[اکران اختصاصی انجمن] فیلم اول: Lock, Stock and Two Smoking Barrels

http://imgiran.com/images/8xhirh2zl6sco2olntog.jpg شاید با شنیدن اسم گای ریچی همه یاد فیلم قاپزنی با بازی زیبای برد پیت بیوفتیم اما فیلم Lock, Stock and Two Smoking Barrels اولین ساخته بلند این کارگردان انگلیسی است . هر دو فیلم در یک بستر و با یک تم مشابه پیش میروند ، اما پختگی کاراکترها و انتخاب مناسب تر بازیگرها شاید تنها نقطه برتری Snatch نسبت به Lock, Stock and Two Smoking Barrel باشه و در واقع کارگردان در فیلم دوم خود عیوب فیلم اول را بر طرف کرده و میتوان گفت قاپزنی یک سر و گردن بالاتر از فیلم اول اوست، البته هر دو فیلم به موفقیت ها زیادی دست پیدا کردند و نظر منتقدان زیادی را به خود جلب کردند. ضرب آهنگ سریع فیلم مخصوصا در چند دقیقه ابتدایی که هنوز تماشاچی با فیلم انس نگرفته شاید باعث سردرگمی بیینده بشه اما خشونت موجود در فیلم به همراه چاشنی طنز بیننده رو مجاب به دیدن فیلم تا انتها میکند. از نکات مثبت فیلم کاراکتر های خاص و به یاد ماندی به همراه اسم های خیلی خاص برای هر کدام است . حضور چند دقیقه ای استینگ در فیلم و اون نگاه معنی دار شاید هیچ گاه از خاطر سینما دوستان فراموش نشه . به این نکته هم اشاره کنیم که این فیلم اولین تجربه سینمائی جیسون استاتهام هست . داستان فیلم در لندن رخ میده و از اون جایی شروع میشه که چهارتا دوست اوباش و خلافکار که یکی از آن ها استعداد خاصی در پوکر داره تصمیم می گیرند هر کدام مبلغی را برای شرط بندی دوست نابغه شان روی هم بگذارند این چهار نفر که به برد دوستشان مطمئنند با مخوفترین قمار باز انگلیس وارد بازی می شوند و در نهایت نتیجه این بازی برای این چهار دوست بدهکاری زیادی به مخوفترین بزهکار لندن است که هیچ یک توان پرداخت این بدهی را ندارند .................. امیدواریم از دیدن این اثر در کنار ما لذت ببرید.

http://www.picoup.ir/images/46038445451646621273.pnghttp://www.picoup.ir/images/23423472445132953874.png

http://picoup.ir/images/93503528360772031105.jpg http://picoup.ir/images/47720970836512537561.jpg

8. اول امتياز دادم بعد ...

»» حذف به قرينه‌ي مستي. فيلم رو كه ديدم و داستانش رو شنيدم ياد محتواي اين تاپيك انجمن خودمون افتادم (كه البته من فعال نيستم فقط پيگيري مي‌كنم).
هر گروه بدون اينكه متوجه باشند داستان ناقص زندگي خودشون رو كامل كردن. اونم تا انتها (مرگ)
يه پايان فوق‌العاده. با ديدن اين فيلم تا اندازه‌ايي زنده شدم.
شخصيت‌هاي خل و چل اصطلاحا "ك**خل" با اشتباهات سهوي و جاهل‌بازي و تم كمدي دائمي فيلم كه هرگز سقوط نمي‌كنه من رو ياد جزئيات عناصري انداخت كه توي داستان فيلم‌هاي "مك‌دانا" (نابغه ايرلندي) وجود داره حالا با يه ذره تفاوت در اجرا و روح خشونت‌طلب مك‌دانا كه قطعا اين فيلم ازش عقب مونده (حالا ممكنه در اجراي خشونت همين مقدار توانايي وجود داشته يا اصلا فيلم برنامه‌ايي براي اين قضيه‌ي دوست‌داشتني اين روزهاي سينما‌هاي دنيا نداشته. منظورم تاكيد روي خشونته) البته زبان انگليسي و لحن لندني فيلم هم در فرايند شبيه شدن به "مرد ايرلندي" بي‌تاثير نبوده.
نمي‌دونم تا به امروز كسي سراغ "بازسازي"ش رفته يا نه؟! ولي خدا كنه چنين اتفاقي نيفته. اين رو بخاطر اين ميگم كه من به عنوان مخاطب فيلم وقتي الان بهش فكر مي‌كنم دوست دارم يه چيز مدرن‌تر و پر‌رنگ‌تر و امروزي‌تر از اين داستان و شخصيت‌ها بسازم حالا چه برسه به تهيه‌كنندگان و كارگردان و ... يعني يه جور "قلقلك" براي "بازسازي"!
خدا رو شكر (البته اطلاع دقيق ندارم) باوجود اينكه فيلم قابليت ادامه‌دار بودن رو داشته هنوز همين "تك" باقي مانده و يه عدد 2يي به اسم طولاني و عجيب غريبش اضافه نشده.
فقط يه مطلب هست كه اصلا باهاش جور نشدم. اونم حضور "راوي" كه بيشتر در معرفي شخصيت‌ها كمك مي‌كرد و بعد به طور كلي حذف شد و در پايان و سر قضيه‌ي "تام و اسلحه و كريس بزرگه" دوباره سر و كله‌اش پيدا شد.
فيلم‌هاي تم اكران ماه گذشته واقعا خسته‌كننده و سرد بودن ولي اولين گزينه‌ انتخابي براي "تم" اين ماه كاملا برعكس قصه‌ي سابقه. اميدوارم اكثر بچه‌ها اين فيلم رو ببينن.

به به :Smiley36: گای ریچی از اون دسته از فیمساز هاست که با ارفاق میشه روشون لیبل "صاحب سبک"زد که البته این موضوع هیچ ربطی
به خوب یا بد بودن کارگردان نداره.بلکه فقط مسیر خاص کارگردان رو مشخص می کنه مسیر که دیگران قبلا نرفتن یا به شیوه ای متفاوت خلقش
کردن.اگه سری فیلم های شرلوک هولمز رو دیده باشید،با دیدن این فیلم متوجه خواهید شد که فقط همین سبک متفاوت فیلم سازی هست
که باعث شده همچین فیلم های پیش پا افتاده قابل تحمل و دیدن بشن.بگذریم.

lock,stock... از جنس فیلم هایی هست که چند داستان موازی رو به صورت همزمان پیش می بره اما برعکس اکثر نمونه های هالیوودی این
سبک،داستان های فیلم به صورت مجزا از هم و فقط با ارجاعات کم و مختصر دنبال نمیشه.بلکه داستان ها کاملا پیرو روابط علت معلولی هستن
کاملا تفکیک ناپذیرن.این موضوع البته با اینکه جذابیت خاصی به کار داده اما باعث شده مخاطب دچار سردرگمی و اشفتگی ای بشه که شاید
ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﺮای ھﻤﭽﯿﻦ ژاﻧﺮی ﺑﯿﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ .رﯾﺘﻢ ﺗﻨﺪ و دﯾﺎﻟﻮگ ھﺎی ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ھﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ظﺮاﻓﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ (ﮐﻪ ﺑﻌﺪا ﺗﻮ اﺳﻨﭻ
ﺑﮫﺶ ﻣﯿﺮﺳﻪ) اﯾﻦ ﺳﺮدرﮔﻤﯽ رو ﺗﻌﺪﯾﻞ ﮐﻨﻪ،ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺷﺪﺗﺶ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.(ﮐﺎرﮔﺮدان ﺗﻮی ﻓﯿﻠﻢ ﺑﻌﺪﯾﺶ ﺑﺎ ﺟﺪا ﮐﺮدن اﯾﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ از داﺳﺘﺎن اﺻﻠﯽ
ﻣﺎﺟﺮا و ﻗﺮارداﻧﺸﻮن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺟﺎﻧﺒﯽ،ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ھﻤﺎھﻨﮕﯽ رﯾﺘﻢ ﻓﯿﻠﻢ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ)اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻞ اﺛﺮ زﯾﺮ
ﺳﻮال ﺑﺮه و ﻣﺎ از ﻓﯿﻠﻢ ﻟﺬت ﻧﺒﺮﯾﻢ.طﻨﺰ ﭘﺮ ﺣﺠﻢ ﻣﺎﺟﺮا در ﺗﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﮑﻼت ﯾﻪ ﻋﺪه ﮔﺎﻧﮕﺴﺘﺮ ﺑﺰرگ و ﺧﺮده ﭘﺎ،ﺗﻀﺎد ھﺎی ﺟﺎﻟﺒﯽ رو ﺑﻪ ﻣﺨﺎطﺒﺶ
منتقل می کنه طﻨﺰی از ﺟﻨﺲ طﻨﺰ ھﺎی ﺑﺼﺮی وﯾﺎ رﮐﯿﮏ ﻧﯿﺴﺖ.ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺧﻼﻗﯿﺖ ﻧﺴﺒﺘﺎ زﯾﺎدی از ﺧﻠﻖ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ھﺎی ﻧﺎﻣﺎﻧﻮس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه .ﺑﺮای
ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه و ﮐﺎرﮔﺮدان ﯾﮏ ﻓﯿﻠﻢ رو ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺒﯿﻨﻢ ھﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪه ﭼﻮن ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ درک رو از ﻓﯿﻠﻤﻨﺎﻣﺶ داره
و اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﺟﮫﺖ ﻣﯿﺪه و ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻪ ﺣﺘﯽ اﺛﺮی ارزﺷﻤﻨﺪ ﺗﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ھﺴﺖ ﻧﺸﻮن داده ﺑﺸﻪ .اﻟﺒﺘﻪ از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ
ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺷﺨﺺ ﺧﺎﻟﻖ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ دو ﻣﻘﻮﻟﻪ ﻟﻨﮓ ﻣﯿﺰﻧﻦ ،ھﻤﯿﺸﻪ ھﻢ اﻧﺘﻈﺎر ﺷﺎھﮑﺎر رو ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.

اﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻧﻤﺎﯾﺎن ﮔﺮ ذھﻦ ﺧﻼق وﻟﯽ ﺧﺎم ﮔﺎی رﯾﭽﻪ.اﻣﺎ در ﺧﯿﻠﯽ از اﻟﻤﺎن ھﺎی ﮐﺎرﮔﺮداﻧﯿﺶ ﻧﻪ ﺗﻨﮫﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮی ﻧﮑﺮده ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﮫﺶ
ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ ﺑﻮده ﺑﺮای ﻣﺜﺎل اﺳﺘﻔﺎده ﺑﻪ ﺟﺎ از ﺗﮑﻨﯿﮏ ھﺎی ﺳﺎده ی ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮداری ﻣﺜﻞ اﺳﻠﻮﻣﻮﺷﻦ ھﺎ و اﺳﺘﺎپ ھﺎ،ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﺮدان اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﻣﯿﺪه ﮐﻪ از
ﺣﺪاﮐﺜﺮ ظﺮﻓﯿﺖ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺮای اﻧﺘﻘﺎل اﺣﺴﺎﺳﺎت دروﻧﯽ ﻓﯿﻠﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﯿﻠﻤﺒﺮداری ﺑﮫﺮه ﺑﺒﺮه.ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ اد از ﻗﻤﺎرﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ
ﺑﺎرزﺷﻪ.اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺳﯿﻨﻤﺎی اﯾﺮان از ﻓﻘﺪاﻧﺶ رﻧﺞ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ.اﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ ﯾﮑﯽ از اﺛﺎر ﻣﺤﺒﻮب ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯿﺸﻪ و
دﯾﺪﻧﺶ رو ﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ھﺎ ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﮐﺮدم و ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.اﯾﻦ ﺳﮑﺎﻧﺲ ھﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ی زﯾﺎد ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﻓﯿﻠﻤﻪ:

مشاهده محتوا اسپویلر

ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺸﻢ ﮐﻨﺘﺮل ﺷﺪه ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﺜﻞ زودﭘﺰ ﺑﺎ ﻧﮫﺎﯾﺖ ﺷﺪﺗﺶ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯿﺸﻪ

http://picoup.ir/images/97834960397053224007.jpg

فقط سه نفر رو میشناسم که میتونند همچین فیلم های اکشنی با همچین طنزی بسازند! مک دانا، ریچی و تارانتینو! تو یه سری چیزها با هم فرق میکنند اما هر سه به قول مجتبی صاحب سبک ان. از بین این سه نفر مک دانای ایرلندی محبوب بنده است! بعد تارانتینو و بعد گای ریچی. فیلم های ریچی خیلی سطحی تره از دو نفر دیگه است و به شخصه زیاد باهاشون حال نمیکنم.
درباره ی فیلم: فیلم خوبی بود اما همون جور که گفتند با روایت های تو در تو و رگبار دیالوگ ها (با انگلیسی دیدم) ادم رو گیج میکرد!! البته در اخر دیگه خوب میشه.
خیلی وقت پیش دیدم، چیززیادی یادم نیست! اما میدونم که فیلم انچنان خوبی نیست! 7.5 میدم. و به قاپ زنی 8

پ.ن پویا، بردار تاپیک هات هیچ وقت نظر سنجی نداره:Smiley36:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Chandler Bing

فیلم های ریچی خیلی سطحی تره از دو نفر دیگه است و به شخصه زیاد باهاشون حال نمیکنم.

---

بی خیال اشکان.یعنی واقعا فیلمی مثل 7 روانی رو از این فیلم پر مفهوم تر میبینی؟من که تو اون فیلم هیچ عمقی ندیدم ولی اینجا چند تا جوون دنبال پول کلفت دیدم که تو تمام لحظات فیلم کلید خوشبختیشون رو میزاشتن روی کولشون و به طرف اینو اون نشونه میگرفتن.حالا باز شاید با توجه به سلیقه ی ایرج مقایسه این دو تا رو از دیدگاه خشونت قابل قبول بدونیم(که اونم از نظر من مسخره اس ولی سلیقه اس دیگه)اما این که بیای یه کارگردان تازه کار رو با یه فیلم خوب و یه فیلم متوسط مقیاس قرار بدی برای درک کیفیت فیلمای ریچی،از 100 تا فحش هم بدتره

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط prongz

بی خیال اشکان.یعنی واقعا فیلمی مثل 7 روانی رو از این فیلم پر مفهوم تر میبینی؟من که تو اون فیلم هیچ عمقی ندیدم ولی اینجا چند تا جوون دنبال پول کلفت دیدم که تو تمام لحظات فیلم کلید خوشبختیشون رو میزاشتن روی کولشون و به طرف اینو اون نشونه میگرفتن.حالا باز شاید با توجه به سلیقه ی ایرج مقایسه این دو تا رو از دیدگاه خشونت قابل قبول بدونیم(که اونم از نظر من مسخره اس ولی سلیقه اس دیگه)اما این که بیای یه کارگردان تازه کار رو با یه فیلم خوب و یه فیلم متوسط مقیاس قرار بدی برای درک کیفیت فیلمای ریچی،از 100 تا فحش هم بدتره

---

شاید انتخاب کلماتم بد بود، فیلم مفهومی نساختن که یکیش سطحی تر باشه. حق داری با دوتا فیلم که یکیش عالیه و اون یکی متوسطه نمیشه یه کارگردان رو شناخت. اما بیا بهترین اثر این دوتا رو با هم مقایسه کنیم! اون طرف در بروژ هست این طرف قاپ زنی!!! من دیگه حرفی برای گفتن ندارم:Smiley36: شما خودت برو مقایسه کن.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Chandler Bing

شاید انتخاب کلماتم بد بود، فیلم مفهومی نساختن که یکیش سطحی تر باشه. حق داری با دوتا فیلم که یکیش عالیه و اون یکی متوسطه نمیشه یه کارگردان رو شناخت. اما بیا بهترین اثر این دوتا رو با هم مقایسه کنیم! اون طرف در بروژ هست این طرف قاپ زنی!!! من دیگه حرفی برای گفتن ندارم:Smiley36: شما خودت برو مقایسه کن.

---

اگه بناست کارگردان هارو مقایسه کنیم پس باید مجموع کاهاشونو مقایسه کنیم و بعد نظر بدیم.این همه کارگردان بودن که یه اثر فوق درخشان داشتن و اتفاقا همون هم باعث موندگاری اسمشون شده ولی هیچ وقت به بزرگی ازشون یاد نمیشه

اضافه شده در : 1

در ضمن این تفاوت فاحشی هم که شما فرمودید رو من بین این دو کار نمی بینم.حتی اسنچ رو به بروژ ترجیح میدم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط prongz

اگه بناست کارگردان هارو مقایسه کنیم پس باید مجموع کاهاشونو مقایسه کنیم و بعد نظر بدیم.این همه کارگردان بودن که یه اثر فوق درخشان داشتن و اتفاقا همون هم باعث موندگاری اسمشون شده ولی هیچ وقت به بزرگی ازشون یاد نمیشه

اضافه شده در : 1

در ضمن این تفاوت فاحشی هم که شما فرمودید رو من بین این دو کار نمی بینم.حتی اسنچ رو به بروژ ترجیح میدم

---

خب مجموعه کارهاش هم زیاد شاخص نیست، دوتا شرلوک داره که رسما بذاریم کنار بهتره! میمونه همین قاپ زنی و این فیلم. مارتین مک دانا دوتا فیلم بلند داره! در بروژ و هفت روانی! یه فیلم کوتاه هم داره که به خاطرش اسکار برده. به نظر من که مک دانا موفق تره. از طرفی فکر میکنم سبک شون اینقدر شبیه هم باشه که بشه فیلم هاشون رو با هم مقایسه کرد.
در بروژ از هر نظر سرتره! شما اون ور رالف فاینس و کالین فارل و برندن گلیسون رو داری، این ور بنسیو دلتورو و برد پیت و جیسون استاتهام:Smiley15: کارگردانیش هم بهتره! گای ریچی که کلا رو اسلوموشن کار میکنه. شما سکانس درگیری تو مسافرخونه بین هری و ری بیاید بیار. معرکه است.

پ.ن امتیاز متاش هم بهتره در بروژ.

خوب من این فیلمو چندسال پیش دیده بودم که با اکرانش مشتاق شدم دوباره به تماشاش بپردازم و مثل قبل لذت بردم. گای ریچی کارگردانی که همیشه با مواجه شدن با اسمش همیشه یاد سکانس های خوب و ماندگاره فیلم هاش می افتم. کارگردانی خلاق و با ایده های نو که توانست در آن زمان سبک و سیاق جداگانه از فیلم رو به جهان سینما عرصه کنه و با طرفدار زیادی هم مواجه شد. در مورد فیلم همون طور که مجتبی عزیر اشاره کرد صحنه های اسلوموشن و زوم زیاد و ... میشه مشاهده کرد، درسته با دیدن این سکانس ها در زمان حاضر چیز چندان خارق العاده ای به نظر نیاد و بی اهمیت باشه. ولی اگر در زمان خود فیلم با همچین صحنه ها و فیلمبرداری هایی مواجه میشدیم قطعا جذابیت خاص خودشو رو برامون داشت.در کل که هنوز من با دیدن این سکانس ها لذت کافی رو بردم. داستان و خلاقیت ریچی در طول فیلم که تمامی شخصیت ها به نوعی وابسته به یک هدف مشترک برای بدست آوردن نیازی که دارند تلاش می کنند و با مشکلاتی روبه رو میشن. می توان به طنزی که در طول داستان ادغام شده هم اشاره کرد دیالوگ ها ، رفتار ها که هر شخصیت به نحوه خودش به نمایش می ذاره. درکل به فیلم های ریچی علاقه زیادی دارم و همیشه از دیدنش لذت کافی رو بردم.

امتیاز : 8

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط prongz

اگه بناست کارگردان هارو مقایسه کنیم پس باید مجموع کاهاشونو مقایسه کنیم و بعد نظر بدیم.این همه کارگردان بودن که یه اثر فوق درخشان داشتن و اتفاقا همون هم باعث موندگاری اسمشون شده ولی هیچ وقت به بزرگی ازشون یاد نمیشه

---

کاملا با نظر مجتبی ذر این زمینه موافقم، کارگردان هایی بودند که وقتی یک فیلم خیلی خوبی رو ساختن در همان زمان حاضر اصلا قدردانی نشده ولی با گذشت زمان به شاهکار بودن اون اثر پی بردند.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط chandler bing

میمونه همین قاپ زنی و این فیلم. مارتین مک دانا دوتا فیلم بلند داره! در بروژ و هفت روانی! یه فیلم کوتاه هم داره که به خاطرش اسکار برده. به نظر من که مک دانا موفق تره. از طرفی فکر میکنم سبک شون اینقدر شبیه هم باشه که بشه فیلم هاشون رو با هم مقایسه کرد.

---

اشکان جان قصد اهانت ندارم فقط می خوام نظر شخصیمو عنوان کنم : اگر بنا به مقایسه کردن باشه همین دوتا فیلم ریچی در لیست 250 فیلم برتر imdb و با ریت و رای بالایی هم قرار گرفته که همین دو اثر باعث محبوبیت و ماندگار شدن اسم این کارگردان در جهان سینما شده.کسانی که علاقمند به سینما باشند قطعا یا فیلم هاش رو دیدن یا حداقل با اسم و رسمش آشنایی کامل رو دارند.

امتیاز منم 7.5

این فیلم ، یه فیلم معنا گرا نیس که خیلی ادمو به فکر ببره .. یه فیلم موقعیتیه که که به صورت اپیزودیک ( چند داستان موازی ) ساخته شده ....
>> ابتدای فیلم واقعا اعصاب خورد کنه ، وقتی حجم عظیمی از اسم ها و جایگاهاشونو می ریزه تو مخت یه جورایی نا امیدت می کنه اما زود می تونه متقاعدت کنه بقیه فیلمو ببینی

>> یه جورایی از شخصیت ها که به نوعی برا خودشون یه اصولی دارن و بهش پایبندن خوشم اومد ( مثلا همون رئیس باند سیاه پوست توی بار که باید بازی فوتبالشو ببینه ، این براش یه اصله و اجازه نمی ده کسی خللی توش وارد کنه ) ...

>> همیشه از کمدی موقعیتی خوشم می اومده ( این دیگه نقد نیست یه نظر شخصیه :Smiley36: ) و این باعث میشه زیاد خسته نشین ( مثلا وقتی می گه من از مامور جریمه نویس بدم می آد و همه میرن می زنن - یه جورایی منم دلم می خواد اگه دستم رسید یه سیلی بهش بزنم :Smiley36: و خیلی راحت مخاطب رو با خودش همراه می کنه) ... ولی با یک نگاه ساده می شه فهمید جایگاه کمدی موقعیتی با کمدی گفتاری چقدر تفاوت داره ... طنزهایی که بر اساس گفتار ساخته می شن معمولا جهانی نیستن و مختص همون زبان یا فرهنگ های مشابه هست مثلا طنزهای مهران مدیری ( شرمنده می دونم مقایسه خیلی بدیه .... زیاد سخت نگیرین )

>> همون خط اول هم گفتم یه فیلم معناگرا نیس ... بنابراین داستان فرعی ( یا در اصل : زیرداستان موازی ) تو فیلم وجود نداره و وقتی فیلم تموم میشه تنها جمله ای که به ذهن می رسه : قشنگ بود -همین

>> سعی کرده بود توی این فیلم ادمای سیاه و سفید نداشته باشه .... به جز چهار نفر اصلی تقریبا موفق شده بود ... در واقع مخاطب نمی تونست بگه دوس دارم اون سیاه پوسته زنده بمونه یا اونی که رفت دزدی بمیره ( همون سفید پوسته که همسایه چهار نفر بود )

--

پ ن : ممنون از دوستان که این فیلمو برا اکران خصوصی انتخاب کردن ... لذت بردم :Smiley30:

پ ن 2 : از دوستان به عنوان یه فرد کوچکتر خواهش می کنم فقط در مورد فیلم نقد کنن ... چون اینجوری خوندن نقد دیگران ( که خوشبختانه هیچ کدوم کپی از سایت های دیگه نیست ) لذت بخش تره ... مقایسه کارگردانا هم بی معنیه ... شاید 120 نفر بیان بگن فلان کارگردان آشغاله ، ولی وقتی من خوشم بیاد نظر همه اشون برام پشیزی ارزش نداره - این خاصیت هنره با دودوتا چهارتا نمیشه اثبات کرد ایکس از ایگرگ بهتره :Smiley17: