اولین باری که حس کردم سینما میتونه به بهترین شکل احساسات ادم رو تحت تاثیر قرار بده
ببینده رو به بازی بگیره حرفش رو صاف و پوست کننده نشون بده و تاثیر گذار باشه
احساس و همذات پنداری رو در ببینده بوجود بیاره زمانی بود که فیلم مسیر سبز رو دیدم
شخصیت جان کافی برام خیلی دوست داشتنی و قابل درک بود پاک و ناب بود
دقیقا یادم نیست که این فیلم رو باکی دیدم ولی وقتی جان کافی رو بردن که اعدام کنند
اول از همه انتظار داشتم معجزه رخ بده و جان کافی ازاد بشه معجزه هم رخ نداد
اون کسی که باهم بود داشت اشک می ریخت و اروم گریه میکرد می گفت این فیلم واقعیه
بهش گفتم نه بابا فیلمه گفت از واقعیت هم واضح تر بود
مسیر سبز فیلم فوق العاده زیبای و تکرار نشدنی ای بود جز ده فیلم برتر من قرار داره
حتی وقتی مایکل کلارک دانکن فوت کرده بود من احساس اینو داشتم که جان کافی فوت کرده نه
نه یک نفر به نام مایکل کلارک دانکن بلکه کاراکتری به نام حان کافی دیگه زنده نخواهد بود
هنوز هم نمیدونم فرانک دارابونت چرا فیلم نمی سازه