Oscars 87th | نتایج نهایی و اعلام برندگان جوایز

[AdibTE]

در شبی که گذشت و شاید مهمترین مراسم جشنواره ی فیلم، اسکار 87ـم، فیلم های زیر جوایز طلایی خود را دریافت کردند. در پایین تر، مروری داریم بر شبی که گذشت و فیلم هایی که در اسکار امسال یعنی اسکار 2015 برنده شدند.

بهترین فیلم

Whiplash	The Theory of Everything	Selma	The Imitation Game	The Grand Budapest Hotel	Boyhood	Birdman	American Sniper
8.6/10	7.8/10	7.7/10	8.2/10	8.1/10	8.2/10	8.1/10	7.5/10
IMDb	IMDb	IMDb	IMDb	IMDb	IMDb	IMDb	IMDb

بهترین بازیگر مرد

Steve Carell	Michael Keaton	Eddie Redmayne	Benedict Cumberbatch	Bradley Cooper
Foxcatcher	Birdman	The Theory of Everything	The Imitation Game	American Sniper

بهترین بازیگر زن

Rosamund Pike	Reese Witherspoon	Marion Cotillard	Julianne Moore	Felicity Jones
Gone Girl	Wild	Two Days, One Night	Still Alice	The Theory of Everything

بهترین بازیگر مکمل مرد

Robert Duvall	Mark Ruffalo	J.K. Simmons	Ethan Hawke	Edward Norton
The Judge	Foxcatcher	Whiplash	Boyhood	Birdman

بهترین بازیگر مکمل زن

Patricia Arquette	Meryl Streep	Laura Dern	Keira Knightley	Emma Stone
Boyhood	Into the Woods	Wild	The Imitation Game	Birdman

بهترین انیمیشن

Song of the Sea	The Tale of the Princess Kaguya	The Boxtrolls	How to Train Your Dragon 2	Big Hero 6
8.3/10	8.1/10	6.9/10	8/10	8/10
IMDb	IMDb	IMDb	IMDb	IMDb

بخش های بعدی در پست بعد. لطفا تا ارسال پست بعدی نظر ندهید.
(+)

[Chandler Bing]

اول امیدوارم که این صحبت ها باعث نشه که بعدا رفاقت مون بهم بخوره

فکر کنم بار سومه میگم، به نظر من این ویژگی بیردمن هیچ ربطی به اصلیت فیلم نداره.

منم دقیقا همین رو میگم! خودت امدی کل بوی هود رو به ایده 12 ساله بودنش محدود کردی، میگی حالا مثلا 12 سال طول کشیده، که چی؟ من به قولی امدم و گفتم: taste your own medicine
اگه بردمن تو فیلمبرداریش خلاصه نمیشه (که فکر کنم 90 مردم به خاطر همین ازش خوش شون امده) بوی هود هم به 12 سالگی خلاصه نمیشه

دوم من گفتم این سبکش رو تغییر نداده، قطعاً اگه اولین بار بود که میومد تو این سبک یه شاهکار مثل Boyhood رو میساخت، توی هیچ قسمتی رقیب نداشت.

خب منم حرفم همینه، اینکه سبکش رو تغییر نداده و به قول لئون Pure Drama میسازه که ایراد نیست. همه کوبریک نمیشن که هر فیلمش یه سبک داره، میتونم 10 تا کارگردان بزرگ سینما رو برات مثال بزنم که سبک کارشون ثابت بوده و تغییر نکرده

باید خیلی بداعت بیشتری به خرج داد.

موافقم نیستم، اگه اینجوری بود باید به پروژه ی جادوگر بلر اسکار میدادن، چون اون سبک فیلمبرداری خاص و مستندوار رو وارد فیلم های ترسناک کرد. یا خیلی از فیلم های دیگه که تکنیک جدیدی به سینما وارد کردند، فیلم های کارگردان هایی مثل کامرون و لوکاس و جکسون و نولان
در ضمن با این جمله داری حرف های خودت رو نقص میکنی. بردمن اگه بداعت داشته فقط تو زمینه فیلمبرداری بوده، بقیه داستان واقعا تکراریه. اما خودت بالاتر گفتی:

فکر کنم بار سومه میگم، به نظر من این ویژگی بیردمن هیچ ربطی به اصلیت فیلم نداره.

[MILANO]

خب این هم از اسکار ...
تقصیره خودشونه خب! سه چهارتا فیلم شاهکار رو انداختن تو یک سال اکران کردن خب همین میشه دیگه
بوی هود و بردمن و ویپلش یا حتی تئوری همه چیز پتانسیل بردن اسکار رو داشتن ! یعنی تک تکشون سال های پیش اگه اکران میشدن احتمال زیاد جایزه ها رو درو میکردن! هم از دوازده سال بردگی بهتر بودن هم اون آرگو و .... ولی از بدشانسی افتادن به جون هم، ملت رو هم انداختن به جون هم

از بردن بردمن خوشحالم، هم چون وقتی بعد از تماشاش اومدم تاپیکش تو انجمن دیدم بعضیا واقعاً خوششون نیومده! که جای تعجب و دلخوری داشت برام و هم اینکه خب همه فکر میکردن قراره برسه به بوی هود! البته من تو تاپیک بردمن هم دقیقاً گفتم: اگر بردمن بتونه هر جایزه ای (بهترین فیلم و کارگردانی و ...) از دست بوی هود دربیاره نه ناراحت میشم و تعجب میکنم!

باقی جایزه ها هم فکر میکنم کاملاً عادلانه توزیع شد، کلاً یکی ازعادلانه ترین اسکارها بود به نظرم. عادلانه اما بی رحم و نا مهربون! مخصوصاً مقابل بوی هود و لینکلیتر.
حتی هتل بزرگ بوداپست هم که اصلاً خوشم نمیاد ازش تو مواردی که واقعاً حقش بود جایزه ها (که کم هم نبودن) رو برد.

مجری گری رو دوست نداشتم! فکر میکنم تابه حال بهترین اجرایی که دیدم مال ست مک فارلن بود...
هرچند آهنگ اول و اون قسمتی که لخت میشه (به تقلید از بردمن) خوب دراومده بود.

[Marlon Brando]

تقصیره خودشونه خب! سه چهارتا فیلم شاهکار رو انداختن تو یک سال اکران کردن خب همین میشه دیگه
بوی هود و بردمن و ویپلش یا حتی تئوری همه چیز پتانسیل بردن اسکار رو داشتن ! یعنی تک تکشون سال های پیش اگه اکران میشدن احتمال زیاد جایزه ها رو درو میکردن!

فکر کنید این فیلم ها بالا تو سال ۱۹۹۹ می افتادند به نظر شما حرفی واسه گفتن داشتند.
بهترین سال سینما همین سال هستش یه نگاهی به لیست بندازید.
۱-Fight Club
۲-American Beauty
۳-The Matrix
۴-The Green Mile
۵-The Sixth Sense
۶-Magnolia
۷-Toy Story 2
۸-The Iron Giant
۹-The Blair Witch Project

این پست رو هم همینجوری گذاشتم,چه سالی بود ۱۹۹۹,هر کدومشون اگه الان بودند مراسم رو با خاک یکی میکردند

[MILANO]

فکر کنید این فیلم ها بالا تو سال ۱۹۹۹ می افتادند به نظر شما حرفی واسه گفتن داشتند.
بهترین سال سینما همین سال هستش یه نگاهی به لیست بندازید.
۱-Fight Club ۲-American Beauty ۳-The Matrix ۴-The Green Mile۵-The Sixth Sense ۶-Magnolia۷-Toy Story 2۸-The Iron Giant۹-The Blair Witch Project

عجب سالی بوده انصافاً
البته منظورم از سال های پیش نهایتاً 3، 4 سال پیش بود نه 15 سال پیش ! اون موقع من به فکر امتحان های دوم دبستانم بودم!

[SepehrDtj20]

اول امیدوارم که این صحبت ها باعث نشه که بعدا رفاقت مون بهم بخوره

نه اشکان جان، من سر بحث کردن هیچوقت ناراحت نمیشم، از این بابت خیالت راحت، اگه دیدی تن حرف زدنم تغییر کرده یا به نظر عصبانی میاد، این هیچ ربطی به رفاقتمون نداره : )

منم دقیقا همین رو میگم! خودت امدی کل بوی هود رو به ایده 12 ساله بودنش محدود کردی، میگی حالا مثلا 12 سال طول کشیده، که چی؟ من به قولی امدم و گفتم: taste your own medicine
اگه بردمن تو فیلمبرداریش خلاصه نمیشه (که فکر کنم 90 مردم به خاطر همین ازش خوش شون امده) بوی هود هم به 12 سالگی خلاصه نمیشه

من بوی هود رو خلاصه نکردم، بقیه دارن میکنن. خود نقدها نیومدن به خاطر عظمت دیالوگ ها و یا Realistic بودن فیلم اون رو به عرش ببرن، خیلی روی قضیه 12 سال مانور دادن.

خب منم حرفم همینه، اینکه سبکش رو تغییر نداده و به قول لئون Pure Drama میسازه که ایراد نیست. همه کوبریک نمیشن که هر فیلمش یه سبک داره، میتونم 10 تا کارگردان بزرگ سینما رو برات مثال بزنم که سبک کارشون ثابت بوده و تغییر نکرده

من نگفتم که این خیلی بده که سبکش رو تغییر نداده. من اتفاقاً لینکلیتر رو برای همین دوست دارم، اصلاً نمیدونم به همین اندازه ازش خوشم میاد که بیاد سبک دیگه فیلم بسازه یا نه. درسته توی این سبک حریف نداره، ولی صرفاً میگم اسکار جایزه به سبک ثابت یه کارگردان نمیده. ( البته خود اسکار که نقد خورش ملسه! )

موافقم نیستم، اگه اینجوری بود باید به پروژه ی جادوگر بلر اسکار میدادن، چون اون سبک فیلمبرداری خاص و مستندوار رو وارد فیلم های ترسناک کرد. یا خیلی از فیلم های دیگه که تکنیک جدیدی به سینما وارد کردند، فیلم های کارگردان هایی مثل کامرون و لوکاس و جکسون و نولان.

اشتباه منظورم رو برداشت کردی. منظورم از بداعت، کارهای عجیب غریب نبود. بداعت توی فیلم نامه بود، بداعت توی جریان فیلم و روند کلی بود. لینکلیتر یه کارگردان و نویسنده به شدت شاخص و شناخته شده هست، پارسال اسکار بهترین فیلم نامه رو گرفت به خاطر نوشتن یک فیلم نامه دراما. به دلیل اینکه کارهاش یک دایره کلی داره، به نظرم اسکار دوباره توی این زمینه بهش تعلق نمیگیره.

در ضمن با این جمله داری حرف های خودت رو نقص میکنی. بردمن اگه بداعت داشته فقط تو زمینه فیلمبرداری بوده، بقیه داستان واقعا تکراریه.

اینجا به شدت مخالفم. بداعت بیردمن اصلاً توی فیلم برداریش نبود، بلکه توی فیلم نامه اش بود. خودم قبل از اینکه شروع کنم فیلم رو چیزی درباره اش نخونده بودم، فکر کردم از این Super Hero و اینها قراره باشه، بعد دیدم جریان چجوریه. فیلم نامه اش کاری کرد باهام که 5 ثانیه سرم رو از فیلم برنگردوندم. همه اش دیالوگ ها توی ذهنم بود، این چی گفت، چرا اینجوری شد، اون کیه، چقدر جریان فیلم سریعه، چقدر نورتون جالب کار میکنه، چی میخواد از اینجا، بعضی سوال هام حتی جواب داده نشد مجبور شدم 1 ساعت روشون فکر کنم، کاری که خیـــــلی ها نکردن متاسفانه و بیردمن رو زود کوبوندن. به این میگن بداعت به نظر من.

[Irag]

امسال اسکار ساختارشکنی کرد و بهش تبریک میگم اول از همه اینکه "سوءتفاهم" بزرگی مثل "بوی هود" 1# رو برطرف کرد و بهترین کارگردانی و بهترین فیلم رو توی یه باکس جمع کرد (اصولن فیلم بردمن فیلم کارگردانه وقتی بهترین میشه قطعن باید بهترین کارگردان هم بشه) و برعکس این دو سال اخیر با وجود "موضوعاتی" (نه فیلم) مثل تک تیرانداز آمریکایی (آرگو) و سلما (12 سال بردگی) به "فیلم" جایزه داد نه به موضوع. این رو نمیشه نادیده گرفت البته در بخش خارجی تلافی این آخری رو با انتخاب "ایدا" 2# خانوم درآورد. در کل انتخاب ها سینمایی تر شدن.

[Amin03]

با استعانت به حضرت میخادو :دی توی یکی از سکانس‌های درخشان ِ Rectify شخصیت اصلی سریال توی یه گالری با چندتا زن هنردوست آشنا می‌شه و شروع می‌کنن درباره زندگی، هنر، گذشته همه چی صحبت کردن. شخصیت اصلی دنیل به زن‌ها میگه که داستان گلوله‌ای در مغز Tobias wolff رو از حفظ‌ـه یکی‌ـشون برمی‌گرده و بهش می‌گه اون داستان خوندن‌ـش هم غم‌انگیز بود، حفظ کردن باید شکنجه بوده باشه. دنیل در جواب می‌گه: Well, it was... it was during a period of my life Where I was having some difficulties Dealing with the passage of time in a traditional sense. And since Mr. Wolff's short story Deals partly with the bending of... of time, Well, in memorizing it, Or... or in taking the action of memorizing it, I, too, was... was able to bend time, in a way. Or at least experience it... Differently. سریال با این اشاره از داستان وولف می‌گذره و سکانس خاتمه پیدا می‌کنه. این داستان کوتاه درباره منتقد ادبی‌ای‌ سختگیر و بدعنق‌ـه که توی یه دزدی توی بانک وقتی یکی از دزدها داره ادای گنگسترهای فیلم‌ها رو در میاره و تیکه کلام‌های اونا رو میپرونه ناخودآگاه به خنده می‌افته و نمی‌تونه تمسخرش رو پنهان کنه و سرآخر اون سارق به مغزش شلیک می‌کنه. یکی از مفاهیم که نویسنده‌ها و کارگردان‌ها بهش علاقه نشون می‌دن اینکه موقع مرگ، چند هزار ثانیه که گلوله در حال عبور از مغزـه ما به چی فکر می‌کنیم، اگه واقعا زندگی‌ـمون از جلوی چشم‌هامون می‌گذره، تو سکانس آخرمون کدوم‌ها خط‌ها بولد می‌شن؟ وولف به زیبایی هزارم‌های آخر رو به تصویر می‌کشه Bullet in the Brain It is worth noting what Ambers did not remember, given what he did remember. He did not remember his first lover, Sherry, or what he had most madly loved about her, before it came to irritate him - her unembarrassed carnality, and especially the cordial way she had with his unit, which she called Mr. Mole, as in, "Uh-oh, looks like Mr. Mole wants to play," and "Let's hide Mr. Mole!" Anders did not remember his wife, whom he had also loved before she exhausted him with her predictability, or his daughter, now a sullen professor of economics at Dartmouth. He did not remember standing just outside his daughter's door as she lectured her bear about his naughtiness and described the truly appalling punishments Paws would receive unless he changed his ways. He did not remember a single line of the hundreds of poems he had committed to memory in his youth so that he could give himself the shivers at will - not "Silent, upon a peak in Darien," or "My God, I heard this day," or "All my pretty ones? Did you say all? 0 hell-kite! All?" None of these did he remember; not one. Anders did not remember his dying mother saying of his father, "I should have stabbed him in his sleep." He did not remember Professor Josephs telling his class how Athenian prisoners in Sicily had been released if they could recite Aeschylus, and then reciting Aeschylus himself, right there, in the Greek. Anders did not remember how his eyes had burned at those sounds. He did not remember the surprise of seeing a college classmate's name on the jacket of a novel not long after they graduated, or the respect he had felt after reading the book. He did not remember the pleasure of giving respect. Nor did Anders remember seeing a woman leap to her death from the building opposite his own just days after his daughter was born. He did not remember shouting, "Lord have mercy!" He did not remember deliberately crashing his father's car in to a tree, of having his ribs kicked in by three policemcn at an anti-war rally, or waking himself up with laughter. He did not remember when he began to regard the heap of books on his desk with boredom and dread, or when he grew angry at writers for writing them. He did not remember when everything began to remind him of something else. This is what he remembered. Heat. A baseball field. Yellow grass, the whirr of insects, himself leaning against a tree as the boys of the neighborhood gather for a pickup game. He looks on as the others argue the relative genius of Mantle and Mays. They have been worrying this subject all summer, and it has become tedious to Anders: an oppresssion, like the heat. Then the last two boys arrive, Coyle and a cousin of his from Mississippi. Anders has never met Coyle's cousin before and will never see him again. He says hi with the rest but takes no further notice of him until they've chosen sides and someone asks the cousin what position he wants to play. "Shortstop," the boy says. "Short's the best position they is." Anders turns and looks at him. He wants to hear Coyle's cousin repeat what he's just said, but he knows better than to ask. The others will think he's being a jerk, ragging the kid for his grammar. But that isn't it, not at all - it's that Anders is strangely roused, elated, by those final two words, their pure unexpectedness and their music. He takes the field in a trance, repeating them to himself. The bullet is already in the brain; it won't be outrun forever, or charmed to a halt. In the end it will do its work and leave the troubled skull behind, dragging its comet's tail of memory and hope and talent and love into the marble hall of commerce. That can't be helped. But for now Anders can still make time. Time for the shadows to lengthen on the grass, time for the tethered dog to bark at the flying ball, time for the boy in right field to smack his sweat-blackened mitt and softly chant, They is, they is, they is. امیدوارم که متن اصلی رو بخونید که هیچ ترجمه‌ای نمی‌تونه حس‌ـش رو درست منتقل کنه ولی به‌طور خلاصه می‌گه: توی لحظه آخر، اون اولین عشق‌ـش، شلی، و دیوونه‌بازی‌هاش رو به‌یاد نیاورد، اون همسرش و زندگی مشترک‌ـشون رو بیاد نیاورد، یا دخترش رو که استاد اقتصاد شده. هیچ کدوم از صدها شعری که تو دوران جوونی حفظ کرده بود رو به یاد نیاورد، آخرین جملات قبل از مرگ پدرش رو به یاد نیاورد، خودکشی زن همسایه‌اش رو درست چند روز از بعد از تولد دخترش رو به یاد نیاورد. کتاب‌هایی که براشون نقد نوشته بود رو یا نویسنده‌های عصبانی اون‌ها رو به یاد نیاورد. به‌یاد آورد روز تابستونی‌ای رو که فامیل یکی از رفیق‌هاش رو برای اولین و آخرین بار دید، کسی که موقع یارکشی توی فوتبال با یه اشتباه لوپی they are، رو they is گفت. وقتی که برای اولین بار شیفته آهنگ ناآشنا اون کلمات شد. بوی‌هود با مفهوم مشترکی سروکار داره. سوال مشترک همه این داستان‌ها اینه، وقتی به گذشت درباره‌ی گذشته حرف می‌زنیم، درباره‌ی چی صحبت می‌کنیم. واقعا مهم‌ترین روز زندگی‌ـمون تولد 18 سالگی، روز ازدواج، روز تولد فرزند، روز بازنشگی یا این‌جور چیزهاست؟ وقتی به بچگی فکر می‌کنیم، وقتی به دوران مدرسه فکر می‌کنیم، وقتی به گذشته فکر می‌کنیم چی‌ها رو به‌خاطر میاریم؟ حافظه‌ـمون هم مثل البوم عکس فقط اتفاقات بزرگ رو به خاطر می‌سپاره. گذشته مثل دفترخاطرات درباره‌ی عشق‌های شکست خورده، درباره کراش‌ها و ملودارم‌های زندگی‌ـه؟ از پدرهامون، مادرهامون، دوستان و دختر و پسرهای زندگی‌ـمون چی‌ها توی ذهن‌ـمون جا می‌گیره؟ ما سکانس‌های عجیب، مشکلات به‌ظاهر حل نشدنی، چرخش‌های ناگهانی زندگی‌ـمون رو به‌خاطر میاریم یا اینکه زندگی عکس‌هایی بین ثانیه‌هاست که برای رسیدن به گره داستان و صحنه آخر جلو می‌زنیم. بوی‌هود داستان بچگی "میسون جونیور" رو برامون تعریف می‌کنه ولی نه اتفاقات بزرگ رو، نه روز اول مدرسه رو، نه عشق اول رو، نه ازدواج دوباره پدر رو. یه سکانس به دعوا مادر و یکی از دوست‌پسرهاش سر بچه‌ها اختصاص داره، ولی ما وارد ملودارم بعدش نمی‌شه و فقط ورق می‌زنه. توی سکانس دیگه‌ای مادر بعد از اینکه از دست شوهر دائم‌الخمر با مشقت فراوان فرار می‌کنه در جواب دخترش که می‌گه «حالا بعدش چی می‌شه»، به معنی واقعی کلمه می‌شکنه ولی ما باز وارد تعقیب‌وگریز و بازی‌های سینمایی نمی‌شیم، باز زندگی میسون ورق می‌خوره. امسال میسون دوست‌دخترش عاشق و دلباخته هم‌اند و سال بعد به‌نظر میاد که اصلا مال یه دنیا نیستن. فیلم نه گره‌ای ایجاد می‌کنه و نه از هیچ کدوم از تکنیک‌های ایجاد هیجان استفاده می‌کنه. فیلم پشت هم موقعیت‌هایی که هرکدوم می‌تونم پلات یه درام دو ساعت‌ـه باشند رو ورق می‌زنه. توی زندگی مشکلاتی که امروز غیرقابل حل به‌نظر میان،عشقی که امروز خاموش‌نشدنی به‌نظر می‌رسه با کاتی به خاطره تبدیل می‌شه. فیلم زندگی رو سکانس‌هایی می‌دونه که به این خاطر که بدونیم بعدش چی می‌شه زدیم جلو. فیلم نه خلاصه دو خطی داره، نه گره‌ای داره نه اتفاق جدی توش می‌افته. توی فیلم و شاید توی زندگی، کتک خوردن مادر، مثل یه شب چادر زدن تو جنگل با پدر، مثل چندساعت وقت‌گذرونی توی تاریک‌خونه فقط یه سکانس از زندگی‌ـه که می‌گذره. هیچ کس کوچک‌ترین ایده‌ای نداره که کدوم‌هاش قرار برای همیشه همراه‌ـمون باشه، کدوم‌ـش قرار فراموش بشه. لحظه به‌نظر می‌رسه که زندگی روی روال افتاده، یه لحظه به‌نظر می‌رسه که دنیا به آخر رسیده ولی تنها چیزی که اصالت داره گذر زمان‌ـه. آینده پیش‌بینی‌ناپذیرـه و وزن اتفاقات گذشته غیرقابل حدس. استوارت توی مصاحبه‌اش با لینکلیتر ازش پرسید «چرا دوازده سال ؟» در جواب‌ـش گفت حرفی که می‌خواستم بزنم به بوم بزرگ‌تری نیاز داشت. اینکه لینکلیتر بُعد زمان رو هم وارد سینما صرفا یکی از ویژگی‌های فرعی فیلم‌ـه. فیلم به چیزها بزرگ‌تری چنگ می‌‌زنه و فیلم گره‌افکنی‌های احمقانه خالی‌ـه، فضای سورئال نداره، خبری خرق عادت نیست، قهرمان و ضدقهرمان نداره و مهم‌تر از همه نیاز به خشونت برهنه و برهنگی یا پلات‌های پورن‌گونه برای زدن حرف‌ـش نداره به مخاطبین. (فعلا مین‌استریم هالیوود و سینمای جنوب‌شرقی آسیا و کلی کارتون و امثالهم برای ارضا این نیاز مخاطب‌ها وجود داره.) برمی‌گردم به اون پستی که بالاتر گذاشتم#27 Patricia Arquette: you know working on movies for many years, It's always about big thing, most dramatic element, someone in history books, someone is best in some thing, Rich was so brave to make this movie where he believe something beautiful as life, normal life, love, mistakes, that we here on earth, you know real celebration of human beings فیلم ستایش زندگی‌ـه، به همون زیبایی‌ای که هست. نیازی به شمشیربازی و سوپرهیرو و سپیدبرفی و سریال‌کیلر و وطن‌پرست ِ سایکوپث و قهرمان نیست. اگر شما جز اون دسته هستین که از بوی‌هود و سبک روایت‌ـش نمی‌تونید لذت ببرید دوتا خبر خوب دارم. یکی که جز اکثریت فیلم‌بین هستین، توی سایت‌های خارجی رو که یه دور بزنین امثال کامنت‌های خودتون رو با دز بالا می‌بینید و خبر دیگه اینکه سینما شرق و غرب هم فعلا در سلطه همین‌جور لطیفه‌هاست، آمریکن اسنایپر به تنهایی به اندازه 7 کانیدید دیگه اسکار فروخته. پس خوش باشید.

[hamed224]

با استعانت به حضرت میخادو :دی فیلم نه گره‌ای ایجاد می‌کنه و نه از هیچ کدوم از تکنیک‌های ایجاد هیجان استفاده می‌کنه. فیلم پشت هم موقعیت‌هایی که هرکدوم می‌تونم پلات یه درام دو ساعت‌ـه باشند رو ورق می‌زنه. توی زندگی مشکلاتی که امروز غیرقابل حل به‌نظر میان،عشقی که امروز خاموش‌نشدنی به‌نظر می‌رسه با کاتی به خاطره تبدیل می‌شه. فیلم زندگی رو سکانس‌هایی می‌دونه که به این خاطر که بدونیم بعدش چی می‌شه زدیم جلو. فیلم نه خلاصه دو خطی داره، نه گره‌ای داره نه اتفاق جدی توش می‌افته. توی فیلم و شاید توی زندگی، کتک خوردن مادر، مثل یه شب چادر زدن تو جنگل با پدر، مثل چندساعت وقت‌گذرونی توی تاریک‌خونه فقط یه سکانس از زندگی‌ـه که می‌گذره. هیچ کس کوچک‌ترین ایده‌ای نداره که کدوم‌هاش قرار برای همیشه همراه‌ـمون باشه، کدوم‌ـش قرار فراموش بشه. لحظه به‌نظر می‌رسه که زندگی روی روال افتاده، یه لحظه به‌نظر می‌رسه که دنیا به آخر رسیده ولی تنها چیزی که اصالت داره گذر زمان‌ـه. آینده پیش‌بینی‌ناپذیرـه و وزن اتفاقات گذشته غیرقابل حدس. استوارت توی مصاحبه‌اش با لینکلیتر ازش پرسید «چرا دوازده سال ؟» در جواب‌ـش گفت حرفی که می‌خواستم بزنم به بوم بزرگ‌تری نیاز داشت. اینکه لینکلیتر بُعد زمان رو هم وارد سینما صرفا یکی از ویژگی‌های فرعی فیلم‌ـه. فیلم به چیزها بزرگ‌تری چنگ می‌‌زنه و فیلم گره‌افکنی‌های احمقانه خالی‌ـه، فضای سورئال نداره، خبری خرق عادت نیست، قهرمان و ضدقهرمان نداره و مهم‌تر از همه نیاز به خشونت برهنه و برهنگی یا پلات‌های پورن‌گونه برای زدن حرف‌ـش نداره به مخاطبین. (فعلا مین‌استریم هالیوود و سینمای جنوب‌شرقی آسیا و کلی کارتون و امثالهم برای ارضا این نیاز مخاطب‌ها وجود داره.) فیلم ستایش زندگی‌ـه، به همون زیبایی‌ای که هست. نیازی به شمشیربازی و سوپرهیرو و سپیدبرفی و سریال‌کیلر و وطن‌پرست ِ سایکوپث و قهرمان نیست. اگر شما جز اون دسته هستین که از بوی‌هود و سبک روایت‌ـش نمی‌تونید لذت ببرید دوتا خبر خوب دارم. یکی که جز اکثریت فیلم‌بین هستین، توی سایت‌های خارجی رو که یه دور بزنین امثال کامنت‌های خودتون رو با دز بالا می‌بینید و خبر دیگه اینکه سینما شرق و غرب هم فعلا در سلطه همین‌جور لطیفه‌هاست، آمریکن اسنایپر به تنهایی به اندازه 7 کانیدید دیگه اسکار فروخته. پس خوش باشید.

دفاع خوبی بود اما با توجه به همین ویژگی هایی که میگی میگم اصلا فیلم انچنان بزرگی نیست ، این فیلم به گفته خودت هیچی نداره...

در اینکه کارگردان به هدفی که میحواسته برسه به بهترین نحو رسیده هیچ شکی نیست.

یک فیلم بدون چالش ،بدون هیچ داستان خاصی ، فقط روایت بی نقص از چند سال زندگی یک بچه با خوانواده با چالش های معمولی پیش رو یا نشون دادن گذر زمان

دلیل نمیشه بهترین فیلم باشه.تنها زحمتی که کارگردان(نسبت به کارگردان های دیگه ) بابت این فیلم کشیده اتلاف وقت بوده ، تو این 13 سال میتونست 5 6 تا فیلم

بسازه یا حداقل سوژه و موضوع جذاب تری برای فیلمش انتخاب میکرد که ارزش این همه انتظار رو داشته باشه.یا میتونست از تکنولوژی به جای صبر کردن برای

بزرگ شدن عوامل فیلم استفاده کنه ... به هر حال ...


اتفاقا فیلم های خوب به شمشیربازی و سوپرهیرو و سپیدبرفی نیاز ندارن به سوژه داستان خوب به بازیهای خوب به شخصیت پردازی های خوب نیاز دارن که بوی هود فاقدشونه

تنها چیزی که از بوی هود باقی میمونه اینه که (فیلمی که 13 سال ساختش طول کشید همینو بس) .

[fery95]

اسکار خوبی بود!!!
بازی Eddie Redmayne فوق العاده بود..!!!واقعا زیبا بود من که کل فیلمو داشتم گریه میکردم!!!
اسکار واقعا حقش بود نوش جونش...!!!
البته از بردنش خیلی سوپریز شدم چون از اون موقعی که Birdman اومد اکثر سایتا پیش بینی میکردن که Michael Keaton جایزه بهترین بازیگر مرد رو میبره.
البته بازی keaton هم واقعا قشنگ بود..ولی redmayne ترکوند!!
مبارکش باشه!!
موسیقی متن فیلم هم خیلی عالی بود(مخصوصا موسیقی آخر فیلم،arrival of the birds) ولی حیف که اسکار نگرفت!
اجرای neil patrick harris معمولی بود ،یه جاهایی خیلی خسته کننده میشد!!فک کنم ellen رو میاوردن بهتر بود!
Lady GaGa به طرز عجیبی قشنگ اجرا کرد!
.
.
.
به نظرم سال خیلی خوبی بود برای سینما،امیدوارم سال بعدم همینطور باشه!

[Mikado]

آخه Boyhood چی داره که بخواد بهترین فیلم بشه ؟!
من تعجب میکنم واقعاً...
آقا 12 سال ساخته شده، آفرین، واقعاً کار خارق العادیـه هست، ولی اصلاً هیچ فاکتور دیگه ای برای بهترین فیلم رو نداشت!

فیلم ضعیف و مضخرف boyhood فقط یک جایزه برد ( اونم چون رقیب جدی نداشت برنده شد وگرنه اونم نمیبرد) خیلی خوشحالم و به نظر من اصلا در حد کاندید شدن هم نبود

فیلم طولانی و کسل کننده ایی بدن عمرا لیاقتشو داشته باشه....

با این نظریه هم موافقم که boyhood رو تا حدی الکی گنده کردند

چو واقعا از سینمایی که داره حالم بهم میخوره چون فیلم قرار نیست، مثل زندگی واقعی افرد معمولی کسل کننده باشه ، کسی که فیلم میبینه به دنبال انعکاس زندگی
واقعی افراد معمولی مثل خودش تو صفحه تلویزیون نیست

با سلام بر امین صفر سه عزیز و اشکان عزیز تر از جانم، چند جمله ای بگم و زیاد مزاحم دوستان نشم

در وصلت واقعیت و هنر اشاره ای میکنم به صحبت های "الن کیسبی یر"، آنجا که به خوبی به نسبت تصویر روی پرده با واقعیت اشاره میکند. پرسش هایی از قبیل آنکه یک فیلم (نه مستند) میتواند صادقانه آنچه را واقعی است نشان دهد؟ اگر فیلمی واقعیت را باز آفرینی کند، آیا میتواند در عین حال هنر باشد؟ آیا از جنبه هنری، ساختن فیلمی که واقعیت را نمایش دهد مطلوب است؟

باید اشاره کنم که از ابتدای سینما تا به الان، سه دسته بندی خیلی مشخص در این زمینه وجود داشته، "ایزنشتاین" که با نظریات خود در مورد تدوین، مدافع جدا سازی واقعیت از تصویر روی پرده بود، "آندره بازن" که مدافع مطابقت دقیق میان تصویر و واقعیت بود و حد میانی این دو را میتوان نظریات "رودلف آرنهایم" دانست که مدافع تقلا برای وفادار ماندن به واقعیت عینی در عین جست و جو برای شیوه های است که به مدد آن ها تصویر سینمایی از واقعیت عینی انحراف پیدا کند.

این ها را گفتم تا تقریبا مشخص کنم از ابتدای سینما چنین بحثی همیشگی بوده و دنبال کنندگان این دسته بندی های اصلی، همیشه بر سر بیشتر و کمتر واقعی بودن فیلم اختلاف نظر داشتند. حال در مورد تدوین، برداشت بلند و دیگر جزئیات میتوان فیلم های بسیاری را وارد این موضوع کرد و در مورد آنها بحث کرد. میخواستم با این مقدمه کسل کننده این موضوع را روشن کنم که ساختار یک فیلم و میزان واقعی بودن آن یک مزیت یا عیب نیست، این ها مشخصه یک فیلم است. من چنین عصبانیتی را در صحبت های آقای حامد درک نمیکنم که چطور میشود با ناسزا در مورد یک فیلم صحبت کرد ! این ها را گفتم که بدور از تنش و جنبه حق با من است و بس با این موضوعات برخورد کنیم.

اینکه فیلم "بوی هود" خوب است یا بد است بستگی به سلیقه هرکس متفاوت است، من قبلا چنین بحثی را در انجمن کرده بودم که چنین محیطی بعضی وقت ها میطلبد که اول ببینم مخاطب و یا فردی که با آن بحث میکنیم در چه حد میخواد وارد بحث جدی سینما شود و یا چقدر در این زمینه علاقه به بحث دارد، همان ممد آقای قصاب خودمان را میگویم که رستگاری شاوشنگ را مزخرف میدانست اگر قرار است فیلمی را جدی نقد کنیم، وارد جزئیات شویم و نقد متنی و فرامتنی داشته باشیم میشود صحبت های امین صفر سه عزیزم، اما اگر میخواهیم با این جمله که "... بهش ندادن!" وارد بحث شویم من یکی حرفی برای زدن ندارم.

در مورد "بوی هود" من در تاپیک اصلی فیلم چند جمله ای صحبت کردم که جدا از مساله خود فیلم، یک قسمت خیلی مهم در مورد فیلم به نظر من ارتباط یک فرد ایرانی با این فیلم هست، ارتباطی که نمی تواند شکل بگیرد چون سیستم آموزش و اجتماعی ما خیلی خیلی فرق میکند. مثال ساده ای بزنم، در ایران وابستگی به خانواده و پدر و مادر بسیار زیاد است، هنوز و در قرن بیست و یک، وقتی زن و شوهری دعوا میکنند هرکدام از زوج ها که زودتر از در بیرون رود میرود خانه پدر و مادر خودش، ولی در امریکا جدا از اینکه مشخص است په کسی باید خانه را ترک کند، اولین جایی که میروند هتل است، نه خانه پدر و مادر! شاید برای شما خیلی چیز مهمی نباشد ولی اگر از یک روانپزشک بپرسید که این چه معنی دارد گل از گلش می شکفد! اگر همین یک مورد، یعنی تفاوت شخصیتی و اجتماعی که بین یک پسربچه ایرانی و غیرایرانی است را در این فیلم ببینید، از صد فیلم و جمله و کتاب و پائولو کوئیلو! آموزنده تر است! چنین نکاتی است که یک فیلم را خاص میکند. تازه من به نکته ای اشاره کردم که شاید اصلا در ذهن کارگردان این فیلم نبوده باشد.

صحبت های امین را بسیار دوست داشتم، من خودم خیلی طرفدار این فیلم نیستم، ولی وقتی چنین نقد های زیبایی را میبینم، میخواهم دوباره فیلم را با چنین دید زیبایی که دوستانم دارم ببینم.

امیدوارم شما هم دیدن فیلم را تبدیل به ماراتنی برای "ابراز عصبانیت" و یا "جنبه های حق با من است" تبدیل نکنید و در آرامش و لذت از دیدن فیلم های خوب سرخوش شوید.

و من الله توفیق.