Gangster Squad | بحث | معرفی | تریلر و پوستر

[Chandler Bing]

جوخه ی گنگستر فیلم جدید در سبک جنایی به کارگردانی روبن فلینشر هست که در تاریخ 7 سپتامبر 2012 اکران خواهد شد. داستان فیلم در دهه ی 40/50 اتفاق میافتد و اداره ی پلیس لس انجلس رو نشان میدهد که با مافیای ساحل شرقی امریکا مبارزه میکنند تا نتونند به لس انجلس وارد بشند. فیلمبرداری فیلم در تاریخ 6 دسامبر 2011 در لس انجلس اغاز شد و در تاریخ 9 می 2012 اولی تریلر فیلم منتشر شد.

Gangster Squad Wiki IMDB Trailer & Posters کارگردان: Ruben Fleischer بازیگران: Sean Penn Ryan Gosling Emma Stone Josh Brolin کمپانی: برادران وارنر تاریخ پخش: 7 سپتامبر 2012 (۱۷ شهریور)

[pooya]

Theatrical Trailer

 
Gangster.Squad(480p)-theatrical.mp4 - 26.9 MB

[Barkeep]

یه 20 دیقه پیش باکس آفیس mbc 2 رو دیدم.

تریلر این فیلم هم بود بین فیلم ها. وقتی تریلر رو دیدم با خودم گفتم: نه، هنوزم فیلم مَشتی درست میکنن !
اصلا از الان دیگه نمیتونم انتظار بکشم که نسخه ی dvdscr این فیلم بیاد !


حالا جدا از خود فیلم، چه موسیقی متنی داره ! اصلا آدم میره فضا !
کسایی که با کارای سودربرگ آشنا هستن، میدونن چی میگم

[rmKasra]

سلام،

روز اکران درست هست؟ چون تو سایت imdb زده 11 ژانویه تازه تو آمریکا اکران میشه.

خوب الان متوجه شدم بخاطر اون صحنه تیراندازی پرده سینما هست:دی فیلم اکشن خوبی به نظر میاد. بی صبرانه منتظریم.

[lemoni]

از لحظه ای که تریلر رو دیدم با اینکه پر از زرق و برق؛ بازیگر های درجه یک و موضوعی جذاب بود
یه حسی بهم می گفت قراره شدیدا ناامید ازش بر گردم و حالا متاسفانه بیشتر مطمئن شدم...
امتیاز سایت متاکریتیک واسه فیلم شده 40!!! که خیلی کم محسوب میشه
و بیشتر منتقدین متفقل القول؛ که سعی فیلم بر نوار نشون دادن خودش بیشتر خنده دار شده تا تاثیر گذار

[rezarbn]

منتقد: اندرو اوهایر- سالن (امتیاز 5 از 10)








اگر جوخه گانگستری روبن فلیشر را به عنوان یک تریلر جنایی خشن در نظر بگیریم که با شکل و شمایلی آشنا و خوشگل به تقلید از آثار بهتر این ژانر از مارتین اسکورسیزی، برایان دی پالما و رومن پولانسکی می پردازد، می توان متقاعد شد که این فیلم فقط به عنوان یک سرگرمی موفق عمل کرده است. شون پن در بازی اش بزرگ نمایی دارد و با یک خروار گریم در نقش رئیس یک گروه افسانه ای گانگستری در لس آنجلس به نام میکی کوهن است. در عین حال رایان گوسلینگ در نقش یک فرد رومانتیک آرام و دلرحم در بازی خود کم کاری کرده است. همچنین جاش برولین هم در نقش یک پلیس درستکار قهرمان اجرای متوسطی را ارائه می دهد. به همه این ها بازسازی دیجیتالی، لوکیشن هایی از لس آنجلس در دوره بعد از جنگ جهانی دوم که طعم فیلم های نوآر را دارد اضافه کنید. همچنین اما استون که با لباس های فوق العاده آن دوران و موهای قهوه ای اش بسیار چشم گیر شده است و خب با توجه به فیلم هایی که به طور معمول در نیمه زمستان از هالیوود می بینیم، این فیلم اصلاً بد نیست.

اما بیایید یک لحظه به عقب برگردیم و در مورد پروپاگاندا و چگونگی اش صحبت کنیم. دوست دارم یک وقفه داشته باشم تا در مورد مساله فیلم «سی دقیقه بامداد» و نمایشی که از شکنجه به اجرا می گذارد، چیزی بگویم. حداقل این که این فیلم آن قدر زمان می گذارد که ما را متقاعد کند که برای یافتن جواب این سوال که آیا یک فیلم پروپاگاندایی ]تبلیغاتی[ است به نتیجه برسیم و آن را در سطح وسیعی یک مساله عمومی بدانیم. اما هیچ کس چنین سوالاتی را در مورد «جوخه گانگسرها» به میان نمی آورد چرا که این فیلم به نشان دادن دوران اخیر نمی پردازد و همچنین این که کاملاً واضح است که این فیلم یک اثر هالیوودی تقلیدی است که فقط به خاطر بعد سرگرمی اش در ژانویه روانه سینما ها شد. با این وجود باز هم ممکن است این بحث مطرح شود که تمام این عناصری که گفتیم باعث شده تا فیلم جوخه گانگسترها، بیشتر از فیلمی آزاردهنده چون «سی دقیقه بامداد» که پیام خود را در لفافه می گوید، حالت تبلیغاتی به خود بگیرد.

در فیلم جوخه گانگسترها چه پیامی می توان از کلاه های جذاب، خانه های به سبک ایتالیایی و موسیقی لاتین جاز در هنگام صرف شام دریافت کرد؟ یا یک پایان فرا خشن که همه چیزش را از فیلم هایی چون «تسخیر ناپذیران» تا «بانی و کلاید» و «هری کثیف» و خیلی فیلم های دیگر که به خودم زحمت به یادآوردنشان را نمی دهم، تقلید کرده است، چه پیامی دارد؟ این فیلم تمام کارهای تبه کارانه و نژاد پرستانه یکی از سازمان های شبه نظامی تاریخ آمریکا یعنی دپارتمان پلیس لس آنجلس را لاپوشانی می کند.

جوخه گانگسترها یک اثر بسیار تخیلی در مورد یکی از فرماندهان قدیمی پلیس لس آنجلس است به نام ویلیام اچ پارکر است و می خواهد از قدرت گرفتن میکی کوهن و دیگر گانگسترهای ساحل شرقی در لس آنجلس جلوگیری کند. در حالی که فیلم به سرعت جلو می رود، به هر نحوی واقعیت های مربوط به شخصیت های کوهن و پارکر را جا می اندازد، اما شخصیت پارکر (نیک نولته) را به عنوان فردی نشان می دهد که پلیس های دیگر را به این که هر جا لازم دیدند، پا را فراتر از قانون بگذارند، تحریک می کند. گروهبان جان اومارا (با بازی برولین)، گروهبان جری ووترز (با بازی گوسلینگ) و دیگر تسخیرناپذیران جوخه گانگسترها هم البته به عنوان قهرمان هایی نشان داده می شوند که عملیاتی غیر قانونی را با وحشی گری و قتل آغاز می کنند تا شهرشان را از خطر نجات دهند.

البته به طور دقیق این یک مساله ای است که توسط دیک چنی و دیگر رهبر دولت بوش در دفاع از شکنجه گری در صحنه های ابتدایی سی دقیقه بامداد دیده شد. شکنجه هایی که دولت اوباما آن ها را لاپوشانی کرد تا ما در مورد سوابق حقوق بشری خود این دولت سوال نپرسیم. در هر دو مورد، تحریکات و تشویق هایی که پشت هر کدام از این اعمال خشونت آمیز قرار دارد، در لفافه پیچیده شده اند. اگر بوش و چنی قصد داشتند یک قوه مجریه تقریباً مطلق درست کنند که اوباما هم با آغوش باز از آن استقبال کرد و آن را گسترش بیشتر داد، ویلیام پارکر هم در این فیلم در تلاش بود تا ساختار قدرت را در میان پروتستان های سفید پوست در لس آنجلس بعد از جنگ حفظ کند و در برابر مهاجران شرقی با ریشه های کاتولیک یا یهودی بجنگد.

جوخه گانگسترها یک زنگار ضعیف از تلاش هایی که برای رفع تبعیض در قرن بیست و یکم صورت گرفت را با اضافه کردن یک پلیس آفریقایی- آمریکایی (آنتونی مکی) و یک پلیس لاتین (مایکل پنا) به تیم مخفی اومارا نشان می دهد. نه تنها احتمال وجود چنین چیزی در لس آنجلس دهه 40 میلادی که تبعیض نژادی سختی در آن وجود داشت، به شدت بعید است، بلکه پا را فراتر از همه این ها می گذارد و ارتباطات طولانی مدت و مسموم پارکر و پلیس لس آنجلس با انجمن های لاتین یا سیاه پوست را نشان می دهد. گفته می شود که پارکر از جایی که به آن در اصطلاع « خط باریک آبی» می گویند، شروع کرده است و در میان اولین افسران پلیس بوده است که پلیس ها را از خیابان های پراکنده شهر جمع کرد و آن ها را به یک تیم نظامی واکنش سریع با ماشین های پاترول تبدیل کرد. حتی تاریخ لس آنلس یا افسانه های جنایی آن هم به وضوح نشان می دهند که خط باریک آبی قرار بوده از کدام محله های شهر محافظت کند و کدام یک از حاشیه های شرقی و جنوبی این شهر قرار بوده که باقی بماند.

خیلی از فیلم های بهتری که در مورد دوره های تاریک گذشته لس آنجلس ساخته شده اند، که برجسته ترینشان محله چینی ها و محرمانه لس آنجلس است بر مبنای این مفهوم که تحت تاثیر رویای کالیفرنیایی قرار دارد، تصویر سازی شده اند. فیلم جوخه گانگسترها در ظاهر یک فیلم سرگرم کننده ناچیز است که به چیز خاصی اهمیت نمی دهد (فیلم های قبلی فلیشر کمدی هایی چون زامبی لند و 30 دقیقه یا کمتر بوده اند)، اما در ورای این ظاهر، تصویر این فیلم یک دروغگو است. فیلمنامه ویل بیل ( که به میزان کمی بر مبنای کتابی نوشته پائول لیبرمن است) دیالوگ های وطن پرستانه مضحکی را در خود گنجانده است که در آن ها پلیس ها در حیاط می ایستند و فریاد می زنند که به دستور خدا و برای آزادی آمریکا با هیتلر جنگیده اند و اگر اجازه دهند میکی کوهن این آزادی را بگیرد، نفرین می شوند.

فیلم برای این که جنایات بی پایان افسران پلیس را توجیه کند، کوهن را به عنوان فردی بی روح با صورتی یخی که برای خودش یک استالین کوچک به حساب می آید و زیردستانش هم با دریل برقی دست به قتل می زنند، نشان می دهد. کوهن واقعی اصلاً به این صورت نبوده است. او یک آدم تیز، باهوش، سیاستمدار و حسابگر بوده است که بر طبق شواهد سیگار نمی کشیده و الکل مصرف نمی کرده است و با دیدگاه های ترقی خواهانه در جهت رفع تبعیض در جامعه ای چون لس آنجلس شرایط را تحمل می کرده تا زمان مرگ غیر واقعی اش که در این فیلم نشان داده می شود. حالا چه او برای لس آنجلس بد بوده باشد، چه ویلیام پارکر یا این که چه جوخه گانگستر یک فیلم دروغگو و تبلیغاتی باشد چه نباشد، در تاریخ پر فراز و فرود بشر چیزهای خیلی مهمتری برای اینکه در موردشان بحث شود، وجود دارد.

نقد فارسی

[Chandler Bing]

فیلم خوبی بود، من رو که راضی کرد. زمان فیلم هم مناسب بود و کاملا راضی کننده.
فیلم ادعایی نداره، خیلی بی ادعاست و به خاطر همین کسی ازش انتظاری نداره مثل جنگو اما به شدت سرگرم کننده است و خوش ساخت! فیلم برداری حرف نداره، ارجاعتون میدم به اون سکانس تعقیب و گریز با ماشین یا اون سکانس اخر تو هتل، حرف نداشت!! بازی ها هم همین طور، شان پن عالی بود، جاش برولین، رایان گاسلینگ مثل همیشه.
موسیقی هم خیلی خوب بود، کلا از این فیلم هایی که تو دهه ی 40-50 اتفاق می افته خیلی حوشم میاد، مرد ها استیل داشتن، هنوز کلاه سر میذاشتن و کت شلوار میپوشیدن! خیلی خوب جواب میده این تو فیلم ها رایان گاسلینگ هم که ترکونده بود.
حتما ببینید. من 8 میدم. شایدم 8.5
درباره ی فیلمش چیزی نمیشه نوشت، اما برای 2 ساعت لذت بردن عالیه

[Irag]

من در خصوص حاشيه‌هاي فيلم يك مقاله‌اي خوندم كه خيلي جذاب بود.
مثلا يك موسسه‌ي امريكايي در خصوص خشونت در فيلم هاي سال 2012 تحقيق كرده بود و آمار عجيب و باحالي داده بود
مثلا ميزان خشونت 4 تا فيلم از همه بيشتر بوده: جانگو - بينوايان - Gangster Squad - آخري رو يادم رفته!
و از اين 4 تا گزينه بيشترين ميزان انسان كشته شده در همين فيلم تاپيك بوده با 185 نفر كشته!

[WalTer WhiTe]

من در خصوص حاشيه‌هاي فيلم يك مقاله‌اي خوندم كه خيلي جذاب بود.
مثلا يك موسسه‌ي امريكايي در خصوص خشونت در فيلم هاي سال 2012 تحقيق كرده بود و آمار عجيب و باحالي داده بود
مثلا ميزان خشونت 4 تا فيلم از همه بيشتر بوده: جانگو - بينوايان - Gangster Squad - آخري رو يادم رفته!
و از اين 4 تا گزينه بيشترين ميزان انسان كشته شده در همين فيلم تاپيك بوده با 185 نفر كشته!

185 نفر که چیزی نیست برای یک فیلم
یادمه پارسال آمار کشته های سریال ها بیرون اومده بود
اسپارتا کوس برای هر قسمت نزدیک 250 نفر نوشته بود کشته میده

نیکتا با اون مسخره گیش یادم نوشته بود برای هر قسمتش 20 تا کشته میده

بقیه امار رو هم یادم نیست
اگر یادم بیاد از کجا خوندم آمار دقیق کشته ها ی سریالی رو ارسال میکنم
اگر کسی هم یادش هست منبع آمار کشته ها برای هر سریال کجاست لطفا خودش یک تاپیک بزنه و بقیه رو روشن کنه

[KOOROSH]

حرف خشونت شد درباره فیلم جنگو بگم .تنها فیلمی بود که درصد خونی که از بدن انسان بیرون میاد بعد از برخورد گلوله رو تقریبا درست نشون میداد . من یک آزمایش بود (فکر کنم مال time wrapped) که بدن انسانو شبیه سازی کرده بود و با برخورد تبر و تیر مگنوم و شاتگان و ضربه به شیشه ماشین مورد بررسی قرار میداد . فیلمای دیگه در حد گوجه خونریزی رو نشون میدن



درباره ی این فیلم با نظر اشکان موافقم . فیلمی بود برای سرگرمی .فیلمی که بتونه زمان شمارو بدون اینکه شما بفهمید به جلو ببره در هدف اصلی خودش(سرگرم کردن شما) بسیار موفق بوده . بعضی وقتا دلم برای اینجور فیلما تنگ میشه .واقعا هم تازگیا بعضی از فیلم ها این هدف اصلی شون رو فراموش کردن
9 میدم

[sawasa]

Gangster Squad

Gangster Squad (2013) - IMDb

داستان "جوخه گانگسترها" از همان اول مشخص است.یک گانگستر،یک گروه مافیایی که می خواهد یک ایالت آمریکایی را بگیرد،پلیس بد،پلیس خوب،زن دل ربا،مقادیری عشق و عاشقی،تیراندازی و بزن بزن های قدیمی و old-fashioned.حالا وفتی همه داستان را می دانیم پس برای چه چیزی Gangster Squad را ببینیم؟بعد از یک مقدمه کوتاه عرض می کنم.

اول راهنمایی که بودم یکی از دوستام یه کتاب داستان بهم داد.کتاب داستان درباره یک گروه مافیایی بود،چند برادر که بر سر قدرت مبارزه می کنند و یه شهر رو به هم می ریزند.در نگاه اول کتاب رو نخوندم و دوست مذکور مقادیری ناراحت شد و برای اینکه از دلش در بیارم کتاب رو خواندم.بعد از پایان کتاب انتظار چه چیزی داشتید؟اینکه هنوز از این ژانر بدم بیاد؟نه اصلا،کالکشن God Father را پیدا کردم و دیدم.بعد ها بازی مافیا(چه نرم افزار آن و چه بازی فیزیکی! آن) هم به دنبالش آمد.علاقه به این سبک درونم حک شد.خیلی ها مثل من نیستند ولی فکر میکنم همه ما تا حدودی به این داستان های گانگستری علاقه داریم.قهرمان هایی که سوپرهیروهای داستان کمیک نیستند ولی به هرحال قهرمانند.

سبک من بیشتر فیلم های درام و بعد معمایی است.ولی وقتی تریلر Gangster Squad رو دیدم و اسم شان پن و بعد رایان گاسلینگ روی صفحه اومد به شدت مشتاق دیدنش شدم.داستان در لس آنجلس بعد از جنگ جهانی دوم اتفاق میافته.میکی کوئن با بازی شان پن نقش خدای شهر رو داره و میخواد همه قدرت رو مال خودش کنه.از طرفی سرجنت جان اومارا پلیس خوبمون از جنگ جهانی برگشته و حسابی وظیفه شناسه و توی جنگ به خوبی یادگرفته چطوری مبارزه کنه.این وسط یه خونواده هم داره که بعدن مورد هجوم قرار بگیرن و اونم حسابی خونوادشو دوس داره.تشکیل دادن تیمی مخفی از پلیس های خوب آمریکایی و آدمای با استعداد دیگه هم بخش دیگه ای از داستانه.دلبر داستان هم با میکی جوره و از قضا یه علاقه های دیگه ای پیدا میکنه و این علاقه ها خودش جنگ و خونریزی میطلبه و ... هنوز برای دیدن فیلم تحریک نشدید؟صحنه تعقیب و گریزی وجود داره با ماشین های دهه 40 توی یه جاده خاکی و در شب.سرعت زیاد،دود و گرد وغبار،مسلسل و نارنجک و ... .این یکی حتما ارزش دیدن داره.

امتیاز IMDB برای فیلم 6.8 ئه.اگه به محتوا نگاه کنیم منصفانست.اگه به جلوه های ویژه هم نگاه کنیم همینطور ولی یکی از دلایل امتیاز نسبتا پایین اینه که ما خیلی چیزای بهتر دیدیم و می بینیم.باید بیشتر از اونا بود نه تکرارشون.به هرحال به نظرم 8 یا 7.5 برای این فیلم بهتره.جادوی سینمایی توی GS یعنی هیجان.فیلم به اندازه کافی ما رو هیجان زده میکنه.به علاوه دیالوگ های خوب با لحن های خوب هم کم نیستند.دیدم تخصصی نیست ولی نورپردازی جالبی هم دیده میشه.در مجموع برای یک عصر و یک سرگرمی دورهمی (با کیفیت و تلویزیون با صفحه بزرگ ببینیدیش لطفا) شدیدا توصیه میشه.برای تنهایی دیدن و یک دید هنری-سینمایی نه،چندان خارق العاده و حتی دلپذیر نخواهد بود.