سینمای وحشت | (بحث و تبادل نظر)

[Irag]

مي‌توان گفت اولين‌بار اين آلماني‌ها بودند كه به ترسيدن در سينما تشخص و كاراكتر بخشيدند، با خلق مكتبي به نام اكسپرسيونيسم، با كاراكترهايي مثل دكتر كاليگاري، نوسفراتو و فاوست و نورپردازي‌هاي تند پر از كنتراست كه به هر شي‌ء، موجود و قصه‌اي مي‌توانست كيفيتي رازآلود، مبهم و دلهره‌زا ببخشد و با استعدادي كه ريشه‌هاي آن را شايد مي‌بايست در فضاي گوتيك امپراتوري بوهمي با جنگل‌هاي انبوه تاريكش و دانشگاه‌هاي كهن مرموزي كه در آنها موجوداتي مثل دكتر فاوست و دكتر فرانكشتين مي‌آموختند كه چگونه باهستي دربيفتد و به عالم‌بودن و جادوگري هر دو متهم بودند، جست‌وجو كرد. اكسپرسيونيست‌ها شايد ادامه‌ي منطقي اين ميراث در عصري بودند كه تصوير و دوربين حرف اول را مي‌زد. آدم‌هايي مثل وينه و مورنائو به عنوان جادوگران عصر جديد، شايد زودتر از ديگران و قطعا زودتر از آمريكايي‌ها ارزش ترسيدن و دلهره را در بارآوري هنر جديد درك كردند و راه نمايش آن را به شكلي مؤثر يافتند. سال 1931 هنگام اولين نمايش دراكولا 28نفر در سالن سينما از ترس بيهوش شدند! و استوديوها راه جديد اعمال قدرت را بعد از عشق، جنايت و موسيقي، در وحشت و دلهره رديابي و كشف كردند: مي‌شود مردم را با انتخاب و اختيار خودشان رهره‌ترك كرد و بابتش از آنها پول گرفت. ترسناك‌ها شايد از اين نظر بزرگ‌ترين قربانيان هاليوود باشند. با آغاز دهه‌ي 60 هيولاها و ترس‌ها تغيير ماهيت دادند. دروني، خانگي، نزديك، واقعي، در دسترس و كم‌هزينه شدند. ساخته‌شدن‌ "رواني" در 1960 با داستان ساده‌ي شهري، ساختار نيمه‌تجربي، پروداكشن ارزان و فروش بالايش راه را براي شكوفايي سينماي ارزان ترسناك باز كرد و در عين حال تهديد و بي‌رحمي موجود در دل زندگي را به روي پرده آورد. ترسي كه آدم‌هايي مثل هيچكاك و پولانسكي با آثاري مثل "رواني"، "انزجار" و "مستاجر" به تصوير مي‌كشيدند هيچ ربطي به قصرهاي مخوف و ارواح خبيث و هيولاهاي برخاسته از عمق اقيانوس نداشت. ترس در اين قصه‌ها كيفيتي مبهم با منبعي نامعلوم و نديدني داشت. بيشتر از جنس دلهره و تشويش بود. از طرفي با ظهور آدم‌هاي با استعداد و سينمابلد و خوش‌ذائقه‌اي مثل اسپيلبرگ،ريدلي‌اسكات و جاناتان دمي شاخه‌ي ترسناك‌هاي كلاسيك كه هيولاها،ارواح و قاتل‌ها به هر حال در آن حرف اول را مي‌زدند. شكلي آبرومندانه، حرفه‌ايي و نه ساده‌انگارانه به خودش گرفت. "سكوت‌بره‌ها"ي جاناتان دمي در 1990 اولين فيلم اين ژانر را كه توانست پنج جايزه‌ي اسكار را از آن خودش كند، رقم زد و "ديگران" آمنابار با فضاي گوتيكش شايد بازگشتي بود هر چند پر‌رزق و برق به ميراث اسلاف آلماني‌اش در اولين دهه‌هاي سينما. ترسناك‌ها هنوز از ژانرهاي محبوب سينما و البته همچنان شهروندان درجه دوم آن هستند. [Slasher] »» در تعريفي ساده، اسلشر به آن دسته از فيلم‌هاي ترسناك اطلاق مي‌شود كه در آنها قاتلي اغلب روان‌پريش با اشيايي تيز و برنده‌ مانند دشنه، چاقو يا حتي اره‌برقي به جان قربانيان خود مي‌افتد. گرچه واژه اسلشر كه‌ گاه در مورد تمام فيلم‌هايي كه استفاده فزاينده‌اي از خشونت گرافيكي مي‌كنند به كار مي‌رود اما نبايد فراموش كرد كه دو عنصر قاتل روان‌پريش و استفاده از آلت‌قتاله برنده در اين فيلم‌ها نقشي كليدي بازي مي‌كنند. فيلم‌هاي ترسناك اسلشر به دليل صحنه‌هاي خونين و دلخراش خود بيشترين انتقاد را متوجه ژانر ترسناك كرده‌اند و شايد به همين دليل تنها در برهه‌هاي زماني خاصي توانسته‌اند به اقبال عمومي دست پيدا كنند. اولين فيلم‌هاي مهم اين ژانر در سال 1960 با دو فيلم تاثيرگذار "چشم‌چران" و "رواني" پا به ميدان گذاشتند. اما اسلشر پر مخاطب و محبوب در سال‌هاي بعد با فيلم‌هاي "هالووين و جمعه سيزدهم" عرض اندام كردند. ساخت فيلم خوش‌ساخت "جيغ" در سال 1996 باعث رونق دوباره اين زير‌ژانر در دهه 90 شد. در دهه 2000 "الي‌راث" از فيلمسازان پيگير زير‌ژانر اسلشر است. »» آثار شاخص: Psycho 1960 / The Texas Chainsaw Massacre 1974 / My Bloody Valentine 1981 / Hostel 2005 [Splatter] »» اسپلترها از ساختارشكن‌ترين و بي‌پرده‌ترين فيلم‌هاي ترسناك هستند كه به قول منتقد فيلم "مايكل آرنزن" سعي مي‌كنند خون و خون‌ريزي اغراق شده را به چشم يك شكل هنري ببينند و با استفاده از جلوه‌هاي ويژه ظاهري جذاب براي صحنه‌هاي خشن خود طراحي كنند. در اين فيلم‌هاي اغلب زيرزميني، ناهنجاري‌هاي اخلاقي و اجتماعي جزو مضامين كليدي به‌شمار مي‌روند و اين مضامين معمولا به شكلي بي‌محابا به تصوير كشيده مي‌شوند. واژه "اسپلتر" اولين‌بار به‌وسيله جرج‌رومرو در مورد فيلم "سپيده‌دم‌مردگان" (1978) استفاده شد كه يكي از فيلم‌هاي مهم ژانر ترسناك هم به شما مي‌رود. »» آثار شاخص: Night of the Living Dead 1968/ Re-Animator 1985 /Dawn of the Dead 1978 /Army of Darkness 1992 [Giallo] »» ايتاليا هم از كشورهايي است كه در سينماي وحشت صاحب سبكي مختص به خود موسوم به "جالو" است. جالوهاي سينمايي ريشه در آثار ادبي جالو دارند كه از دهه 1920 به تاثير از آثار پليسي و جنايي نويسندگان صاحب‌نام بريتانيايي و آمريكايي، كساني مانند آگاتاكريستي، الري‌مك‌كوئين، ادمك‌براين و ريموند‌چندلر در فضاي ادبي ايتاليا پا گرفتند و اغلب به همت موسسه ماندادوري در قالب كتاب‌هاي ارزان قيمتي با جلد زردرنگ منتشر مي‌شدند. وقتي "ماريو‌ باوا" در سال 1963 فيلم "دختري كه زياد مي‌دانست" را با الهام از "مردي كه زياد مي‌دانست." هيچكاك كارگرداني كرد به عالم سينما هم راه يافت. "داريو‌ آرجنتو"، "لوچيو فالچي"، "سرجو مارتينو"، امبرتولنزي و البته ماريو باوا فيلمسازاني بودند كه در دهه 60 و 70 ابتدا با اقتباس از آثار ادبي جالو و سپس با نگارش فيلمنامه‌هاي نه‌چندان منسجم آثار ترسناكي را كارگرداني كردند كه بيش از هر چيز به ميزانسن و اسلوب‌هاي بصري متكي بودند. »» آثار شاخص: The Bird with the Crystal Plumage 1970 / Deep Red 1975 / Blood and Black Lace 1964 [Zombie Movies] »» طبق افسانه‌هاي اقوام ساكن در هائيتي و كشورهاي حاشيه درياي كارائيب، زامبي‌ها به انسان‌هاي فاقد عقل و بدون روحي گفته مي‌شود كه بعد از مرگ جسمشان به تسخير نيروهاي جادويي درمي‌آيد و مي‌توانند به وسيله گاز گرفتن و از طريق بزاق دهان خود، افراد سالم را نيز به زامبي تبديل كنند. زامبي‌هاي افسانه‌ايي پيش از آنك هبه فيلم‌هاي سينمايي پا بگذارند در فرهنگ عامه به‌خصوص ادبيات ترسناك به‌رسميت شناخته شده بودند تا اينكه در سال 1932 براي اولين بار در فيلم "زامبي سفيد" با بازي بلالو‌گوسي به حوزه سينما هم پا گذاشتند. اما اين "جرج رومرو" بود كه با فيلم "شب ‌مردگان زنده" و دنباله‌هاي آن تعريف جديدي از زامبي‌ها ارائه داد و با خون آشام نشان دادنشان وجهه هيولاهايي آخرالزماني به آنها بخشيد كه تا سال‌ها در ديگر فيلم‌هاي ترسناك هم پابرجا ماند. »» آثار شاخص: Day of the Dead 1985 / I Walked with a Zombie 1943 / Zombie 2 [J-Horror] »» ساخت فيلم‌هاي ترسناك در سينماي ژاپن از سال‌هاي ابتدايي تاريخ سينما رواج داشته است و فيلمسازان ژاپني همواره متأثر از داستان‌هاي روح‌محور ادبيات ژاپن كه در زبان ژاپني "كوايدان" ناميده مي‌شوند فيلم‌هاي ترسناك پرشماري كارگرداني كرده‌اند. جي-‌هارور واژه‌اي است كه در فرهنگ‌هاي سينمايي به سينماي ترسناك ژاپن اطلاق مي‌شود اما بيشتر در مورد فيلم‌هايي در سينماي ژاپن به كار مي‌رود كه توجه ويژه‌اي به ترس‌هاي روان‌شناختي متأثر از روح‌ها و اجنه دارند. گرچه جي-هارورها از سال‌ها پيش در سينماي ژاپن حضور داشته‌اند مثلا "اگتسومونوگاتاري" 1953 و "كوايدان" 1964 اما موفقيت بي‌سابقه فيلم "حلقه" در سال 1998 زمينه‌ساز تجديد حيات آنها شد؛ تجديد حياتي كه استقبال استوديو‌هاي آمريكايي را به همراه داشت و به بازسازي تعدادي از اين فيلم‌ها در هاليوود انجاميد. »» آثار شاخص : Ring 1998 / The Happiness of the Katakuris 2002 / Kaidan 1964 / The Sinners of Hell 1960 [K-Horror] »» سينماي كره در سال‌هاي قرن بيستم تا حدي زيادي از بحران‌هاي سياسي و اجتماعي خاصي مانند اشغال كره توسط ژاپن، و جنگ كره تاثير پذيرفته و به همين دليل تاريخ پر افت و خيزي داشته است. اما از اواسط دهه 1990 كره‌جنوبي برخلاف كره‌شمالي توانست با خلق يك زبان سينمايي جديد و ميدان دادن به فيلمسازان نوگرا چهره منحصر به فردي از سينماي كره به نمايش بگذارد كه فيلمسازاني مانند پارك‌چان‌ووك و كيم‌كي‌دوك از سرآمدان آن به شمار مي‌روند. كي‌هارورها مانند ترسناك‌هاي ژاپني بيشتر با مضامين روان‌شناختي مرتبط هستند و با تكيه بر قصه‌ها و افسانه‌هاي فولكور آسياي شرقي داستان‌هاي اغلب روح‌محور خود را پيش مي‌برند در مهم‌ترين كي-هارورهايي كه در سال‌هاي اخير ساخته شده‌اند مانند "افسانه دو‌خواهر" 2003 ردي از خشونت افسارگسيخته به چشم نمي‌خورد و در عوض بار اصلي فيلم بر دوش فضاسازي گذاشته شده است. »» آثار شاخص: A Tale of Two Sisters 2003 / Phone 2002 / The Quiet Family 1998 / Hansel and Gretel 2007 »» منبع : ويژه‌نامه سينما تلويزيون همشهري‌ماه (24)، شماره‌ي 70 و 39 »» پ.ن2 : برخی تاپیک‌های دوست و برادر: دگما 95 / موج نو / سینما جنگ / سینما عاشقانه /سینمای وسترن / سینمای ژاپن

[saeedporreza9]

داستان: چهار غریبه سرزده به کلبه ی دورافتاده ی یه خانواده میرن و خبر عجیب و ناگواری براشون دارن. ایده اولیه خوبه ولی خب فقط همینه، بقیه ش روتینه و هیچ غافلگیری ای نداره. میشد با چندتا گرهِ داستانی و یه کم خلاقیت داستان خیلی بهتری تعریف کرد ولی عملا ایده هدر میره. ایراد شیامالان اینه که دیگه نه ترسناک میسازه و نه داستانشو طوری تعریف میکنه که تا آخر بیننده رو نگه داره. علاوه بر این توی این فیلمش، خشونت که باید المان اصلی میبود رو هم حذف کرده. اما هنوز مشخصه کارگردان کاربلده و از لحاظ فنی کیفیت بدی نداره. Knock at the Cabin ایده خوبی داره ولی فیلم خوبی نیست.

4/10

مثل همیشه یه ایده جالب از ام نایت ولی داستان سرایی و فیلمنامه سطحی و بی رمق! بازی اون زوج رنگین کمونی واقعا مصنوعی بود و بنظرم ام نایت حتی تو بازی گرفتن از بازیگرا هم افت کرده. فیلم متوسطی بود.

4/10

[kingnessi]

داستان: شش دانش آموز برای انجام پروژه کارآموزی به یک روستای دورافتاده میرن. از لحاظ کیفی تو مقایسه با آثار کارگردانانی مثل جوکو انور، تیمو جایانتو و کیمو استامبول سطح پایین تری داره. از لحاظ داستانی با اینکه اونطور مهندسی شده و با جزئیات نیست ولی داستان گرم تر و ساده تری داره، از اون مدل قصه های جذابی که معمولا سینه به سینه نقل میشن و توی فرهنگ جامعه جا میوفتن. گروه بازیگراش خوبن و کارشونو خوب انجام دادن و از لحاظ فنی هم قابل قبوله اما همونطور که گفتم، داستان مهمترین ویژگی این فیلمه. KKN di Desa Penari فیلم خوب و دوست داشتنی ایه.

6.5/10

پ ن:
ایشون پرفروش ترین فیلم تاریخِ اندونزی هستن.

این فیلم سه تا نسخه داره:
منفی 13 سال که 109 دقیقه س.
منفی 17 سال که 119 دقیقه س.
و نسخه کارگردان که 175 دقیقه س.

لینک با کیفیت نسخه کارگردانش جدیدا پخش شده و میتونید دانلود کنید و ببینید.+

واسه اینکه اسپم نباشه یه اطلاعاتی درباره فیلم بدم:

ایشون تبدیل شده به یه اتفاق مهم توی تاریخ اندونزی و کلی طرفدار داره. اما داستان پشتِ این فیلم چیه.

سال 2019 یه حساب کاربری توی توییتر به نام SimpleMan یه چندتا رشته توییت میذاره و یه قصه ترسناک رو تعریف میکنه و ادعا میکنه واقعیه و اتفاق افتاده ولی به خاطر قربانی ها اسم ها و مکان ها رو تغییر داده. بلافاصله این قصه تبدیل میشه به یه پدیده ی اینترنتی و همه درباره ش حرف میزنن، عده ای دنبال اون افراد میگردن، عده ای دنبال مکان میگردن و حتی کار به جایی میرسه که افراد با ورود به سازمان های دولتی و گشتن اسناد دولتی دنبال اسامی اصلی این افراد و داستان میگردن.

خلاصه اینکه ایشون طوفانی توی جامعه برپا میکنه، اندونزیایی ها هم که خودشون تاریخچه ی غنی ای از سینمای وحشت دارن و توی دهه 80 و 90 کل سینماشون تحت تاثیر ژانر بوده و کلا سرشون درد میکنه واسه فیلم ترسناک.

از دلایل همه گیر شدن این داستان به گفته خودشون نزدیک بودن به تجربه جوانانِ اندونزیایی در برخورد با مسائل جنس.ی، نحوه ی روایت داستان که بسیار شبیه به افسانه های محلی و قصه های فولکلور هست و البته المان های فرهنگی و جغرافیایی مثلا اینکه داستان توی جزیره جاوا اتفاق میوفته که عملا توی جنوب شرق آسیا معتقدن اینجا جن زده و تسخیر شده س.

چون فرهنگ مشابهی داریم فیلم میتونه برای ما هم دیدنی باشه.

نکته دیگه اینکه این SimpleMan یه داستان دیگه هم پست کرده که امسال تبدیل به فیلم شده و اونم داره پشت سر هم رکورد میشکنه و دسته دسته دارن میرن سینما ببیننش.+

اندونزیایی ها عاشق ژانر ترسناکن، اما این داستان و کلا داستان های SimpleMan موج عجیب و غریبی توی جامعه شون به وجود اورده که شاید از دید یه بیننده خارجی هر چقدرم که فرهنگ نزدیکی داشته باشیم، کاملا قابل درک نباشه؛ اما هر چی که هست این فقط یه فیلم نیست بلکه یه پدیده فرهنگیه که آدمو میبره به تماشای یک فرهنگ و مردمِ دیگه و این برای من خیلی جذابه.

[kingnessi]

داستان: افسرِ تازه کاری برای اولین شیفتش باید شب رو توی یه پاسگاهی بگذرونه که تعطیل شده و فقط مقداری وسایل اونجاست که قراره به پاسگاهِ جدید منتقل بشن. برای بازسازی یه اثر هنری باید یه دلیل قانع کننده ای وجود داشته باشه، یا اینکه بهترشو بسازیم یا اینکه جوری بسازیم که با زمونه ی جدید سازگارتر باشه و یا همچین چیزی. این فیلم هیچکدوم از اینها نیست، نه اون تازگیِ نسخه ی اورجینال رو داره و نه تونسته فیلمنامه و داستان رو بهتر کنه. عملا همون داستان رو نعل به نعل اجرا کرده، یه تغییری توش داده که اصلا به درد نمیخوره و نه تنها نتونسته این نقطه ضعفِ فیلم اورجینال رو برطرف کنه بلکه بدترشم کرده. فیلم اصلی کلی سکانس و موقعیتِ جذاب داره که چندتاشو این فیلم همونطوری تکرار کرده که هیچی، یه چندتا هم سکانس ترسناکِ جدید داره که اکثرا خوبن. یکی از بهترین ویژگی های اون فیلم بازی فوق العاده ی بازیگر نقش اول بود، اینجا هم بازیگر نقش اول عالیه و همون موفقیت رو تکرار کرده. اما همه اینا وقتیه که با فیلم اورجینال مقایسه ش میکنیم در حالی که اگر به عنوان یه اثر مستقل بهش نگاه کنیم فیلم خوب و درست و حسابی ایه منتها واسه کسی که اولی رو تجربه کرده ایشون تکراری به نظر میاد. Malum چیزی به فیلم اورجینال اضافه نمیکنه ولی از بهترین فیلمهای ترسناکِ ساله.

6/10

[saeedporreza9]

داستان: گابریل آمورت برای یک پرونده ی خطرناک از واتیکان به اسپانیا میره... تنها ویژگی مثبت و اون چیزی که این فیلم رو قابل دیدن کرده بازی راسل کرو عه. داستان کاملا کلیشه ست و هیچ غافلگیری و خلاقیتِ خاصی نداره. به عنوان یه فیلمِ ترسناک اصلا نمیترسونه و سکانس ترسناکِ چشمگیری نداره. یکی دوتا سکانس خوب داره مثل اون جنگیری پایانی ولی اینا هم نمیتونن لول فیلم رو بالاتر ببرن. مجموعا با اینکه کلیشه ایه ولی لوکیشن و ست آپ خوبی داشت که میشد از توش فیلم دیدنی تری دراورد ولی خب نتونستن همچین کاری بکنن و در نهایت یه فیلم متوسط رو به پایین ساختن که اگر راسل کرو نبود به لعنت خدا هم نمی ارزید. The Pope's Exorcist رو میشه به خاطر کاراکتر گیب آمورت دید.

4/10

داستان فیلم عین یه خط راسته.نه ترسی منتقل میکنه و نه هیجانی. پایان سطحی ای هم داشت و بیشتر شبیه جوک بود!

4/10

[kingnessi]

داستان: روانشناسی برای بررسی روانیِ یه زندانیِ محکوم به اعدام میره زندان ولی با وضعیت متفاوتی روبرو میشه. این نمونه ی کاملی از پروپاگاندای جماعتِ محافظه کاره، البته این جدیداشون به عنوان یه فیلم سینمایی که هیچی نداره غیر از یه بازیِ اکتیو که البته بیشترش ادا و اطواره ولی خوبه، شاید تنها بخشی از فیلم که سینمایی عه همین بازیگر نقش اوله. دیدن این فیلمو توصیه میکنم، به خیلیا برخورده و توی فضای مجازی پر بحث شده. به نظر من اتفاقا خوبه این حرفا و نظرات شنیده بشن. Nefarious رو ببینید، اصلا "فیلم سینمایی" نیست ولی خوبه واسه یه بارم که شده حرف این جماعت رو بشنویم.

[kingnessi]

داستان: یه زوج جوون خونه ای رو توی روستاهای ایرلند به ارث میبرن ولی وقتی به اونجا میرسن با شرایط خاصی روبرو میشن. ایده ی خوبی داشته و انصافا تلاش خوبی هم انجام شده ولی فیلم بین کمدی و ترسناک معلق مونده و یه جورایی تکلیفش با خودش مشخص نیست. لحظاتِ کمیک خوبی داره ولی توی سکانسای ترسناک کم میاره، بازی بازیگرا خوبه و تلاششونو کردن تا فیلم دربیاد و همینم راضی کننده ست. طراحی اون کاراکترهایِ خاص رو دوست داشتم و خوب دراومدن، میتونستن یه کمدی ترسناک خوب ازشون دربیارن ولی برای این کار باید کمی درامِ فیلمو کم میکردن و اینقدر داستانو جدی نمیگرفتن. Unwelcome ایده ی خوبی داره و فیلم محترمیه، درسته درنیومده و اون چیزی که باید میشد، نشده ولی قطعا دیدنیه.

5.5/10

[kingnessi]

داستان: یه ولاگری با رفیقش میرن تو یه بیمارستان متروکه تا شبو اونجا بگذرونن. نمیدونم اینو قبلا معرفی کردم یا نه، تو انجمن جستجو کردم مث اینکه نکردم ایشون یه found footage فرانسوی هستن که بصورت سکانس پلان و بدون کات گرفته شدن. بازیِ بازیگر نقش اولش حرف نداره و خیلی خوبه. اینکه همچین فیلمی بدون کات گرفته شده و البته اون فضای بیمارستان نکات مثبت و خوب این فیلمن. Night Shot از اون فیلم ترسناک های ناب و کمیابه.

[saeedporreza9]

Smile 2022

شروع نسبتا خوبی داشت ولی در ادامه زیاد جالب و ترسناک نبود. صحنه های ترسناکش کم و گاهی ذره ای ترسناک نبود و پایان فیلم هم بد نبود ولی میتونست بهتر باشه.

4.5/10

[kingnessi]

داستان: سومی و ساری زندگی سختی دارن تا اینکه با یه موجود شیطانی روبرو میشن. کلا همه چیز در مورد این فیلم متناقضه. بازی ها یه جاهایی عالیه یه جاهایی آماتوری. چندتا سکانس خیلی خوب و خلاقانه داره و چندتا سکانسم داره که کارتونی دراومدن. این که محصول نتفلیکسه و تونسته حال و هوای اورجینال رو داشته باشه نکته مثبتیه. Para Betina Pengikut Iblis تجربه ی متناقضیه.

[kingnessi]

داستان: یه مجریِ رادیو که توی یه شهر کوچیک کار میکنه، یه روز خبر عجیبی به دستش میرسه. پیام خیلی جالبی داره و خیلی خوب این پیامو توی یه قالب ترسناک قرار داده. یه مقدار آخرش خراب میکنه و اونجوری که باید خوب تمومش نکردن، میشد خشن تر و ترسناک تر باشه. کارگردانیش خوبه و برای یه فیلمِ تک لوکیشنه و کم کاراکتر تونسته با گردوندنِ درستِ دوربین کاری کنه که سکانس ها تکراری نشن و بیننده رو خسته نکنن. Pontypool از اون فیلماست که باید دید.

7.5/10