Tenet | یازدهمین اثر کریستوفر نولان؛ مرموز مثل همیشه

[kingnessi]

♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - اا اا اا اا اا » خلاصه داسـتان داستان این فیلم سینمایی تا به امروز در اختیار رسانه ها قرار نگرفته ولی حدس زده میشود که درباره سازمانهای جاسوسی و یک پرونده پیچیده این چنینی باشد. اا اا اا اا اا - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - » معرفی... جدیدترین ساخته "کریستوفر نولان" به نظر میرسد اشاره های فراوانی به فیلمهای قبلی او داشته باشد. نولان در ساخت این فیلم تمام جوانب احتیاط را رعایت کرده تا داستان به بیرون درز پیدا نکند و حتی در این راه به عوامل و بازیگرانش هم اعتماد نکرده و داستان را به صورت تقطیع شده در اختیار آنها قرار داده است تا هر کس فقط و فقط از خط داستانی مربوط به خودش باخبر باشد. نولان همواره فیلمساز جذابی بوده، از شروع کارش با فیلم مستقل و جمع و جور Following گرفته (که به اعتقاد خیلی ها از همان فیلمِ اول، نوید یه کارگردان توانا و پخته را میداد) تا هزارتوی Memento که شکستن رمزها و کدهایش بیننده را به شدت درگیر خواهد کرد. نولان استاد چرخش های ناگهانیست ، او پس از این فیلمها با یک درام جنایی و تاریک به نام Insomnia (به عقیده نگارنده بهترین فیلمش تا به امروز) سینماروها را غافلگیر کرد و سپس سه گانه بتمن را ساخت! Dunkirk آخرین اثر نولان در مقایسه با کارنامه گذشته او ، در فیلمنامه و شخصیت پردازی ضعف هایی داشت و به نظر میرسد او با در نظر گرفتن این انتقادها با فیلم جدیدش به فضای Inception بازگشته و قرار است شاهکاری دیگر را خلق نماید. نولان فیلم جدیدش را در هفت کشور فیلمبرداری کرده است و به شدت مراقب بوده داستان آن لو نرود و در این راه موفق هم بوده است. Tenet قرار است در تاریخ 17 جولای 2020 (۲۷ تیر ۱۳۹۹) بصورت گسترده اکران شود. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - » بــازیـگران John David Washington Robert Pattinso Elizabeth Debicki sir Michael Caine - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

[Daisy]

به عنوان یک فیلم سرگرم کننده گزینه خوبی برای تماشا هست، حالا اگه به هر دلیلی کسی متوجه نشد یا خوشش نیومد، دیگه در به دیوار ربط نده، برای خراب کردن فیلم و کارگردان،

[opeth1h]

در حال حاضر چند دسته بیننده برای این فیلم وجود داره
اونهایی که فهمیدن نولان چی میخواد بگه و از فیلم هم لذت بردن (خوشا به سعادتشون که تونستن دو ساعت و نیم لذت ببرن)
اونهایی که فهمیدن نولان چی میگه ولی به نظرشون پیچیده کردن محتوا برای گول زدن مخاطب بوده و فیلم چیز جدیدی برای ارائه نداره (خودم رو توی این دسته میزارم)
کسایی که نفمیدن نولان چی میگه ولی به شدت معتقدن یه شاهکار دیدن چون از سطح درک و توان بشر فراتره (خطرناکترین کاربران سینما توی این دسته هستند چون توی جامعه هم رفتار تعصبی دارند)
دسته آخر کسایی که نه فیلم رو درک کردن نه ازش لذتی بردن (این دوستان هم قابل احترامن)

[bayani]

واقعا بازی واشنگتن خشک و زیرپوستیه و نه کاریزمای نقش اول داره واسه همچین پروژه بزرگی نه تیپ
کلا شروع فیلم خیلی مبهم بود واسم گرچه بخاطر هیجانش مشکلی با شروع جذابش نداشتم
ولی در ادامه خیلی بی ربط واشنگتن سر از هند در میاره و بعد انگلیس و بهانه اشناییی و رسیدن با بدمن داستان میشه پیدا کردن یه تابلو و از قضا تابلو کجاست توی انبار فرودگاه
بازی خود واشنگتن که اصلا در حد پشمک و پارتنرشم که رابرت پاتینسون باشه اونم خیلی بی روح و اصلا درک نمیکنم این 2 نفر بعنوان یه تیم اونم توی فیلم نولان.جلل الخالق( البته اینروزا خیلی چیزای باورنکردنی رو باید باور کرد مثل سایت بت زدن شادمهر )
قبل از اکران فیلم ما کلی درباره منفجر کردن هواپیمای واقعی و این داستان شنیدیم که پیش خودم گفتم حتما باید خیلی جذاب باشه که اتفاقا اون سکانس هواپیما هم اونجور که تصور میکردم نبود.حتی درگیری های توی فرودگاه که واشنگتن داشت هم یه جورایی توی ذوق میزد
همیشه از اون فیلمایی که شخصیت بدش یه روسی زبون نفهمه متنفر بودم که خیلی هم واسم کلیشه ای شد که از قضا دیدم بدمن فیلم نولان بزرگ یه همچین کیسی هست
اون 20 دقیقه اخر فیلم و محیطشو که رفتن زیر زمین اصلا درک نکردم و خوشمم نیومد وکلا جذاب ترین سکانسای فیلم قسمت اتوبان بود واسم.
از موضوع و ایده نابش خیلی خوشم اومد و بنظرم بکر بود گرچه واسه من مبهم بود
کلا توی این اشفته بازار سینما و کرونا خوب بود

[smh2011]

خیلی موارد و مسائل زیادی تو ذهنمه که دلم میخاد همش رو بگم. پس اگه چیزی که در ادامه میخونید یکم پخش و پلا هست به بزرگی خودتون ببخشین.

درکل از جهات زیاد و مختلفی میشه راجب تنت حرف زد. اول از همه اینکه خود نولان، استودیو سازنده طرفدار های نولان به شدت هایپ رو برای فیلم بردن بالا... مسلمن اسم نولان که پای یه فیلم بیاد خودش به شدت کنجکاو برانگیز میشه. بودجه عظیم بهش داده میشه. تیزر های جذاب. برای یه سکانس هواپیمای واقعی منفجر میشه. همه و همه حتی بعد از تعطیلی سینما ها نولان پاشو میکنه توی یه کفش که حتمن فیلم باید تو سینما اکران بشه. هرچقدر هم که این پافشاری رو پای علاقه به پرده سینما توسط نولان و زنده نگه داشتنتش بزاریم بازم نولان و WB اونقدر به فیلم اطمینان داشتن که هرجور شده فیلم رو با کمترین تاخیر اکران میکنن.... همه و همه باعث میشه توقع از فیلم بالا بره. معتقدم فیلم حتی اگه در حالت معمولی هم اکران میشد نمیتونست به فروش فوق العاده ای برسه بخاطر پیچش های داستانیش و البته سبک روابتی که انتخاب میکنه.
موضوع وارونگی زمان نه موضوع جذاب پیچیده و در عین حال ساده ای هست... حداقل به این سبکی که توی فیلم پرداخت شده هم چیز جدیدی نیست. فیلم هایی مثل looper یا همین اواخر سریال dark همین مفاهیم رو حالا شاید با اسم دیگه ای داشتن....
مشکل دقیقن از جایی شروع میشه که توی فیلمنامه 15 دقیقه توضیج علمی پر از دیالوگ های پینگ پنگی داده میشه برای 3دقیقه اجرای عملیات و دوباره همین اتفاق تکرار میشه... بخاطر همین بیننده پشت سرهم با حجم گسترده ای از اطلاعات تیربارون میشه.... مخاطبی که توی سینما داره فیلم رو میبینه از یه طرف از سکانس های هیجانی - که انصافن خوب کار شده- لذت میبره ولی هنوز نتونسته دلیلش رو درک کنه چون فرصتی بهش داده نشده. برای همین هست که بعد از دیدن فیلم مخاطب عام که عادت به دوباره دیدن فیلم نداره هاج و واج میمونه و هایپی که داشته تبدیل به سرخوردگی میشه... فی الواقع اصل نگو نشان بده رعایت نشده. فیلم خیلی زیاد میگه و کم نشون میده.
دومین مشکل بزرگ فیلم کارکاتر هاش هستن که هیچ پرداختی ندارن... توی دانکرک هم همین مشکل بود اما از یه دیدگاه قابل دفاع بود.. اونهم اینه که توی شرایطی که سربازا داشتن همه و همه فارغ از گذشته و هدفشون به مرحله ای از ستوه رسیدن که فقط و فقط خروج از ساحل براشون مهمه...اما اینجا این دیدگاه وجود نداره.. بخصوص با پایان بندی ای که نولان در نظر گرفته حتمن باید شخصیتی با انگیزه های واضح ساخته بشه تا اون ملاقات نهایی نیل و جان دیوید واشنگتن وزن دار احساس بشه. یا حتی رابطه ای که بین پروتاگونیست و کت شکل میگیره اصلن قابل باور نیست.
یکی از دوستان توی کامنت ها گفته بود نولان درام ساز نیست.. یا اینکه اینتراستلار فقط راجب یه سفر فضایی هست و نمیخاد حرف بروز وسیاسی بزنه... کاملن مخالفم... دقیقن برعکس هست... اینتراستلار به عنوان فیلمی تعریف میشه که سوخت اصلیش درام و رابطه پدر و فرزندی و یه بحران زیست محیطی هست. نولان همیشه تلاششو کرده که فیلماش بروز باشن و مسائل سیاسی و زیست محیطی رو مطرح کنن..
به شخصه نسبت به دیگر فیلم های نولان خیلی زود دستش فیلمنامه رو خوندم و کمتر سورپرایز شدم که برام نه نکته مثبتی هست نه منفی...

چقدر حیف که امکان دیدن فیلم روی پرده ایمکس برای ما فراهم نیست. البته شاید بشه گفت حالت ایده آل دیدن تنت وقتیه که پرده ایمکس ببینی اما بتونی برای لحظاتی فیلم رو متوقف کنی یا برای فهمیدن برخی دیالوگ ها چند بار بزنی عقب....
در ضمن پرده آخر فیلم و اون یورش دو بخشی به ذهنم رسید که شاید بهتر بود در کل فیلم تبدیل به یک مینی سریال 6-8 قسمتی میشد. تصور کنین یک قسمت فقط با زاویه دید تیم قرمز پیش میرفت یک قسمت تیم آبی و یک قسمت هم مثل فیلم و بصورت ترکیبی... چقدر با شیوه تدوینی که از نولان سراغ داریم میتونست جذاب بشه که یکی دو قسمت از سریال به 3-4 پارت تقسیم بشه و داستان موازی پیش بره.. در این حالت حتی فرصتی برای پرداخت بیشتر شخصیت ها هم فراهم میشد.
در نهایت تنت فیلم با پرستیژ، خوش ساخت و قابل قبولی هست. اکشن های خوبی رو تحویل میده که در برخی موارد واقعن نفش رو میتونه حبس کنه
مثل جاهایی که نمیگه و نشون میده مثل پارت اول سکانس بزرگراه تا قبل از وارونگی

[Marlon Brando]

>> متاسفانه آخرین اثر نولان از ضعیف ترین آثار این کارگردان بزرگ حال حاضر که فقط تو تعریف قشنگ به نظر می آیند وگرنه پر از انگیزه های واهی و تو خالیه شخصیت هایی که اصلا مخاطب باهاشون ارتباط نمی گیره و جواب به سوال هایی که اصلا نباید پرسیده بشند.تعجب می کنم از تغییر عقیده ی کارگردانی که اینهمه دوری می کرد از عنصر قهرمان در فیلم قبلیش در حالیکه در تنت چنان به سمت قهرمان سازی روی میاره که نمونه اش فقط تو فیلم های هندی دهه ی 70 دیده بودیم.

[hamoon1345]

>> متاسفانه آخرین اثر نولان از ضعیف ترین آثار این کارگردان بزرگ حال حاضر که فقط تو تعریف قشنگ به نظر می آیند وگرنه پر از انگیزه های واهی و تو خالیه شخصیت هایی که اصلا مخاطب باهاشون ارتباط نمی گیره و جواب به سوال هایی که اصلا نباید پرسیده بشند.تعجب می کنم از تغییر عقیده ی کارگردانی که اینهمه دوری می کرد از عنصر قهرمان در فیلم قبلیش در حالیکه در تنت چنان به سمت قهرمان سازی روی میاره که نمونه اش فقط تو فیلم های هندی دهه ی 70 دیده بودیم.

من فکر میکنم نولان حکایت اون خیاط پادشاه رو خونده که نتونست یه لباس در خور پادشاه بدوزه و بعدبه پادشاه گفت یه لباسی

برات دوختم که فقط حلال زاده ها می بینن بعدم لخت فرستادش توی دربار .

[saeed988]

من تا نصفه دیدم و پاک کردمش کلا
انتخاب بازیگرا که اصلا جالب نبود نقش اول حداقل باید یکی باشه یه قدو هیکل متناسب داشته باشه همون به درد سریال ballers میخوره واشنگتن

[wlh]

جدی دلم نیومد زودتر از همه اینو نذارم
بله اینم داستانیه برا خودش

[Mikado]

نولان از زمان Memento نشون داده که عاشق تایم لاین هست. ایده اولیه Memento البته از برادرش جاناتان بود و یکی از بچه ها به خوبی اشاره کرد که دنبال ردپای جاناتان در این فیلم گشته. من فن نولان نیستم، سابقه ام در تاپیک های نولان مشخصه و ثبت شده است. اینقدر نقد بد درباره این فیلم خوندم که گذاشتم بعد از مدتی ببینم و به نظرم فیلم سرگرم کننده و خوبی اومد. قضیه بازی با زمان مطمئنا داستان رو خیلی پیچیده میکنه، مثل همون تئوری پدربزرگ که در فیلم توضیح داده شد و طبیعی هم هست. هیوم، سال ها پیش گفته بود توضیح منطقی برای آنچه انسان درباره اش تجربه ذهنی ندارد ممکن نیست. داستان سفر در زمان هم مطمئنا برای ببینده مساله روشن و واضحی نیست. پس طبیعی است که اینقدر جبهه گیری در مورد این فیلم وجود داشته باشد. من درک میکنم که بیننده دنبال فیلم مهیج و سرگرم کننده ای چون بتمن باشد، اما خوب قرار نیست همه به مصداق سلیقه ما عمل کنند. نولان سالها برای چیزی که الان هست زحمت کشیده و الان هم دوست داره فیلمی که فکر میکنه بهترین هست بسازه. بهترین برای نولان اینه. ما میتونیم بگیم خوشمون اومد یا نیومد. و در این مورد من مشکلی با این فیلم و داستانش نداشتم. چند قسمت رو متوجه نشدم که با یک سرچ ساده در یوتیوب متوجه شدم. مثل تایم لاین و شخصیت نیل.

ویدئویی قدیمی در یوتیوب هست که میبینید نولان با ذوق در مورد تایم لاین Memento توضیح میده. برای من، نولان در این فیلم، همان نولان قدیمی بود. برگشته بود به چیزی که دوست داشت و در ساخت فیلمی با محوریت تایم لاین در بهترین حالت خودش بود. فیلم کاملا به نحوی ساخته شده که شما مجبور بشید دوباره فیلم رو ببینید یا در مورد چیزی دیدید فکر و تحلیل کنید. من البته آدمی نیستم که فیلمی رو دوبار ببینم و علاقه ای هم به این حد از پیچیدگی ندارم. اما باز تاکید میکنم که کیفیت فیلم بالاست و نولان کار خودش رو خوب انجام داده.

در آخر با اجازه شما بزرگواران نموداری قرار میدم که شاید صیقلی باشه برای تمام ما، وقتی قاطعانه یک چیزی را رد میکنیم و قاطعانه بهش باور داریم. فکر میکنم بعد از چهار صفحه ای که در این تاپیک خوندم، این نمودار بی ارتباط نباشه. برای آنان که همیشه دانستن رو دوست دارند و ذهن باز و بازیگوشی دارند.

خوش باشید رفقا

[erfan2086]

این نقد سعید قطبی زاده به این فیلمه که بنظرم خیلی درست هست:
سال‌هاست که پیچیدگی اساس کار فیلم‌سازی نولان شده است. انگار که با قصه‌های ساده کنار نمی‌آید و حتا اگر متن پیش‌پاافتاده‌ای با پیرنگ ساده‌ی جاسوسی هم داشته باشد -مثل همین «تنت»- بی‌خود سعی در پیچیده‌نمایی دارد. اگر دقت کنید فیلم‌نامه‌ی «تنت» می‌تواند مثلا یکی از قسمت‌های ساده و عادی سری فیلم‌های جیمز باند باشد: یک جاسوس [باند] که از طرف مافوقش [M] مخفیانه ماموریت می‌یابد جلوی خرابکاری شخصیت شرور را بگیرد و طی این ماموریت رابطه‌ای میان او و زنی زیبا درمی‌گیرد... اما این برای نولان کافی نیست. باید چیزی غیرعادی را روی این قصه‌ی عادی سوار کند که هم این تقابل خیر و شر بار علمی و فلسفی پیدا کند و هم تماشاگر برای فهم موقعیت‌های متعدد دچار دردسر شود. این‌جور مواقع پیچیده کردن ماجرا راه‌حلی است برای تظاهر به چیز دیگر بودن. که این فیلم، با سایر اکشن‌های هالیوود فرق دارد، قصه‌اش در گذشته و حال و آینده سیر می‌کند و ایده‌ی علیّت معکوس [‏Retrocausality] و بازگشت به آینده و دوالیسم و مواجهه با خود در آن مطرح است. جایی از فیلم به پارادوکس پدربزرگ اشاره می‌شود که تصرف گذشته در علیّت معکوس می‌تواند زمان حال را تحت‌الشعاع قرار دهد. اما بهتر است به پارادوکس مهم‌تری فکر کنیم: خود نولان! او مدت‌هاست رویای این را دارد که تارکوفسکی و اسپیلبرگِ هم‌زمان باشد و‌ «تنت» نتیجه‌ی این پارادوکس مضحک است که نشانه‌های «استاکر» و «ایندیانا جونز» را با هم دارد. یک معجون بدمزه‌ی ناگوار و دیرهضم که حتا هیجان اکشن‌های هالیوودی را هم ندارد. هر چه در فیلم‌های قبلیْ اداها و کرشمه‌های گول‌زنکِ فیزیک کوانتوم و نقل‌قول‌های بی‌جا از نیچه و هیوم، بهانه‌ی تفسیرهای جعلی بود، حالا دیگر همه چیز فیلم [که انتخاب نامش هم تابع همان منطق حرکت معکوس است!] گواهِ هیچ‌چیز نبودنش است: هیاهوی بسیار برای هیچ. چه به سر آن جوان مستعد سرکش آمده که از شاهکارهایی مثل «تعقیب» و «ممنتو» به اراجیفی چون «دانکرک» و «تنت» رسیده؟ اصلا این‌ها به کنار، چه نکته‌ی جذابی در ظاهر و بازی بازیگر اصلی است که او را برازنده‌ی یک قهرمان کند؟ مگر می‌شود پسری این‌ اندازه از جذبه و هنر پدر [دنزل واشینگتن] بی‌نصیب باشد؟ سایرین هم به همین منوال! نه در آن خانم باریک و دراز نشانی از افسون زنانه است و نه در ظاهر مایکل کین فرتوت اثری از آن ابهت سابق [حضور کوتاهش لابد مولف بودن نولان را تضمین می‌کند]. می‌ماند یک کنت برانای خوب، که بد فیلمی را برای خوب بودن انتخاب کرده است!