There's no tyrant like a brain
پاسخ : The Leftovers |سریالی جدید از خالق Lost [بحث و معرفی]
left·O·ver
با این پستی که ژولی گذاشت ترغیب شدم تا سریال رو ببینم. اینکه خالق و یکی از نویسندگان و سازندگان اصلی لاست پشت سریال بود باعث میشد تمایلی به دیدنش نداشته باشم. Damon Lindelof از اون نویسنده هاست که باور داره تجربه خود داستان مهمتر از پایانه و خوب من خیلی باهاش هم عقیده نیستم. بالاخره فصل اول رو شروع کردم، باید بگم با ژولی موافقم که شروع خوبی نبود. سالها پیش هم دو قسمت اول رو دیده بودم و ولش کرده بودم. اینبار طاقت آوردم و قسمت های بیشتری رو دیدم و لذت بُردم. در پایان فصل یک همچنان در فکر بودم که قراره یک لاست یا under the dome دیگه ببینم یا نه. جالب این بود که تنها فصل یک از روی رمان هست و فصل دوم و سوم کاملاً توسط خالقین سریال نوشته شده و ربطی به رمان نداره. فصل دو همچنان میتونست شما رو بین الشَک! نگه داره و فصل سوم می تونه شما رو حسابی از اینکه قراره پایانی یا جوابی ببینید نا امید کنه. قسمت یکی مونده به آخر بود که واقعاً میخواستم ول کنم سریال رو و بالاخره در آخرین قسمت، جوان جویای نام ما Lindelof راضی شد تا پایانی راضی کننده و به اصطلاح happy ending به یکی از تیره ترین، غمناک ترین، دپرس ترین، مالیخولیایی ترین و عجیب ترین سریال های تلویزیون تقدیم کنه. و با دیدن آخرین قسمت بالاخره باهاش هم عقیده شدم که بهتر بود از سواری لذت می بردم تا مقصد.
موسیقی دردآور و زیبای این سریال کار مکس ریشتر هست، عزیزی که در شاتر آیلند یکبار ما رو تا غم پایان دنیا بُرده بود. بازی های این سریال مثال زدنی است، تصویربرداری خیره کننده و در جمیع این خصایل، تحمل کردن این سریال، قلبی شکسته، دلی خُرد شده، عزیزی از دست رفته و یا تنها، یک ایرانی غمگین خاورمیانه ای میخواد.
شاید تا انتهای فصل یک، یا اواسط فصل دو من هم دنبال جواب بودم، اما کم کم سعی کردم فراموش کنم و ببینم روابط انسان ها رو. در انتهای یک غم عمیق، در رویای پیدا کردن یک جواب، در یک تراژدی بی انتها. می دونم که مذهب، باور، علم و همه این ها بخش بزرگی از سریال رو تشکیل میده. دوست دارم در مورد این ها صحبت کنم، در مورد حرف هایی که در سریال زده شد. در مورد اینکه چرا تمایل یک انسان به مذهب از بین نمیره. چطوری مذهب میتونه تا آخر دنیا همراه انسان ها باشه. اما به نظرم این ها همه حاشیه این سریال هست. سطح پایین تر، عمیق تر و اصلی این سریال فقط آدم هاست و رابطه شون با همدیگه و با دنیا. جایی که مرز بین جنون و عقل کمرنگ میشه. جایی که نمیدونی دیوانه رو باید به کی خطاب کنی، کدوم طرف دیوار یک تیمارستان دیوانه است؟ کدام مذهب جواب نهایی است، کدام یک از ما در ذهن دیگری مجنونی بیش نیست.
من دیدن این سریال رو به کسی توصیه نمیکنم. قرار نیست به جوابی برسید، قرار نیست مرهمی برای شما باشه و قرار هم نیست حتی به مانند مدیوم اصلی خودش، یعنی تلویزیون شما را سرگرم کنه. اما دوست دارم با افرادی که این سریال رو دیدن صحبت کنم و در مورد تجربه ای که از دیدنش داشتن حرف بزنم.
|