Prisoners
داستان های کاراگاهی به ندرت عرصه مناسبی برای فیلم های هالیوودی هستند.تبدیل یک داستان معمایی متوسط به فیلم،خواه داستانی ساده تر از آثار آگاتا کریستی باشد یا پیچیده تر از آن،به دلیل محدودیت های ساختاری فیلم کار بسیار دشواری است.در نتیجه وقتی چنین فیلمی ساخته می شود معمولا تشخیص فرد مجرم و سمت و سویی که داستان قرار است بگیرد زیاد مشکل نیست.مدت زمان فیلم و حفظ رمز آلودی شخصیت ها معمولا موانع دشواری ایجاد می کنند و فیلم های موفقی مثل "زندانیان" که هر از گاهی ساخته می شوند،استثنا هستند.موفقیت فیلم را می توان مرهون این دانست که فیلم چیزی بیش از سوژه همیشگی پیدا کردن مجرم را کند و کاو می کند.فیلم نامه آرن گوزیکاوسکی که توسط دنیس ویلنیوو کانادایی تبار کارگردانی شده به موضوع گناه،معصومیت و ناامیدی می پردازد.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
The Wolverine
سرانجام شاهد فیلمی ابرقهرمانانه هستیم که با دیگر فیلم های این گونه متفاوت است.
"ولورین" ثابت می کند می توان بر اساس داستان های مصور فیلمی ساخت که از خرابی های وسیع،سرنوشت زمین و یا ضد قهرمان فناناپذیر در آن خبری نباشد.فیلم به طور شگفت آوری خودمانی و صمیمانه از کار درآمده و بیشتر یک فیلم جنایی با چاشنی ابرقهرمان است تا یک ضیافت حادثه ای مملو از جلوه های ویژه کامپیوتری.البته صمیمانه بودن فیلم از حادثه ای بودن آن نکاسته و به قدری زد و خورد در فیلم هست که طرفداران "ولورین" را راضی نگاه دارد،صحنه نفس گیر تعقیب و گریز و نبرد روی قطار گواه این ادعاست؛اما در کل "ولورین" برخلاف دیگر فیلم های ابرقهرمانانه سال 2013 فیلمی شخصیت محور است. |