سینمای وحشت | (بحث و تبادل نظر)

[Irag]

مي‌توان گفت اولين‌بار اين آلماني‌ها بودند كه به ترسيدن در سينما تشخص و كاراكتر بخشيدند، با خلق مكتبي به نام اكسپرسيونيسم، با كاراكترهايي مثل دكتر كاليگاري، نوسفراتو و فاوست و نورپردازي‌هاي تند پر از كنتراست كه به هر شي‌ء، موجود و قصه‌اي مي‌توانست كيفيتي رازآلود، مبهم و دلهره‌زا ببخشد و با استعدادي كه ريشه‌هاي آن را شايد مي‌بايست در فضاي گوتيك امپراتوري بوهمي با جنگل‌هاي انبوه تاريكش و دانشگاه‌هاي كهن مرموزي كه در آنها موجوداتي مثل دكتر فاوست و دكتر فرانكشتين مي‌آموختند كه چگونه باهستي دربيفتد و به عالم‌بودن و جادوگري هر دو متهم بودند، جست‌وجو كرد. اكسپرسيونيست‌ها شايد ادامه‌ي منطقي اين ميراث در عصري بودند كه تصوير و دوربين حرف اول را مي‌زد. آدم‌هايي مثل وينه و مورنائو به عنوان جادوگران عصر جديد، شايد زودتر از ديگران و قطعا زودتر از آمريكايي‌ها ارزش ترسيدن و دلهره را در بارآوري هنر جديد درك كردند و راه نمايش آن را به شكلي مؤثر يافتند. سال 1931 هنگام اولين نمايش دراكولا 28نفر در سالن سينما از ترس بيهوش شدند! و استوديوها راه جديد اعمال قدرت را بعد از عشق، جنايت و موسيقي، در وحشت و دلهره رديابي و كشف كردند: مي‌شود مردم را با انتخاب و اختيار خودشان رهره‌ترك كرد و بابتش از آنها پول گرفت. ترسناك‌ها شايد از اين نظر بزرگ‌ترين قربانيان هاليوود باشند. با آغاز دهه‌ي 60 هيولاها و ترس‌ها تغيير ماهيت دادند. دروني، خانگي، نزديك، واقعي، در دسترس و كم‌هزينه شدند. ساخته‌شدن‌ "رواني" در 1960 با داستان ساده‌ي شهري، ساختار نيمه‌تجربي، پروداكشن ارزان و فروش بالايش راه را براي شكوفايي سينماي ارزان ترسناك باز كرد و در عين حال تهديد و بي‌رحمي موجود در دل زندگي را به روي پرده آورد. ترسي كه آدم‌هايي مثل هيچكاك و پولانسكي با آثاري مثل "رواني"، "انزجار" و "مستاجر" به تصوير مي‌كشيدند هيچ ربطي به قصرهاي مخوف و ارواح خبيث و هيولاهاي برخاسته از عمق اقيانوس نداشت. ترس در اين قصه‌ها كيفيتي مبهم با منبعي نامعلوم و نديدني داشت. بيشتر از جنس دلهره و تشويش بود. از طرفي با ظهور آدم‌هاي با استعداد و سينمابلد و خوش‌ذائقه‌اي مثل اسپيلبرگ،ريدلي‌اسكات و جاناتان دمي شاخه‌ي ترسناك‌هاي كلاسيك كه هيولاها،ارواح و قاتل‌ها به هر حال در آن حرف اول را مي‌زدند. شكلي آبرومندانه، حرفه‌ايي و نه ساده‌انگارانه به خودش گرفت. "سكوت‌بره‌ها"ي جاناتان دمي در 1990 اولين فيلم اين ژانر را كه توانست پنج جايزه‌ي اسكار را از آن خودش كند، رقم زد و "ديگران" آمنابار با فضاي گوتيكش شايد بازگشتي بود هر چند پر‌رزق و برق به ميراث اسلاف آلماني‌اش در اولين دهه‌هاي سينما. ترسناك‌ها هنوز از ژانرهاي محبوب سينما و البته همچنان شهروندان درجه دوم آن هستند. [Slasher] »» در تعريفي ساده، اسلشر به آن دسته از فيلم‌هاي ترسناك اطلاق مي‌شود كه در آنها قاتلي اغلب روان‌پريش با اشيايي تيز و برنده‌ مانند دشنه، چاقو يا حتي اره‌برقي به جان قربانيان خود مي‌افتد. گرچه واژه اسلشر كه‌ گاه در مورد تمام فيلم‌هايي كه استفاده فزاينده‌اي از خشونت گرافيكي مي‌كنند به كار مي‌رود اما نبايد فراموش كرد كه دو عنصر قاتل روان‌پريش و استفاده از آلت‌قتاله برنده در اين فيلم‌ها نقشي كليدي بازي مي‌كنند. فيلم‌هاي ترسناك اسلشر به دليل صحنه‌هاي خونين و دلخراش خود بيشترين انتقاد را متوجه ژانر ترسناك كرده‌اند و شايد به همين دليل تنها در برهه‌هاي زماني خاصي توانسته‌اند به اقبال عمومي دست پيدا كنند. اولين فيلم‌هاي مهم اين ژانر در سال 1960 با دو فيلم تاثيرگذار "چشم‌چران" و "رواني" پا به ميدان گذاشتند. اما اسلشر پر مخاطب و محبوب در سال‌هاي بعد با فيلم‌هاي "هالووين و جمعه سيزدهم" عرض اندام كردند. ساخت فيلم خوش‌ساخت "جيغ" در سال 1996 باعث رونق دوباره اين زير‌ژانر در دهه 90 شد. در دهه 2000 "الي‌راث" از فيلمسازان پيگير زير‌ژانر اسلشر است. »» آثار شاخص: Psycho 1960 / The Texas Chainsaw Massacre 1974 / My Bloody Valentine 1981 / Hostel 2005 [Splatter] »» اسپلترها از ساختارشكن‌ترين و بي‌پرده‌ترين فيلم‌هاي ترسناك هستند كه به قول منتقد فيلم "مايكل آرنزن" سعي مي‌كنند خون و خون‌ريزي اغراق شده را به چشم يك شكل هنري ببينند و با استفاده از جلوه‌هاي ويژه ظاهري جذاب براي صحنه‌هاي خشن خود طراحي كنند. در اين فيلم‌هاي اغلب زيرزميني، ناهنجاري‌هاي اخلاقي و اجتماعي جزو مضامين كليدي به‌شمار مي‌روند و اين مضامين معمولا به شكلي بي‌محابا به تصوير كشيده مي‌شوند. واژه "اسپلتر" اولين‌بار به‌وسيله جرج‌رومرو در مورد فيلم "سپيده‌دم‌مردگان" (1978) استفاده شد كه يكي از فيلم‌هاي مهم ژانر ترسناك هم به شما مي‌رود. »» آثار شاخص: Night of the Living Dead 1968/ Re-Animator 1985 /Dawn of the Dead 1978 /Army of Darkness 1992 [Giallo] »» ايتاليا هم از كشورهايي است كه در سينماي وحشت صاحب سبكي مختص به خود موسوم به "جالو" است. جالوهاي سينمايي ريشه در آثار ادبي جالو دارند كه از دهه 1920 به تاثير از آثار پليسي و جنايي نويسندگان صاحب‌نام بريتانيايي و آمريكايي، كساني مانند آگاتاكريستي، الري‌مك‌كوئين، ادمك‌براين و ريموند‌چندلر در فضاي ادبي ايتاليا پا گرفتند و اغلب به همت موسسه ماندادوري در قالب كتاب‌هاي ارزان قيمتي با جلد زردرنگ منتشر مي‌شدند. وقتي "ماريو‌ باوا" در سال 1963 فيلم "دختري كه زياد مي‌دانست" را با الهام از "مردي كه زياد مي‌دانست." هيچكاك كارگرداني كرد به عالم سينما هم راه يافت. "داريو‌ آرجنتو"، "لوچيو فالچي"، "سرجو مارتينو"، امبرتولنزي و البته ماريو باوا فيلمسازاني بودند كه در دهه 60 و 70 ابتدا با اقتباس از آثار ادبي جالو و سپس با نگارش فيلمنامه‌هاي نه‌چندان منسجم آثار ترسناكي را كارگرداني كردند كه بيش از هر چيز به ميزانسن و اسلوب‌هاي بصري متكي بودند. »» آثار شاخص: The Bird with the Crystal Plumage 1970 / Deep Red 1975 / Blood and Black Lace 1964 [Zombie Movies] »» طبق افسانه‌هاي اقوام ساكن در هائيتي و كشورهاي حاشيه درياي كارائيب، زامبي‌ها به انسان‌هاي فاقد عقل و بدون روحي گفته مي‌شود كه بعد از مرگ جسمشان به تسخير نيروهاي جادويي درمي‌آيد و مي‌توانند به وسيله گاز گرفتن و از طريق بزاق دهان خود، افراد سالم را نيز به زامبي تبديل كنند. زامبي‌هاي افسانه‌ايي پيش از آنك هبه فيلم‌هاي سينمايي پا بگذارند در فرهنگ عامه به‌خصوص ادبيات ترسناك به‌رسميت شناخته شده بودند تا اينكه در سال 1932 براي اولين بار در فيلم "زامبي سفيد" با بازي بلالو‌گوسي به حوزه سينما هم پا گذاشتند. اما اين "جرج رومرو" بود كه با فيلم "شب ‌مردگان زنده" و دنباله‌هاي آن تعريف جديدي از زامبي‌ها ارائه داد و با خون آشام نشان دادنشان وجهه هيولاهايي آخرالزماني به آنها بخشيد كه تا سال‌ها در ديگر فيلم‌هاي ترسناك هم پابرجا ماند. »» آثار شاخص: Day of the Dead 1985 / I Walked with a Zombie 1943 / Zombie 2 [J-Horror] »» ساخت فيلم‌هاي ترسناك در سينماي ژاپن از سال‌هاي ابتدايي تاريخ سينما رواج داشته است و فيلمسازان ژاپني همواره متأثر از داستان‌هاي روح‌محور ادبيات ژاپن كه در زبان ژاپني "كوايدان" ناميده مي‌شوند فيلم‌هاي ترسناك پرشماري كارگرداني كرده‌اند. جي-‌هارور واژه‌اي است كه در فرهنگ‌هاي سينمايي به سينماي ترسناك ژاپن اطلاق مي‌شود اما بيشتر در مورد فيلم‌هايي در سينماي ژاپن به كار مي‌رود كه توجه ويژه‌اي به ترس‌هاي روان‌شناختي متأثر از روح‌ها و اجنه دارند. گرچه جي-هارورها از سال‌ها پيش در سينماي ژاپن حضور داشته‌اند مثلا "اگتسومونوگاتاري" 1953 و "كوايدان" 1964 اما موفقيت بي‌سابقه فيلم "حلقه" در سال 1998 زمينه‌ساز تجديد حيات آنها شد؛ تجديد حياتي كه استقبال استوديو‌هاي آمريكايي را به همراه داشت و به بازسازي تعدادي از اين فيلم‌ها در هاليوود انجاميد. »» آثار شاخص : Ring 1998 / The Happiness of the Katakuris 2002 / Kaidan 1964 / The Sinners of Hell 1960 [K-Horror] »» سينماي كره در سال‌هاي قرن بيستم تا حدي زيادي از بحران‌هاي سياسي و اجتماعي خاصي مانند اشغال كره توسط ژاپن، و جنگ كره تاثير پذيرفته و به همين دليل تاريخ پر افت و خيزي داشته است. اما از اواسط دهه 1990 كره‌جنوبي برخلاف كره‌شمالي توانست با خلق يك زبان سينمايي جديد و ميدان دادن به فيلمسازان نوگرا چهره منحصر به فردي از سينماي كره به نمايش بگذارد كه فيلمسازاني مانند پارك‌چان‌ووك و كيم‌كي‌دوك از سرآمدان آن به شمار مي‌روند. كي‌هارورها مانند ترسناك‌هاي ژاپني بيشتر با مضامين روان‌شناختي مرتبط هستند و با تكيه بر قصه‌ها و افسانه‌هاي فولكور آسياي شرقي داستان‌هاي اغلب روح‌محور خود را پيش مي‌برند در مهم‌ترين كي-هارورهايي كه در سال‌هاي اخير ساخته شده‌اند مانند "افسانه دو‌خواهر" 2003 ردي از خشونت افسارگسيخته به چشم نمي‌خورد و در عوض بار اصلي فيلم بر دوش فضاسازي گذاشته شده است. »» آثار شاخص: A Tale of Two Sisters 2003 / Phone 2002 / The Quiet Family 1998 / Hansel and Gretel 2007 »» منبع : ويژه‌نامه سينما تلويزيون همشهري‌ماه (24)، شماره‌ي 70 و 39 »» پ.ن2 : برخی تاپیک‌های دوست و برادر: دگما 95 / موج نو / سینما جنگ / سینما عاشقانه /سینمای وسترن / سینمای ژاپن

[kingnessi]

داستان: چهار غریبه سرزده به کلبه ی دورافتاده ی یه خانواده میرن و خبر عجیب و ناگواری براشون دارن. ایده اولیه خوبه ولی خب فقط همینه، بقیه ش روتینه و هیچ غافلگیری ای نداره. میشد با چندتا گرهِ داستانی و یه کم خلاقیت داستان خیلی بهتری تعریف کرد ولی عملا ایده هدر میره. ایراد شیامالان اینه که دیگه نه ترسناک میسازه و نه داستانشو طوری تعریف میکنه که تا آخر بیننده رو نگه داره. علاوه بر این توی این فیلمش، خشونت که باید المان اصلی میبود رو هم حذف کرده. اما هنوز مشخصه کارگردان کاربلده و از لحاظ فنی کیفیت بدی نداره. Knock at the Cabin ایده خوبی داره ولی فیلم خوبی نیست.

4/10

[kingnessi]

The Curse of Professor Zardonicus داستان: برای یه پروژه دانشجویی، دوتا جوون با هم همراه میشن تا حقیقت رو درباره یه افسانه محلی پیدا کنن. بیست دقیقه که از فیلم میگذره متوجه میشیم که با یه فیلم ترسناکِ معمولی طرف نیستیم، با همون حالت آماتوری پیام جالبی داره که وقتی فیلم تموم میشه به شکل دقیق و کاملی پیامشو میرسونه. برای یه فیلم مستقل و آماتور کار خوبی انجام شده و قابل تحسینه. Piggy داستان: دختر نوجوونی که توی یه خانواده ی قصاب زندگی میکنه به خاطر وزنش با تمسخر دیگران مواجه میشه. تعادل خیلی خوبی بین کمدی و جنبه انتقام و اسلشر برقراره و بازیگر نقش اولم عالی بازی میکنه. دو سه تا سکانس فوق العاده خوب داره که نشون میده با یه فیلمساز کاربلد طرفیم. پایانش با اینکه من دوست داشتم جور دیگه ای باشه، بازم خوبه و همونطوری که خوب شروع میشه خوبم تموم میشه. ایشون یکی از بهترین فیلمای سال گذشته هستن که طبیعتا درست و حسابی دیده نشدن La pasajera داستان: یه راننده ی میانسال گروهی رو برای یه تور به منطقه ای میبره که توی راه... خیلی سرگرم کننده و جالب بود. با اینکه داستان تکراریه ولی شیمی بین دوتا کاراکتر اصلی، غافلگیری ها و البته فضا سازی با استفاده درست و به اندازه از المانهای طبیعی منطقه باعث میشه بین فیلمای مشابه، متمایز باشه. سکانس های تعقیب و گریزش عالین و ترکیب خیلی خوبی از تعلیق و کمدی ارائه میده. ایشونم از بهترین فیلم ترسناکای پارسالن.

[kingnessi]

داستان: یه گروه ولاگر به همراه چندتا دانشجو برای پیدا کردن تاریخچه ی یه روتینِ رقصِ قدیمی مسافرت میکنن ولی چیزِ دیگه ای در انتظارشونه. نمیدونم قسمت اول رو معرفی کردم یا نه ولی از خوبای ژانر و فیلمای دیده نشده ی found footage هست. قسمت دوم به پای اولی نمیرسه ولی لحظات خیلی خوبی داره و تونسته چندتا سکانس ترسناک درست و حسابی تحویل بده، غافلگیریش هم خوب بود ولی در ادامه درست ازش استفاده نکردن و ایده خوبشون هدر رفت. در مجموع فیلمِ خوب و سرگرم کننده ای بود و ادامه ای شایسته واسه نسخه اصلی ساختن. Keramat 2: Caruban Larang حتما شما رو میترسونه و این واسه یه فیلم ترسناک یعنی موفقیت.

[kingnessi]

داستان: افسرِ تازه کاری برای اولین شیفتش باید شب رو توی یه پاسگاهی بگذرونه که تعطیل شده و فقط مقداری وسایل اونجاست که قراره به پاسگاهِ جدید منتقل بشن. از فیلمایِ کالتِ ژانره که کارگردانش تازگیا اومده و بازسازیش کرده و فیلمِ جدید الان در حال اکرانه. بعد از این فیلم خیلی از سکانس ها و موقعیت هاش توی ژانر و توسط فیلمهای دیگه تکرار شد. بازی بازیگر نقش اول محشره، فیلمبرداری حرف نداره و مهندسی صداش هم عالیه. در زمینه فیلمنامه و داستان یه ضعف هایی داره که کیفیت خوب فنی اونارو میپوشونه. شاید یکی از دلایل بازسازی فیلم همین داستانش باشه و امیدوارم فیلمساز تونسته باشه کار با کیفیتی بسازه. Last Shift از فیلمای دیدنیِ ژانر وحشته.

[kingnessi]

داستان: یه کارگردانِ ناموفق با پیشنهادی از ژاپن روبرو میشه و... بازسازی نعل به نعلِ نسخه ژاپنی (One Cut of the Dead) اون حس و حالِ دلنشینِ نسخه اورجینال رو نداره ولی دیدنی از کار دراومده. یکی از انتخابای خوب آزاناویسوس اینه که داستانِ نسخه ژاپنی رو تغییر نداده و همونو تکرار کرده ولی تونسته کارگردانیِ خودشو اعمال کنه طوری که در نهایت نسخه ی آزاناویسوس کاملا قابل تشخیصه. ایرادش اینه که اون حال و هوایِ آماتوری و غافلگیر کننده ی نسخه اورجینال رو نداره. انتخاب برنیس بژو عالی بود، یکی از جذابیتایِ اصلیِ فیلم ایشونن Coupez رو ببینید البته حتما اول فیلمِ اورجینال رو تماشا کنید.

6/10

[saeedporreza9]

Evil Dead Rise 2023

واقعا نمیدونم چرا منتقدا اینقدر از این فیلم تعریف کردن و بهش نمره بالا دادن! بازی بازیگرا مصنوعی بود،داستان فیلم کلیشه ای بود و چیز جدیدی برای ارائه نداشت. حتی نسبت به نسخه های قبلی اصلا ترسناک نبود!

4/10

[kingnessi]

داستان: گابریل آمورت برای یک پرونده ی خطرناک از واتیکان به اسپانیا میره... تنها ویژگی مثبت و اون چیزی که این فیلم رو قابل دیدن کرده بازی راسل کرو عه. داستان کاملا کلیشه ست و هیچ غافلگیری و خلاقیتِ خاصی نداره. به عنوان یه فیلمِ ترسناک اصلا نمیترسونه و سکانس ترسناکِ چشمگیری نداره. یکی دوتا سکانس خوب داره مثل اون جنگیری پایانی ولی اینا هم نمیتونن لول فیلم رو بالاتر ببرن. مجموعا با اینکه کلیشه ایه ولی لوکیشن و ست آپ خوبی داشت که میشد از توش فیلم دیدنی تری دراورد ولی خب نتونستن همچین کاری بکنن و در نهایت یه فیلم متوسط رو به پایین ساختن که اگر راسل کرو نبود به لعنت خدا هم نمی ارزید. The Pope's Exorcist رو میشه به خاطر کاراکتر گیب آمورت دید.

4/10

[kingnessi]

داستان: توی قرنطینه ی پاندمی دو تا دختر به یه کلبه ی تفریحی میرن تا اینکه... ریتم خیلی خوبی داره و سریع شروع میشه و وقت تلف نمیکنه، بعدشم خوش ریتم میره تا آخر. غافلگیری خوبی هم داره، شاید کمی توی خون و خونریزی کم بیاره ولی مجموعا دیدنیه. انصافا در کنار بازی های خوب، دوربین سرحالی داره. یه جاهایی تکراری میشه و اصرار میکنه روی یه حرکت ولی بازم جذابه. در کنار این خشونت و ریتم، داستان خوبی داره که هم با زمونه مطابقت داره و هم چرخش و غافلگیریش بیننده رو راضی میکنه.

6/10

[saeedporreza9]

داستان: بعد از یه تصادف وحشتناک "جما" با شرایطی روبرو میشه که اصلا انتظار و آمادگیشو نداره. مطمئنم این داستانو هم توی "بلک میرور" و هم توی Inside No. 9 دیدم؛ کیفیت بصری و تکنیکی قابل قبولی داره، سرگرم کننده س ولی نوآوری و خلاقیتی نداره. همون داستان قدیمیه و تلاشی واسه بهتر شدنش انجام نشده. آخرای فیلم و متصل شدنِ مگان به سایر وسایل الکترونیکی عالی بود ولی خیلی دیر و خیلی کم از این ایده استفاده شد. این ایده میتونست اون خلاقیت و تازگی ای که انتظار داشتم رو به فیلم اضافه کنه. یکی دو تا سکانس نسبتا خوبم داشت که با مرکزیت مگان تونستن فضای ترسناکی بسازن اما در مجموع در زمینه ترسناک بودن شکست میخوره و چیزی نداره. مگان میتونه چاکیِ نسل جدید باشه و توانشو هم داره اما به شرطی که اولا روی سکانس های ترسناکش بیشتر کار بشه و ثانیا از پتانسیلِ رابطه مگان با فناوری روز بهتر و بیشتر استفاده بشه. M3GAN تکراری و کلیشه ایه اما تا حدودی سرگرم کننده س.

5.5/10

بیشتر فیلم رو درام تمرکز داشت و تو قسمت وحشت کم کاری کردن. داستان کپی Childs Play 2019 بود و چیز جدیدی برای ارائه نداشت.

4/10

[kingnessi]

داستان: اقبال بعد از مرگ مادرش، نمیتونه قدرت هاشو کنترل کنه تا اینکه... دین سید یکی از اسمهای محترم و درجه یکِ سینمای جنوب شرق آسیاست ولی این فیلمش اصلا شبیه به کارای گذشته ش نیست. ردپای یه فیلمسازِ توانمند بعضی جاهایِ فیلم دیده میشه از طراحی صحنه ها گرفته تا فیلمبرداری ولی عملا فیلم به نظر آماتوری میاد. داستانشو خوب تعریف نمیکنه و خیلی موقعیت ها درست و حسابی در نیومدن. یه چندتا سکانس خیلی خوب داره که ارزش فیلمو میبرن بالا، پایانِ فیلمم خوب بود ولی در مجموع به نظر میاد کارگردان تجربه ناموفقی داشته و نتونسته فیلم خوبی بسازه؛ یه جورایی به نظر میاد بعضی جاها رو خودش کارگردانی نکرده اونقدر که تفاوت بین کیفیتِ بخش های مختلف فیلم وجود داره. Harum Malam رو ببینید، اگر از طرفدارای پروپاقرص ژانرید؛ در غیر این صورت دیدن و ندیدنش توفیری نداره.

4.5/10