►متفاوت ترین سیتکام سریالی ◄ Brooklyn 9-9

[Luca Brasi]

بروكلين نه-نه هم به پايان رسيد و عصر سيتكام هاي موفق و نبوغانه رو به خاموشي رفت ؛ يكي از وجه تمايزهاي اين مجموعه با تمام سيتكام ها اينكه "اكثر سكانس و پلان ها" در نماهاي بسته برداشت نشده و بر خلاف خيلي از سيتكام ها كه يكي دو لوكيشن ثابت دارند بشدت لوكيشن هاي متنوع در مختصات هاي جغرافيايي متفاوت داره (از خيابون و پاساژ گرفته تا دره و بيابون و جنگل و روستا و برج و ... اونهم نه فقط براي يكي دو سكانس خاص گاهي چندين اپيزود متوالي) از اين رو اين مجموعه يك فضاي خيلي خيلي متفاوت تر از تمام سيتكام هايي كه ديدين و در آينده خواهيد ديد ، داره

نكته ي بعدي كه خيلي حائز اهميت تيم بازيگري مجموعه است كه بازهم بر خلاف اكثر سيتكام ها خيلي گسترده است (اينجا با پنج شش دوست و همكار كه تقريبا لايف استايل مشابه با دغدغه هاي يكسان دارند طرف نيستيم در اين مجموعه تقريبا هر كاراكتر دنياي خودش را دارد و نكته اصلي اختلاف عقيدتي و شخصيتي بين آنها است كه اكثر در زاويه ١٨٠ نسبت به يكديگر قرار دارد) و با در نظر گرفتن نقش هاي فرعي ( همان سياهي لشگرها) مديريت سكانس ها بخصوص در قسمت هايي كه با يك خط داستاني خيلي شلوغ طرف هستيم (كه در يك نما شاهد ١٠ الي ١٢ بازيگر هستيم) فوق العاده عالي صورت گرفته كه نتيجه ي آنرا در يك ميزانسنبندي دقيق و منظم ميبينيم كه به شكل يك اپيزود ١٠/١٠ بنمايش در مي آيد.

در انتها به خط داستاني ماجرا ميرسيم كه اتفاقا نقطه ي عطف اصلي است ، طبق يك سنت ديرينه (از زمان سينفلد و فرندز تا تئوري بيگ بنگ و آشنايي با مادر و ...) اصولا خط داستاني سيتكام ها بر پايه "شخصيت ها است" چه در ارتباط با هم چه بصورت مجزا (دغدغه هاي شلدون كوپر! كراش هاي متعدد لنرد روي پني! دنباله فيبوناچي عاشقانه راس روي ريچل! كودكي فاجعه بار چندلر بينگ! و ...) بروكلين نه-نه هم از اين قاعده مستثني نيست اما در طول هشت فصل سريال فقط و فقط با اين دو مورد رو به رو نيستيم! در اين مجموعه موضوعات و سوژه هاي پليسي - جنايي با طعم كمدي همواره سر فصل تمام قسمت ها است و روابط بين كاراكتر ها (همان سنت ديرينه) در پس زمينه داستان قرار گرفته و از اين رو فارغ از يك "مجموعه فقط كمدي" ميتوان بعنوان يك سريال پليسي خوب هم آنرا در نظر گرفت. يكي ديگر از تفاوت هاي ديگر اين مجموعه با آثار مشابه ديگر : استفاده از بازيگران سياه پوست و لاتين در داستان است (چه نقش اصلي چه مهمان) و پرداخت يك شخصيت يونيكـ و متفاوت روي آن ها است ، رئيس پليسي كه همجنس گرا است و در عين حال بشدت باسواد و منطقي است ، ستواني كه با داشتن اندامي ورزيده و چهره اي خشن بشدت مهربان و خون گرم است و ...اگر نگاهي به سيتكام هاي معروف داشته باشيم ميبينيم كه هيچگاه رد پايي از بازيگران سياه پوست در آنها نيست چه برسد كه بخواهند نقش اصلي هم باشند

[Ray Deadman]

بروکلین 99 یکی از بهترین سیتکام های این چند سال اخیر بود و واقعن حیف که تموم شد و ما رو با خاطرات ریز و درشت و خوب و بد تنها گزاشت، از کنسل شدنش بعد از فصل پنجم توسط فاکس گرفته تا تمدیدش توسط NBC، رفتن شخصیت جینا از سریال، کم شدن قسمت های دو فصل آخر و در نهایت اعلام فصل 8 به عنوان آخر راه این سیتکام
بنظر من یکی از مهم ترین نقطه مثبت های بروکلین 99 نوع شوخی ها و شخصیت پردازی اون هستش، در اکثر سیتکام ها شاهد استفاده زیاد از شوخی های جنسی هستیم که در برخی جاها تکراری، لوس و حتی زننده برداشت میشه و این موضوع به نوعی ضعف تلقی میشه چرا که در برخی سکانس ها نویسنده فقط برای خندوندن مخاطب و تموم شدن شوخی های مهندسی شدش مجبور به استفاده از این نوع شوخی میشه و یا در مورد شخصیت پردازی ها که زیاد با این موضوع در سیتکام ها مواجه شدیم که به عنوان مثال یک فصل فقط بر روی یک شخصیت بچرخه یا از کم و زیاد پرداختن به بعضی کاراکترها ناراحت و ناامید شده باشیم
اما این داستان در مورد بروکلین صدق نمیکنه، تقریبن هیچ وقت بی جا و بی دلیل از شوخی های جنسی استفاده نمیکنه و در طول 8 فصل به پیشینه همه کاراکترهای سریال به مقدار کافی میپردازه بطوری که میشه گفت شخصیت اصلی در سریال وجود نداره و همه با هم برابر هستن و هرکسی عاشق یه شخصیت میشه
به علاوه این متفاوت بودن دنیاهاشون با یکدیگر و نوع دوستی و هارمونیشون بشدت جذاب و دوست داشتنیه
در مورد داستان هم از موضوعات و اتفاقات کلیشه ای پیروی نمیکنه، در خیلی از سیتکام ها میبینیم که داستان فقط و فقط با رابطه عاطفی بین شخصیت ها و قهر و آشتی شون پیش میره(انگار جلسات مشاوره خانواده داریم میبینیم که اون وسطا یه چندتا شوخی هم صورت میگیره)
اما توی بروکلین 99 قضیه فرق داره، محور بحث و موضوع یه فصل بر روی این ارتباط ها بنا نشده و دیگه خبری از قهر و آشتی های بی مورد و تکراری نیس
وجود پرونده های جنایی و نوع حل اونها در هر قسمت باعث جذابیت بیشتر میشه و ما عملن فقط شاهد یک سریال کمدی نیستیم (بشخصه سریال کمدی جنایی رو ندیدم که به خوبی بروکلین باشه و بتونه هر دو سمت داستان رو پوشش بده و هر دو نوع مخاطبش رو راضی کنه)

[Luca Brasi]

یکی از نکات خیلی خیلی مثبت این مجموعه که Brooklyn 9-9 رو تقریبا از "تمام" سیتکام ها متمایز میکنه "خط داستانی اونه" به چه صورت ؟ در اکثر سیتکام ها خط مشی داستان "وابسته به روابط میان افراده" و خیلی کم پیش میاد سوژه ای خارجی وارد داستان بشه در واقع همیشه گپ و گفت ها | روزمرگی ها ی کاراکتر ها نقطه ی عطف داستانه اما بروکلین در خیلی از مواقع تبدیل میشه به یک سریال پلیسی جنایی مبتکرانه "با طعم کمدی" که یک نمونه ی خوب آن خط داستانی Doug Judy با بازی Craig Robinson است در واقع میشه گفت بروکلین نه نه فقط یک سیتکام خالص نیست! بلکه در وهله ی اول یک سریال پلیسی جنایی مبتکرانه است که گاهی چاشنی کمدی دارد و گاهی طعم اصلی اش کمدی است