آخرین فیلمی که دیدم | قوانین در پست اول

[Moh3eN]

دوستانی که خوره ی فیلم هستن میتونن توی این تاپیک آخرین فیلم ـی که دیدن رو معرفی کنن .
چیزی که مهم هست توی این تاپیک نظر شما در مورد اون فیلم هست، نه نقد یا معرفی کپی شده از جای دیگه و فلان منتقد.
شاید یه فیلم از نظر اکثریت خوب یا بد باشه ولی شما نظر متفاوتی نسبت به اون فیلم داشته باشید . ما توی این تاپیک قراره تظر و برداشت شخصی "شما" از فیلم رو بدونیم . اگر در کنار مطلب خودتون و جهتِ کامل تر شدن پستتون هم از نقدِ سایت های معتبر دیگه استفاده کنین مشکلی نداره .

برای هر چه کامل تر شدن و بهبود روند تاپیک یه سری قوانین و نکته هایی لحاظ شده که باید زحمت بکشید و در پست های معرفی خودتون لحاظ کنید .

• اسم لاتینِ فیلمِ موردنظر رو حتما ذکر کنید و صرفا به گذاشتن عکس اکتفا نکنید که بعدا از طریق "جستجو" بشه راحت تر بهش دسترسی پیدا کرد .
  
  
• گذاشتن عکس یا پوستر از فیلم (ترجیحا پوستر فیلم) علاوه بر زیبایی پستِ شما، به معرفی بهتر فیلم به کاربرا هم کمک میکنه . فقط هنگام گذاشتن عکس به دو نکته توجه کنید:
  
• اول اینکه از عکس های با سایز و حجم معقول استفاده کنید. و بعد اینکه عکس مربوطه رو در گالری عکس اختصاصی سایت آپلود کنید که در آینده با مشکلاتی از قبیل پاک شدن عکس ها روبرو نشیم. در صورتی که سایز تصویرتون بزرگ بود حتما تصویر بندانگشتی مخصوص انجمن رو استفاده کنید (Thumbnail for Forum)
  
  
• حتما لینک مربوط به صفحه ی IMDB اون فیلم رو هم در پستتون قرار بدید .
  
  
• حتما توضیحی درباره ی فیلم و داستانش بدید (استفاده از خلاصه داستان های موجود در نت خلاف مقرراتِ تاپیک هست).
  
  
• نظر شخصی خودتون رو درباره ی فیلم بنویسید، نه نظر بقیه ی افراد یا منتقدها رو .
  
  
• طبیعتا متن های نیم خطی با این محتوا که خوب بود/خوشم اومد/ حتما ببینید یا.... اسپم محسوب شده و پست بایگانی خواهد شد .
  
• اگر توی متنتون بخش مهمی از فیلم و یا پایان اون رو بیان میکنید حتما و حتما از تگ اسپویلر() استفاده کنید .
  
• و در آخر اینکه نمره و امتیاز خودتون به فیلم (از ۱۰ امتیاز) رو اعلام کنید.
  
  
• لطفا از درخواست و قرار دادن لینک دانلود در تاپیک خود داری نمایید.

امیدوارم با مشارکت همه ی کاربرا و رعایت نکات بالا شاهدِ تاپیک کامل و منظم و پر رونقی باشیم که بتونه به کاربرای عزیز برای انتخاب فیلم موردنظرشون کمک کنه .




با تشکر .
تیم مدیریت انجمن/ سینما

[opeth1h]

مقدمه: یادمه تنها قسمتی از برنامه دورهمی که دیدم قسمتی بود که فراستی به عنوان مهمون دعوت شده بود و توی اون برنامه مهران مدیری که به شدت از نظر سواد کم آورده بود شروع کرد به تخریب همفری بوگارت که یک بازیگر کت و شلواریه و صرفاً تیپ توی سینمای کلاسیکه از همینجا به مهران مدیری توصیه میکنم بشینه فیلمهای مهم بوگارت (اکثراً فیلمهای جان هیوستون) رو ببینه تا دیگه ادعای پوچ مشابه مطرح نکنه
در مورد فیلم : داستان فیلم در یکی از کشورهای استعماری شرق افریقا در سال 1914 (جنگ جهانی اول) جریان داره و پس از فراز و نشیبی کوتاه در لوکیشن کشور مذکور (لوکیشن واقعی هست و بخاطر ساخت فیلم با امکانات محدود به افریقا سفر کردند)داستان فیلم در قایق بخار چارلی آلنوت با بازی همفری بوگارت که تنها اسکار خودش و فیلم رو به حق براش به ارمغان آورد میگذره
ارتباط هیجانی و عاطفی و همراه با شرم چارلی و رز (با بازی بی نظیر کاترین هپبورن) در کنار جلوه های ویژه مربوط به هفتاد سال پیش درامی عالی و بعضی جاها پر هیجان رو رقم زدند که بیننده بعد از هفتاد سال میتونه لذت کامل رو ببره (فقط پروپاگاندا مختصر در رابطه با وطن دوستی بریتانیایی ها و وحشی بودن آلمان ها در سکانس های پایانی کمی از ارزش فیلم کم کرد)

امتیاز من: 8/10

[wlh]

ریتینگ از نگاهِ والتر امتیاز 0 : یک مشت فحشِ رکیک به سازنده امتیاز 1 : توهین به شعور بیینده ! امتیاز 2 : بی هدف و پوچ امتیاز 3 : بهتر از این می تونست باشه ولی منابع رو هدر داده امتیاز 4 : به شدت باسمه ای و متمایل به شعار زدگی ! امتیاز 5 : معمولی امتیاز 6 : میشه دید و لذت برد (با توجه به سلیقه ی نهانِ اشخاص) امتیاز 7 : خوب ، هدف دار امتیاز 8 : بسیار خوب ، طوری که اکثرا لذت کافی رو خواهند برد امتیاز 9 : چیزی از یک شاهکاره سینمایی کم نداره امتیاز 10: در سه حرف می گنجه "خدا "

Nobody 2021 شما فقط عکس پوستر رو مقایسه کنید با همون که محمد تو پستش گفت دیگه من چی بگم... امتیاز بر معیار والتریسم : 6/10

[Saber-j]

We the animals 2018

شاید تا چنـد سال پیش از من سوال پیش میشد که آیا سینما به پایان راه خود رسیده قاطعانه پاسخ میدادم بله ! شما را هم ارجاع میـدادم به نظریه «مرگ هنر» هگل(مرگ هنر زمانی میدانست که نتواند نیاز پیشین مخاطبان خود را برطرف کند) و یا ژان لوک گداری را سپر حرف هایم می کردم که در مصاحبه هایش بر مرگ سینما پافشاری می کرد.اما واقعیت این است که سینما پوست انداخته و با سبک زندگی ماشینی جهان مدرن هم سو شده.امروزه چنان روح اقتصادی و تکنولوژی به کالبد سینما دمیده شده که به سختی میشود خط تمایزی بین هنر و صنعت قائل شد.البته سینما مانند سایر هنر ها دوران طلایی خود را پشت سر گذاشته و تبدیل به سایه ای از برهه های پر رونق خود گشته.فیلمسازان هم برای اینکه از دنیا عقب نمانند خوراکی را باب سبک زندگی مخاطبش تحویل می دهند.دیگر فیلمسازانی که سینما را آیینه‌ای تمام نما برای تفکرات انسانی بدانند به ندرت پیدا می شود. سینما زبانی ست که می تواند کامل تر از هر زبان دیگری درونیات بشر را تشریح کند.این را امروزه هر سینماگری درک نمی کند ، آنها هم که درک می کنند به ندرت یافت می شوند.اگر ریزبین و پیگیر باشی آن ها را در کوچه پس کوچه هاین این شهر درندشت خواهی یافت. به قول منتقدی سینما زمین کشاورزی نیست که یک سال در خشکسالی کامل به سر ببرد و سال دیگه در آبادی. اساسا هنر زاده‌ی خلاقیت است و سینما هم تربیت یافته هنر ، حالا هر ساله ۱۰ نفر هم هنرمند خلاق در دنیا وجود داشته باشد و بتواند ایده‌ش را به هنر تبدیل کند ما فیلم خوب خواهیم داشت. شاید خبری از آن اقیانوسِ مملو از صید های خوب و دلچسب و فراوان نباشد ، اما همین دریاچه ای که مانده اگر زرنگ باشی به طعمه های گرانبهایی بر میخوری.شاید در آسمان هنر دیگر خبری از ستاره های پر نور و درخشان نباشد اما هنوز می توان ستاره هایی جست که سوسویی از درخشش سابق را داشته باشند. «we the animals» فیلمی‌ست که بر اساس یک رمان ساخته شده و به داستان جونا ، فرزند کوچکتر از سه برادر که در یک محیط بی ثبات و شکسته خانوادگی بزرگ می شوند ، می پردازد.والدین جونا در شرایط ناامیدانه مالی پسران خود را بزرگ می کنند ، هر دو والدین به یک شکل افسردگی یا ناامیدی شدید را تجربه می کنند.از نظر آن ها زندگی دامی ست که نه خودشان می توانند فرار کنند و نه فرزندانشان.پسران باید با روابط پیچیده والدین که ملغمه ای از خشونت خانگی ،‌رها شدن و از دست دادن شغل پدرست دست و پنجه نرم کنند.این یک داستان جدید نیست اما زاگر آن را به روش هنری و درخشان خود بازگو می کند.فیلم کاملا با دیدگاه جونا گره خورده و هرگز اجازه نمی دهد که مخاطب هر چیزی که جونا صریحا نمی بیند و یا نمی شنود دسترسی پیدا کند.این را می شود از سکانسی که مولیگان(فیلمبردار) دوربین خود را به صورت voa در سطح چشم جونا قرار می دهد ، مشاهد کرد یا در صحنه ی دیگر که جونا در حال شنیدین بحث و جدلی خارج از کادر دوربین است و نمی توانیم به طور واضح دیالوگ ها را بشنویم چون جونا هم نمی تواند.جونا برای فرار از وقایع سخت اطرافش به نقاشی پناه می برد و فیلمساز از این فرار به برای خلق رئالیسم جادویی بهره می برد.نقاشی های او راهی برای احساسات گیج کننده اوست همچنین روشی ‌ست که ما درونی ترین افکار او را به صورت تصویری می بینیم. سابقه مستندسازی زاگر در تکنیک های به کار رفته کاملا آشکارست. زاك مولیگان ، فیلمبردار ، به سادگی بازیگران را با یك Steadicam دنبال می کند ، به حركت خودجوش آنها واكنش نشان میدهد و حس واسطه بودن به مخاطب دست میدهد. در یک انتخاب سبک شناختی دیگر ، این فیلم در ابتدا پسرها را نسبتاً غیر قابل تشخیص از یکدیگر معرفی می کند. با این حال ، در حدود نیمه راه این تغییرات شروع می شود ، زیرا جونا شروع به شناخت تفاوت های خود می کند و کم کم از آنها کناره گیری می کند ، ابتدا از نظر ایدئولوژیک ، سپس از نظر جسمی. زاك مولیگان مستند های کن لوچ را منبع الهام سبک خود میداند که توانسته با تکیه بر آن ها و تزریق احساسات نوستالژیک فضای دهه ۸۰ میلادی را برای مخاطب متصور کند. پایان بی نتیجه فیلم هم برای به تصویر کشیدن زندگی کودکی که هنوز به طور کامل شکل نگرفته است ، کاملا حیاتی و به جا و در جهت فرم و روایت فیلم بود. زندگی ساختار یک بازی را ندارد که به سادگی با اعتبار خاتمه پیدا کند. اوضاع به مراتب پیچیده تر از آن است. و این کار درخشان فیلم است که تصور نهایی را به ما نمی دهد و قاب دوربین در جایی که جونا در خیالات خود به پرواز درامده بسته می شود.

[Saber-j]

Vincent van Gogh

ون گوگ حاصل چگالش ملکات بزرگ اخلاقی بود ، مردی فداکار ، بی ریا ، بشر دوست و فروتن.ون گوگ یک شخصیت بزرگ و تحقیر شده و نقاشی پر شور بود که در پیچ و خم مشکلات زندگی حیران و سرگردان مانده بود.هنرمند با فراستی که در کارش بسیار وسواس نشان میداد.در هر خرمنی از زندگی خوشه ای می جویید و در هر ورقی از هنر نکته ای تا به مطلوب و مقصود خویش که زیبایی و زندگی بود برسد.وقتی نگاهی گذرا به زندگینامه ون گوگ بیندازید این پرسش ذهن شما را درگیر می کند که چگونه هنرمندی به این عظمت ، خویش را فراموش کرده و خودش را ضعیف و حقیر می شمارد.خودش را قهرمان نمی دانست اما برای رسیدن به هدف های خود چنان مصمم و با اراده بود و چنان پافشاری و سرسختی کرد که قهرمان عصر خود بود. خیلی دیر شروع به کشیدن نقاشی کرد اما در همین برهه ۱۰ ساله نام خود را به عنوان یکی از تاثیرگذار ترین نقاشان تاریخ ماندگار کرد.آثارش رویایی و تحت تاثیر خواب و مستی و خیال نبود بلکه از واقعیت و حقایق زندگی سرچشمه می گرفت‌.مداوم تغییر مکان میداد ، از کشوری به کشور دیگر می رفت ؛ هلند ، بلژیک و فرانسه را زیر پا گذاشت.معلم بود ، مبلغ دینی شد ، بعد ها شاگرد مغاز هم شد اما در هیچکدام سررشته ای نداشت ، او متولد شده بود که نقاشی کند.ون گوگ در نهایت بی همدمی به برادرش نامه می نوشت و از درد تنهایی می نالید و از مردم کناره می گرفت.وضع زندگی اش مفلس گونه و فراموش شده بود ، سر و وضعش به حدی ژولیده بود که اطرافیانش از وی شرمگین بودند.تنها تقاضایی که داشت به او امکان دهند طبق دلخواهش زندگی و کار کند ، تقاضایی که مورد قبول کسی واقع نشد.نه تنها در حرفه ی نقاشی از شدت تنگ دستی هزینه وسایل کارش مداوم از برادرش می گرفت بلکه در تمام رابطه های عاشقانه خود هم متحمل شکست های عاطفی شد.سرنوشتش چنین بود ؛ رانده شده از اجتماع ، بی نصیب از لذایذ زندگی و محروم از هر نوع خوشبختی.

At Eternity’s Gate 2018 یک تجربــه ی وحشتناک.یک آشفتگی مطلق.فیلمـی کاملا کسل کننـده ، دوربینی متزلزل ، دیالوگ های بی معنی و تکراری ، نداشتن ساختار محکم فیلمنامه ای.تکنیک های فاجعه بار در جای جای فیلم حس می شود.فیلمساز گویا به تازگی تکنیک دوربین روی دست را یاد گرفته.هیچ توسعه ی شخصیتی در فیلم وجود ندارد ، فیلم مملو شده از صحنه های طولانی و تکراری ، از موسیقی به شدت نابجا و افتضاح و گفتگو های فلسفی پر مدعا.هیچ اتفاق خاصی در فیلم نمی افتد ، ما با یک جریان کاملا بی معنی طرف هستیم.برای کسی که نه ون گوگ را می شناسد و نه نقاشی ، این فیلم غیر قابل تحمل است.از ارائه هر گونه بینش و جهان بینی هنرمند به مخاطب عاجز است.فیلم از نظر احساسی تو خالی ست و ما هیچ ارتباط عاطفی و درگیری با کارکتر ها احساس نمی کنیم.این فیلم توهینی به ون گوگ و هنر اوست.

Loving Vincent 2017 یک تجربه جدید.یک زیبایی شناسی منحـصر بفرد.این اثر ، معمولی نیست بلکه ادای دینی‌ست به یکی از بزرگترین نقاشان تاریخ بشـر.این اثر ماحصل عشق و علاقه بیش از ۱۶۰ هنرمند و نقاش به ون گوگ می باشد که ۶۵۰۰۰ فریم را با رنگ روغن نقاشی نموده اند.نقاشی ها منطبق با هنر ون گوگ است و آثار او را زنده می کند.وینسنت ون گوگ شایسته تلاش و عشق کمتری از این نیست.«وینسنت دوست داشتنی» داستانی احساسی دارد و این توانایی را به بیننده می دهد که زندگی ون گوگ را از نزدیک تماشا کند ؛ با گوش دادن به نامه های او ، با شناختن نقاشی های او و یا حتی تحریک تخیل ما که چه اتفاقی ممکن است رقم خورده باشد.بیننده در فیلم منفعل نیست بلکه بخشی از داستان است ، صمیمت اثر موجب شده مخاطب از برخی از وقایع ون گوگ عصبانی شود ، لبخند بزند و یا از سرگذشت او غمگین شود.داستان از منظر آرماند رولین ( پسر پستچی که ون گوگ پرتره او را کشید) و بعد از مرگ ون گوگ روایت می شود که وظیفه تحویل اخرین نامه ون گوگ به برادرش را بر عهده دارد.او با مردم شهر های مختلف صحبت می کند تا دیدگاه و برداشت آن ها را پیرامون ون گوگ بشنود و ... .

[kingnessi]

خلاصه: توی یه حادثه اتفاقاتی میوفته که در نهایت گروهی از عجیب و غریبهای جامعه رو در مقابل گنگسترهای خطرناک قرار میده. "ینسن" پیشتر از اینکه کارگردان قابلی باشه، فیلمنامه نویس خیلی خوبیه و این بار هم با یه فیلمنامه عالی اومده و فیلم خوبی ساخته. Riders of Justice بیشتر از اینکه درباره انتقام باشه دنبال دلیل میگرده، چیزی که شاید خیلی از فیلمهای خوب این ژانر نادیده گرفتن. اینکه فایده انتقام چیه و در نهایت اینکه چه چیزی ازش بدست میاد. علاوه بر اون یه چرخش داستانی جالب هم وسط فیلم داریم. فیلم هر چی که جلوتر میره بهتر میشه، نمیتونم بگم در حد بهترین کارهای ینسن هست ولی نتیجه کاملا قابل قبول شده. نکته غیرمنتظره این که فکر میکنم بازی مدس میکلسن اینجا هم دست کمی از بازیش توی Another Round نداره و حتی شاید یه جاهایی بهتره. در مجموع گروه بازیگرا عالی بودن و توی این بخش عالیه. Riders of Justice اکشن خوب و سرگرم کننده ایه و علاوه بر اون داستان قابل قبول و درستی هم داره.

7/10

[Ahmad_n]

Enemy 2013 داستان فیلم در رابطه با آدام بل -یک معلم تاریخ سی و چند ساله- است که زندگی شخصی و حرفه‌ای سرد و تکراری رو همراه با دوست دوخترش می‌گذرونه. اتفاقات روزمره پشت سر هم تکرار می‌شن و ذره ای هم از روتین زندگی خارج نمی‌شه؛ تا اینکه توسط یکی از همکارها فیلمی بهش معرفی می‌شه. آخر شب از روی خستگی از تصحیح ورقه‌های امتحانی مشغول به تماشای فیلم می‌شه؛ بعد از اون به خواب می‌ره و تو خواب صحنه‌هایی از فیلم رو به یاد میاره که شخصی دقیقا شبیه به خودش، به عنوان یک بازیگر درجه سه در حال بازی تو فیلم هستش. این باعث میشه که دوباره اون فیلم رو تماشا کنه. بعد از اطمینان پیدا کردن از اینکه شخص مورد نظر دقیقا شبیه به خودش هست شروع می‌کنه به جستجو برای پیدا کردن اون شخص؛ در نتیجه این اتفاقات باعث می‌شه زندگی‌ش از روتین خودش خارج بشه. نظر شخصی من اینکه فیلم در رابطه با روتین زندگی یک شخص معمولی یا دوگانگی فیزیکی وجودی افراد در هستی نیست. این یه اثر سورئال از ویل‌نووه هستش که خیلی شباهت زیادی با آثار دیوید لینچ داره. فیلم از همون ابتدای کار تلاش می‌کنه بپردازه به ابعاد شخصیتی یک فرد و اینکه چجوری این ابعاد همیشه با هم در تقابل هستند. یک فیلم روان‌شناختی بسیار زیبا. همیشه فیلم های دنیس ویل‌نووه رو دوست داشتم. سینماتوگرافی‌هایی که توی فیلم‌هاش انجام می‌شه توسط بهترین‌های این حرفه‌است. هر کدوم از شات های به کار برده شده توی فیلم می‌تونن یه بک‌گراند خوب باشن. دنیس ویل‌نووه چندین همکاری با راجر دیکنز داشته؛ توی فیلم‌های Blade Runner 2049 و Sicario. سینماتوگرافی فیلم Enemy توسط Nicolas Bolduc انجام شده که توی کارنامه‌اش War Witchرو داره. حتما باید به بازی بسیار زیبای جیک جیلنهال اشاره کنم که چقد خوب دو شخصیت متفاوت رو بازی کرده. یکی دیگه از بازیگرای فیلم ملانیا لورنت زیبا در نقش دوست‌دختر آدام بل هستش که مثل همیشه عالی می ‌درخشه و سارا گیدن که نقش همسر باردار آنتونی - بازیگر درجه سه کانادایی- رو به خوبی ایفا می‌کنه. در نهایت اگر از سری فیلم های سوررئال با موضوعات پیچیده روان‌شناختی رو می‌پسندید، فیلم "دشمن" رو بهتون پیشنهاد می‌دم. امتیاز من: 6

[kingnessi]

خلاصه: یه روانپزشک که تنها زندگی میکنه و ترس از محیط های باز داره، از پنجره واحدش اتفاقاتی رو میبینه که... این فیلم رو هر کارگردان دیگه ای ساخته بود شاید انقدر امتیازات منفی نمیگرفت، البته اشتباه نشه فیلم واقعا ضعیفه و اصلا فیلم خوبی نیست ولی ایراد بزرگتر اینه که جو رایت با اون سابقه، با این گروه بازیگری که روی هم بالای ده تا نامزدی اسکار دارن، با اون فیلمبردار و اون آهنگساز و اون گروه فنی اومده همچین فیلم ضعیف و بدی تحویل داده. واسه همینه که میشه گفت این فیلم بدترین فیلم امساله. انتظار میرفت این فیلم یه اثر اسکاری باشه و کلی نامزدی و جایزه داشته باشه ولی نتیجه واقعا ناامید کننده س. فیلمنامه به شدت ضعیف و کلیشه ایه، کاراکترهای جانبی کلا همه اضافه ن و الکی میان جلو دوربین و میرن، هیچ گونه تعلیقی ایجاد نمیشه و از همون ثانیه اول معلومه آخرش چی میشه و جریان چیه. ایمی آدامز تلاششو کرده که یه چیزی از این فیلمنامه بد دربیاد و تاحدودی هم موفق بوده ولی بازم کارش تعریفی نیست. The Woman in the Window یکی از ناامیدکننده ترین فیلمهای چندسال اخیره.

3/10

[wlh]

Army of the Dead >>>شاید جان کلامی که می‌خوام جاری کنم این باشه که سینمادوستان بعد از غربالگری تا مغز استخوون، به دو دسته اصلی تقسیم میشن، طرفداران سینمای سرگرم‌کننده و عاشقانِ سینمای به غایت جدی، اگه هنوز نمی‌تونید تشخیص بدید که کدوم طرف خط هستید پس ول معطلید دقیق عین خودم. طرفدارِ سینمای به غایت جدی دنبالِ فضاسازی توی هر تصویری میگرده، عمق تصویر رو به عمق کاراکتر و اونو به خط داستانی ربط میده و در آخر اگه از تموم این مباحث اغنا نشه که اکثر مواقع نمیشه، فقط از دیدن یک فیلم رنجورتر میشه و همین عامله که دسته‌بندی بالا رو شکل میده. اگه عقب‌تر برید، توی هر هنری این دسته‌بندی رو می‌تونید پیدا کنید و اگه از این هم پیگیرتر باشید، می‌بینید این مسئله در ذات بشره و انگار برمی‌گرده به همون مُمِدِ حیاتمون، یعنی حتی بعضی‌ها از نفس کشیدن هم سرگرم می‌شن و یا اینقدر جدیه براشون که منجر میشه به همونایی که خودتون می‌دونید... اما ساخته‌ـی جدید زک‌اسنایدر به وضوح خودش رو وام‌دار همین دسته‌بندی بالا می‌بینه. دنیا یا The Bible ـی که برای قصه ‍ی زامبی هاش معین می‌کنه شروع داره، سرانجام داره و عمیقا، به نسبت سایر آثاری که حول این موضوع ساخته شدند، منطق روایی داره، احتمالا ادامه‌داره و مهم‌تر اینه که تا انتها به اصولِ سینمای سرگرم‌کننده پایبند می‌مونه. لیست بلندبالایِ افرادی که در انتهای هر فیلم فست‌فورواردش می‌کنیم اینجا و توی این فیلم خیلی درست و درمون کارشون رو انجام دادن طراحی خون و خون بازی ها، کشتارها، شلیک‌ها و ... به کنار، اینقدر زامبی‌های دنیای واکینگ‌دد رو دیدیم که چیزی به غیر از اونا نمیتونستیم متصور بشیم ولی اینجا زامبی‌هاش چه در طراحی چه در اختیار عمل اونجوری نیستند و این خلاقیت زیبا در ادامه می‌تونه از تماشای این اپیدمیِ زامبیِ خنگ، نجاتمون بده. خلاصه کلام اینکه حتما از این اثر لذت می‌برید چه موسیقی‌ها چه اکشن‌ها. این فیلم مرزِ سینمای سرگرم‌کننده بلاخص در حوزه زامبی رو جابجا کرده ولی اگه از دسته نه چندان تنوع طلبِ به غایت جدی هستید قطعا نمی‌تونید از این فیلم لذت ببرید همونجور که از بقیه آثار سینمای سرگرم‌کننده نمی‌تونید لذت ببرید... امتیاز : 6/10

[kingnessi]

خلاصه: گروهی قراره برن توی یه منطقه پر از زامبی و یه گاوصندوق رو خالی کنن. کلا فیلمنامه و داستانی نداره این فیلم، بیش از این هم انتظاری نبود بالاخره فیلم زک اسنایدره دیگه. این یارو کلا یدونه فیلم پدر مادر دار تو عمرش نساخته اینم که قراره یه فیلم زامبی محورِ پاپ کورنی باشه، پس انتظار بالایی هم نمیشه ازش داشت. کلا یه ایده یه خطی داشته که آب بستن بهش شده دو ساعت و نیم. ایراد بزرگ فیلم اینه که خودشو خیلی جدی گرفته؛ دو ساعت و نیم تایم فیلمه درحالی که عملا یه ساعت اولش زائده. کلا 45 دقیقه آخر فیلم کمی خوبه و قابل تحمل. دومین ایرادش اینه که اصلا ترسناک نیست. اکشن آنچنان خوبی هم نداره و فقط با ایجاد تعلیق جلو میره. فیلم زامبی محور یا باید ترسناک باشه یا اکشن خوبی داشته باشه که این هیچکدومو نداره. نه موسیقی درستی داره و نه کار دوربینش خوبه، تا جایی توی بخش فنی بده که از صدای گوشخراش جیغ و داد این زامبی هاش آدم میخواد سرشو بکوبه به دیوار. کاراکترهای نسبتا خوبی داره ولی همه شون هدر میرن تو فیلم. Army of the Dead به عنوان یه فیلم سرگرم کننده ساخته شده ولی اصلا سرگرم کننده نیست و کلا 45 دقیقه میشه به زور تحملش کرد.

3/10

پ ن: فیلم اونقدر آماتور و بد ساخته شده که واقعا کمدیه؛ مثلا شخصیت گیتا دلیل اصلی بخشی از ماموریته و کلا قراره اونو آزاد کنن بعد اصن معلوم نیست چه بلایی سرش میاد. ایشالا مفقودالاثر شده بعدا پیداش میکنن.

[MrP]

خلاصه داستان»» لاس وگاس شهری هست که به تسخیر زامبی ها دراومده و شهر در قرنطینه کامل است تا مانع خروج ویروس از شهر بشه، یه عده مزدور استخدام میشن تا به گاوصندوق کازینویی در لاس وگاس دستبرد بزنن و باید راه ورود و خروج خود را از میان زامبی ها پیدا کنن فیلم خیلی ضعیفی که خوشبختانه با پخش اینترنتی زحمت به سینما رفتن بیننده ها رو کم کرد. «زک اشنایدر» بلک باستری ساز خوبیه و فیلم هاش هیچی نداشته باشن حداقل یه اکشن و جلوه های ویژه یا هر چیزی داره که بتونی بگی بودجه رو اونجا هدر داده ولی Army of The Dead هیچ نام و نشانی از خود «زک اشنایدر» نداره و انگار نه انگار این همون کارگردان Dawn Of The Dead هست. داستان فیلم ایده دندون گیری نداره و تا اواسط فیلم یه کپی از فیلم زامبی محور Peninsula بود. خود فیلم با اون شروع کمدی مانندش میگه نباید منو جدی بگیرید، بعدش تا نیمه فیلم که زامبی ها رفتن تعطیلات و قهرمان داستان داره تیم‌آپ میکنه تا برن سرقت بزرگ. نیمه دوم یه کم فیلم جون میگیره ولی باگ های داستانی احمقانه و تلاش برای تبدیل کردن قهرمان داستان به پدر نمونه سال هر چیزی که بشه اسمش رو یه اکشن دلهرآور گذاشت نابود میکنه. Army Of The Dead هیچ نقطه قوتی نداره و کیفیت کار اصلا" در حد اثری سینمایی نیست و مثل خیلی از آثار زامبی محور نه ترسناکه نه خلاقانه. امتیاز 4 خلاصه داستان»» «لیز» درون محفظه ای پزشکی از خواب بیدار میشه و چیزی به یاد نداره، تلاش های او برای خروج از محفظه بی نتیجه است و از طرفی اکسیژن رو به اتمام است، او سعی می کند تا در مدت زمان باقی مانده سعی کند بفهمد چرا زندانی شده است و راه خروجش رو به بیرون پیدا کند. اکسیژن ایده تکراری داره و هنوزم برای من بهترین فیلم تو این سبک Burried هست، برای دیدن این فیلم باید سختگیری رو بزارید کنار چون خود فیلم هم از بیان توضیحاتی که بیننده رو قانع کنه عاجزه، برای یه موضوع نخ نما شده حس تعلیق خوبی در طول فیلم ایجاد میشه و چاشنی علمی تخیلی در نیمه دوم فیلم بیننده رو کنجکاو نگه میداره ولی شاخ و برگی که به داستان میدن بیشتر برای گمراه کردن و فرار از توضیحات علمی و به عبارتی فقط برای اینه که یه جورایی سر و ته داستان رو هم بیارن. Alexandre Aja کارگردان خوبیه ولی این فیلم اصلا" در کلاس کاری اون نیست و جزو کارگردان هایی هست که رفته رفته از مسیر موفقیتش فاصله گرفت ، بعضی از کارگردان ها فقط برای یه چیز ساخته شدن و Aja یک از هموناست و باید فقط تریلرهای اسلشر مثل The Hills Have eyes , High Tension بسازه نه فیلم هایی مثل این. اکسیژن رو فیلم یک بار مصرف میدونم که ندیدین هم چیزی از دست ندادین ، فیلم با اینکه ایده تکراری داره ولی ایده پردازی متفاوتی رو دنبال میکنه، به هر حال از هر طرف هم نگاه کنی هر آنچه که بشه طرح داستانی جدید و یا خلاقیت اسمش رو گذاشت آخرش از حفره های داستانی و نبود هیجان ضربه میخوره. امتیاز 5