I dont care how long I gonna live. whether it's in a week or twenty years, there's horrible pain and sadness ahead
دو قسمت نخست که خوب تونست حال و هوای سریال اصلی رو برای من زنده کنه البته این یکی تو دیترویت میشیگانه نه هارلن کنتاکی و لوکیشن هاش با سریال اصلی متفاوته ولی اتمسفرش همونه و کشش سریال اصلی رو داره. کلمنت منسل هم تا این جا Villian خوبی نشون داده البته به پای بوید که نمی رسه که خب از یک سریال 8 قسمتی اون قدر توقع نمی شه داشت.چیزی که توی تلوزیون واقعا کمیاب شده قهرمان های کلاسیک دوست داشتنی اند که ریلن گیونز justified توی این شرایط واقعا غنیمتیه. انشاالله که مثل دکستر گند نزنند بهش. شخصیت ها رو خوب داره پردازش می کنه مثلا وکیله نفرت انگیزه یا منسل تهدید آمیزه واقعا و ... واقعا می شه به آیندش امید داشت. تا این جا که کاملا ارزش انتظاری که براش می کشیدیم رو داشته.
بسیار زیبا بود مخصوصا فیلمبردار یه سری کارها اون وسط انجام میداد که لذت بخش بود/ نه فکر نکنم چندان بدمن خوبی باشه /یحتمل در انتهای این فصل پشیمون میشم از این حرف فقط سعی کنیدمشاهده محتوا اسپویلر
بسیار عالی .باز هم سریال های قدیم
http://tvworld.info/image.php?u=47345&type=sigpic&dateline=1525695680
پ ن:
شروع
همون فرمولِ قدیمیِ جاستیفاید: یه تعداد کاراکتر جالب که چندتاشون خلافکارِ اصلی ان و چندتاشون خلافکار خرده پا و احمق که وسط ماجرا گیر میوفتن، یه ریلنِ درست و حسابی (که البته توی این دو قسمت مث قدیما نبود) و چندتا غافلگیری و چرخش داستانی.
این فرمول توی سریالای دیگه هم امتحان شده و مثلا توی "دارک ویندز" عالی جواب داد ولی توی "اسنیکی پیت "جواب نداد. موفقیتش بستگی داره به اینکه ریلنِ داستان چقدر سرحال باشه و البته بدمنِ ماجرا.
غیبت بوید حتما به سریال ضربه میزنه ولی خب اون حس نوستالژیک میتونه این عیبو بپوشونه.
در مجموع به نظر نمیرسه این سریال چیزی به جاستیفاید اضافه کنه، فقط امیدوارم چیزی ازش کم نکنه.
دخترِ ریلن واقعا دخترِ ریلنه
اون Justifiedی که میشناختیم تموم شد؛ به بهترین شکل هم تموم شد. این City Primevalـه. ریلن پخته رو داریم؛ ریلنی که در فاز دیگهای از زندگیش هست و از اون حاشیۀ امنش هم خارج شده.
اما سوای این بحثها، 10 دقیقۀ ابتدایی سریال عالی بود؛ از دستگیری خلافکارها و ماجرای بردنشون به دادگستری، تا یکیبهدوکردن ریلن با قاضی و فحشکششدنش جدی درعینحال خندهدار؛ چیزی که «جاستیفاید» همیشه توش استاد بوده. دربارۀ کلمنت منزل هم نمیشه نظر قاطعی داد؛ در ظاهر کلیشهای به نظر میرسه، ولی بوید هالبروک که فعلاً کاردرست نشون داده.
یه بار دیگه هم برید اون صحنهای که منزل دست میندازه روی شونۀ ویلا رو ببینید و از بازی بدن و بازی صورت تیموتی اُلیفانت لذت ببرید؛ در عرض یک ثانیه از صفر رفت روی صد و بدون اینکه یک کلمه بگه، احساسات رو کامل منتقل کرد.
اپیزود سوم که داغون بود، چهارمی ولی خوب بود چندتا دیالوگ ماندگار هم داشت، صحبت با رئیس آلبانیایی ها، غیر از اون دیگه هیچی نداشت یعنی بحث اخلاقی هم بود ولی تکراری بود، کلا بدمن داستان که خوب نباشه پتانسیل ریلن به هدر میره، شایدم من بعد شیلد انتظارم رفته بالا
این ریموند کروز که از خود ریلن گیونز هم ریلنگیونزتره. اونجایی که داشت ماجرا رو براش تعریف میکرد، ریلن قشنگ گرخیده بود
این اسم اپیزودها و خلاصه شون رو توی سایت ها می خوندم داستان ریلن و انتهاش به ریموندکروز و عاقبتش شباهتی نداره. ولی انصافا داستان جالبی بود. امیدوارم بریم توی بخش اکشن ماجرا