[تیم سینما] یک هفته ، یک کارگردان ==> Stanley Kubrick

[Gallow]

| | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | |

کاری از کوبریک سراغ ندارم که ارائه آن وسوسه برانگیز نباشد، او کمتر کاری دارد که شما میلی به تماشای آن (دست کم برای یکبار) نداشته باشید. و وقتی کشفش می کنید دلتان می خواهد فیلم هایش را حاقل چند سال یکبار مرور کنید. ارائه فیلمنامه های او هم، چنین حالتی دارد؛ در پس ترجمه ی چشمان باز کاملا بسته، تجربه آشنایی با درخشش است و در مقابلش 2001:یک اودیسه ی فضایی و دکتر استرنج لاو قرار می گیرند – و یک دفعه غلاف تمام فلزی از ناکجاآباد سر در می آورد تا به تان یادآوری کند چه طور چشمانتان را هیچ وقت از یک فیلمنامه ی متفاوت دور نگه ندارید و در کنار تمامی آن ها برری لیندون از اعماق تاریخ، شما را فرا می خواند و مجبورید تغییر مسیر دهید. اما در بین این تمام جواهرات، یک پرتقال کوکی کاری است که همیشه سعی شده دور نگاه داشته شود؛ همیشه سعی شده از کنارش عبور شده و کمتر به آن توجه شود. خشونت روایت، فضای کنایی و تلخش و حس ناامیدی که در نگاه اول دچارش می شویم، عوامل ضاهری دور شدن ما از این اثر درخشان هستند ، اما کمی تحمل و تعمق کافی است تا به اثر نزدیک شویم و بدانیم آن طور که باید، ما را به هراس نمی اندازد، بلکه در نهایت، نوری را در ما روشن می کند، نوری در ظلمت. ما فیلم های کوبریک را تماشا و گوش می کنیم؛ ماجرا تمام می شود اما معنای کلی آ دو پهلو و مبهم باقی می ماند. بر عهده ماست که درباره فیلم فکر کنیم، براساس نظام ارزشی و تجربه خود تفسیرشان کنیم، و سپس نتیجه بگیریم. این خصلت آثار هنری است _ آن ها شما را در مورد خود و دیگران به فکر وا می دارند. جالب است که می توانید سال ها بعد با نظام ارزشی متفاوت و با تجربه بیشتر، به سراغ آثار کوبریک بروید و نتایجی دیگر بگیرید. کوبریک برای ما چه پیامی دارد؟ انسان با محیط خود در تضاد دایمی است. این محیط می تواند محیط سیاسی و یا اجتماعی، یا متشکل از همنوعان او باشد. خیلی از اوقات این تضاد در خود اوست. در بوسه قاتل، لولیتا و چشمان باز بسته، شخصیت ها در جست و جوی عشق اند. شخصیت های قتل و بری لیندون به دنبال پولند (در حکم جایگزینی بری عشق؟). در پرتقال کوکی، راه های افتخار و اسپاتاکوس آزادی جسمی و ذهنی جسته می شود، اما جامعه صلب تر از این است که آن را مجاز بداند. در دکستر استرن لاو، 2001، درخشش و غلاف تمام فلزی آدم ها محیط زندگی را نمی پسندند و درصدد تغییر آن هستند، ولی محیط است که آن ها را تغییر می دهد.

| | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | |

The Killing پنج مرد دور میز کوچکی، نقشه سرقتی را طراحی می کنند، اما این نقشه به شکست می انجامد. این فیلم، تلاش دارد مسائل پشت پرده یک بزهکاری را با جزئیات روان شناختی آدمها تصویر بکشد. این مردان، بزهکاران حرفه ای نیستند، بلکه تنها به دلیل نیاز های شخصی زندگی خود، نقشه این سرقت را طراحی می کنند. سپس وقایع اصلی پیش می روند و ما هر بار، وقایع را از نگاه یکی از اعضای گروه به تماشا می نشینیم.به گونه ای که درک واقعیت به نوعی به قضاوت و ادراک نهاییی تماشاگر بستگی پیدا می کند. گویی که تماشاگر، خود، یکی از اعضای گروه است که باید از زاویه دید شخصی خود به مسائل بنگرد و درباره آن تصمیم بگیرد.داستان فیلم گیرا و ضرباهنگ آن سریع و پرتپش است. به طوری که در مدت 90 دقیقه جایی برای تنفس تماشاگر باقی نمی گذارد.

Paths of Glory راه های افتخار به منزله اثری جهت فارغ التحصیلی کوبریک در مقوله سینما محسوب می شود. قبل از ساختن این فیلم، کوبریک به عنوان فیلم سازی شهرت داشت که با تکنیک های بکر و قوی، قصد بدعت گذاری در سینمای وحشت هالیوود را دشت. اما بعد از تولید این فیلم، کوبریک به عنوان یکی از مهم رین کارگردان های مهم آمریکا شناخته شد. کارگردانی که هم کلاسیک را می شناخت و هم قادر بود حرف خود را با بیانی نو و جهان شمول به روی پرده بیاورد. طوری که مورد پسند اروپاییان و سینمای روشنفکری نیز واقع شود.فیلمنامه، بازی، کارگردانی، همه در جد کمال هستند و ساختار فیلم، هر تماشاگری را با مفهمو عبث بودن جنگ تحت تاثیر قرار می دهد. کوبریک در این فیلم با قوه شکایت و طنز همیشگی اش، وفادرای اش را به همنوعان معاصرش با اثبات رساند. تاکید این فیلم بر موضوع فداکاری در جنگ، اعتراض کوبریک را تا به امروز، نو و تازه نفس نشان می دهد.

Spartacus اسپارتاکوس یکی از بهترین آثار حماسی و تاریخی هالیوود است و از آخرین آثار پر هزینه تاریخی محسوب می شود. جمله منم اسپارتاکوس در حافظه تاریخی سینمای جهان حک شده است. این فیلم سمفونی زیبایی از بازی های قوی و صحیح بازیگران آن است. گرچه کوبریک کاملا به رمان هاوارد فاوست وفادار نمانده است، اما اسپارتاکوس از زمره بهترین آثار حماسی هالیوود محسوب می شود که در آن با نگاهی انتقادی، سقوط و اضمحلال یک مظام اجتماعی به تصویر کشیده می شود. تونی کرتیس در مورد این فیلم و کوبریک گفته است: استنلی خلاقیت و قدرت انعطاف فراوانی داشت. تنها او بود که می دانست در هر موقعیتی چه باید بکند و به همین دلیل هیچکس نمی توانست کار را ز دست او بگیرد.استنلی با تمام جوانی اش، همیشه کنترل اوضاع را به بهترین وجه در دست داشت.

Lolita لولیتا اثر ولادمیر ناباکوف در اصل یک قصه روان شناختی است که در برداشت کوبریک، روح اجتماعی آن بیشتر مرد تاکید قرار می گیرد و در واقع چارچوب قصه کتاب دستخوش تغییراتی می شود، تا به اهداف کارگردان نزدیکتر شود. این فیلم پیرامون مجموعه ای از گرایش ها عاشقانه نابهنجار و غیر قابل کنترل است که همه ی آدم های داستانش را به نوعی درگیر می کند. نوعی بازی وش و ربه میان این آدم ها جریان دارد که اوج آن در شخصیت پیتر سلرز تجلی پیدا می کند. بر خلاف بسیاری از منتفدان، للیتا اثری درباره جنسیت نیست، بلکه درباره عشق است و درباره انواع تحریفات و سو تفاهماتی که مفهوم عشق از لحاظ روان شناختی در ذهنیت آدمها پدید می آرود. بسیاری از کارگردانان علاقه مند به مفاهیم روانکاوی پیش از این سعی کرده اند که این مضمون را به فیلم بدل کنند، اما به دلیل عدم توانایی در نشان دادن ذهنیت آدمها از طریق نماد های تصویری، چندان موفق نبوده اند.

Dr. Strangelove این فیلم با دیدگاهی طنز آمیز، تهدید و خطرات ناشی از جنگ هسته ای را مطرح می کند.در واقع این موضوع از اعتقاد اصلی کوبریک نشات گرفته است، که بر اساس آن کمدی می تواند در مکانیسم دفاعی ذهن انسان نفوذ کند و آن را تحت تاثیر خود قرار دهد .کوبریک در تمام دوران کاری خود، نگاهی اعتقادی نسبت به نقاط ضعف آدم ها و جامعه خود داشت و این نگاه موشکافانه و انتقادی در فیلم دکتر استرنج لاو نمودی بارز دارد و طنز حاکم در آن نیز، فیلم را در حیطه آثار ماندگار سینما قرار می دهد. بیهوده نیست که امروزه پس از گذشت سی سال، شباهت شخصیت های این فیلم با واقعیت بیشتر احساس می شود، و این امر نشان می دهد که دکتر استرنج لاو، بیش از آن که یک فیلم کمدی یا کاریکاتور گونه باشد، اثری واقع گرا درباره تهدید پروژه های بمب نوترونی و سلاح های هسته ای است.

2001: A Space Odyssey آنچه در فیلم ادیسه فضایی بیش از هرچه جلب توجه می کند خلاقیت کوبریک در ترکیب فرم و محتوا است. به گونه ای پس از چهار دهه، هنوز از این فیلم به عنوان یکی از الگو های درخشان فرم در خدمت محتوا، در صنعت سینما یاد می کنند.اصل داستان از قصه کوتاه آرتور. سی کلارک به ام دیده بان الهام گرفته شده استکه در سال 1951 به چاپ رسید. کوبریک در فیلم خود، سیر حرکت انسان را از نخستین روز ها زندگی میمون ها بر زمین و جهان بدوی تا عصر پریان تعقیب می کند. بخش عظیمی در این فیلم بدون کلام است و در آن همان تخته سنگ مرموز، استعاره پیشرفت همیشگی انسان در اعصار مختلف است. 2001 از لحاظ احساسی، فیلمی غریب است به خصوص جایی که شخصیت کامپیوتری را به تصویر می کشد که از انسانهای فضانورد، انسان تز به نظر می رسد.این فیلم به عنوان فیلمی پیشرو در تاریخ سینما ثبت شده است.

A Clockwork Orange فیلم درباره خشونت و جامعه ای سرشار از خشونت است، کوبریک نیز اشاره ای به این مسئله هنر ها دارد و اینکه آدم ها قادر نیستند طبیعت خشن خود را در پس پرده ای از هنر های زیبا و متعالی پنهان کنند. در این اثر بیرحمانه، با آدم های حیوان صفتی مواجه میشویم که به جز بی قراری و پریشانی کاری انجام نمی دهند. کوبریک توانسته است صحنه های قتل و ضرب و شتم، را به عنوان محور اصلی نابهنجاری جامعه قرار دهد. خودآزاری و دیگر آزاری درونمایه اصلی داستان و طرح شخصیت اصلی آن مک داول است. فیلم، تصویری از انسان های مسخ شده ارئه می دهدکه به جز خشونت، کاری از دستشان ساخته نیست و این خشونت را حتی نسبت به خود جایز می دانند. چرا که بیرحمی، جزئی از برنامه روزانه زندگیشان است. به نظر بسیاری از منتقدان، کوبریک در این فیلم قصد داشته است که با زبان استعاری، روح حاکم بر جوامع مدرن امروز را به تصویر بکشد.

Barry Lyndon بری لیندون، حماسه ای بر اساس رمان کلاسیک دبیلو. ام. تاکری است. این فیلم، قصه پر فراز و نشیب انسانی جاه طلب را به تصویر می کشد که نقش او را رایان اونیل با بازی بسیار تاثیر گذار خود، ایفا می کند. این فیلم توانایی کوبریک را در به تصویر کشیدن آثار کلاسیک قرن نوزدهمی در کنار رمنهای مدرنی چون لولیتا، تلالو و پرتقال کوکی به اثبات می رساند. کوبریک این قصه را با ایجاز خاصی روات می کند. اما آن چه که بری لیندون را از سایر آثار کوبریک متمایز می سازد، زیبایی بصری فیلم است که اسکار بهترین فیلمبرداری آن سال را برای جان آلکوت فیلمبردار فیلم به همراه آورد. بسیاری از نما های فیلم، همچون تابولی نقاشی است و گویی که آدمها در گوشه و کنار این تابلو جان می گیرد به حرکت در می آید. این اثر از نمونه های موفق تلفیق هنر و زندگی است و ترکیبات بصری، نور و میزانسن ها در اکثر صحنه ها، یاد آور نقاشی های قرن نوزدهم است.

The Shining اینبار کوبریک به سراغ استفن کینگ و داستان وحشتناک او می رود و حاصل آن، اثر روانی – عاطفی و هیجان انگیزی چون تلالو است.کوبریک در این فیلم سفری به روان مشوش و در هم ریخته نویسنده ای را آغاز می کند که دچار ناتوانی در خلاقیت و نوشتن شده است و نماهای هولناک فیلم، دگردیسی تدریجی مردی فرهنگی و به ضاهر متمدن را نشان می دهد که به موجودی خشن، هیولاگونه و غیر قابل نعطاف بدل می شود.به طوری که حتی خانواده خود، یعنی همسر و فرزندش را به وحشت می اندازد.کوبریک اصولا به فضای ذهنی انسانها ناهنجار و انزواطلب حساس است و این درون مایه، همیشه در آثار او نمود است. آدم هایی که خود را کامل می دانند، اما به راحتی می توانند به موجوداتی شرور و حیوان صفت بدل می شوند.کوبریک در این فیلم روان شناختی، تلاشی در جهت راه یافتن به دنیایی به دنیای پیچیده ذهنی و ماهیت شخصیتی چنین انسانی را نشان می دهد.

Full Metal Jacket این فیلم، تصویری گویا و فراموش نشدنی از جنگ و فرهنگ نظامی گری ارائه می دهد و اگر چه بسیاری از منتقدان، آن را فیلمی درباره جنگ ویتنام قلمداد کردند، اما فیلم هرگز مستقیما به سیاست های دوره ویتنام نمی پردازد. بلکه درباره آدم هایی است که در چنبره فرهنگ نظامی گری گرفتار می آیند و به تدریج متلاشی می شوند.در این فیلم نگاه "کوبریک" پا به سن گذاشته را به مقوله نظام گری که پیش از این به طور مستقیم در فیلم"راه های افتخار" شاهد بودیم، با برداشتی دیگر به تماشا می نشینیم. هر چند اینبار مقوله نظامی گری به طور مشخص با مفهوم بحران هویت عجین می شود، چرا را که فرآیند تبدیل جوانان ساده و بی خبر را به آدم های ماشینی بی روح و دیگر آزار مرور می کند.آدم هایی که برچسب روی کلاهشان، بیانگر هویت وجودیشان است. "زاده شده برای کُشتن"... این فیلم، در میان آثار "کوبریک"، آن گونه که شایسته بود، مورد توجه قرار نگرفت.

Eyes Wide Shut کوبریک هرگز نمی دانست که چشمان بازِ بسته آخرین فیلم او خواهد بود. اما گویا سرنوشت چنین می خواست که پرونده سینمایی این نابغه بزرگ با فیلمی روانشناختی . به زعم عده ای سایکو درام بسته شود. فیلنامه چشمان بازِ بسته از قصه معروف داستان رویایی اثر آرتور شنیتسلر، نویسنده مشهور اتریشی الهام گرفته شده است. فیلم از جضور زوج معروف هالیوود بهره گرفته است و تام کروز در تمام مراحل فیلمبرداری در لندن کنار کوبریک حضور داشت و بار اصلی فیلم بر دوش اوست. این اثر، داستانی نمادین و پر رمز و راز درباره جنسیت، ترس و مرگ است و چالب اینجاست که این فیلم کمتر با سبک همیشه کوبریک مواجه می شویم. فیلم سرشار از لجظات تراولینگ است که توسط آنها با شخصیتهای فیلم همراه می شویم و با وجود فضای سورئال حاکم بر کار، دوربین با نگاهی واقع گرا با صحنه ها برخور می کند.

گردآوری و ارائه مطالب از Gallow
تمام حقوق این مطلب برای TvWorld.ir محفوظ می باشد
و کپی برداری از آن تنها با ذکر لینک مستقیم به منبع مجاز می باشد.

[Gallow]

الکس یه چیزی رو که هیچ وقت نتونستم تحمل کنم، دیدن یه پیرمرد مست و چرک و کثیف بوده که با صدای گَندش، ترانه های اجدادشو زوزه می کشه و مدام وسطش آروغ می زنه، انگار که یه ارکستر کهنی گند، توی روده های فاسد و بوگندوش راه انداخته باشه. من هیچ وقت نتونستم کسایی مثل اینو، حالا هر سن و سالی که داشته باشن تحمل کنم، بخصوص که مثل این یکی واقعا پیر باشن. پسر ها می ایستند و برای او کف می زنند. ولگرد می تونید... می تونید یخورده پول بهم صدقه بدین برادرها؟ الکس،چوب دستی اش را در شکم ولگرد فرو می کند، پسر ها می خندند. ولگرد اوه... آه... ادامه بدین، ترتیبمو بدین ترسو های حروم زاده. من نمی خوام دیگه زنده باشم، نه توی همچین دنیای آشغالی مثل این.

[AmiR RezA]

من فقط یکی از فیلم های ایشون رو دیدم که اونم The Shining به معنای واقعی بینظیر بود
هیچ وقت بازی Jack Nicholson رو توی این فیلم فراموش نمیکنم , حالت چهرش موقع بازی کردن فوق العاده بود

یکی از دیالوگ های بینظیرش :
من نمیخوام بهت آسیبی برسونم
نذاشتی حرفم رو تموم کنم
گفتم نمیخوام بهت آسیبی برسونم
من فقط میخوام مغزت رو داغون کنم

[Chandler Bing]

خوشبختانه بیشتر فیلم های کوبریک رو دیدم، فقط فیلم اولش، قتل و لولیتا رو ندیدم. در هر ژانری که وارد شده، بهترین اون سبک رو ساخته، درخشش در وحشت، ادیسه در علمی تخیلی، غلاف تمام فلزی در ژانر جنگ، اسپارتاکوس تاریخی، دکتر استرنجلاو در کمدی سیاه! فکر کنم فیلم هاش از اون کارهایی باشه که هم تماشاگر رو راضی میکنه، هم منتقد رو! کم دیدم که کسی فیلمی ازش دیده باشه و خوشش نیومده باشه! کوبریکه for god's sake

[Saber-j]

دارم کالکشن این مرد نابغـه رو تمـوم می کنم.کوبريـک یک نابغـه ی وسواسی و کمالـگراس که در طول ۵۰ سال فیلمسازی‌اش فقط ۱۳ فیلـم بلـند ساخته. بر خلاف اغلب فیلم های امریـکایی که شفاف و واضح‌ان واقعا نمیشـه به راحتی از فیـلم هاش سر در اورد.دیدن فیلم های کوبریک مثلـه پا گذاشتن توی یک جنگل اسرار آمیز میمـونه که مدام به پدیده های عجیب و غریب و جدید روبرو میـشی و اینجـا مخاطب کاملا خلع سـلاح میشه.عده ای از منتقدان بعد تماشای ادیسه ۲۰۰۱ از شدت شگفتی و جدیدی این پدیده قفل بودن و نمیدونستن چه واکنـشی نشون بدن.کوبریک نگـاه خیلی خاصی به هستی و انسان دارـه و با هر فیلمش مخاطب رو توی یک سفر ادیـسه وار وارد میکنـه و کل نظام شناختی مخاطب رو با هر پـلان به بحران میکشونـه.تماشای اثار کوبریک مثـله مواجه شدن با یک ایین جدیدـه.لابیرنت و شطرنج دو فرم بارز سینمای این فیلسوف سینماس.این تامل روی ایده ها و سنجیدن احتمالات فراوان و وسواس کوبریک دقیقا از پس ذهنِ شطرنجیه اون میاد.کوبریک برای بیان فیلم هاش و شخصیت هاش از لابیرنت بهرـه میبرـه.کارکتر های کوبریک با وجود اینکه همیشه در پایان منطق جبر رو میپذیرن اما از یک عنصر شخصیتی لایه لایه و پیچیده برخوردارن.کوبریک هیچ موقع علاقه ای به مصاحبه و بیان و شرح ایده هاش نداشتـه.همین پنهان شدگی سبب شده کوبریک احساسات غلو شده تو اثـارش به کار نبرـه.از این کارگردان بزرگ غافل نشید چرا که کوبریـک یکی از باهوش ترین و زیرک ترین فیلمسازان تاریخ سینماست.

[wlh]

Dr. Strangelove این فیلم با دیدگاهی طنز آمیز، تهدید و خطرات ناشی از جنگ هسته ای را مطرح می کند.در واقع این موضوع از اعتقاد اصلی کوبریک نشات گرفته است، که بر اساس آن کمدی می تواند در مکانیسم دفاعی ذهن انسان نفوذ کند و آن را تحت تاثیر خود قرار دهد .کوبریک در تمام دوران کاری خود، نگاهی اعتقادی نسبت به نقاط ضعف آدم ها و جامعه خود داشت و این نگاه موشکافانه و انتقادی در فیلم دکتر استرنج لاو نمودی بارز دارد و طنز حاکم در آن نیز، فیلم را در حیطه آثار ماندگار سینما قرار می دهد. بیهوده نیست که امروزه پس از گذشت سی سال، شباهت شخصیت های این فیلم با واقعیت بیشتر احساس می شود، و این امر نشان می دهد که دکتر استرنج لاو، بیش از آن که یک فیلم کمدی یا کاریکاتور گونه باشد، اثری واقع گرا درباره تهدید پروژه های بمب نوترونی و سلاح های هسته ای است.

فیلم مورد علاقه ام در تمام ادوار فکر کنم با این پست و این چند کلمه بود که احساس کردم این فیلم میتونه جالب باشه و بود... اول راجع به تاپیک "آخرین فیلم" بگم که به نظرم تکامل یافته ترین تاپیک و بهترین تاپیک انجمنه ولی راجع به این بخش "یک هفته یک کارگردان" همین جملات بالا به صورت رقیق تر قابل استفاده است. امیدوارم دوستان بیشتر به اینجورجاها سر بزنند... درباره فیلم : من میتونم راجع به دو جنبه ی مهم فیلم صحبت کنم که اصلا ربطی به ذات سینما نداره و از قضا فکر کنم کارگردان هم به دنبال همین موضوع بود. اینکه سلاح اتمی بعد از اولین و دومین مورد استفاده تقریبا تضمین کننده ی صلح بود اما تا چه زمانی؟! این فیلم دقیقا به دنبال همون لحظه ای هست که دیگه سلاح اتمی ضامن صلح نیست فکر کنم ما با تقریب چند ساله به اون نقطه نزدیک میشیم و مطمئنم توی عمر ما منظره ی استفاده ی دوباره از بمب اتم جزو دهشتناک ترین صحنه هایی میشه که حداقل برای ما اتفاق خواهد افتاد. جنبه ی دوم که توی پس زمینه این فیلم اتفاق می افته و دوست دارم بهش اشاره کنم اینه که برنامه ریزی(برای استفاده از تسلیحات جنگی) وحشتناک، دقیق و مرحله به مرحله کاملا با مختصات این دوره ی ما همخونی داره و تهی از روح انسانیته اما سوالی که برام پیش میاد اینه که لجبازی ژاپنی ها در انتهای مسیری باخته چگونه باعث شد بمب اتم تضمین کننده صلح بشه و آیا لجبازی های امروز منجر به طی شدن مسیری متفاوت از آن روزها خواهد شد؟!!!

[raha_91]

Fear and Desire

به عنوان اولین فیلم کوبریک شناخته شده است.هرچند که بیننده بسیار کمی داشته ولی نشان دهنده آن است که کارگردان وسواس خاصی در خلق این اثر داشته است. داستان یک جنگ ساختگی در یک کشور ناشناس زمینه این درام را فراهم می کند. چهار سرباز از فرود هواپیمای خود جان سالم به در می‌برند تا خود را در جنگلی در شش مایلی پشت خطوط دشمن بیابند. گروه به رهبری ستوان کوربی، نقشه ای دارد: آنها به رودخانه ای نزدیک می روند، یک قایق می سازند، و سپس، تحت پوشش شب، به منطقه دوستانه برمی گردند. نقشه آنها برای بازگشت سالم توسط یک زن جوان که در جنگل پنهان می شوند و با حضور یک ژنرال دشمن که یکی از اعضای گروه مصمم به کشتن است به طور تصادفی با آنها برخورد می کند منحرف می شود.

[kntu]

من نظرم در مورد کوبریک نامحبوبه و خیلی ها مخالفش هستن
فکر کنم به جز killing و اسپارتاکوس همه ی فیلم هاش رو دیدم
ولی من اصلا سینمای کوبریک رو دوست ندارم، ینی اصلا با فضای ذهنیش ارتباط برقرار نمیکنم و نگاهش به مسائل رو هم نمیپسندم
از تاثیری که روی سینماگرای بعد از خودش گذاشته اگاهم و از اون نظر کارش ارزشمنده ولی من از دیدن فیلم هاش لذت نمیبرم
به جز دو تا فیلمش
یکی dr strangelove که برای اون زمانی که دیدمش به شکل خیلی عالی ای منو با مفهوم تنش اتمی جنگ سرد آشنا کرد، همچنین مسخره بودن سیاست و سیاستمدارها و پشت پرده ی جنگهایی که کلی آدم به خاطرش نابود میشن رو هم یاداوری میکنه بهمون، مخصوصا با اون نمای آخرش که اون آمریکایی مثل کاوبوی ها روی بمب نشسته بود

و دیگری eyes wide shut که یکی از بهترین فیلم های تمام دوران هاست بنظرم، کوتاه نمیتونم وصفش کنم، فقط بگم برخلاف تصور کاملا در دفاع از خانواده است، لذتی که از دیدنش بردم رو هیچوقت فراموش نمیکنم

اما بقیه ی فیلماش ....
مخصوصا پرتقال کوکی