[اکران اختصاصی انجمن] فیلم اول: جاذبه

[Gallow]

"الفونسو کوارن" رو نمی توانیم از دسته از کارگردان هایی مانند هیچکاک که کارگردان متولد شده اند بدانیم و حتی نمی توان جزء کارگردان های صاحب سبک به حساب آورد اما چیزی که باعث تمایز از دیگر کارگردان های متوسط هالیوود شده است، تلاشش برای موفقیت و درس گرفتن از اشتباهات گذشته سینمایی وی است. اگه به لیست کارهایی که تا امروز توسط "کوارن" ساخته شده؛ از رمنس اقتباسی ضعیف آینده ی درخشان تا قسمت سوم فانتزی هری پاتر و نقطه ی تبلورش یعنی فرزندان انسان که جاذبه تا حد زیادی وامدارش هست نگاهی بینداریم، به دو نکته ی قابل توجه میرسیم، اول تلاش برای به دست اوردن تجارب متفاوت و دوم هم درک تدریجی از سلیقه ی مخاطب. "جاذبه" را می توان به عنوان ژانر سای فای -سرویوال معرفی کرد. تلاش انسان ها برای زنده ماندن یکی از کلیشه ای ترین موضوعات هالیوود است که در شکل ها و فضاهای متفاوت زیادی روی پرده سینما به نمایش در آمده. پس اگر قرار باشد تمایزی ایجاد کنیم باید به دنبال تفاوت در کیفیت ساخت و تا حدودی به دنبال فلسفه ی فیلم بگردیم. معمولا برای ساخت فیلم هایی که برای مخاطب فضایی ناملموس دارد، اصلی ترین فاکتور فضاسازی مناسب و تلاش هر چه بیشتر برای القای حس فیلم به مخاطب است. این موضوع به حدی می تواند تاثیرگذار باشد که جدا از خود فیلمنامه و بازی بازیگر ها و سایر المان های مهم فیلمسازی،به خاطر فرصتی که به مخاطب داده میشود تا حسی جدید و خارج از تجربه ی دنیای اطرافش رو تجربه کند، به خودی خود می تواند تضمین کننده ی موفقیت فیلم باشد. اولین شاتی که مخاطب در فیلم حس می کند (جدا از تکنیک های فیلمبرداری) دقیقا 13 دقیقه بعد از آغاز فیلم است. کارگردان این فرصت رو به بیننده می دهد تا در 13 دقیقه ی مستند وار، آن هم از دریچه و کادر معلق و سرگردان فیلمبردار، جزئیات رفتاری یک سری فضا نورد، از سختی هضم غذا گرفته تا چرخش بدون کنترل و حس دور شدن از زمین را تحت نظر بگیرد و تا حد زیادی با محیطی که تا به حال تجربه نکرده همرنگ شود. تا آن جایی که در سکانس پایانی فیلم، لبخند شخصیت اصلی فیلم کاملا برای بیننده معنا دارد. به خصوص اگر کمک بازیگر را هم به همراه داشته باشد. شخصیت ذاتی بولاک در این فیلم کاملا به کمکش آمده تا زنی رو به تصویر کشد که ورای احساسات زنانه در مقابل تمام موج های احساسی مقابله می کند و راهش رو برای نجاتش هموار می کند. نباید این نکته رو فراموش کرد که بازی در سکانس هایی با این مدت چقدر نیازمند تمرکز بالا و دقت است. فقط یک اشتباه کوچیک می تواند یک روز تمام رو از کل گروه فیلمبرداری بگیرد. به نظر من نهایت بد شانسی یک بازیگر می تواند این باشد که بهترین بازی خودش رو در سالی انجام بدهد که همزمان با بازی کیت بلانشی باشد که در نقش جاسمین معنای دیگر به بازیگری بخشیده است. ظرافت در ساخت در جاذبه کاملا پررنگ است. می توان به طور مجزا خیلی از این موارد رو هایلایت کرد و مورد بررسیشان قرار داد. از صدا گذاری گرفته (که با تغییر زاویه ی دوربین از سوم شخص به اول شخص کاملا همراهی می کند) تا جلوه های ویژه ی بسیار زیبایی که تخیل رو در واقعیت معنانی میکند. اما تمام این ها زمانی نمود می کنند که با حل شدن در خود فیلم، به ترکیبی با کیفیت عالی تبدیل می شوند. دقیقا مثل موسیقی ای که دارای نت های کمکی ایست که شاید اصلا توسط گوش ما قابل تفکیک نباشند اما تاثیر بسیار زیادی در زیبا شدن موسیقی دارند. نویسنده: مجتبی (prongz) امیدواریم از دیدن این اثر در کنار ما لذت ببرید. پ.ن: جا داره یک تشکر ویژه از دوست خوبم "مجتبی" عزیز که به خاطر وقتی که گذاشتند و این نقد زیبا و بودن نقص را در اختیار ما قرار دادند. از همین جا از لطفی که کردند، نهایت سپاس گذاری رو داریم.