیل در این کالج همگی با هم شخصیت اصلی و درون مایه فیلم را تشکیل می دهند.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط joker8

مخصوصا نماینده آلمان که نخل طلا رو برد تو جشواره کن! "تونی اردمن"

---

من ، دنیل بلیک ، جایزه ی نخل طلای کن سال پیش رو برد.