همه از سازنده ی Fight Club و Seven انتظارات زیادی دارن و فکر کنم بیشتر نارضایتی ها هم بابت همین قضیه است. همه انتظار یه هفت دیگه داشتند. کم پیدا میشن کارگردان هایی که بتونن موفقیت قبلی خودشون رو تکرار کنن و فیلم بهتری بسازن. خیلی خیلی کم. با تمام این حرف ها فیلم خوبی بود. 40 دقیقه ی ابتدایی فیلم خیلی خوب بود، با فلش بک هایی که با صدای رزموند پایک به هایلایت های رابطه امی و نیک زده میشد خیلی زود شخصیت ها رو شناختیم، یا حداقل فکر کردیم که شناختیم.
این سبک فیلم ها، جنایی-رازآلود، تا وقتی موفق هستند که twist داستان شون رو مخفی نگه دارن و دیرتر لو بدن. خیلی کم فیلم هایی هستند که بتونن بعد از برملا شدن پیچش داستان بیننده رو راضی کنند. اینجا هم همین اتفاق کم و بیش اتفاق افتاد، اما ضعف اصلی فیلم این نبود.
فیلم تا سکانس برگشت امی خیلی خوب و منطقی پیش میره، اما از اینجاست که فیلم تو سرازیری میافته و بی منطق میشه (کی بیشتر تقصیر نویسنده ی کتاب تا کس دیگه ای). تمام شواهد که باعث شد پلیس نیک رو متهم اصلی قتل امی بدونه خیلی ساده نادیده گرفته شد و داستان آبکی ای که امی به پلیس تحویل میده مورد قبول قرار میگیره! داستانی که میشه به سادگی دروغین بودنش رو ثابت کرد. همون دوربین هایی که امی برای اثبات دزدیده شدنش بهش استناد کرد، ورود و زندگی چند روزه اش در اونجا هم ثبت کردن.
البته این یه دیدگاهه، دیدگاه دیگه اینکه با اغراق روی تاثیر رسانه ها در جهت دهی به افکار عمومی و دادگاه های جنایی (که نمونه اش همین چند وقت پیش تو آمریکا اتفاق افتاد، دادگاه سیاه پوستی که توسط پلیس کشته شد) نویسنده خواسته تا انتقادی از جامعه کنه. تلویزیون یکی از شخصیت های اصلی فیلمه، اول نیک رو متهم میکنه ولی بعد از مصاحبه ی نیک سریع تبرئه میشه که خب زیاد دووم نمیاره. که فکر نمیکنم نویسنده همچین قصدی داشته باشه، فقط به دنبال شکه کردن خواننده/بیننده بوده.
و اما برسیم به یکی از نقاط قوت فیلم، موسیقی متن. بیشتر Trent Reznor رو به عنوان خواننده گروه Nine inch nails میشناسن، اما Trent Reznor تا الان سازنده ی موسیقی متن سه تا فیلم آخر فینچر هم بوده. که جایزه گلدن گلوب هم برای شبکه ی اجتماعی برد. این یکی هم حرف نداشت، موسیقی خیلی به چشم نمیومد اما به شدت با فضای فیلم همخونی داشت و بیشتر زمان فیلم هم شنیده میشد. سکانس مرگ دزی هم نقطه ی اوج موسیقیایی فیلم بود. من که واقعا لذت بردم.
نقطه قوت بعدی فیلم بازی های سطح بالا بود، رزموند پایک، بن افلک عالی بودن. پاتریک نیل هریس و تایلر پری که به خاطر نقش های کمدی شناخته شده هستن، بسیار باور پذیر ظاهر شدن.
فیلم هایی که در ژانر جنایی-رازآلود همیشه جذابیت زیادی برای بیننده داشتند، نه به خاطر کارگردان و بازیگرها و... فقط و فقط به خاطر یه داستان خوب و مرموز و جنایی. این فیلم هم در کنار یه داستان خوب از کارگردان خوب و بازیگرها و موسیقی و خیلی چیزهای خوب دیگه بهره منده! پس از دستش ندید.
نوشته اصلی توسط
anzalichi
نکته ی اصلیه فیلم و عامل نارضایتی بیننده ازش اینه که فیلم "کاملن آمریکائیه". مسائلی که درش بازگو میشه تبدیل به یکی از بزرگترین معذلاته غربه و حالا که ما تو ایران به ظاهر و بااین طیف وسیع بااین مسائل مواجه نمیشیم
منظورت خیانته؟ اتفاقا داستان چیزیه که همه میتونن باهاش همذات بنداری کنن، خیانت چیزیه که همه باهاش آشنا هستن و به آمریکا و یا ایران محدود نمیشه. اتفاقا فیلم آمریکایی نبود و این داستان رو میشه تو هر کشوری جلوی دوربین برد.
نوشته اصلی توسط
anzalichi
ولی کاملن فیلم روی محور "ماتحت" خانوم میچرخید..دیگه از فینچر بعید بود بخاد اصرار کنه به بیننده که ایشون از لحاظ جنسی استانداردهای بین المللی داره باشه باو فهمیدیم..نزدیک به 20 خط دیالوگ رو حیف این مسئله کرد...!!
What?? چیزی نگم بهتره