تبعيض ن/ژ/ا/د/ي بخصوص در رابطه با سياهپوستان به شكل برده داري يكي از غيرانساني ترين وقايع تاريخِ،كه ايالات متحده آمريكا تو اين موضوع از ابتدا پيشتاز بوده حتي زماني كه قانون برده داري در آمريكا ممنوع اعلام شد،در خيلي از مناطق بخصوص ايالت هاي جنوبي خريد و فروش بردگان بصورت آزاد انجام ميشد...البته از ابتداي شكلگيريِ اين موضوع بسياري از مردم(بخصوص سفيدپوستان) تمايلات ضد برده داري داشتن،تا اينكه بالاخره در سال ١٨٦٢ آبراهام لينكن اولين رييس جمهور حزب جمهوري خواه ايالات متحده اعلاميه آزاديِ بردگان رو در اوج جنگهاي داخلي آمريكا صادر كرد و اوون رو در قانون اساسيِ ايالات متحده آمريكا مُدّون ساخت(در اين مورد توصيه ميكنم دوستان فيلم Lincolnساخته ي اسپيلبرگ رو ببينن) و اين خط بطلاني بود بر قانون برده داري در ايالات متحده تا به امروز...
تبعيض ن/ژ/ا/د/ي دست مايه ي خيلي كارگردانها تو حوزه ي سينما بوده،آثاري مثل: 'جانگوي آزاد شده' ساخته ي تارانتينو يا 'گرن تورينو' ساخته ي ايستوود از اين دسته هستن...اما ١٢سال بردگي در اين ميان از اهميت بسياري برخورداره...
و امّا 12years old a slave
اولين نكنه ي مثبتي كه اين اثر داره،فضايِ رئالِ حاكم بر اوونه،كارگردان اثر در به تصوير كشيدن خيلي از مسايل(كه همشون ذره اي از واقيعت به دور نيستن)اِبائي نداره،تصاويري كه شامل زجر كشيدنِ سياهپوستانِ بخت برگشتست اوونهم به جرمِ سياه بودنشون،تصاويري كه شامل تنبيه شدن شديد سياهپوستان به دست اربابانِ سفيدپوستشان است،ارباباني كه انگاري بويي از انسانيت نبرده اند تا حدي كه به راحتيِ هرچه تمام تر گوش مينواختن به گريه هاي مادرِ سياهپوستي كه از بچه هايش جدا شده انگار نه انگار كه اتفاقي افتاده...يا اربابان به اصطلاح مُتِديني كه اگر بردگانشان به اندازه ي حرص و طمعشان برايشان محصول برداشت نميكردند به بادِ شلاق ميگرفتندشان...اين تصاوير و خيلي از تصاوير تلخ ديگه اي كه در جايْ،جايِ فيلم شكل گرفته ندايِ اين رو ميده كه Steve Mcqueen اين فيلم رو براي بردن جايزه نساخته،بلكه اثري رو خلق كرده تا گذشته ي عده اي رو كه جرمشون فقط رنگِ سياهِ پوستشون بوده به تصوير بكشه كه انصافا هنرمندانه اينكار رو كرده،البته در اين بين از فيلمنامه ي اقتباسيِ جان ريدلي از رمانِ ١٢سال بردگيِ Solomon Northupنبايد صرف نظر كرد كه به هرچه طبيعي تر شدن روند داستان و وقايع كمك شاياني كرده...
نكته ي مثبت ديگه ي اين اثر،موسيقيِ متنش...البته وقتي متوجه ميشيم ساخت موسيقيِ متن توسط هانس زيمر صورت گرفته زياد متعجب نميشيم كه چرا انقدر اين موسيقي دلچسب و گوشنوازهِ...
هانس زيمر براي ساخت موسيقي متن اين اثر همون تِمي رو بكار ميبره كه براي ساختِ تِرِٓك in time(يكي از سوندترك هاي inception) بكار برده بود...آهنگي به شدت تاثيرگذار كه با هال و هوايِ سكانس هايي كه درشون پخش ميشه كاملا هماهنگي داره...
و در آخر ميرسيم به بازي ها...
جدا از بازي هايِ زيبايِ همه ي كاراكتر ها،مطمئنا همونطور كه دوستان ديگه هم اتفاق نظر دارن بازيِ Chiwetel Ejifor و Michael Fossbender از همه زيبا و تاثيرگذارتر بود...مخصوصا بازيِ فاسبندر،طرز نگاهش به برده ها تو كلوزآپ هايي كه گرفته شده خيلي قشنگ و تاثيرگذاره دقيقا متناسب شخصيتشِ...
پ.ن:جدا از همه ي عوامل بالا گريم بازيگرها مخصوصا اوون هايي كه نقش برده هارو داشتن واقعا عالي بود و به هرچه طبيعي تر شدنِ داستان كمك زيادي ميكرد،براي نمونه سكانس مربوط به شلاق خوردن 'پتسي' واقعا زخمهايِ پشتش انقدر حرفه اي كار شده بود كه هركي نميدونست كه اينا فيلمِ فك ميكرد واقعا يه برده رو دارن شلاق ميزنن البته بازي هنرمندانه ي لوپيتا نيونگو هم جاي خود داره كه به قدري طبيعي بازي ميكرد كه موقع تماشا گاهي اوقات تماشاگر احساس ميكرد نكنه واقعا دارن از اوون پشت شلاقش ميزنن...