Ali: Fear Eats the Soul – اولین فیلم من از فاسبندر تجربه ایی عجیب و غریب و همچنین دلپذیر بود از عشق یک پیرزن آلمانی به جوان سیاه پوست عرب که جنبه های اجتماعی و نگاه کارگردانش هنوز هم تازه و سرپا می نماید.
امتیاز : 8 از 10
The Lavender Hill Mob (1951) – فیلمی کمدی سرقتی همانند "قاتلین پیرزن ها" اما در سطحی پایین تر فیلم در گذر زمان کهنه شده اما هنوز هم دارای اندک لحظات نابی است.
امتیاز : 7 از 10
The Wind Rises (2013) – فیلمی خوب از استاد میازاکی اما فقط خوب اگرچه دیدن تصاویری که با دست نقاشی شده محسور کننده هستند اما داستان در سطح می ماند و تکراریست.
امتیاز : 7 از 10
The Shooting (1966) – یک وسترن واقع گرا با قهرمانانی کثیف چه از لحاظ ظاهری و باطنی که متفاوت هستند با آثار جان فورد و لئونه اما مشکل فیلم روند غیر منطقی روایت داستانی است که سرانجامی ندارد.
امتیاز : 6 از 10
The Last Emperor (1987)- یک فیلم بیوگرافی خوب از استاد برتولوچی که در مورد کشوری است که در حال پوست انداختن است.در این فیلم ما کشوری بزرگ را می بینیم (چین) و داستان آخرین پادشاهی آن را با همه خوشی و ناخوشی ها آن.
امتیاز : 8 از 10
The Others (2001) – فیلم از فضا سازی ها و بازی ها خوبی برخوردار است اما مشکل از جایی نشات می گیرد که سعی دارد لقمه را دور سرش بچرخاند و تمامی سوال ها را بی پاسخ نگذارد.
امتیاز : 7 از 10
Three Colors: Blue (1993)- قرمز و آبی هر کدام به شکلی متفاوت جزو بهترین ها هستند اگرچه که در قرمز عنصر متافیزیک پر رنگ تر است اما در آبی کلیشوفسکی سعی کرده به بخشی از عمیق ترین وجوه یک انسان آسیب دیده نفوذ نماید.
امتیاز : 9 از10
Forbidden Games (1952) – بازی های ممنوعه خود زندگیست فیلمی که به کودکان در بحبوحه جنگ می پردازد و نوع دیدگاه آن ها به زندگی و عشقی معصومانه که اجازه شکل گرفتن ندارد فیلم در گذر زمان هنوز دیدنیست و کهنه نشده است.
امتیاز : 9 از10
Tangerines (2013) – باز هم فیلم جنگی که به جبهه های جنگ نمی پردازد بلکه به عواقب و تاثیراتش بر انسان ها تمرکز می نماید و اگرچه که پایانی شعاری را داراست اما آموزندگی کافی را دارد و گنده تر از دهانش هم حرف نمی زند.
امتیاز : 8 از 10
A Night to Remember (1958) – با این نگاه به سراغ این فیلم رفتم تا شاید با اثری به مراتب بهتر از "تایتانیک" روبرو شوم اما اینطور نبود فیلم علی الرقم شروع و میانه ایی خوب نتواسنته پایان درستی را روایت نماید جالب است که در حالی که کشتی در حال غرق شدن است ما هرج و مرجی را شاهد نیستم و همه چیز تا حدودی عادی است!
امتیاز : 6 از 10
Zero Days (2016) – بعد از سخنرانی وزیر امور خارجه مان آقای ظریف به تماشای این فیلم نشستم که نگاهی منطقی دارد به مقوله ایی که تا به حال به آن پرداخته نشده مقوله ایی که بسیار خطرناک تر از هر بمب اتمی می باشد .دیدنش هم در این روزهای ترور خالی از لطف نیست.
امتیاز : 7 از 10
The Game (1997) – فیلمی جذاب در روایت اما غیر منطقی و دارای اشکالات متعدد در فیلمنامه که برای آن دسته از مخاطبان که سینما را جدی دنبال نمی کنند چیزی همانند مجسمه تندیس داوود از میکل آنژ است اما در حقیقت این طور نیست و ما با یک عروسک س.ک.سی طرف هستیم!
امتیاز : 6 از 10
Day for Night (1973) – تروفو را یک عشق سینما می دانند و این فیلم سندی است بر این مدعا.در این فیلم تروفو در نقش یک کارگردان به دشواری های ساختن فیلم و مشکلات متعدد عاطفی پدید آمده در بین بازیگران و عوامل آن می پردازد.
امتیاز : 8 از 10
Limelight (1952) – وصیت نامه "چارلی چاپلین" بزرگ.
امتیاز : 8 از 10
Mystery Train (1989) – سال ها قبل تر از "تارانتینو" کارگردان شورشی دیگر در آمریکا اثری ساخت که از یک روایت غیر خطی برخوردار بود این فیلم علی الرقم جایزه کن در طول سال ها همانند "داستان های عامه پسند" دیده نشد اما همانقدر جذاب و دیدنیست.
امتیاز : 8 از 10
Quiz Show (1994) – رابرات ردفورد علاوه بر بازیگری کارگردان خوبی هم است و این فیلم سندی است بر این مدعا.این فیلم نگاهی بدبینانه ولی واقعه دارد به مدیوم تلویزیون.
امتیاز : 8 از 10
Captain Fantastic (2016)- یک چرت و پرت محض .انگار به یک بی سواد کت و شلوار تام فورد بدهی و بعد او را بفرستی برای یک سخنرانی بزرگ در سازمان ملل متحد تا در مورد بحران محیط زیست در زمین صحبت نماید.
امتیاز : 5 از 10
Sweet Smell of Success (1957) – شاهکاری قدر نادیده با بازی عالی "برت لنکستر" و "تونی کرتیس" فیلم به زمانی می پردازد که روزنامه ها از اهمیت بالایی برخوردار بودند و ستون نویس ها جزو عناصر اصلی قدرت در سیاست بودند.
امتیاز : 9 از10
Black Narcissus (1947) – هر فریم این اثر شبیه به نقاشی های امپرسیونیسمی فرانسوی است اگرچه که در داستان گویی مشکلاتی را دارد اما رنگ بندی های گوناگون قاب ها شما را سحر می نماید.
امتیاز : 8 از 10
The Triplets of Belleville (2003) – یک انمیشین بی سر و ته که سعی داشت پیام بزرگی بدهد اما دنیایی که خلق می کند به هیچ وجه لااقل برای من قابل لمس نبود.
امتیاز : 6 از 10
Mother (2009) – علاقه ی کره ایی ها به قاتلان سریالی بی حد و حصر است."مادر" هم یکی از بیشمار آشغال هایی است که در این سال ها به دلیل ریتم درست شان در کره ساخته و دیده هم شده اند اما در گذر زمان فراموش خواهند شد.
امتیاز : 6 از 10
Kingdom of Heaven (2005) – نگاهی اگرچه غیرواقعی اما متعادل به جنگ های صلیبی دارد اگرچه که "ریدلی اسکات" می خواهد که قهرمانش به درجه ی ماکسیموس در گلادیاتور برسد ولی نمی شود , اما به درک , اوا گرین که هست!
امتیاز : 8 از 10
A Fish Called Wanda (1988) – یک کمدی سرقتی بریتانیایی دیگر با شخصیت پردازی های متعدد که همگی از پرداخت درستی برخوردار هستند . پر از لحظات شوخ شنگ و بازیگران با استعداد.
امتیاز : 8 از 10
Lost in Translation (2003) –اگر دو موضوع تنهایی و عشق را از تاریخ سینما حذف کنیم شاید نیمی از شاهکارهای تاریخ سینما وجود نداشتند در این درام مدرن سوفیا کاپولا نگاهی عمیق دارد به چرخه ی تکرار و عبث زندگی انسان ها و عشقی که سعی دارد این سردی را از بین ببرد اما...
امتیاز : 9 از10
Aliens (1986) – اگرچه که سکوت خفقان آور سایکدلیک قسمت اول را بیشتر دوست داشتم ولی این نسخه با حضور یک کارگردان آمریکایی نگاهی تازه دارد به بیگانگان نگاهی که بر خلاف قسمت اول سکوت ها را می شکند و زد و خوردی دیوانه وار را بدان می افزاید.
امتیاز : 8 از 10
Four Weddings and a Funeral (1994) – بارها پیش آمده که در جمعی نشستید و در آن جمع فردی شروع به جوک گفتن می کند اما کسی به جوک های او نمی خندد با اینحال مشکل از جوک ها نیست بلکه از نحوه بیان جوک ها توسط آن فرد است این فیلم همان فرد است بعلاوه که جوک هم اصلا خنده دار نیست!
امتیاز : 6 از 10
Prometheus (I) (2012) – اگرچه که فیلم حرف های بزرگ و نامعقولی می زند و تا حدود بسیاری تکراری است اما "ریدلی اسکات" بلد است چگونه قصه ی خود را هر چقدر هم مسخره باشد جوری تعریف کند تا بیننده از آن لذت ببرد.
امتیاز : 7 از 10
Whisper of the Heart (1995) – شبیه با دیگر آثار استودیو جبیلی با جاه طلبی کمتر با اینحال اگر به دنیای ساخته شده ی این استودیو علاقه مند هستید دیدنش توصیه می شود ولی در حقیقت همان حرف های قبلی کارهای پیشین تکرار شده بدون کم و کاستی.
امتیاز : 7 از 10
An American Werewolf in London (1981) – تنها چیزی که از این فیلم دوست داشتم کاپشن قرمز شخصیت اول داستان و گریم باورنکردنی آن بود آنهم در لحظه ایی که شخصیت اول از یک انسان به یک گرگینه تبدیل می شد.باقی فیلم یک مزخرف به تمام معناست.
امتیاز : 5 از 10
The Trial of the Chicago 7 (2020)- یک درام دادگاهی جذاب و یکی از بهترین فیلم های سال 2020 با کاراکترهایی که هر کدام به فراخورشان تاثیرگذاراند شخصیت هایی که علاوه بر مشکلات درونی خود تنها به دنبال عدالت و دنیایی بهتر هستند.
امتیاز : 8 از 10