برای استفاده از تمامی امکانات انجمن و مشاهده ی آنها بایستی ابتدا ثبت نام کنید
صفحه 2 از 2 اولیناولین 12
نمایش نتایج: از شماره 11 تا 17 از مجموع 17
  1. #1
    تاریخ عضویت
    Mar 2013
    ارسال ها
    649
    سپاس
    9,540
    از این کاربر 12,948 بار در 733 پست سپاس گزاری شده

    لذتی بی جایگزین [ سریال و سریال بینی از دید یک رمان نویس ]
















    اولین بار حدود دو سال پیش این متن رو داخل وبلاگ نویسنده خوندم ؛تقریبا تحت تاثیر این متن بود که سریال دیدن رو جدی گرفتم . نویسنده این متن محمد حسین شهسواری یکی از نویسنده های تقریبا مشهور ایرانی که کتاب «پاگرد»ش بین رمان خوان های ایرانی معروفه .
    برای من شخصا جالب بود که نقد و بررسی سریال ها رو نه از دید که یه فن تلوزیون و سریال که از دید کسی رو ادبیات و سینما رو به طور جدی دنبال می کنه بدونم . نویسنده ابتدا در مورد سریال و نویسندگی سریال به طور کلی صحبت می کنه و در ادامه بهترین ها رو تو ژانر های مختلف از نظر خودش معرفی می کنه .امیدوارم شما هم به اندازه من از این متن لذت ببرین

    فقط یک تذکر لازم که تاریخ نوشته شدن این متن تیر ۹۰ هست . با این دید بخونید که خیلی از سریال های که الان پخش می شه اون زمان هنوز شروع نشده و یا فصل های ابتدایی اش رو می گذروند.













    این تصور عامیانه را که در قرن بیست و یک، لذت ناب از هنرهای دراماتیک، مختص ادبیات داستانی است، فراموش کنید. حتی سینما را با آن همه دبدبه‌اش از یاد ببرید. سینما؟! آخر چه طور می‌شود کسی که حداقل یک هفته را با سیراب شدن از «جنگ و صلح»، «تراژدی آمریکایی»، «برادران کارامازوف»، «بینوایان» و این آخری‌ها «گفتگو در کاتدرال» (و در سطحی پایین‌تر، «سه تفنگدار»، «یهودی سرگردان» و «پارادایان‌ها») سپری کرده، با صد و بیست دقیقه‌ نشستن پای یک فیلم تجربه کند؟ سینما؟! بی‌خیال. برای شما که مثل من به جز لذتی سراسری و همه جانبه از درام چیزی راضی‌تان نمی‌کند، هنر یگانه‌ی سریال‌سازی استودیو‌های آمریکایی، در خدمت‌تان است.

    به یقین می‌گویم که سینمای روز دنیا را به خوبی (در حد یک علاقه‌مند پی‌گیر و البته نه یک محقق و تاریخ‌نگار سینمایی) پیگیری می‌کنم و بر آن اشراف دارم. ادبیات روز دنیا را هم البته به مدد ترجمه رصد می‌کنم. به خصوص این سال‌ها که به یاری مترجمان جوان، رمان‌های نوبلی و پولیتزری و بوکری را می‌خوانیم. خیال‌تان را راحت کنم. آن چه که از شخصیت‌پردازی می‌خواهید، آن چه که از پلات می‌خواهید، آن چه را که عمیق می‌پندارید (این عمق هم از آن چیزهایی که من را مثل گوبلز وادار می‌کند وقت شنیدنش دنبال اسلحه بگردم) در همین سریال‌ها (البته آن‌هایی را که در انتها و ذیل عنوان «قهرمان‌های من ـ ضد پلات‌ها» معرفی خواهم کرد) خواهید یافت.

    با اطمینان می‌گویم در یکی دو دهه‌ی گذشته نبض جوهره‌ی درام نه در دست رمان‌نویسان، نه فیلمنامه‌نویسان سینما و نه نمایشنامه‌نویسان بوده است. عصای مارشالی در دست نویسندگان سریال‌ها تلویزیونی و پادشاهان آنان (همان‌هایی که در تیتراژ‌ها این طوری معرفی‌شان می‌کنند: Created By ) است. یک وقت خیال نکنید یک آدم‌هایی هستند الان توي آمریکا به عنوان رمان‌نویس که مثلا ادامه‌ی همینگوی و فاکنر و سالینجر هستند (که خیلی آدم‌های عمیقی هستند) و یک عده نویسنده‌ی دوزاری هم هستند که چون کار دیگری بلد نیستند، برای سریال‌ها می‌نویسند. به شما قول می‌دهم همینگوی‌ها و فاکنرهای امروز آمریکا همین الان که شما دارید این مطلب را می‌خوانید، در حال نوشتن «وداع با اسلحه» و «خشم و هیاهو»ی تلویزیونی‌شان هستند.

    اما بگذارید پیش از آن که مصادیق چنین سریال‌های ذوق‌برانگیزی را بگویم، چند سریال خوب کمابیش معروف و تماشاگرپسند دیگر را معرفی کنم. شاید برای‌تان جالب باشد. البته اطلاعات من در سطح همین هفتاد، هشتاد سریالی است که دیده‌ام.
    Popular
    این دسته از سریال‌ها، هر کدام به دلایلی، مقبولیت عام پیدا می‌کنند. وقتی می‌گویم مقبولیت عام، یعنی در سطح جهانی. بین‌شان از هر ژانری هست. یک وقت کمدي می‌شوند مثل (Friends) (به خاطر طنز کمابیش همه فهم‌اش و البته وجوه ملودراماتیک‌اش) یا بعد از فضای پر از تحقیر و ترس پس از یازده سپتامبر، از اکشن خاص داستان‌های ضد تروریسیتی استفاده می‌کند مثل24 . (24 البته از پلاتی بسیار قوی به خصوص در فصل‌های یک و پنج برخوردار است.) بعضی‌ها هم می‌شوند غولِ مولتی‌ژانری مثل Lost که به دلیل استفاده از تنوع فروان لوکیشن‌‌ (مثلا در چند کشور یا ایالت مختلف) شخصیت‌های‌شان (استفاده از شخصیت‌هایی با نژادها و ملیت‌های مختلف)، امکان جذب طیف مخاطب بین‌المللی و زیادی را دارند. گویا فصل دوم لاست پربیننده‌ترین سریال تاریخ تلویزیون دنیا بوده. استفاده از چند داستان موازیِ هم‌ارزش هم، یکی دیگر ویژگی‌های این نوع است. در سطحی پایین‌تر از این نوع می‌شود به (Flash Forward)، (Prison Break)، (Alias) و (Heroes) اشاره کرد.
    زنان
    بعضی از سریال‌ها هستند که بیشترِ مشتری‌ها‌شان زنا‌ن هستند. معروف‌ترین‌شانDesperate Housewives است و در مراحل بعدی( Charmed)، (Eastwick) ، (L Word) و Ugly Betty. راستش خواستم (Grey's Anatomy) (که متخصصین می‌گویند بهترین سریال بیمارستانی آمریکا است) را هم در همین دسته بیاروم اما ترسیدم دوستان مرد خودم که خیلی هم طرفدار این سریال هستند، صدای‌شان دربیاید. اما اگر واقعا طرفدار سریال بیمارستانی هستید بهتر است سری به سریال (House) بزنید.
    پلیسی و جنایی
    گذشته از ورژن‌های مختلف (CSI) که گویا در آمریکا خیلی پرطرفدار است و در واقع درگیری بخش تحقیقات پلیس با پرونده‌های پلیسی است، پیشنهاد من سریال‌های (Lie To Me)، (Mentalist)، (criminal minds) هستند که از شسته رفته‌ترین‌های این ژانرها هستند.
    (Lie To Me) با بازی خیره کننده‌ی «تیم راس» درباره‌ی دکتر روانپزشکی است که متخصص دروغ است. یعنی غیرممکن است کسی بهش دروغ بگوید و او با بررسی اعضا و جوارحش نفهمد.


    در (criminal minds) با یک عده روانشناس زبده آشنا می‌شویم که برای «اف بی ای» کار می‌کنند. برخی از آن‌ها مثلا از غول‌های روانپزشکی جرم هستند و صاحب کتاب. این سریال، هم به دلیل نداشتن یک قهرمان واحد و هم این که قسمت‌ها مستقل از هم هستند، فکر می‌کردم ممکن است کم طرفدار باشد. اما این طور نیست. این سریال بیش از همه مدیون پلات محکم آن است. بدون تعارف برخی قسمت‌های آن از نظر روانشناسی مجرمین و پلاتِ مبتنی بر این زاویه از روح بشر، سینمای هیچکاک را پشت سر می‌گذارد.

    اما مگرمی‌شود از این ژانر حرف زد و از امپراتور قاتلین زنجیره‌ای، (Dexter) سخن نگفت. سریالی سرشار از هوش و ظرافت‌های شخصیت‌پردازانه. در جهان پلشتی که ما در آن زندگی می‌کنیم، «دکستر مورگان»، رابین هود مدرن ماست. تيتراژ هم که شاهکار است.
    از دیگرهای این دو ژانر می‌توان از (Castle) و (Cold Case) اسم برد که البته اصلا در سطح بقیه نیستند.
    برای دوستاران ارباب حلقه‌ها
    اگر از عاشقان ارباب حلقه هستید می‌توانید نگاهی (Legend Of The Seeker) بیندازید. البته شک نکید به هیچ عنوان در حد شاهکار یگانه‌ی «پیتر جکسن» نیست. ارباب حلقه‌ها بیشتر حاصل نبوغ ارباب تالکین است.
    سریال Merlin هم شاید عطش داستان حماسی را در شما بپوشاند.
    شاید هم معناگرا
    چند سال پیش بود که در ایران ژانری اختراع شد به نام معناگرا. آخرش هم ما نفهمیدیم کلا منظور چیست. اما اگر چیزی توی مایه‌های مرگ‌آگاهی همراه دعوت به اخلاق و دین بود، سریالی هست به نام (Ghost Whisperer) که در آن خواهید دید این کافرهای آن ور آبی، چه کرده‌اند با معناگرای ما.
    عجله نکنید هنوز قهرمانانم را معرفی نکرده‌ام. یک خرده دیگر پرسه بزنیم میان ژانرها و گونه‌ها، بعد.
    کمدی
    این که (Friends) در بلندای قله‌ی المپ سیدکام‌ها قرار گرفته شکی نیست. یعنی باید خیلی نامرد و بدسلیقه باشی که این را انکار کنی. اما من برخلاف خیلی از دوستان که مقام دوم را به How I met your mother یا (Two And A Half Men) می‌دهند، (Big Bang Theory) را با فاصله از بقیه در جایگاه دوم قرار می‌دهم. شاید به این دلیل که دانش‌آموخته‌ی مهندسی هستم و احساس نزدیکی به شخصیت‌های این یکی دارم. و یا این که خاطره‌انگیزترین دوران زندگی‌ام دوران دانشجویی و خوابگاه است که این سریال از این جهت درجه یک است.

    نمی‌شود این بخش را بدون یاد از (*** and the City) به پایان برد. هرچند جدا از هفت هشت اول قسمت فصل یک (که با ساختار مستدگونه‌اش پهلو می‌زد به بهترین فیلم‌های وودی آلن) در ادامه به خاطر جذب مخاطب عام‌تر، سازندگان عقب‌نشینی کردند و رفت به سمت یک سریال معمولی‌.
    اوه، اوه داشت یادم می‌رفت از 30 Rock اسمی ببرم.
    انیمیشن
    خیلی‌ها معتقدند در این زمینه (Simpsons) حرف اول را می‌زند. اما نمی‌توان از (Family Guy) گذشت. با این همه من (South Park) را به بقیه ترجیح می‌دهم.
    تاریخی
    با دیدن سریال‌های (Rome) و (Tudors) خواهید فهمید چگونه می‌شود تاریخ را محمل ورود به ذهنیت بشر کرد و سرچشمه‌های فکری روزگار خودمان را بکاویم. رم، همان داستان معروف ژول سزار و حواشی‌اش است و تئودور داستان سلطنت هنری هشتم. حتما فیلم «مردی برای تمام فصول» را دیده‌اید. داستان برخورد «سرتوماس مور» با «هنری هشتم»، تنها چند قسمت از یک فصل این سریال را دربرمی‌گیرد و البته بسیار معقول‌تر از‌آن فیلم. با دیدن این سریال خواهیم دید توماس مور همان فرد علیه‌السلامی نیست که فیلم زینه‌مان به ما معرفی کرده. شخص ایشان چندین و چند بار پروتستان‌ها را در حضور خودش زنده زنده سوزانده. هیچ متن دراماتیکی تاکنون من را چنین از سلطنت مطلقه و دیکتاتوری مبتنی بر دین، متنفر نکرده است.

    مدتی هم هست (Spartacus) خواسته برای خودش در این زمینه جایی دست پا کند که نتوانسته. بیشتر پر شده از زن‌های خوشگل و ***ی، و جلوه‌های ویژه به سبک فیلم 300.
    جنگی
    خیلی‌ها ممکن است دو محصول مشترک «اسپیلبرگ» و «تام هنکس» را یعنی ( Band of Brothers ) و (Pacific) را ترجیح دهند اما من بدون شک (Over There) را که مربوط به جنگ عراق است، شاهکاری کوچک می‌دانم که در خیلی از قسمت‌های از(The Hurt Locker) «کاترين بيگلو»بهتر است.
    علمی تخیلی
    راستش من هیچ وقت نتواستم این ژانر را جدی بگیرم. می‌دانم هم این جا، هم در همه جای دنیا، خیلی طرفدار دارد اما شرمنده. هم (4400) را مرور کرده‌ام، هم (X Files) ، هم (Smallville) و حتی (Fringe) . اما هیچ کدام را حتی تا پایان فصل یک هم نتوانستم تحمل کنم.
    تین‌ایجری

    معلوم است که این حال و هوا دیگر از ما گذشته اما اگر دختر و پسرهای این سنی دارید و می‌خواهید از راه به در شوند (Gossip Girl) و (90210) انتخاب‌های بدی نیستند.
    کلاهبرداری

    این ژانری است من‌درآوردی که بهترین نمونه‌هایش در سینما فیلم‌های «نیش» و «یازده مرد اوشن» است. سریالی به نام (Leverage) در همین حال و هوا گام برمی‌دارد.
    خداوندگار پلات

    بين سریال‌های حقوقی (Law & Order) معروف‌تر از بقیه است. اما شاهکاری اخیرا کشف کرده‌ام به نام (Damages) که مدت‌هاست درامی به این قوی‌ای مبتنی بر پلات ندیده‌ام. نه پلاتی کلاسیک مانند شرلوک هلمر. پلاتی غیرخطی و مدرن که تمام فیلم‌های نمونه‌ا‌ی خود را مثل «محرمانه‌ی لوس‌آنجلس» و دیگران را می‌گذارد توی جیب ساعتی‌‌اش.

    حالا که خیالم راحت شد، می‌رسیم به جان کلام.
    قهرمانان من ـ ضدپلات‌ها

    چند سریالی که ادامه از ان‌ها نام خواهم برد، همان دسته کارهایی هستند که گفتم اگر همینگوی و سالینجر و فاکنر و کارور و چیور زنده بودند، نویسندگی‌شان را به عهده می‌گرفتند.


    مهم‌ترین عنصر ممیزه‌ی این سریال‌ها به جای تمرکز بر پلات، توجه به شخصیت و روح پراضطراب انسان امروزی در هر قشر و متعلق به هر طبقه‌ای هستند. مشخص است آن‌هایی که پشت ساخت این سریال‌ها هستند، از جناح چپ فکری آمریکا هستند. چون یا پلشتی و فقر اقتصادی قشر پایین جامعه‌ي آمریکا را نشان می‌دهند، یا تباهی و اضمحلال اخلاقی طبقات فرادست. به لحاظ رویکرد و نگاه به آمریکای این روزها، تمام این سریال‌ها نگاهی منتقد و سیاه دارند.

    لابد بسیار شنیده‌اید از پرهیز از ساخت شخصیت‌های سیاه و سفید، و بسیار توصیه شده بهتان حرکت به سوی شخصیت‌های خاکستری. این سریال‌ها از این جنبه والاترین نمونه‌هایی هستند که من به عمرم با آن برخورد کرده‌ام. شخصیت‌های که اعمال‌شان (حتی در طول یک قسمت)، هم تهوع‌آور است به لحاظ اخلاقی، و هم گاهی می‌شوند یک قدیس‌. و ارزش این مسئله به این است که تو هر دو وجه را در یک شخصیت می‌پذیری. و می‌پذیری یک آدم ممکن است در طول بیست چهار ساعت چنین وجوه متضاد اهورایی و اهریمنی را از خود نشان دهد.

    همان طور که گفتم به لحاظ داستان‌پردازی همه‌شان ضد پلات هستند. یعنی خط داستانی رقیقی دارند و در پایان قسمتِ هیچکدام‌شان، علاقه‌ی شدید به دیدن قسمت بعدی پیدا نمی‌کنی. چون از یک طرف همان طور که گفتم مبتنی بر داستان‌گویی نیستند و از سوی دیگر متریال موجود در هر قسمت، چنان غنی است که بعد از دیدن آن خودتان هم علاقه‌اي به ادامه‌ی داستان پیدا نخواهید کرد و ترجیح می‌دهید مغاک‌های همان قسمت را در سکوت، پیش خودتان حلاجی کنید. برخی از آن‌ها را حتی نمی‌توان یک قسمت‌ را تا انتها تحمل کرد و باید وسط هر قسمت چند باری Pause کنید.

    به لحاظ ساختار درماتیک اگر بخواهم از ادبیات کمک بگیرم، این سریال‌ها بیشتر شبیه مجموعه داستان‌های به هم پیوسته هستند تا رمان. با این که به طور مثال برخی‌شان کاملا پلیسی یا جنایی هستند اما روند دستگیری قاتل یا مجرم، اهمیت درجه چهارم و پنجم دارد. ساختار این سریال‌ها همان طور که گفتم شبیه مجموعه داستان‌های به هم پیوسته است. یعنی علاوه بر این که فقط یک خط رقیق داستانی در طول سریال وجود دارد اما هر سکانس، استقلال کمابیش خودبسنده‌ای دارد.

    بگذارید مثالی بزنم. در بخشی از Wire دو پلیس جوان مجرمی را به پاسگاه پلیس می‌برند تا او را بازداشت موقت کنند اما مسئول پذیرش بازداشتگاه نیست و نیم ساعت دیگر می‌آید. بنابراین پلیس‌ها مجبور می‌شوند از جوان نگهداری کنند. داستانی با پلاتي مالوف، به شما می‌گوید این غیبت نیم ساعته، حتما بستر یک اتفاق مهم در داستان است. اما در Wire از این خبرها نیست. پلیس‌های ما برای گذراندن این نیم ساعت، جوان خلافکار را به سالن بیلیارد می‌برند و در آن نیم ساعت بیلیارد بازی می‌کنند. سه نفری شروع می‌کنند به حرف زدن درباره‌ی زندگی، زن و بچه و همین حرف‌های معمولی که آدم ها می‌زنند. حتی درباره‌ی خلاف و جرم و این چیزها یک کلمه هم نمی‌گویند. نیم ساعت می‌گذرد و پلیس‌ها، جوان را تحویل می‌دهند و می‌روند. شاید با خودتان فکر کردید در روند داستان این وقفه ممکن است منجر به حادثه‌ای شود اما این طور نیست. آن سکانس بیلیارد که نزدیک به پنچ دقیقه طول می‌کشد هیچ ربطی به قبل و بعد داستان پیدا نمی‌کند. حتی آن دو پلیس و آن مجرم، شخصیت‌های درجه سه سریال هستند. اما خود سکانس از لحاظ نزدیک شدن به روح بشر، بدون شک عمیق و تاثیرگذار است. این طور داستان پليسي گفتن را «کونان دویل» و «آگاتا کریسیتی» به خواب هم نمی‌دیدند.

    مثالی دیگر از Mad Men. شخصیت اصلی سریال می‌خواهد حال دوستش را که بوسه‌ای از زنش گرفته، بگیرد. آسانسور شرکت را خراب می‌کند تا دوستش که ناراحتی قلبی هم دارد، یازده طبقه‌ی ساختمان را از پله‌ها بالا برود. خودش هم همراهش می‌رود. در یک داستان معمولی، اول شما خرابی آسانسور را می‌بییند، بعد دوست قهرمان را که مثلا در طبقه‌ی پنجم دارد نفس نفس می‌زند، بعد هم کات می‌شود به طبقه‌ی یازدهم که مرد دارد از قلب‌درد جان می‌کند. اما در Mad Men شاهد سکانس سه دقیقه‌ای هستیم که دو دوست کل یازده طبقه را از پله ها بالا می‌روند و حرف‌های دوستانه می‌زنند و مرد کم کم علت این حال گیری را به دوستش می‌فهماند.

    تصور کنید در هر دو مثال دارید داستانی سطح بالا از «کارور» یا «چیور» می‌خوانید؛ بدون تقریبا ارتباط زیاد با قبل و بعد سریال. از این طور داستان‌های مجزا از خط رقیق داستان، کم نیستند در این سریال‌ها. مثلا سکانس درخشانی که در‌ آن زن قهرمان اصلی Mad Men تفنگ شکاری‌اش را برمی‌دارد و به حیاط می‌رود و پرندگان را می‌کشد. آدم را یاد شاهکارهای «پکین‌پا» یا «کوبریک» می‌اندازد. یا سکانس‌هایی که پدرخوانده‌ی Sopranos پیش روانپزشک می‌رود. یا آن سکانس بالاآوردن قهرمان Californication روی تابلوی گران و سکانسی که قهرمان breaking bad می‌گذارد دوست دختر همکارش بمیرد.


    ▓▓










    ▓▓
    در ادامه، قهرمانان ضد پلاتم را به ترتیب علاقه‌‌ای که بهشان دارم معرفی می‌کنم. البته درباره‌ی داستان‌ آن‌ها چیزی نخواهم گفت. شاید مثل من، به همان خط رقیق داستان هم علاقه‌مند باشید. ▓▓










    ▓▓



    Wire
    نزدیک به دو دهه است (دورانی که رمان‌های حجیم کلاسیک را می‌خواندم) از قرار گرفتن در برابر هیچ متن دراماتیکی این قدر سرشار از معنا نشده‌ام. البته طول مدت را هم در نظر بگیرید. به هر حال فلینی و کیشلوفسکی و ... نابغه هستند اما آن‌ها خانه‌پرش این کار را با شما در صد و بیست دقیقه انجام می‌دهند. اما برای من که همان طور که گفتم فرزند جنگ و صلح و برادران کارازوف هستم، صد و بیست دقیقه، عمل‌ام را جواب نمی‌دهد.
    تلخ‌ترین سرنوشت‌هایی که دیدم در پایان‌بندی یک درام، پایان فصل یک همین سریال است.
    breaking bad
    ترکیبی از برگمن و تارانتینو.
    حتما دیده‌اید مواجهه با مرگ را در بسیاری از فیلم‌های برگمن، مثلا توت‌فرنگی های وحشی. این جا به گمانم حتی زنده‌تر با این موضوع روبه‌رو خواهید شد. و البته امروزی‌تر.
    فضای متناقض‌نمای آثار تارانتینو در بیشتر موارد به طنز می‌انجامد. اگرچه ممکن است لبخندی به لب شما بیاورد اما تاثیرگذار برای مدت زیادی نیست. یادتان بیاورید آن صحنه‌ی «پالپ فیکشن» که دو قهرمان اصلی دو خشاب گلوله به سمت کسی پرتاب می‌کنند ولی حتی یکی‌اش به او نمی خورد اما وقتی توی ماشین نشسته‌اند و یکی‌شان دارد در و بی‌در حرف می‌زند، ناگهان گلوله‌ای شلیک می‌شود و مخ طرف پاشیده می‌شود. این نگاه هجوگونه‌ی تارانتینو در breaking bad به تراژدی تبدیل می‌شود؛ تنهایی، تلخی. خفقان‌آفرین‌ترین سریالی که دیده‌ام همین است. این همان سریالی است که گفتم گاه حتی تاب نمی‌آوردم یک قسمت‌اش را تا ته ببینم. مجبور می‌شدم حداقل دو بار از پای آن بلند شوم تا خفه نشوم از این همه سکون و بی‌حرکتی و بی‌ماجرایی.
    Mad Men
    مردانه‌ترین سریالی که دیده‌ام. از اسمش هم که پیداست. دهه‌ی پنجاه و شصت نیویورک. رقابت‌های شرکت‌های تبلیغاتی ممزوج شده با اسطوره‌ی مردانگی‌ با همه‌ی جوانب آن. لذتی یگانه.
    Shield
    همان Wire است با داستانی غلیظ‌تر و با وجه انتقادی قوی‌تر. یعنی این طور بگویم برای‌تان وقتی این سریال را می‌بیند و می‌بینید که چه طور سیاست‌مداران، پلیس و رسانه‌های آمریکایی در لجن فرو رفته‌اند، چنان احساس بی‌پناهی بهتان دست می‌دهد که خیلی هم خوشحال می‌شوید مثلا در شهری مثل لس‌آنجلس زندگی نمی‌کنید.
    مانده‌ام یک جامعه باید به چه قدر از ثبات رسیده باشد که اجازه دهد چنین تصاویری از آن در رسانه‌ای عمومی‌اش نشان داده شود.
    Sopranos
    درباره‌ی این سریال گفتنی‌ها زیاد گفته شده. محبوب‌ترین سریال نخبگان آمریکا در دهه‌ی گذشته است. مثلا در نظرخواهی از منتقدان «هالیود ریپورتر» مقام اول را پیدا کرده. شاهکار این سریال این است که اگر «کاپولا» با پدرخوانده‌هایش وجهی حماسی به مافیا داده‌، نویسندگان این سریال پدرخوانده‌ها را به زمین آورده‌اند.
    Californication
    سریال محبوب داستان‌نویسان. قهرمان اصلی این سریال یک رمان‌نویس است. منتها سریال هر چه جلوتر می‌رود ناامیدت می‌کند. فصل اول آن بی‌اغراق در حد «زندگی شیرین» فلینی است؛ نوعی مصورسازی خودتخریبی هنرمندان که تا ته برای نابودی خودشان تلاش می‌کنند. اما از فصل دو کم کم وجه پورنوگرافی سریال بالا می‌رود، تا این که در فصل چهار تبدیل می‌شود به داستان رختخوابی‌ِ سطح بالا.
    وقیح‌ترین سریالی است که تا به حال دیده‌ام. فقط یک نمونه برای‌تان بگویم. در سکانسی از آن در یک مهمانی سطح بالا که چند هنرمند و روشنفکر سر میز شام هستند، بحث اصلی شرایط و تاثیرات ریز به ریز مراحل فیزیکی مختلف عادت ماهیانه‌ی خانم‌هاست.
    Weeds
    در حد بقیه نیست اما سریال کوچک خوبی است. این یکی هم در برخی فصول‌اش شما را یاد تارانتینو می‌اندازد. منتها با غلظت کمتر. اما یک عمویی دارند بچه‌ها در این سریال که از جذاب‌ترین شخصیت‌هایی ست که دیده‌ام.





    سخن آخر
    آن چه من را موقع دیدن سریال‌هاي محبوبم (نه بقیه) بیشتر از همه حیرت‌زده‌ می‌کند این است که مگر بییندگان این سریال‌ها به چه سطح از فرهیختگی رسیده‌اند که باعث شده‌اند این سریال‌ها حداقل پنج سال ساخته و پخش شوند. می‌دانید که بیشتر آن‌ها از تلویزیون‌های کابلی پخش می‌شوند و گران هستند. در مرکز سرمایه‌داری هم که هیچ گربه‌ای برای رضای خدا موش نمی‌گیرد. و این یعنی این سریال خوب فروخته است که ادامه پیدا کرده.
    مثل همیشه ثابت شد مستمع صاحب سخن را بر سر ذوق آورد.



  2. #11
    تاریخ عضویت
    Jul 2012
    ارسال ها
    489
    سپاس
    18,552
    از این کاربر 5,413 بار در 510 پست سپاس گزاری شده

    پاسخ : لذتی بی جایگزین [ سریال و سریال بینی از دید یک رمان نویس ]

    نقل قول نوشته اصلی توسط Amin03 نمایش پست ها
    درباره‌ی بخش دوم هم که به‌نظرم معنی‌ش مشخص ـه. تمام این سریال‌ها مقدار زیادی هزینه و معمولا مخاطب خاص دارند و برای همه جذاب نیست. برای این که این سریال‌ها پخش‌شون ادامه پیدا کنه باید تا حدی پرطرفدار بوده باشن.
    من حواسم نبود که در مورد لیست آخریه که گذاشته این متن رو نوشته فک کردم کلیت داده به همه ی سریالها، سوتی از من بود
    عرضش تو این مورد تا حدی به جاست

  3. 7 کاربرِ زیر از 86471181 بخاطرِ این مطلب مفید سپاس گزاری کرده اند :


  4. #12
    تاریخ عضویت
    Nov 2012
    ارسال ها
    598
    سپاس
    7,921
    از این کاربر 6,705 بار در 612 پست سپاس گزاری شده

    پاسخ : لذتی بی جایگزین [ سریال و سریال بینی از دید یک رمان نویس ]

    نقل قول نوشته اصلی توسط Amin03 نمایش پست ها
    از نظر من در درجه اول جذابیت این متن برای این که کسی که نوشته دستی بر ادبیات داره و نویسنده‌ی حرفه‌ای ـه و وقتی سریال‌های تلویزیونی آمریکایی رو جایی بالاتر از ادبیات امروز امریکا می‌ذاره، حرفش قابل استناد ـه.
    البته بحث برتری سینماو سریالها بر ادبیات یا برعکسش همیشه در هالیوود و امریکا بوده است ولی نکته جالب این قضیه این است که برخی سریالها که بر اساس کمیک بوکها نوشته شده اند یا براساس رمانهای دنباله دار از غنای فیلمنامه های قوی تری برخوردار بوده اند مثال قابل بحثش همین سریال got که از روی کتابهای دنباله دار نوشته شده است نشان دهنده برتری بی چون وچرای ادبیات بر سریال سازی در امریکا نشان می دهد خالقان سریالهای امریکایی از اینکه وامدار ادبیات باشند با افتخار حرف میزنند ولی نکته ای که فراموش نمیشود که من و تو تماشاچی از ادغام سیسنما و ادبیات همیشه بهترین لذت رو برده ایم چه جاهای که بدون خواندن کتاب فیلمی که براساس کتاب نوشته شده رو دیده ایم وبر اساس ان درباره کتاب نظر داده ایم (البته برخی اقتباسهای سینمایی هم بوده اند که از کتاب عقب مانده اند و نتوانستند روح موجود در کتاب رو منتقل کنند)و یا برعکسش .
    ادبیات امروز امریکا همیشه بالاتر از سریالها قرار میگرند چون سریالها با گزشت زمان جذابیتهای خود رو از دست می دهند ولی ادبیات و کتابها همچنان نسل به نسل و سینه به سینه جلو میروند من فکر میکنم همیشه پرچم ادبیات بالا خواهند ماند برای جامعه ای که سالینجرها و فاکنرها و... را به جهانیان معرفی کرده اند

    باید امشب بروم و چمدانی را که به اندازه تنهایی من هست بردارم

  5. 8 کاربرِ زیر از hadi2006mi بخاطرِ این مطلب مفید سپاس گزاری کرده اند :


  6. #13
    You're Goddamn right
    تاریخ عضویت
    Oct 2012
    محل سکونت
    تهران
    ارسال ها
    199
    سپاس
    4,102
    از این کاربر 4,201 بار در 217 پست سپاس گزاری شده

    پاسخ : لذتی بی جایگزین [ سریال و سریال بینی از دید یک رمان نویس ]

    نقل قول نوشته اصلی توسط 86471181 نمایش پست ها
    آن چه من را موقع دیدن سریال‌هاي محبوبم (نه بقیه) بیشتر از همه حیرت‌زده‌ می‌کند این است که مگر بییندگان این سریال‌ها به چه سطح از فرهیختگی رسیده‌اند که باعث شده‌اند این سریال‌ها حداقل پنج سال ساخته و پخش شوند.
    منظورش از فرهیختگی چیه دقیقا؟ خوب سریال به هر دلیلی واسشون جذاب و خوش ساخته ملت میبینن اونجا این فرهیختگیش چیه باز؟
    البته من فکر کنم منظورش از فرهیختگی اینه که ملّت اونا به جای اینکه سریال ها رو دانلود کنن، پول می‌دن و شبکه های کابلی رو می‌خرن، و چون مردم این شبکه هارو می‌خرن این سریال ها می‌تونن چندین فصل دووم بیارند. دقت کنید که بعدش هم به گرون بودن شبکه های کابلی اشاره می‌کنه.

    پ.ن: به علت فقدان همین فرهیختگی تو کشور خودمون، یکی مثل مهران مدیری می‌اد اول سی‌دیِ سریالش مردم رو قسم می‌ده که «جان من دانلود نکنید!» و آخرش هم با کله می‌خوره زمین.

  7. 8 کاربرِ زیر از JenabPargaar بخاطرِ این مطلب مفید سپاس گزاری کرده اند :


  8. #14
    تاریخ عضویت
    Mar 2013
    ارسال ها
    649
    سپاس
    9,540
    از این کاربر 12,948 بار در 733 پست سپاس گزاری شده

    پاسخ : لذتی بی جایگزین [ سریال و سریال بینی از دید یک رمان نویس ]

    نقل قول نوشته اصلی توسط hadi2006mi نمایش پست ها
    البته بحث برتری سینماو سریالها بر ادبیات یا برعکسش همیشه در هالیوود و امریکا بوده است ولی نکته جالب این قضیه این است که برخی سریالها که بر اساس کمیک بوکها نوشته شده اند یا براساس رمانهای دنباله دار از غنای فیلمنامه های قوی تری برخوردار بوده اند مثال قابل بحثش همین سریال got که از روی کتابهای دنباله دار نوشته شده است نشان دهنده برتری بی چون وچرای ادبیات بر سریال سازی در امریکا نشان می دهد خالقان سریالهای امریکایی از اینکه وامدار ادبیات باشند با افتخار حرف میزنند ولی نکته ای که فراموش نمیشود که من و تو تماشاچی از ادغام سیسنما و ادبیات همیشه بهترین لذت رو برده ایم چه جاهای که بدون خواندن کتاب فیلمی که براساس کتاب نوشته شده رو دیده ایم وبر اساس ان درباره کتاب نظر داده ایم (البته برخی اقتباسهای سینمایی هم بوده اند که از کتاب عقب مانده اند و نتوانستند روح موجود در کتاب رو منتقل کنند)و یا برعکسش .
    ادبیات امروز امریکا همیشه بالاتر از سریالها قرار میگرند چون سریالها با گزشت زمان جذابیتهای خود رو از دست می دهند ولی ادبیات و کتابها همچنان نسل به نسل و سینه به سینه جلو میروند من فکر میکنم همیشه پرچم ادبیات بالا خواهند ماند برای جامعه ای که سالینجرها و فاکنرها و... را به جهانیان معرفی کرده اند
    من نگفتم که سریال قراره که جای ادبیات و رمان رو بگیرم، به‌نظرم نویسنده هم اینو نگفته. چیزی که می‌گه این که الان خیلی از نویسنده‌های نخبه آمریکا سرگرم سریال نوشته‌اند نه رمان‌نوشتن.
    مضافا بر این که نویسنده هم تمام سریال‌ها رو بالاتر از ادبیات قرار نمی‌ده فقط درباره‌ی سریال‌های بخش آخر این نظر رو داره. اونایی که از رو کمیک نوشتن یا سریال‌هایی که درباره‌ی جن و پری‌اند، به‌طور خاص جز سریال‌های ضدپلاتی که نویسنده می‌گه به حساب نمی‌آن.

    فکر نمی‌کنم بین نویسنده‌های معاصر آمریکا بزرگ از فیتزجرالد باشه، ولی اون هم وقتی رفت سروقت فیلم‌نامه نویسی، پیاپی شکست خورد. لزوما رابطه یک به یکی بین ادبیات و سینما نیست. هر کدوم جذابیت‌های خودشون رو دارند. منظور این بحث این بود که الان درام‌نویس‌های قهار توی زمینه فعال‌ترند تا توی ادبیات.

  9. 7 کاربرِ زیر از Amin03 بخاطرِ این مطلب مفید سپاس گزاری کرده اند :


  10. #15
    تاریخ عضویت
    Nov 2011
    ارسال ها
    982
    سپاس
    4,048
    از این کاربر 5,958 بار در 1,101 پست سپاس گزاری شده

    پاسخ : لذتی بی جایگزین [ سریال و سریال بینی از دید یک رمان نویس ]

    سینما پر از جلوه های بصری و موزیک و نماد و لحظاتیه که ذهن شما از چند بُعد مورد هدف قرار میده، اما در داستان نویسی فقط شمایید و متن نهایتا مگه برا خودتون از پلیرتون آهنگ پخش کنید تا حس و حال و جوء بیشتر شما را درگیر خودش کنه (:
    متن رو خوندم و اصلا متوجه نشدم میخواد چی رو مقایسه یا نسبت به چیز دیگه ایی برتری بده، آگاتا کریستی و امثالهم سبک های خاص خودشون رو دارن، سبک های نو و جالب که احتمالا تکرارشونم سخت خواهد بود و البته نویسندگان این سریالها هم سبکهای محفوظ به خود رو یدک می کشند و نمیشه منکر هیچکدوم شد.
    کلا قیاس جالبی نبود چون نقطه تقاطعی ندارن با هم دیگه
    امید کوکبی

  11. 5 کاربرِ زیر از Headache بخاطرِ این مطلب مفید سپاس گزاری کرده اند :


  12. #16
    کیشلو پرانگز
    تاریخ عضویت
    Jan 2012
    ارسال ها
    551
    سپاس
    688
    از این کاربر 4,753 بار در 640 پست سپاس گزاری شده

    پاسخ : لذتی بی جایگزین [ سریال و سریال بینی از دید یک رمان نویس ]

    قبل از نوشتن نظرم 2 نکته رو باید بگم.اول اینکه این صحبت های من تنها در حد نظر شخصیه و از همین الان هم اعلام می کنم هر نظر مخالفی دست های منو به علامت تسلیم بالا می بره.نکته ی دوم این که بنده جساراتا تنها در حد سر مقاله ی این تاپیک از محتواش اطلاع دارم و برای جلوگیری از تاثیر پذیری از نظرات دیگران پست های عزیزان رو مطالعه نکردم.

    چند وقت پیش یکی از دوستان انجمن تو تاپیک اخرین فیلم نظری داده بود در مورد فیلم شاینینگ که این فیلم کاملا در سطحی معمولی هست و به هیچ وجه ارزش این همه تعریف و تمجید رو نداره و الی اخر.اما همین دوستمون رفت و یه مقاله از ایبرت در مورد فیلم خوند و اومد در یه پست جداگانه از اشتباه خودش در برداشت از فیلم و درک ناقصش از مفاهیم مورد نظر کوبریک گفت که البته شجاعتش در نقد کردن خودش قابل تحسین بود.اینو اینجا داشته باشید.
    هنر در هر نوعی یک سری المان های مشخص داره که در تمامی شاخه ثابت هستن.یکی از این شاخص های مهم ،استقلال فکری خالق هست.یعنی دقیقا چیزی رو ارائه بده که از درون خودش برمیاد.فردوسی رو همه به عنوان یه هنرمند نابغه میشناسند اما هیچکس حتی یک بیت از صد ها بیتی که در مدح سلطان محمود غزنوی گفته رو به یاد نمیاره.زمانی هم که سینما به عنوان یک شاخه ی هنری معرفی شد دقیقا به همچین جایگاهی رسیده بود که خالق رو معلول مخاطب در نظر نگیره حتی عده ای پا رو از این فراتر گذاشتند و یک اثر رو حتی از خالق خودش هم جدا میدونن(نظریه ی مرگ مولف).اما کمی جلوتر به خاطر پتاسیل بالای این هنر که از نو پا بودنش سرچشمه می گرفت کم کم به سمت صنعتی سازی رفت وهنر جای خودش رو به سرگرمی داد.یک دفعه هنرمند بی پولی که کسی برای هنرش یه سکه ی سیاه هم نمیداد و مجبور بود مثل اکثر هنرمند های تاریخ تو فقر و نداری از این دنیا بره،یاد گرفت که با سر خم کردن جلوی مخاطب و ارائه کردی چیزی که مخاطبش دوست داره چطور پول پارو کنه.ازاینجا به بعد سینما دیگه هنر نیست بلکه فقط و فقط به یک سرگرمی (از نوع خیلی خوبش) تبدیل میشه
    پاراگراف اول رو a در نظر بگیرید و پاراگراف دوم رو b .نتیجه ای که a+b به ما میده اینه که نسل ما متاسفانه با معنی "هنر سینما" غریبه اس.چون به ما یاد داده شده در جستجوی مفهومی نباشیم همیشه نشستیم پشت میز و یه غدای خوشمزه رو برامون اوردن.اما مزه ها برامون تکراری میشه نیاز به تجربه ای جدید داریم دیگه سر خم کردن بازیگر های قدیمی اعتنایی نمی کنیم.اینجاست که یه محرک قوی تر با پتاسیل خیلی بالاتر به عنوان سریال معرفی میشه.و اما سریال.برخلاف سینما که پتانسیل استفاده ی همزمان به عنوان هنر و صنعت رو داره،مبنای سریال بر اساس جذب مخاطبه.همینجا تکلیف ما روشنه.کارگردان های زیادی مثل لینچ و یا کیشلوفسکی که از بزرگان تاریخ سینما هستند وقتی به سراغ سریال سازی رفتند هیچ جایگاهی پیدا نکردند.هیچ کس توی این انجمن حرفی از سریال ده فرمان نمیزنه.پس ما اول از باید در نظر داشته باشیم مقایسه صنعتی به اسم سریال با هر هنر دیگه کاملا غلطه حالا می خواد ادبیات باشه یا سینما.یه سرگرمی ممکنه به بالاترین درجه از ارزش خودش برسه اما در همون سطح باقی میمونه.این تفکر که سریال نویسی امروزه به شدت جای رمان نویسی و نماینامه نویسی رو در ذهن مخاطب گرفته کاملا درسته اما به هیچ وجه به این معنی نیست که به جایگاه اون ها رسیده بلکه دلیلش به خاطر تنبلی ذهن نسل ماست و اینکه دوست نداریم متفکر باشیم و فقط می خواهیم سرگرم باشیم.نویسنده ی این مطلب وقتی همچین برداشت توهین امیزی نسبت به کلمه ی عمیق داره،از همونجا خودش و تفکرش رو لو میده.واقعا برای من خنده داره کسی که قلم میزنه هنوز تشخیص نمیده برادران کارامازوف یا هر رمان دیگه ای یک اثر ادبی هست و دلیلی وجود نداره که معادل هنری ای در شاخه های دیگه داشته باشه که حالا بخواد در 120 دقیقه تصویر سازی بشه(همین نویسنده خودش نمایانگر هنرمندان نسل ماست و دلیل محکمی که منو قانع می کنه همچنان به دنبال اثار کلاسیک باشم).سینما فرصتی به خالق میده تا مخاطب رو با فضا سازی های بصری به مفهوم مد نظرش برسونه و این همون توانایی ای هست که ادبیات ازش عاجزه.کسی که انتظار داره یک رمان رو تو 120 دقیقه تصویر کنن باید ازش پرسید چطور می تونه فیلمی مثل استالکر رو در غالب رمان دربیاره.جالبه که این دوستمون در ادامه مدعی شده که نویسندگانی که فقط به فکر جذب مخاطبشون هستند در امتداد سالینجر ها و همینگوی ها هستند.این جمله به قدری منو خندوند که عصبانیتم رو در مورد این مطلب کاملا فراموش کردم.کسی که خودش رو مولف معرفی می کنه هیچ شناختی از بزرگان ادبیاتی نداره.تمام رمان های همینگوی به شدت ریشه در شخصیت درونی خشن خودش داره و کلی مقاله و مطلب و تحقیقات در موردش چاپ شده و ایشون میاد با نویسندگانی مقایسه اش می کنه مبنای کارشون جذب مخاطب هست و بس.

    تمام این مقدمه چینی ها برای این بود که به عنوان یه برادر کوچتر بگم خواهشا خواهشا سرگرمی رو با هنر یکی ندونید.این تحریف به شدت در حال گسترشه و اگه اینطوری پیش بره برای نسل ایندمون چیزی به عنوان هنر باقی نمیمونه.من هیچ نقدی به سرگرمی سازی ندارم و کاملا هم ازش حمایت می کنم.اما نباید تنبلی خودمون رو پشت این تحریف ها پنهان کنیم.
    It was the best of times, it was the worst of times
    it was the age of wisdom, it was the age of foolishness
    it was the season of Light, it was the season of Darkness
    it was the spring of hope, it was the winter of despair
    we had everything before us, we had nothing before us
    we were all going direct to Heaven, we were all going direct to Hell

  13. 13 کاربرِ زیر از prongz بخاطرِ این مطلب مفید سپاس گزاری کرده اند :


  14. #17
    شفا بایدت داروی تلخ نوش...
    تاریخ عضویت
    Mar 2015
    ارسال ها
    1,526
    سپاس
    14,567
    از این کاربر 19,863 بار در 1,349 پست سپاس گزاری شده

    پاسخ : لذتی بی جایگزین [ سریال و سریال بینی از دید یک رمان نویس ]

    هر چند کلیت انجمن از دیرباز با انتشار نوشته‌های دیگران موافق نبوده ولی به هر روی به خاطر امین و جذابیت این موضوع، تاپیک جان سالم به در برده است. دیروز خرده مکالمه‌ای با یکی از دوستان داشتم که بی‌ربط به برخی از نوشته‌های این تاپیک نیست. هر کسی از دید خودش به بررسی جنبه‌ای از هنر یا درک ما از آن پرداخته است و سعی شده به زیباترین شکل مباحث مطرح شود. دیدن تاپیک‌هایی که سعی می‌کنند فراتر از سطحی مشخص بروند جذاب است ولی مشارکت و نظردادن کاربران از آن هم جذابتر است...

  15. 7 کاربرِ زیر از wlh بخاطرِ این مطلب مفید سپاس گزاری کرده اند :


 

 
صفحه 2 از 2 اولیناولین 12

مجوز های ارسال و ویرایش

  • شما نمی توانید موضوع جدید ارسال کنید
  • شما نمی توانید به پست ها پاسخ دهید
  • شما نمی توانید فایل پیوست ضمیمه کنید
  • شما نمی توانید پست های خود را ویرایش کنید
  •  
  • قدرت گرفته از سیستم vBulletin نسخه ی 4.2.3
  • قالب اختصاصی انجمن TvWorld نسخه ی 1.0
  • طراحی و اجرای قالب : نوژن
  • تمام حقوق مطالب و محتوا برای تی وی وُرلد محفوظ می باشد
Powered by vBulletin® Version 4.2.1
Copyright ©2000 - 2009, Jelsoft Enterprises Ltd.