[Silver Linings Playbook] معرفی، بحث کلی

[Batlaghi]

« نمایشنامه امید » داستان زندگی مردیست به نام پت سولاتانو ( با بازی بردلی کوپر ) که مدت هشت ماه است در یک بیمارستان روانی بستری شده و دلیل اصلی بستری شدن پت در بیمارستان،خیانت همسرش نیکی باعث روانی شدن پت میشه و معلمی که با زنش رابطه داشته رو انقدر میزنه که کارش به دادگاه و بیمارستان روانی کشیده میشه. پت پس از هشت ماه سپری کردن دوران درمانش از بیمارستان خارج میشه و تصمیم میگیره بار دیگه به سراغ همسر سابق خودش بروه تا شاید دوباره بتونه نیکی رو به زندگیش برگردونه اما وقتی به خونشون بر میگرده میبینه که نیکی رفته و با اینکه پدر و مادرش خیلی تلاش میکنن تا دیگه سراع نیکی نره فایده ندارو و پت کار خودشو میکنه و...تا دوستش به خونش دعوتش میکنه و در اون مهمونی با خواهرزن دوستش تیفانی(جنیفر لورنس)آشنا میشه که اون هم دارای مشکلات روانی خاصی هست و دوتایی از مهمونی میزنن بیرون و....

نمایشنامه امید بر اساس رمانی به نویسندگی متیو کوییک ساخته شده است. دیوید اُ راسل کارگردانی این فیلم را انجام داده است و این رمان زیبا و بی نقص را به فیلم تبدیل کرد و برای انجام این امر به سراغ بازیگرانی از دو نسل متفاوت رفت رابرت دنیرو اسطوره سینمای هالیوود و بردلی کوپر و جنیفر لورنس که شاید یکی از بهترین فیلمهای دوران بازیگری خودشون رو بازی کردن دیوید اُ.راسل تصمیم گرفت تا این داستان زیبا و پرکشش جناب کوییک را به فیلم تبدیل کند و برای اینکار به سراغ بهترین تیم بازیگری شامل افراد پرتجربه و جوان رفت که نتیجه اش بسیار عالی از آب درآمده است. شاید در نگاه اول به نظر برسد که « نمایشنامه امید » یک موضوع نه چندان خوشایند را برای روایت داستان کمدی اش انتخاب کرده است، داستان مردی که به دلیل خیانت همسرش دچار بیماری روانی شده و این بیماری و مشکلاتش در سرتاسر فیلم در حال به تصویر کشیده شدن هست، شاید یک عامل بازدارنده برای نقش بستن لبخند بر روی لبان تماشاگر باشد اما خوشبختانه اُ. راسل با درک این موضوع، داستان کمدی اش را بدون هرگونه تاکید مستقیم بر بیماری ویرانگر پت ، به مخاطب ارایه کرده و این به معنای آن است که بیماری روانی و مشکلات عصبی پت هرگز به حد و مرزی نمی رسند که تماشاگر را از فضای کمدی فیلم خارج کنند. در بخش ابتدایی فیلم اُ.راسل شخصیت پت را نامتوازن و پریشان نشان می دهد اما در ادامه با اضافه شدن شخصیت عجیب و غریب تیفانی به فیلم، موقعیت های کمدی بیشتری به صحنه می آید که می توانم بگویم تقریباً همگی آنها بامزه هستند. اُ.راسل در پرداخت شخصیت پت و تیفانی ، وسواس بسیاری به خرج داده و این را می توان از دیالوگ های ریز و رفتارهای نامطمئن این دو شخصیت در جریان ارتباطشان با یکدیگر مشاهده کرد. تیفانی دختر بی حوصله ای است که تند صحبت می کند و به همان نسبت هم انتظار واکنش سریع اطرافیان در قبال صحبت هایش را دارد. رابطه پت و تیفانی که هر دو نامتعادل هستند - در وهله اول برای تماشاگر دیوانه کننده به نظر می رسد اما خوشبختانه اُ.راسل به خوبی تقابل این دو شخصیت را رهبری کرده و به مدت کوتاهی پس از این آشنایی، تماشاگر خیلی راحت این دو را در کنار یکدیگر قبول می کند و به رفتارهای عجیب و غریب اما بامزه شان علاقه مند می شود. « نمایشنامه امید » علاوه بر دو شخصیت اصلی پرداخت شده و بامزه ای که دارد، چندتایی هم شخصیت مکمل دوست داشتنی دارد که اینبار اصلاً حضورشان تنها به جهت پر کردن مدت زمان فیلم نبوده بلکه بخشی از روایت داستان و هویدا شدن زوایای مختلف زندگی شخصیت های اصلی داستان، توسط آنها شکل میگیرد. از جمله این شخصیت های مکمل تاثیرگذار در فیلم، پدر و مادر پت( با بازی رابرت دنیرو و جکی ویور ) می باشند که ارزش حضورشان در فیلم پر رنگ است. رابرت دنیرو در یکی از بهترین بازیهای چند سال اخیرش، بهترین حضور را در جلوی دوربین تجربه کرده است و ما شاهد یک رابطه پدر و پسری جذاب در جریان فیلم هستیم که مطابق معمول با اختلافات خاص دو نسل همراه است. شخصیت پدر و مادر در « نمایشنامه امید » به حدی خوب و درست پرداخته شده اند که به سرعت می توان با آنها ارتباط برقرار کرد و آنها را دوست داشت، خیلی کم پیش می آید که شما در حال تماشای یک کمدی رمانتیک باشید و در آن به جز شخصیت های اصلی داستان، به شخصیت های مکمل هم بها داده شود که خوشبختانه « نمایشنامه امید » این مشکل را برطرف کرده است. با اینحال ، با تمام نکات مثبتی که « نمایشنامه امید » در خود دارد، نمی توان گفت که این فیلم کاملاً خارج از کلیشه و قرارداد ساخته شده است. این فیلم اگرچه شخصیت های پرداخت و قابل احترامی دارد و دیالوگ هایش هم شنیدنی و بامزه است ، با اینحال پایبند به قوانین کلاسیک ژانر رمانتیک است و این به معنای آن هست که شما می توانید از اواسط فیلم به بعد، داستان را به راحتی پیش بینی کنید و کار سختی هم پیش روی خودتان نخواهید داشت. شاید تنها اشکالی که بتوان به کارگردانی اُ.راسل گرفت این باشد که در 30 دقیقه پایانی، بیش از حد معمول به کلیشه ها پایبند می شود و مسیری کاملاً قابل پیش بینی را برای پایان یافتن داستانش بر می گزیند. البته نکته ای که همیشه درباره ژانر " رمانتیک " عنوان شده این است که بسیار کم می توان انعطاف در بدنه اصلی این نوع فیلمها ایجاد کرد و با توجه به این تعریف، شاید اصلاٌ بتوان این نقص را درباره « دفترچه ای با خطوط نقره ای » کم اهمیت تلقی کرد. با اینحال بازی بازیگران فیلم به حدی خوب هست که این نقیصه هرچند کم اهمیت را بتوان تا حدودی فراموش کرد. بردلی کوپر که اینروزها در حال تثبیت جایگاهش به عنوان بازیگر نقش اصلی است، حضور بسیار موفقی را در این فیلم تجربه کرده است. وی در نقش مردی که ذهن آشفته ای دارد و اصلاً نمی تواند رفتار معقول و یکدستی داشته باشد، بهترین بازی ممکن را انجام داده است. جنیفر لارنس محبوب هم اینبار در یک نقش کمدی جذاب، بهترین فرم ممکن را دارد. لارنس در چند سال اخیر نشان داده که بازیگر بسیار با انعطافی است و به راحتی می تواند هم در یک نقش جدی و هم در کمدی بر تصویر بدرخشد. کرکتر تیفانی که لارنس آن را ایفا می کند، بسیار دوست داشتنی 1است و مطمئنا شیمی مناسب وی با بردلی کوپر حداقل می تواند در « گلدن گلاب » امسال ، توجه ها را به خود جلب کند. نکته خوشحال کننده دیگر فیلم حضور موفق رابرت دنیرو در نقشی است که بسیار خوب نوشته و پرداخته شده است. دنیرو که در سالهای اخیر در فستیوالی از نقش های معمولی و بعضاً سطحی دیده شده، در « دفترچه ای با خطوط نقره ای » درخشان است و بخشی از قدرت ستاره ای خودش را به رخ تماشاگر کشیده است. در فیلم شخصیت بامزه ای هم به نام دنی حضور دارد که کریس تاکر آن را ایفا می کند. جالب اینجاست که این نقش هرچند کوتاه، اولین نقش تاکر بعد از بازی در سه قسمت « ساعت شلوغی » از سال 1998 می باشد! اگر یک انتقاد بتوان به فیلم دفترچه ای با خطوط نقره ای کرد، این است که موارد مربوط به بیماری روانی در نیم ساعت پایانی فیلم کنار می رود و اجازه می دهد تا فیلم بیشتر به عنوان یک کمدی رمانتیک با قواعد مرسوم این ژانر خود را نشان دهد. این تغییر موضع در فیلم٬ ناهنجار یا ناخوشایند نیست، به خصوص وقتی که مخاطب متوجه ارتباط عاطفی قوی بین جنیفر لارنس و بردلی کوپر می شود که انرژی بینشان به نقطه انفجار می رسد « دنمایشنامه امید » یک اثر رمانتیک تماشایی است که تماشایش را به هر تماشاگری توصیه می کنم. در این فیلم موقعیت های کمدی بسیاری شکل می گیرد ولی هرگز این موقعیت ها به لودگی کشیده نمی شوند. چندتایی هم پیام اخلاقی در فیلم گنجانده شده که خوشبختانه در پس زمینه داستان و با تصویر به تماشاگر ارائه شده است و نه از زبان شخصیت های داستان. « دفترچه ای با خطوط نقره ای » بهترین فیلم کلیشه ای سال در ژانر " رمانتیک "است!

تاپیک زیرنویس فیلم

منبع : مووی مگ

[caviya]

من لازم نمیدونم بیام که اینجا نقد بکنم
افراد خیلی با سواد تر از من این فیلم رو نقد کردن و با توجه به کاستی های فیلم , این فیلم رو ستودند و شما فکر نکن که الکی فیلمی بیاد جزو نامزد های بهترین فیلم در معتبر ترین جنشنواره سینمایی باشه
تمام حرف من اینه که فیلم رو بسار با دقت و موشکافانه نگا کردم و بسیار لذت بردم و ظرافت هایی رو مشاهده کردم که در نگاه اول معمولا از قلم میافته
و با توجه به همه ی این ها با سختگیری به فیلم 8.5 میدم

[kingmiladkh]

اعتبار؟! معتبر ترین جشنواره سینمایی؟! اسکار (خصوصا در سالیان اخیر) یک جشنواره کاملا غرق در صنعت و سیاسته و چیزی که ندارد اعتباره، مشکل من هم با عموم کسانی که نادانسته از یک فیلم تمجید میکنند همینه، که بله مگر میشود یک فیلمی در اسکار باشد و فیلم بدی باشد؟! یا مگر میشود فلان منتقد از فیلمی خوب گفته باشد و فیلم بد باشد؟! هالیوود در حال حاضر از نظر هنری اعتبار ندارد، چه برسد اسکار برامده از آن.
اتفاقا باید نقد رو لازم بدونید، وقتی نظری داری باید دلیلی پشتش باشه، اگر نه نظرت برای خواننده ارزشی ندارد، شما میگی فیلم خوبه و با سخت گیری بهش هشت و نیم میدی؟! بیا و دلیل بیار که چرا خوبه؟! چی باعث شده از نظر شما هشت و نیم بگیره و چرا اصلا یک و نیم نمره کم میکنی؟!
من عموما به نظرات و امتیازاتی که دوستان به فیلم ها میدند حساس نمیشم، چون بحث سلیقه خیلی مطرحه، اما وقتی شما میای و میگی فیلم رو موشکافی کردی و بقیه نکاتی رو از قلم انداختند باید دلیل پشت حرفات باشه و به پرسش ها پاسخ بدی.
یک فیلم کلیشه ای فوق العاده بی در و پیکر، حتی اگر کارگردان نهایت قوه خلاقه اش رو هم به کار گرفته باشه، با این داستان ضعیف هیچ کاری از پیش نمیتونه ببره.

[caviya]

من به غیر از Amour و Life Of Pi بقیه ی فیلم های منتخب امسال رو دیدم و به نظرم ساخته ی دیوید راسل بهترین اون ها بود و اگه اسکار سیاسی نبود این فیلم شانس بیشتری برای بهترین فیلم داشت
راجع به این گفته بودین که بیام نقد کنم و نظرم رو شفاف تر بگم
حقیقتا دارم میگم که زیاد حال و حوصله ی نوشتن وبحث رو ندارم (واقعا نمیخوام در برم)
داستان کلیشه ایه و با دیدن صحنه ای که پت دوباره نامه رو میخونه تقریبا معلوم میشه پایان چه جوری خواهد بود و برای کسایی که خیلی دنبال خط اصلی داستان هستند و میخوان ببینن که آخرش چی میشه , قبول دارم که کسل کننده جلوه میکنه !
ولی بنده به شخصه کمتر حودم رو درگیر داستان میکنم , چون تقریبا فیلمی پیدا نمیشه که داستانش شبیه به فیلم های دیگه نباشه
بیشتر سعی میکنم کاراکتر ها رو دنبال بکنم و مسیری که اون ها از ابتدا تا به انتهای فیلم طی میکنن برام جالبه
تقابل اون ها و اطلاعاتی که راجع به هر شخصیت کارگردان در طول فیلم میده !
اون نکته هایی رو هم که در پست های بالا میگفتم , اشاره به همین ریزه کاری هایی که در طی فیلم برای هر کدوم از شخصیت ها در نظر گرفته شده و تو هر سکانس فیلم پرداخته تر میشه
کاملا درک میکنم برای کسی که صرفا دنبال داستانه , این فیلم چیز های زیادی برای گفتن نداره چون قصد نداشته با پیچیده کردن داستان و حرص دادن بیننده برای این که در آخر چه اتفاقی میافته اون رو به ادامه ی فیلم ترغیب کنه!
این فیلم دیوانه وار به شخصیت ها پرداخته و تقابل و دیالوگ هایی که بین اون ها رد و بدل میشه نقاط قوت فیلم هستن , و چون اتفاق بزرگ یا عجیب غریبی تو فیلم نمی افته باعث شده فیلم به واقعیت نزدیک تر بشه . تو این فیلم اتفاقی نمی افته که دهن آدم باز بمونه ! و مانند زندگی عادی خیلی از آدم ها روتین و روزمره است !
حالا شاید بگین چه لذتی داره که آدم بشینه و 2 ساعت یه فیلم با داستان عادی رو نگاه بکنه که چیز خارق العاده ای هم توش اتفاق نمی افته؟
خوب اینجا دیگه به سلیقه و نگرش خیلی از ما ها بر میگرده که دوست داریم یک رویا رو ببینیم یا ترجیح میدیم اتفاقاتی که دورو برمون رخ میده رو تماشا کنیم
البته من جفتش رو میپسندم ولی خیلی ها اونقدر درگیر رویا پردازی و فانتزی خیلی از فیلم ها هستند که تحمل دیدن یک اثر رئال (همون Real) و واقعی رو ندارند !
حالا چند تا از نکته هایی که همه در فیلم دیدیم ولی براحتی از کنارش گذشتیم در حالی پشتشون یک عالمه حرف خوابیده و فیلم رو جذاب تر میکنه !
من فقط نام میبرم دیگه تحلیلش با خودتون
1- اون پلاستیک آشغال مسخره ای که پت موقع دویدن میپوشه و فقط یکبار هم تو فیلم بهش اشاره میشه که از دهن پدرش هم هست ! با اینکه بسیار تابلوئه مادرش و تیفانی چیزی نمیگن

2- با اینکه همه میدونن با اتفاقی که برای پت افتاده دیگه ازدواجش تموم شده , خودش فکر میکنه با کم کردن وزن و خوندن کتاب هایی که زنش درس میداده همه ی مشکلاتش حل میشه و زنش برمیگرده و تو فیلم بیش از 10 بار اینو میگه ولی هیچ کس به خودش این اجازه رو نمیده این Silver Lining بسیار پوچ رو ازش بگیره و به نوعی همه رعایت ش میکنن ولی تو چهره شون میبینی چه قدر بعد از هر دفعه که پت به این نکته اشاره میکنه راجب وضعیت ش نگران میشن !

3- بازی راگبی و علاقه ی بیش از حد پدر پت به این موضوع و در اینکه در تمام فیلم سعی میکنه با استفاده از علاقه خودش به پسرش نزدیک بشه - در حالت عادی آدم سعی میکنه با استفاده از علاقه ی طرف مقابل بهش نزدیک بشه نه علاقه ی خودش - که نشون میده واقعا میخواد به پسرش کمک بکنه ولی بلد نیست !
یه صحنه ی بسیار زیبا داره (دقیقه ی 73) که پدرش بابت اینکه پت خیلی با تیفانی وقتش رو میگذرونه , نگرانه و میخواد به پت بفهمونه که مواظب خودش باشه و میاد از خواب بیدارش میکنه و بهش میگه که موقعیت الان خیلی حساسه (برای یک لحظه هم پت و هم بیننده فکر میکنه که پدرش میخواد راجع تیفانی صحبت کنه) ولی میگه که بازی هفته بعد خیلی مهمه !!!

خوب معلومه که اگه صحنه های قبل رو با دقت نگا نکرده باشین نه تنها با این سکانس حال نمیکنین بلکه فکر میکنن چه قدر احمقانه بوده !

براحتی میتونم 4 ساعت راجع این فیلم صحبت بکنم و اینکه چه قدر استادانه ساخته شده , و فیلمی است که یک دنیا حرف برای گفتن داره و خیلی چیزها میشه ازش یاد گرفت !
اون 1.5 نمره هم به این دلیل کم کردم که یک فیلم خوب فیلمیه که هر کسی با نگرش سطحی یا عمقی بهش نگاه کنه لذت ببره ! چون همه نمیتونن فیلم رو از چند بعد نگاه کنن و فیلمی خوبه که بتونه نظر خیلی ها رو که به خودش جلب کنه!
که البته با تمجیدی که منتقدین داخلی و خارجی از این فیلم کردن و همچنین امتیاز 8/10 که سایت در IMDB با رای 150 هزار نفر بدست آورده میفهمیم که نظر خیلی ها رو به خودش جلب کرده

فقط خواهشا دوباره نیاین بزنین زیر همه ی آمار و ارقام و بگین که همش کشکه چون 52 تا جایزه دیگه برده !
مگه اینکه به نظرتون همه جا به درد نمیخوره و هیش کی به غیر از شما هالیش نیست

به عقیده منم آدم نباید کورکورانه عقاید دیگران رو قبول بکنه - بنده هم از آمار و ارقام صحبت کردم که بگم خیلی ها این فیلم رو پسندیدند نه اینکه چون اون ها گفتن خوبه منم میگم خوبه -

من فقط اومدم اینجا با احترام بگم که فیلم آشغالی نیست ولی اگه نظر شما رو جلب نکرده بنده به نظرتون احترام میزارم !!!

تازه نمیخواستم حرف یزنم اینقدر شد

[kingmiladkh]

اول من تشکر میکنم که اومدی وقت گذاشتی این مطلب رو نوشتی، دوما قسمت آخر پستت رو نادیده میگیرم، چون نقد شخصیت و ... فقط بحث رو به حاشیه میکشه، آمار و ارقام هم کوچکترین اهمیتی برای من به شخصه ندارند، اینجا با دلیل حرف میزنیم، شما نقطه نظارتتو میگی منم نقطه نظراتمو قرار هم نیست کسی رو قانع کنیم، اومدیم در مورد فیلمی که براش وقت گذاشتیم گپ بزنیم.
ما به فیلمی میگیم خوب که همه چیز رو در کنار هم داشته باشه، کارگردانی خوب بازی خوب، داستان خوب و .. و.. اگر یکی از اینها بلنگه صفت خوب از فیلم گرفته میشه، این فیلم داستان خوبی نداره، پس خوب رو حذف میکنیم.
اصلا و ابدا بحث فیلم رئال و فانتزی نیست، و من مشکلی با فیلم هایی که برشی زندگی رو نشون میدند ندارم، اما اینکه ما چه قسمتی از زندگی چه کسی رو قراره نشون بدیم خیلی مهمه، الان بعد از حدود صد و خورده ای سال از گذشت عمر سینما و با این خیل عظیم آثار، اینقدر راه های رفته هست که صرفا نشان دادن برشی از زندگی دیگه مخاطب رو جذب نکنه، نکاتی رو که مطرح کردید من اسمش رو موشکافانه نمیذارم، چون قسمتی از داستان مستقیم اثره و منی هم که چندین بار خمیازه کشیدم بدون کوچکترین تلاشی باهاشون مواجه شدم، حتی این رو هم اضافه کنم که تحلیل شما از رفتار پدر و پسری، دنیرو و بردلی کوپر رو نمیپذیرم. پدرش یک آدم کاملا خرافی و عاشق فوتبال امریکایی بود که اعتقاد داشت وقتی پسرش کنارش میشینه شانس باهاش یاره و توی شرط بندی ها برنده میشه.
ما فقط با دوباره خوندن نامه ی جنیفر لارنس توسط کوپر به اصل ماجرا پی نمیبریم، این داستان اینقدر دستمالی شدست که قبل از اینکه فیلم رو اغاز به دیدن کنیم این رو میدونیم که در انتها بردلی و جنیفر به هم دیگه میرسند، و این وسط یک گره ای هم توی کار هست، به مثال همه ی کمدی رمانس ها، حالا کارگردانی دست روی این سوژه میذاره که چند تا ایده بکر داشته باشه، نه اینکه صرفا با کیسه اشغال به تن کارکتر رو دور شهر به گردش در بیاره، این فیلم اساسا تمام گره هاش، تمام تحول هاش از پیش مشخصه. امریکن پای شماره یک، که اتفاقا برای امثال شما که علاقه به ارقام و امار هم دارید، نظرات مثبتی گرفت، خیلی بهتر و موفق تر یه همچین اثری گره هایی رو مطرح میکنه با این خصوصیت که خیلی کاربردی تر در اجتماع هم هست، خیلی کاربردی تر از داستان عشق مردی که زنش بهش خیانت کرده و اون در پی عذر خواهیست نسبت به زنی که شوهرش فوت کرده و با عده زیادی برای فراموش کردن غمش *** داشته. این فیلم به خودی خود چیزی برای عرضه نداره، حالا اینکه با فرهنگ ایرانی هم هیچ سنخیتی ندارد رو بهش اضافه کنید.
خلاصه مطلب که نکاتی که گفتید رو مطمئن باشید تک تک کسانی که پوینت منفی به فیلم دادند از نظر گذروندند، این فیلم اساسا قابل موشکافی نیست چون حرفی برای زدن ندارد. ممنون

[caviya]

منم از شما که میایی رو نظرت رک میگی تشکر میکنم
منم نکته ها رو فقط نام بردم و کمتر خواستم شرح بدم که برداشتم چی بوده
و گفتم که تحلیل به عهده ی خود بیننده چون باز کردن این نکته های کوچیک از حوصله ی من خارجه !
منم نگفتم این بهترین فیلم تمام دورانه و کم و کاستی نداره ! ولی با وجود این همه فیلمی که تا حالا دیدم به نظرم بازم این فیلم حرف هایی باسه ی گفتن داره !
و انگار نظر مون راجع به این فیلم 180 درجه تفاوت داره
به همون رفتار پدر و پسری که اشاره کردید
به نظرم شما همون لحظه رو (73) دوباره نگاه کن (اگه فیلم رو پاک نکردی) کاملا معلومه کاراکتر دنیرو سراسر فیلم دنبال اینه که به پسرش کمک بکنه که این شیوه ی Unorthodox بسیار زیبا روایت شده!
ولی من هنوز نمیدونم چه دلیلی داره که این فیلم رو با امریکن پای مقایسه می کنید و هنوز نمیدونم چرا این قدر از دست این فیلم عصبانی هستید و کلا هر نسبت بدی که به نظر تون میاد در بارش میگین
من هم خیلی از فیلم هایی رو دیدم که کاملا به نظرم وقتم رو تلف کردن و عقیده داشتم که بهتر بود که هیچوقت اون فیلم رو نگاه نمیکردم ولی هیچ وقت نشده که این طور دو آتیشه و در جهت مسخره کردن فیلمی که بهم نچسبیده بکوشم و بیام بگم که آشغاله (واقعا دلیلی برای ابراز تنفر به این شدت به یک فیلم سینمایی و کش دادن اون نمیبینم )
شما گفتی بده و من گفتم خوبه . به نظرم خیلی نیاز نیست بحث رو کش دار کنیم
بنده هم زیاد به آمار و ارقام اهمیت نمیدم چون فقط هدف اصلیم از دیدن فیلم لذت بردن خودمه و کاری به این ندارم که دیگری چی فکر می کنه
هیچوقت هم نگفتم که شما فیلم رو نفهمیدی و من فهمیدم
فقط گفتم با زاویه ی دیدی که من به فیلم داشتم بسیار ازش لذت بردم
و اون آماری هم که عرض کردم در جهت این بود که بگم خیلی های دیگه فیلم رو پسندیده اند و فقط عده ی خاصی نبودن
با اینکه به نظرم فیلم های کارگردان های صاحب سبک رو باید با دقت نگاه کرد , در کل خیلی نباید کار رو اینقدر جدی گرفت
من هم اگه به اصرار شما دوست عزیز نبود نمی اومدم تو این جا نظرم راجع به فیلم رو بگم و وقت خودم و شما رو تلف کنم و مثل خیلی های دیگه نظرم رو برای خودم نگه دارم
تو همین وقتی که گذاشتم میشد یه فیلم دید!!!
در کل باید با مسائل ساده تر برخورد کرد همون Take it Easy
موفق و پاینده باشید

[Joey]

یک چیزی در این فیلم بود که باعث شد با وجود داستان کاملا معمولی که داشت، به دلم بشینه. نمیدونم شاید ترکیب کوپر-لارنس بود که نشون داد انتخاب خیلی مناسبی بوده و اگه با داستان کمی قوی تری روبرو بودیم، شاید می تونست به فیلمی قابل رجوع تبدیل بشه. از آن دوست داشتنی های عاشقانه با پس زمینه ی کمدی . ولی متاسفانه با وجود تمام نمایش خوبی که بازیگرا ارائه کردن، فیلمنامه کشش این رو نداشت که این بازی ها رو در ذهن ماندگار کنه و فیلم با همون چند دیالوگ خوب مخاطب رو ترک کرد.

[Alireza 69]

عجب!!! چه حمله های تندی کردید به این فیلم !
یکی _{(شاید تنهاترین)} از لذتبخش ترین فیلمهایی بود که من امسال دیدم و احساس نکردم که وقتم تلف شده . مخصوصا فضای فیلم و بازی ها منو به وجد آورده بود . دیوید اراسل کارش قابل احترامه برام

10/9

[caviya]

عجب!!! چه حمله های تندی کردید به این فیلم !

کاملا یک فضای خاصی داره که اگه واردش نشی , فیلم محکوم به فناست

[prongz]

عجب!!! چه حمله های تندی کردید به این فیلم !

تازه من بی خیال حمله شدم این برادر میلاد خودش یه تنه همه رو حریفه.ولی جالبه فقط در مورد فیلم هایی بحث می کنه ازشون خوشش نیومده.کلا فیلمایی که دوست نداره رو بیشتر دوست داره

[Bill The Butcher]

منم بگم که شوکه شدم وقتی فیلمو دیدم. با تمام چیزایی که خونده بودمو شنیدم منتظر یه کار خوب بودم که فیلم بدجور جوابمو داد. منهای بد بودن داستان و روایت و کارگردانی و ...حداقل منتظر بازی خوب بازیگرا بودم که اونم چنگی دل نزد. نمیگم زحمت نکشیده بودن اما به نظرم مسیر رو اشتباه رفتن و به دام کلیشه افتاده بودن.
پایان فیلم هم هرگونه شانس من بیننده برای نظر متوسط رو به بالا دادن رو از بین برد. در واقع تا اخر کلنجار میری که بده یا معمولی اما انتهای فیلم بهت اجازه نمیده حتی معمولی حسابش کنی