سینمای وحشت | (بحث و تبادل نظر)

[Irag]

مي‌توان گفت اولين‌بار اين آلماني‌ها بودند كه به ترسيدن در سينما تشخص و كاراكتر بخشيدند، با خلق مكتبي به نام اكسپرسيونيسم، با كاراكترهايي مثل دكتر كاليگاري، نوسفراتو و فاوست و نورپردازي‌هاي تند پر از كنتراست كه به هر شي‌ء، موجود و قصه‌اي مي‌توانست كيفيتي رازآلود، مبهم و دلهره‌زا ببخشد و با استعدادي كه ريشه‌هاي آن را شايد مي‌بايست در فضاي گوتيك امپراتوري بوهمي با جنگل‌هاي انبوه تاريكش و دانشگاه‌هاي كهن مرموزي كه در آنها موجوداتي مثل دكتر فاوست و دكتر فرانكشتين مي‌آموختند كه چگونه باهستي دربيفتد و به عالم‌بودن و جادوگري هر دو متهم بودند، جست‌وجو كرد. اكسپرسيونيست‌ها شايد ادامه‌ي منطقي اين ميراث در عصري بودند كه تصوير و دوربين حرف اول را مي‌زد. آدم‌هايي مثل وينه و مورنائو به عنوان جادوگران عصر جديد، شايد زودتر از ديگران و قطعا زودتر از آمريكايي‌ها ارزش ترسيدن و دلهره را در بارآوري هنر جديد درك كردند و راه نمايش آن را به شكلي مؤثر يافتند. سال 1931 هنگام اولين نمايش دراكولا 28نفر در سالن سينما از ترس بيهوش شدند! و استوديوها راه جديد اعمال قدرت را بعد از عشق، جنايت و موسيقي، در وحشت و دلهره رديابي و كشف كردند: مي‌شود مردم را با انتخاب و اختيار خودشان رهره‌ترك كرد و بابتش از آنها پول گرفت. ترسناك‌ها شايد از اين نظر بزرگ‌ترين قربانيان هاليوود باشند. با آغاز دهه‌ي 60 هيولاها و ترس‌ها تغيير ماهيت دادند. دروني، خانگي، نزديك، واقعي، در دسترس و كم‌هزينه شدند. ساخته‌شدن‌ "رواني" در 1960 با داستان ساده‌ي شهري، ساختار نيمه‌تجربي، پروداكشن ارزان و فروش بالايش راه را براي شكوفايي سينماي ارزان ترسناك باز كرد و در عين حال تهديد و بي‌رحمي موجود در دل زندگي را به روي پرده آورد. ترسي كه آدم‌هايي مثل هيچكاك و پولانسكي با آثاري مثل "رواني"، "انزجار" و "مستاجر" به تصوير مي‌كشيدند هيچ ربطي به قصرهاي مخوف و ارواح خبيث و هيولاهاي برخاسته از عمق اقيانوس نداشت. ترس در اين قصه‌ها كيفيتي مبهم با منبعي نامعلوم و نديدني داشت. بيشتر از جنس دلهره و تشويش بود. از طرفي با ظهور آدم‌هاي با استعداد و سينمابلد و خوش‌ذائقه‌اي مثل اسپيلبرگ،ريدلي‌اسكات و جاناتان دمي شاخه‌ي ترسناك‌هاي كلاسيك كه هيولاها،ارواح و قاتل‌ها به هر حال در آن حرف اول را مي‌زدند. شكلي آبرومندانه، حرفه‌ايي و نه ساده‌انگارانه به خودش گرفت. "سكوت‌بره‌ها"ي جاناتان دمي در 1990 اولين فيلم اين ژانر را كه توانست پنج جايزه‌ي اسكار را از آن خودش كند، رقم زد و "ديگران" آمنابار با فضاي گوتيكش شايد بازگشتي بود هر چند پر‌رزق و برق به ميراث اسلاف آلماني‌اش در اولين دهه‌هاي سينما. ترسناك‌ها هنوز از ژانرهاي محبوب سينما و البته همچنان شهروندان درجه دوم آن هستند. [Slasher] »» در تعريفي ساده، اسلشر به آن دسته از فيلم‌هاي ترسناك اطلاق مي‌شود كه در آنها قاتلي اغلب روان‌پريش با اشيايي تيز و برنده‌ مانند دشنه، چاقو يا حتي اره‌برقي به جان قربانيان خود مي‌افتد. گرچه واژه اسلشر كه‌ گاه در مورد تمام فيلم‌هايي كه استفاده فزاينده‌اي از خشونت گرافيكي مي‌كنند به كار مي‌رود اما نبايد فراموش كرد كه دو عنصر قاتل روان‌پريش و استفاده از آلت‌قتاله برنده در اين فيلم‌ها نقشي كليدي بازي مي‌كنند. فيلم‌هاي ترسناك اسلشر به دليل صحنه‌هاي خونين و دلخراش خود بيشترين انتقاد را متوجه ژانر ترسناك كرده‌اند و شايد به همين دليل تنها در برهه‌هاي زماني خاصي توانسته‌اند به اقبال عمومي دست پيدا كنند. اولين فيلم‌هاي مهم اين ژانر در سال 1960 با دو فيلم تاثيرگذار "چشم‌چران" و "رواني" پا به ميدان گذاشتند. اما اسلشر پر مخاطب و محبوب در سال‌هاي بعد با فيلم‌هاي "هالووين و جمعه سيزدهم" عرض اندام كردند. ساخت فيلم خوش‌ساخت "جيغ" در سال 1996 باعث رونق دوباره اين زير‌ژانر در دهه 90 شد. در دهه 2000 "الي‌راث" از فيلمسازان پيگير زير‌ژانر اسلشر است. »» آثار شاخص: Psycho 1960 / The Texas Chainsaw Massacre 1974 / My Bloody Valentine 1981 / Hostel 2005 [Splatter] »» اسپلترها از ساختارشكن‌ترين و بي‌پرده‌ترين فيلم‌هاي ترسناك هستند كه به قول منتقد فيلم "مايكل آرنزن" سعي مي‌كنند خون و خون‌ريزي اغراق شده را به چشم يك شكل هنري ببينند و با استفاده از جلوه‌هاي ويژه ظاهري جذاب براي صحنه‌هاي خشن خود طراحي كنند. در اين فيلم‌هاي اغلب زيرزميني، ناهنجاري‌هاي اخلاقي و اجتماعي جزو مضامين كليدي به‌شمار مي‌روند و اين مضامين معمولا به شكلي بي‌محابا به تصوير كشيده مي‌شوند. واژه "اسپلتر" اولين‌بار به‌وسيله جرج‌رومرو در مورد فيلم "سپيده‌دم‌مردگان" (1978) استفاده شد كه يكي از فيلم‌هاي مهم ژانر ترسناك هم به شما مي‌رود. »» آثار شاخص: Night of the Living Dead 1968/ Re-Animator 1985 /Dawn of the Dead 1978 /Army of Darkness 1992 [Giallo] »» ايتاليا هم از كشورهايي است كه در سينماي وحشت صاحب سبكي مختص به خود موسوم به "جالو" است. جالوهاي سينمايي ريشه در آثار ادبي جالو دارند كه از دهه 1920 به تاثير از آثار پليسي و جنايي نويسندگان صاحب‌نام بريتانيايي و آمريكايي، كساني مانند آگاتاكريستي، الري‌مك‌كوئين، ادمك‌براين و ريموند‌چندلر در فضاي ادبي ايتاليا پا گرفتند و اغلب به همت موسسه ماندادوري در قالب كتاب‌هاي ارزان قيمتي با جلد زردرنگ منتشر مي‌شدند. وقتي "ماريو‌ باوا" در سال 1963 فيلم "دختري كه زياد مي‌دانست" را با الهام از "مردي كه زياد مي‌دانست." هيچكاك كارگرداني كرد به عالم سينما هم راه يافت. "داريو‌ آرجنتو"، "لوچيو فالچي"، "سرجو مارتينو"، امبرتولنزي و البته ماريو باوا فيلمسازاني بودند كه در دهه 60 و 70 ابتدا با اقتباس از آثار ادبي جالو و سپس با نگارش فيلمنامه‌هاي نه‌چندان منسجم آثار ترسناكي را كارگرداني كردند كه بيش از هر چيز به ميزانسن و اسلوب‌هاي بصري متكي بودند. »» آثار شاخص: The Bird with the Crystal Plumage 1970 / Deep Red 1975 / Blood and Black Lace 1964 [Zombie Movies] »» طبق افسانه‌هاي اقوام ساكن در هائيتي و كشورهاي حاشيه درياي كارائيب، زامبي‌ها به انسان‌هاي فاقد عقل و بدون روحي گفته مي‌شود كه بعد از مرگ جسمشان به تسخير نيروهاي جادويي درمي‌آيد و مي‌توانند به وسيله گاز گرفتن و از طريق بزاق دهان خود، افراد سالم را نيز به زامبي تبديل كنند. زامبي‌هاي افسانه‌ايي پيش از آنك هبه فيلم‌هاي سينمايي پا بگذارند در فرهنگ عامه به‌خصوص ادبيات ترسناك به‌رسميت شناخته شده بودند تا اينكه در سال 1932 براي اولين بار در فيلم "زامبي سفيد" با بازي بلالو‌گوسي به حوزه سينما هم پا گذاشتند. اما اين "جرج رومرو" بود كه با فيلم "شب ‌مردگان زنده" و دنباله‌هاي آن تعريف جديدي از زامبي‌ها ارائه داد و با خون آشام نشان دادنشان وجهه هيولاهايي آخرالزماني به آنها بخشيد كه تا سال‌ها در ديگر فيلم‌هاي ترسناك هم پابرجا ماند. »» آثار شاخص: Day of the Dead 1985 / I Walked with a Zombie 1943 / Zombie 2 [J-Horror] »» ساخت فيلم‌هاي ترسناك در سينماي ژاپن از سال‌هاي ابتدايي تاريخ سينما رواج داشته است و فيلمسازان ژاپني همواره متأثر از داستان‌هاي روح‌محور ادبيات ژاپن كه در زبان ژاپني "كوايدان" ناميده مي‌شوند فيلم‌هاي ترسناك پرشماري كارگرداني كرده‌اند. جي-‌هارور واژه‌اي است كه در فرهنگ‌هاي سينمايي به سينماي ترسناك ژاپن اطلاق مي‌شود اما بيشتر در مورد فيلم‌هايي در سينماي ژاپن به كار مي‌رود كه توجه ويژه‌اي به ترس‌هاي روان‌شناختي متأثر از روح‌ها و اجنه دارند. گرچه جي-هارورها از سال‌ها پيش در سينماي ژاپن حضور داشته‌اند مثلا "اگتسومونوگاتاري" 1953 و "كوايدان" 1964 اما موفقيت بي‌سابقه فيلم "حلقه" در سال 1998 زمينه‌ساز تجديد حيات آنها شد؛ تجديد حياتي كه استقبال استوديو‌هاي آمريكايي را به همراه داشت و به بازسازي تعدادي از اين فيلم‌ها در هاليوود انجاميد. »» آثار شاخص : Ring 1998 / The Happiness of the Katakuris 2002 / Kaidan 1964 / The Sinners of Hell 1960 [K-Horror] »» سينماي كره در سال‌هاي قرن بيستم تا حدي زيادي از بحران‌هاي سياسي و اجتماعي خاصي مانند اشغال كره توسط ژاپن، و جنگ كره تاثير پذيرفته و به همين دليل تاريخ پر افت و خيزي داشته است. اما از اواسط دهه 1990 كره‌جنوبي برخلاف كره‌شمالي توانست با خلق يك زبان سينمايي جديد و ميدان دادن به فيلمسازان نوگرا چهره منحصر به فردي از سينماي كره به نمايش بگذارد كه فيلمسازاني مانند پارك‌چان‌ووك و كيم‌كي‌دوك از سرآمدان آن به شمار مي‌روند. كي‌هارورها مانند ترسناك‌هاي ژاپني بيشتر با مضامين روان‌شناختي مرتبط هستند و با تكيه بر قصه‌ها و افسانه‌هاي فولكور آسياي شرقي داستان‌هاي اغلب روح‌محور خود را پيش مي‌برند در مهم‌ترين كي-هارورهايي كه در سال‌هاي اخير ساخته شده‌اند مانند "افسانه دو‌خواهر" 2003 ردي از خشونت افسارگسيخته به چشم نمي‌خورد و در عوض بار اصلي فيلم بر دوش فضاسازي گذاشته شده است. »» آثار شاخص: A Tale of Two Sisters 2003 / Phone 2002 / The Quiet Family 1998 / Hansel and Gretel 2007 »» منبع : ويژه‌نامه سينما تلويزيون همشهري‌ماه (24)، شماره‌ي 70 و 39 »» پ.ن2 : برخی تاپیک‌های دوست و برادر: دگما 95 / موج نو / سینما جنگ / سینما عاشقانه /سینمای وسترن / سینمای ژاپن

[kingnessi]

خلاصه: بعد از وقایع قسمت اول زویی دوباره میخواد برگرده و افرادی که بازی رو ساختن پیدا کنه. همون ایراد قسمت اول رو داره، اینکه هیجانش مصنوعی و ساختگیه و عملا معماهایی که تعریف میکنه خیلی سطحی و غیرواقعین. شاهد یه دنباله نیستیم و همون فیلم اول رو به شکلی دیگه دوباره بازسازی و تکرار کردن. اما انصافا ریتم خوبی داره و اگر شروع بد و پایان افتضاحش رو ندیده بگیریم میشه گفت ارزش دیدن داره. Escape Room: Tournament of Champions در مجموع یه فیلم نسبتا متوسطی توی ژانره که هیجان داره ولی داستان و منطق درست و حسابی نداره. 4.5/10 خلاصه: نورمن بعد از اتفاقات فیلم اول داره زندگی آرومی رو میگذرونه که... ساختن دنباله یه فیلم موفق، هنری میخواد که سازندگان این فیلم نداشتن. خواستن یه داستان جدید رو تعریف کنن ولی نتیجه شده یه فیلم بی سر و ته که هیچ شباهتی به فیلم خوبی که 5 سال پیش دیده بودیم نداره. کاراکتر نورمن اینجا حضورش کاملا اضافیه و خیلی بد از کار دراومده؛ مقایسه کنید با فیلم اول و اون بازیِ درجه یک. علاوه بر این اصلا اون تعلیق و هیجانِ خوب فیلم اول رو نداریم و همه ش شده تعقیب و گریز بیخودی و خون و خونریزی اغراق شده. کاراکترها هم یکی از یکی بدتر و همونطور که گفتم حتی نورمن رو هم خراب کردن تو این فیلم. Don't Breathe 2 فیلم خوبی نیست بخصوص اینکه قرار بود ادامه ای به یکی از فیلمای خوب ژانر توی سالهای اخیر باشه. 3/10

[Marlon Brando]

>> اسیدی ترین فیلمی که دیدید چی بوده؟فیلمی که مرز واقعیت در هم بشکنه و علاوه بر اینکه وارد خیالات بشه از اون هم گذر کنه و اوهام در بر بگیره منظورم کابوس نیست ,نه,یک پله بالاتر, بله این دنیا دنیای آدم های مریضه دنیایی که درش هر چی شما تصور می کنید برعکسش اتفاق می افته,جالبتر میشه اگه که این تراواشات ذهنی اثر که نشات گرفته از مغز معیوب یک نفرِ در عین عجیب غریب بودنِ طنز هم به نظر بیاند." احیاگر" همین دنیاست عجیب و غریب,نه خیر از اون هم بدتر, "رد داده" ست.انگار که کارگردان و نویسنده حین خلق این فیلم در حالت طبیعی خودشون نبودند و در دنیای موازی دیگه ایی سیر می کردند.الان که این نوشته می نویسم مدت ها شاید یک سال از دیدنش می گذره اما هنوز هم شدت اسیدی بودنش تو ذهنم کم نشده لعنتی!متاسفانه علی الرقم لیاقتش کمتر دیده شده.در مورد داستان فیلم هیچ توضیحی دوست ندارم بدم فقط توصیه اش می کنم به دوستانی که اسید باز هستند,حتماً قبلش کمربندهاتون محکم ببندید!و دیگه این که قبلش چیزی مصرف نکنید چون این فیلم خودش اصل جنسه! Re-Animator 1985

[Irag]

ترکیبی از: سینمای وحشت + سینمای ژاپن + سینمای کره + اکران اختصاصی بهار 98 ؛ فیلم اول : One Cut of the Dead

[ali_n540]

بشخصه فیلم ترسناک زیاد دیده ام ولی هیچ فیلمی به ترسناکی کینه 1 و 2 نسخه امریکایی نیست و نخواهد بود حتی کانجورینگ ها در برابرش شوخی هستند بعد از 10 سال دوباره این فیلمها را دیدم فکر نمی کردم هنوز هم مثل بار اولی که میبینی ترسناک باشند تنهایی و تو تاریکی ببینید باید خیلی شجاع باشید که نترسید درسته از نظر داستانی شاید متوسط باشند و به اندازه جن گیر و فیلم فوق العاده کوبریک(اسمش یادم رفته مال دهه 80) داستانشون قوی نباشه ولی از نظر ترس می چربند. نسخه های ژاپنی را ندیدم ولی شنیدم اونها حتی ترسناکترند.

[kingnessi]

داستان: پنج ویدیوی وی اچ اس مربوط به سال 1994 ( دوران عرضه اولیه دوربین های هندیکم در بازار که بدلیل سادگی استفاده و حمل و نقل آسان، بسیار مورد استقبال و استفاده عموم قرار گرفتند.) V/H/S/94 یکی از بهترین فیلمهای ترسناک امساله. سری فیلمهای VHS همیشه این ایراد رو داشتن که معمولا یکی دو سگمنت خوب دارن و باقی فیلم ضعیف و بدردنخوره؛ اما قسمت جدید این سری، بهترین فیلم مجموعه س و هر چهارتا داستانش عالین. از لحاظ فنی کاملا خوب و قابل قبوله و تونسته فضای ویدیوهای vhs اولیه و آماتوری رو بخوبی دربیاره، علاوه بر این فیلمبرداری و بخش صداش هم خیلی خوبه. من از سگمنت سوم بخصوص خیلی خوشم اومد. کارگردان این بخش تیمو تاجانتوی اندونزیایی یکی از کارگردانای مورد علاقمه. چندتا فیلم ترسناک خوب و چندتا اکشن درجه یک داره تو کارنامه ش و تازگیا هم داره بازسازی هالیوودی "Train to Busan" رو کارگردانی میکنه. این سگمنت واقعا عالیه، بخصوص کارگردانی خیلی خوبی داره. البته ایرادات زیادی هم به فیلم وارده. مهمترینشون اون داستان پس زمینه ست که اصلا خوب نیست و ضعیفه و خیلی بد هم تموم میشه. V/H/S/94 در مجموع یه فیلم سرگرم کننده و خوش ساخته که بخصوص واسه طرفدارای ژانر وحشت غنیمتیه.

7/10

[kingnessi]

داستان: بث بعد از تراژدی بزرگی که تجربه کرده میخواد به زندگی عادی برگرده اما... یکی از کارهایی که توی این قحطی داستان و ایده های تازه میشه انجام داد، اینه که داستانهای قدیمی رو ترکیب کنیم و به شکل خلاقانه ای تعریف کنیم. این فیلم دقیقا این کار رو میکنه و البته این کارو با موفقیت هم به سرانجام رسونده. داستانش یکی از خلاقانه ترین داستان های امساله؛ تا لحظه آخر نمیشه حدس زد اوضاع از چه قراره و این بزرگترین موفقیت فیلمه. میشد یه مقداری سکانس های ترسناکش رو بیشتر کنن و کمی هیجان بیشتری بهش بدن، میشد با کمی طولانی تر کردن داستان اون بدمن ماجرا رو ترسناک ترش کرد و حتی یکی دوتا کاراکتر جدید هم وارد داستان کرد و ... اما در هر حال The Night House فیلم خوبی از کار دراومده و از بهترین های ژانر وحشت امساله.

6/10

[kingnessi]

داستان: بعد از آتش سوزی خونه لوری و انتقالش به بیمارستان همه فکر میکنن مایکل رو کشتن ولی... همون ایرادات فیلم 2018 رو داره: کاراکترهاش بیشتر کارتونین و مثل نسخه اورجینال واقعی نیستن، از جنبه های فنی در جهت اهداف فیلمنامه استفاده نکرده نمونه ش فیلمبرداری ضعیفش و کاراکترهای تازه هیچ جذابیتی ندارن و اضافه ن. اما نسخه 2018 سه تا ویژگی مثبت داشت که اینجا وجود نداره یکی یه پروتاگونیست سرحال با بازی خوب جیمی لی کورتیس، دومی تازگی ایده و حضور دوباره مایکل مایرز روی پرده که انصافا این عنصر غافلگیری حداقل تو گیشه جواب داد و سومی داستان نسبتا خوب و منطقی که داشت. این قسمت هیچکدوم از این ویژگی ها رو نداره؛ کاراکتر لوری تو حاشیه س و بود و نبودش اصلا فرقی به حال فیلم نداره، عنصر غافلگیری از دست رفته و پلات داستانی واقعا مضحک و پیش پا افتاده س. فیلمنامه اونقدر بد و سطح پایینه که حتی برگردوندن کاراکترهای قدیمی و تلاششون برای بهتر شدن فیلم نتیجه ای نداره و این شده پاشنه آشیل فیلم. میشد این برگشتن کاراکترهای خاطره انگیز رو تبدیل کرد به جاذبه اصلی فیلم و یه پلات داستانی درجه یک تحویل داد ولی در عوض این موقعیت عالی به هدر رفته. اما به نظرم از نظر فنی فیلم مقداری پیشرفت کرده. به جز فیلمبرداری که اصلا خوب نبود، موسیقی متن خوبی رو شاهد بودیم و مهمترین نکته اینکه برای یه فیلم اسلشر تونسته سکانس های خوبی رو بسازه. کلا کشت و کشتارش خوبه ولی چون داستان درست و حسابی پشتش نیست بیننده رو راضی نمیکنه و در نهایت هم به عنوان یک اسلشر شکست میخوره. Halloween Kills ادامه ای ضعیف بر فیلم 2018 (که همین فیلم هم ضعیف بود) هست که فقط واسه طرفدارای مجموعه هالووین میتونه جذاب باشه، بقیه شاید با خون و خونریزی و کشت و کشتارش بتونن یه دوساعتی وقت بگذرونن.

3.5/10

[kingnessi]

داستان: یک گروه مستندسازی قراره از زنی تایلندی که ادعا میکنه قدرت هایی داره فیلمی تهیه کنن. فیلم هم المان های سری "احضار" رو داره و هم سری "پارانورمال اکتیویتی" اما بذارید اینجوری توصیفش کنم: فیلمی با کیفیتی نزدیک به "احضار" که به آمریکایی ها نشون میده چطور باید "پارانورمال اکتیویتی" بسازن. این فیلم دقیقا اون چیزیه که از یه فیلم found footage انتظار میره. خیلی خوب از شرایط محیطی و آداب و رسوم منطقه ای که داستان توش اتفاق میوفته استفاده میکنه. بازیگریش حرف نداره. فکر نمیکنم تا الان همچین بازیگری ترسناکی دیده باشم، کاراکتر "مینگ" خیلی خوب بازی کرده و البته کل گروه عالین. البته اینا به این معنی نیست که ایرادی نداره؛ مقدمه طولانی داره که کاملا هم مناسب و خوبه ولی انتظار داشتم تعداد بیشتری سکانس ترسناک توی مقدمه باشه تا بیننده های کم صبر و تحمل و اونایی که طرفدار ژانر نیستن ناامید نشن و فیلمو رها کنن. یه جاهایی هم از منطق دور میشه که خب از نکات غیرقابل اجتناب ژانر وحشته ولی میتونست بهتر باشه. فیلمبرداری سکانس جنگیری فوق العاده خوب بود و کاملا جواب داده. از لحاظ فنی در مجموع سطح فیلم بالاست و چندتا سکانس ترسناک جالب و تر و تازه هم داره که عالین. The Medium فیلم ترسناک محصول مشترک تایلند و کره جنوبی () با همه کم و کاستی هاش یکی از بهترین فیلمهای ترسناک چند سال اخیره.

7.5/10

پ ن:
اگر با همه این توضیحات قانع نشدین، نویسنده فیلمنامه ش همون نویسنده و کارگردان The Wailing هست.

[kingnessi]

داستان: یه زوج تنها توی مزرعه شون خارج از شهر زندگی میکنن. اتفاق عجیبی می افته که زندگیشونو تغییر میده. از لحاظ کارگردانی نسبتا خوبه، کارگردان جوونی هست و مشخصا تحت تاثیر بلا تار و سینمای اروپای شرقی قرار داره و تونسته اون فضای خشن و زیبا رو هم دربیاره اما ایراد کارش اینجاست که داستانش بیننده رو درگیر نمیکنه. گره اصلی داستان آنچنان خوب اجرا نمیشه با اینکه ایده خوبیه، به نظر میرسه کارگردان ایده درستی از فیلمش داشته و میدونسته قراره چی بسازه اما نتونسته کار رو دربیاره. پایان فیلم رو من دوس داشتم، ایرادی هم اگه هست به مسیر رسیدن به اون پایان بندیه. Lamb فیلم آنچنان خوبی نیست ولی نوید یه کارگردان با ذوق و خوش فکر رو میده که میشه کارنامه شو در آینده دنبال کرد.

5.5/10

[Irag]

هواداران جناب آقای تامی ویرکولا و مجموعه فیلمای دِد اسنو؛ لطفا فیلمِ The Trip 2021 (جدیدترین فیلم ویروکولا) رو از دست ندین. فقط موقع دریافت فیلم خاطرجَم شید که نسخه‌ی اصلی (نروژی) رو گرفتید نه دوبله (انگلیسی).