سینمای کره | (بحث و تبادل نظر)

[Irag]

سينماي كره تركيبي از محصولات توليده شده در دو كشور كره‌جنوبي و كره‌شمالي است؛ در طي دو قرن گذشته، آثار توليد شده در اين دو كشور مستقيما تحت تاثير تحولات سياسي بسياري بوده‌اند؛ از اشغال به دست ژاپني‌ها گرفته تا جنگ بين دو كره در سال 1950 – كه باعث شد تا حجم عظيمي از فيلم‌هاي تاريخ سينماي كره از بين برود! - و حتي دخالت مستقيم دولت‌هاي هر دو كشور در اين صنعت. امروزه هر دو كشور به كار توليد فيلم مشغول‌اند اما سينماي كره‌جنوبي بخش پر رونق اين صنعت است و در سطح بين‌المللي براي خود جايگاه معتبري دست و پا كرده. در كشور كره‌شمالي فيلم‌هاي چندان پرتعدادي توليد نمي‌شود و همان تعداد كم هم به مضمون‌هاي كمونيستي و انقلابي مي پردازند. به‌دلیل سیاست بستۀ کرۀ شمالی، دستیابی به اطلاعات بی‌طرفانه از سینمای این کشور به سادگی ممکن نیست. یوناس شونر، که از شرکت‌کنندگان در جشنوارۀ فیلم کشور‌های در حال توسعه و غیرمتعهد در سال 2000 در پیونگ‌یانگ بود، ‌گفته است: «این کشور تنها یک فیلم بلند و یک فیلم مستند در معتبر‌ترین جشنوارۀ داخلی خودش شرکت داده بود». او معتقد است آمار بالای فیلم‌های ساخته‌شده به دلیل این است که در گزارش‌ها، فیلم‌های کوتاه، کارتون‌ها و حتی قسمت‌های کوتاه سریال‌های تلویزیونی را نیز جزو فیلم‌های ساخته‌شده به شمار می‌آورند. اولين نمايش فيلم در محلي نزديك به سئول در سال 1898 صورت گرفت. يك سال بعد، برتن هولمز، جهانگرد آمريكايي وارد سرزمين كره شد و براي اولين بار از آن تصويربرداري كرد. او نتيجه كارش را براي خانواده سلطنتي كره به نمايش گذاشت و آن را به غربي‌ها هم نشان داد. اولين سالن سينمايي درست و درمان كره در سال 1903 افتتاح شد و در ماه نوامبر سال 1907 پارك-سونگ-پيل (Park Sung-pil) سينماي "دانسونگ-سا" را در سئول تاسيس كرد كه همچنان به فعاليت خود ادامه مي‌دهد. تا آن زمان فقط فيلم‌هاي خارجي به نمايش درمي‌‌آمد تا اينكه شخص سونگ-پيل همت كرد و به عنوان حامي توليدات داخلي وارد صحنه شد. او براي توليد فيلمي به نام "انتقام وفادارانه" سرمايه‌گذاري كرد و به اين ترتيب اولين فيلم سينماي كره در تاريخ 27 اكتبر 1919 به نمايش درآمد. در سال 1921 اولين فيلم بلند سينماي كره به نام "چون‌هيانگ-جئون" (Chunhyang-Jeon) ساخته شد. دوره طلايي آثار صامت سينماي كره به كمك ژاپني‌ها تا اواخر سال 1935 ادامه داشت و در همان سال بود كه اقتباس ديگري از داستان چون‌هيانگ-جئون به كارگرداني لی میونگ وو (Lee Myeong-woo) به نمايش درآمد و عنوان اولين فيلم ناطق سينماي كره را به خود اختصاص داد. »» دوران طلایی دهه پنجاه با جنگ و پس از آن هم تفكيك دو كره شروع شد اما در ادامه به آغاز طولاني‌ترين دوره سينماي كره ختم شد. پس از آتش‌بس در سال 1953 رئيس‌جمهور وقت كره‌جنوبي، "سینگ من ری" براي احياي صنعت سينماي كشورش حرفه توليد فيلم را از ماليات معاف كرد. كارگردانان خوش‌ذوقي مثل "هیون ماک" (Yu Hyun-mok). "كيم‌كي-يانگ" (Kim Ki-young) از اين فرصت استفاده كرده و با فيلم‌هايشان (The Housemaid 1960, The Aimless Bullet 1961) موفق شدند تماشاگران زيادي را به سالن سينما بكشانند. در سال 1956 فيلم كمدي "روز عروسي" ساخته لي‌بايئونگ-لي براي اولين بار موفق شد در چند جشنواره‌ي خارجي به نمايش دربيايد و جوايزي هم به دست آورد. رشد سينماي كره آنقدر بالا گرفت كه در اواخر دهه پنجاه سالانه 111 فيلم در اين كشور ساخته مي‌شد. »» زمستان در سینمای کره با سركار آمدن دولت پارك‌چانگ‌هي در سال 1962 نظارت‌هاي سخت‌گيرانه‌اي از لحاظ تعداد آثار توليد شده و محتواي آنها بر سينماي كره اعمال شد كه باعث كاهش آثار توليدي شد. در سال 1962 جايزه سينماي گراند‌بل راه‌اندازي شد كه يكي از معتبرترين جوايز سينماي كره به شمار مي‌رود و بعدها اسکار کره‌ای نام گرفت. در ابتداي دهه سانسور و كنترل محتوايي فيلم‌ها به اوج خود رسيد و اين روند باعث افت كارگردانان سرشناس مثل "كيم‌كي-‌يانگ" هم شد. سرانجام با شروع دهه هشتاد و پشت سرگذاشتن چند رويداد مهم سياسي مثل ترور پارك‌چانگ‌هي و كودتاي 12 دسامبر و قتل‌عام «گوانگ جو»، كشور كره از حصار تنگ تفتيش عقايد رهايي پيدا كرد و همين تحولات سياسي باعث شدند سينما هم جان تازه‌اي بگيرد. توليدات سينمايي و كيفيت آنها بالاتر رفت و حضورهاي موفق در جشنواره‌های خارجي هم رشد پيدا كرد. »» موج نو كره‌ايي: صريح و خشن از اواخر دهۀ 1990 سینمای کره به سرعت رشد کرد و بسیاری از فیلم‌های آن در میان ده فیلم پرفروش سینما قرار گرفتند و حتی از مرزهای موفقیت فیلم‌های بسیار معروف هالیوود نیز فراتر رفتند. پنج فیلم از کرۀ جنوبی به رقمی بیش از ده میلیون مخاطب رسیدند. کرۀ جنوبی از معدود کشورهایی بود که فیلم‌های هالیوودی سهم چشمگیری در فروش سینماهایش نداشتند. از جمله ميشه به فیلم «شیری» (Shiri) در سال 1999 اشاره كرد كه فقط در سئول بیش از دو میلیون مخاطب داشت! و فيلم‌هاي محبوب آمريكايي مثل «تایتانیک»، «ماتریکس» و «جنگ ستارگان» را پشت سرگذاشت. با ظهور نسل جديد كارگردانان كره‌ايي همچون "كيم‌كي‌دوك" و "پارک چان ووک" و "کیم جی وون" و "بونگ جون هو" با صراحت لهجه و دنيايي پر از خشونت كه ارثيه‌اي ناخواسته از دو دوره سياه در تاريخ كره به نظر مي‌رسد: يكي دوره اشغالگري ژاپني‌ها و آمريكايي‌ها و دومي دوران حكومت پارك‌چانگ‌هي، باعث شد تا سينماي كره در سطح بين‌اللمي بيش از گذشته شناخته بشه به طوري كه بسياري از توليدات كره‌اي حتي در كشورهاي اروپايي و آمريكا بازسازي بشوند. مقدمه‌ي اين موفقيت را شايد بتوان اكران پر سر و صداي فيلم «رفیق قدیمی» (Old Boy)‌ چان‌ووك‌پارك و كسب جايزه‌ي ويژه‌ي هيئت داوران جشنوراه‌ي كن - به ‌اصرار تارانتینو – عنوان كرد كه با موفقيت فيلم‌هايي همچون: Samaritan Girl 2004 و 3Iron 2004 (هر دو از كيم‌كي‌دوك) و Memories of Murder (به كارگرداني بونگ‌جون‌هو) و ... تا به امروز دامه پيدا كرد. »» منبع: نشريه سينمايي دنياي تصوير،سال هفدهم، شماره‌ 188 »» سينماگران برجسته‌ي امروز كره: »» Joon-ho Bong : با اينكه از كودكي عاشق سينما بوده اما در دانشگاه درس جامعه شناسي خوانده و مطالعات سينمايي‌ش را پس از فارغ‌التحصيلي انجام داده. بونگ‌جون‌هو اولين كارش را با ساخت فيلمي شخصي با تم "كمدي سياه" با عنواني بلند و عجيب "سگ هایی که پارس می کنند هرگز گاز نمیگیرند" (Barking Dogs Never Bite) شروع كرد كه اصلن مورد استقبال قرار نگرفت ولي به قول معروف شكست اولين گام پيروزي است؛ استاد با ساخت دومين فيلمش، "خاطرات قتل" كه به زندگي اولين قاتل زنجيره‌اي سرشناس اين كشور مي‌پردازد، به شهرت رسيد و نظر منتقدان را به خود جلب كرد و موفقيت‌هاي او با اكران فيلم سومش يعني The Host كه در سال 2006 توانست با فروش 13 ميليون بليط عنوان پرمخاطب‌ترين و پرفروش‌ترين فيلم تاريخ سينماي كره را به دست آورد و اكران فيلم Mother در جشنواره‌ي كن 2009 و همچنين ساخت فيلم علمي – تخيلي 2013 Snowpiercer اولين تجربه‌ي بين‌اللمي با بازيگران و عوامل خارجي ادامه پيدا كرد. »» Ki-duk Kim : يكي از نامدارترين فيلمسازان نامتعارف سينماي امروز كره است؛ اين فيلمساز در پاريس هنرهاي زيبا خوانده و كار هنري‌ش را با فيلمنامه‌نويس آغاز كرده. در سال 1996 با ساخت اولين فيلمش "كروكوديل" نظر منتقدان كره‌اي را به خود جلب كرد و در سال 2003 با ساخت اثر شاعرانه‌اي به نام "بهار، تابستان، پاييز، زمستان .. و بهار" جا پاي خودش را سفت كرد. معرفی مفصل این کارگردان: + »» Park Chan Wook : نام اين مرد با سه‌گانه انتقام گره خورده؛ "همدردي با آقاي انتقام"، "رفيق قديمي" (پير پسر) و "همدردي با بانوي انتقام". سه فيلمي هستند كه نام او را به عنوان يكي از كارگردانان صاحب سبك سينماي كره در سطح جهان مطرح كرد. دوست داشته منتقد شود اما پس از تماشاي "سرگيجه" آلفرد هيچكاك مصمم مي‌شود فيلم بسازد. فیلم‏های پارک در جشنواره‏های بسیاری شرکت کرده و جوایز بسیاری را برده‏اند که مهم‏ترین‏شان جایزۀ هیئت داوران جشنوارۀ کن در سال 2004 و 2009 است. چان‌ووك‌پارك در توصيف سه‌گانه‌ي معروفش: "این سبک من است. من می‏خواهم عشق را با خشونت تلفیق کنم." او نيز دستش به ساخت يه فيلم تمام آمريكايي به نام Stoker 2013 آلوده شده! »» Jee-woon Kim : متولد 1964 و استاد تركيب ژانرهاي سينمايي‌ست. كارش را با كارگرداني تئاتر شروع كرد اما خيلي زود وارد سينما شد. امضاهاي سينمايي او ميزانسن‌هاي پر از جزئيات و نقش‌آفريني‌هاي تاثيرگذار هنرپيشگان است. او در سال 2008 فيلم عظيم و بسيار خوش‌ساخت "خوب،بد،عجيب" (The Good the Bad the Weird) را با الهام از "خوب،بد،زشت" سرجيو لئونه ساخت كه محصول كمپاني سي‌جي اينترتيمنت كره است و با همكاري آيكون اينترتيمنت انگلستان پخش جهاني شده است. كيم.جي.وون نسبت به باقي كارگردان‌هاي هم‌وطنش ميل شديدي به ساخت فيلم‌هاي گيشه‌ايي و پرخرج داره كه ميشه به 2005 A Bittersweet Life و 2008 The Good the Bad the Weird اشاره كرد كه تا سال 2009 گرانترین فیلم تاریخ سینمای کره جنوبی محسوب مي‌شد.

[MrP]

"انگل" موجودی که در بدن میزبانش زندگی میکنه و از اون تغذیه میکنه. مرد ساکن زیرزمین و خانواده‌ای ساکن محله‌ای فقیر و خانه‌ای زیرزمینی در واقع مثالی کوچک و بزرگ از وجود بیگانه‌ای متهاجم در خانه‌ای مجلل و شهری بزرگ هست. شاید این فیلم در توصیف شکاف طبقاتی باشد ولی به دنبال مظلوم نمایی قشر ضعیف و یا دیکتاتوری قشر قوی نیست، در واقع پیام فیلم نگاهی طعنه‌آمیز به بر هم خوردن این توازن بین ضعیف و قوی هست که به فاجعه‌ای تلخ منجر میشود، همانطور که مرد ساکن زیرزمین چندان هم از زندگی اون پایین ناراضی نیست ولی وقتی پا رو فراتر میزاره باعث تراژدی‌ای مرگبار میشه و یا خود خانواده "کیم" که به امید زندگی‌ای بهتر آمده بودن ولی چیزی جز بدبختی نصیبشون نشد و همچنین خانواده آقای "پارک" که تقاص اعتماد به پایین دستی رو با خون دادن. فیلم مشخصا" از نظر مفهومی وام گرفته از دیگر فیلم کارگردان Snowpiercer هست، فیلم با نشان دادن اختلاف طبقاتی شروع میشه و تلاش برای بر هم زدن این تضاد طبقاتی باعث از بین رفتن سیستم میشه، در واقع Snowpiercer نگاهی حماسی و آرمان گرایانه به مسئله تضاد طبقاتی داشت که باعث میشد کفه ترازو عدالت به سمت فقر سنگینی کنه ولی در Parasite فیلم نگاهی انتقادی به سیستم نداره ،در واقع در جزیی کوچیکتر به این موضوع پرداخته میشه که بیشتر نگاهی طعنه آمیز و در جهت منافع شخصی است و بر خلاف Snowpiercer به دنبال نشان دادن وجه پنهان این موضوع هست، جایی که عقاید آرمانگرایانه جای خودشون رو به عقده های چندین ساله میدن و خبری از صداقت و درستکاری نیست و باعث میشه هم فقیر و هم غنی به نابودی کشیده بشن البته کارگردان به دنبال تحمیل نظر و القای پیامی به بیننده نیست و قضاوت رو به عهده بیننده میذارد، کما اینکه هر چی بلا سر خانواده کیم اومد به خاطر اشتباهات خودشون بود نه فقر و درماندگی‌شون، مثل اون بارون که خونه و زندگی‌شون رو از بین برد و به خاطر این بود که پنجره رو باز گذاشته بودن و یا دل‌رحمی به خدمتکار سابق که با راه دادنش زمینه‌ساز حوادث تلخی شدن. هر چند دو وجه جامعه در این فیلم نمود پیدا کردن، یکی خانواده‌ای فقیر و بیچاره و دیگری خانواده مرفه و ساده ولی کل فیلم شوخی تلخی بود که فقیران با ثروتمندان داشتن و در پایان این سوال برای بیننده ایجاد میشه که آیا موافق بر هم زدن این تضاد طبقاتی هستید؟ به چه قیمتی؟ قضاوت با شماست. در پایان فیلمی تحسین شده و قابل احترام از سینمایی تحسین شده و قابل احترام امتیاز 8.5

[aramis2800]

انجمن فیلم کره ( Korean Film Council ) فیلم سینمایی Parasite را به‌عنوان نماینده این کشور در نود و دومین دوره مراسم اسکار انتخاب کرد.
این دومین فیلم بونگ جون-هو است که برای مراسم اسکار معرفی می‌شود.
در سال 2009 هم فیلم سینمایی Mother از این کارگردان برای مراسم اسکار انتخاب شده بود که البته پنج فیلم نهایی راه نیافت.

لازم به‌ذکر است از امسال عنوان Best Foreign Language Film در مراسم اسکار به International Feature Film تغییر یافته است.
+

[Irag]

» دوستان در جریان باشن که سایت سینمایی فیلم‌پن از امروز به بهانه‌های متفاوت قراره نگاهی داشته باشه به سینمای کره. این بالایی فعلا اولین یادداشت سایته که تازه بارگذاری شده. پیشنهاد میکنم طی این یکی دو هفته مرتب به سایت یا کانال تلگرامی‌شون سر بزنید.

[عبدالله]

خب بریم سراغ فیلم جنجالی و پرسر و صدای پاراسایت یا انگل!
(تلفظ پارازیت رو نمیفهمم واقعا! مگه موج و اختلالات رادیوییه؟!)

توی این چند مدت بالاخره یه فیلم پیدا شد که یکم (یکم) عمق داشته باشه و بشه دو کلام در موردش حرف زد

فیلم روون، شاداب، زنده، در مواردی حتی شنگولیه. در این زمینه آفرین به سازندش
فیلم سیا30، بیانیه بده، یه جناح رو بکوب، شعار بده، شعار رو بکن تو چشم مخاطبیه، در این زمینه اُف به سازندش
ایکاش یکم دست از دادن مانیفست، اونم انقدر رو و تابلو برمیداشتی و میذاشتی با فرم محتوات منتقل بشه
اینکه باباهه رو آخر فیلم میذاری زیرزمین تا بگی این طبقه اجتماعی برای همیشه طبقه ی پایین میمونه خیلی تو ذوق میزنه

فیلم هوشمندیه، فیلمیه که در آن واحد میتونه کاری کنه از 4 تا انگل متنفر بشیم و در آن واحد بترسیم نکنه گیر بیفتن
فیلم احمقیه، فکر میکنه ما هم احمقیم بلانصبت.
فکر میکنه ما باور میکنیم اون پسر یهو یه شبه معلم و دختره روانشناس میشه
فکر میکنه تو کت ما میره که باباهه یهو یادمیگیره بنز برونه و توی پیچ طوری دور بزنه که قهوه نریزه
فکر میکنه ما باورمون میشه مامانه که حتی نمیدونه چاپاگوری چه غذاییه، میتونه تو 8 دقیقه اونو بپزه

فیلمی که مسیرش رو میدونه، خیلی خوب و پیوسته تکه هاش رو بهم وصل میکنه
استفاده اش از المان سیل و بارون عالیه، هم باعث برگشت خانواده از مسافرت میشه، هم همزمان صحنه زیبای آب گرفتگی زیرزمین رو میسازه
فیلمیه که حفره و سوتی هم داره. معلوم نیست چطور یهو بعد اون سیل و خوابیدن تو کمپ، این خانواده چطور انقدر شیک پوش میاد جشن تولد

فیلم از یه طرف پیام میده که نباید برای زندگی برنامه داشت، باید با روند طبیعی جلو رفت، از اون طرف پسره برنامه جامع توسعه 20 ساله میچینه برای نجات باباش!
فیلم از یه طرف میگه سرمایه داری بده و باید باهاش مبارزه کرد، میگه سرمایه دار آدم خنگیه، آدم دست و پاچلفتیه، از یه طرف میگه راه فراری از سرمایه داری نیست
کلا فیلم، فیلم تناقض هاست، مثل زندگی، و هر دو زیبان!

[86471181]

بعضی از فیلم ها هست که به نظرم نباید اصلا چیز زیادی در موردش خوند و یهو بری تو دلش ببینی تا تو ذوقت نخوره

دو تا فیلم رو به شخصه خودم این اشتباه رو کردم که قبلش در موردش و کلیت داستان خوندم، یه جور دیگه بگم، برداشتی که یه عده از این دو فیلم رو داشتن خوندم و با یه پیش فرضی رفتم به دیدنش، هر دو بار هم خورده تو ذوقم

اولین فیلم فیلم به وقت شام حاتمی کیا بود

دومی هم خوب مشخصه همین انگل

تصوری که من داشتم در مورد انگل با حرفهایی که بقیه نوشتن این بود که الان یه فیلم ضد جریان سرمایه داری میبینیم، ریشه ی اختلاف طبقاتی رو نشون میده مثلا تو فیلم میشه دید این اختلاف طبقاتی نشئت گرفته از نبود عدالت حالا چه تو زمینه ی اقتصادی چه اجتماعیه و بلا بلا بلا ( انتظار یه کتاب رو ازش نداشتم ولی دوست داشتم یه اشاره ای بکنه)

ولی زهی خیال باطل

فیلم نه علیه جناج سرمایه داری و نه له جناح مستضعفین!!! هم چین بیانیه بده هم نیست، اتفاقا غرق شده تو خود جریان سرمایه داریه، طبقه ی ضعیف یه مشت وحشی ان که به هیشکی برای یه لقمه نون رحم نمیکنن، طبقه ی مرفه اتفاقا بیشتر به فکر ایناست و دلرحم تره، زمانی که مستخدم و راننده اخراج میشن اگه از دید خونواده ی پولدار نگاه کنین کار منطقی جلوه میده ( تازه پدر خونواده هم نمیدونه دلیل واقعی اخراج مستخدم چیه و هم چنان دلسوزی میکنه براش)، نهایت فحشی که به اون تیپ آدما میده اینه که پدر پولدار بر میگرده میگه اینا بو میدن که اونم تازه قابل تحمله

البته یه جاش رو میشه اونم با اغراق پذیرفت که داره یه فحش ریزی میده، اونم جاییه که یکی از خودشون یه چاقویی خورده بود و پدر خانواده ی پولدار دنبال سوییچ بود فقط همون یه نفر رو برسونه بیمارستان!

اگر هم واقعا به دنبال کوبیدن سرمایه داری بود آخرش که پسره خونواده ی فقیر داره برنامه میچینه که پولدار شه تا پدرش نجات پیدا کنه کار رو کمدی کمدی میکنه، به نظرم همین یه بخش تفکر خود سازنده ی فیلم رو هم نشون میده.

یه جورایی شبیه این مزخرفات و بولشت هایی مثل آمریکن گات تلنتز و صد البته ورژن ایرانیش عصر جدید میشه که میان یه احمق تر از خودشون رو الگوی جامعه میکنن ( حالا گات تلنتز تو سطح جهانی داره الگو میسازه و عصر جدید ایرانی) و بعدش چرندیاتی مثل اینکه همه با تلاش میتونن به یه نقطه ای برسن اونی هم که نرسیده یعنی به اندازه ی کافی زحمت نکشیده وگرنه فرصت ها که برابره از بی عرضگی اون آدمه که به جایی نرسیده وگرنه که شرایط همیشه برای همه عادلانه هست! ایشالا آخر فیلم هم پسره تلاشش رو بیشتر میکنه پولدار میشه پدر رو از پایین دست و زیرزمین نجات میده میارش بالا تا الان هم که تو لجن دست و پا میزدن به خاطر بی برنامگی و بی عرضگیشون بوده.

اصلا نمیدونم چرا نپرداخته به این که دختر خونواده ی فقیر چرا با توجه به مدرکی که داره بیکاره؟ پسره چرا بیکاره؟ پدره چرا اخراج شده؟ ( فک کنم اخراج شده بود دقیق یادم نیست :D)، باز تو Chaser یه سری توضیحات که چرا مادر خونواده به خودفروشی رسیده و بی خیالی حکام میده

کلا به نظرم از لحاظ فحش به یه قشر مرفه و متوسط رو به بالا،فیلم درباره ی الی و حتی من مادر هستم ( با اینکه این مورد دوم تیریپ بیانیه هم داره) از این فیلم جلوترن

[عبدالله]

حالا که تاپیک اومد بالا، من یه چیزی میخواستم بگم، جا موند دفعه پیش
بعدش البته اومدم چت باکس لینک دادم ولی دیدم حیفه اینجا نباشه...

فیلم یه موتیف ریز داره روی قضیه‌ی ادرار کردن در خونه این انگل ها
که خودش قابل توجهه و رفتار متقابل اینها در دو بازه‌ی زمانی به این مسئله چیه جای بحث داره
و بنظرم یکی از همین نکاتیه که تایید کننده حرف نامبره! یعنی یه دیدی میده که این مانیفست سازنده برای سرمایه داریه، نه علیه‌ش
اما بگذریم، میخواستم از قاب و دوربینش بگم تو این صحنه... یه اسلوموشن داریم که دل برانه است... مخصوصا با موزیک متنی که روشه
اما اینم بنظرم عین خود فیلم متناقضه و یه بعد دیگه داره که نشون میده چقدر کارگردانِ شناخته شده فیلم آماتوره! چقدر نابلده!



توجه کنید که دوربین داره فیلم میگیره... و داره اسلوموشن میگیره!! یعنی چی این؟ چقدر ابلهانه است این
یه دوربین بیارین از یه موبایل به من نشون بدین real-time بتونه اسلو بگیره! اصلا مگه میشه باباهه در حال آب ریختن باشه شما همون لحظه بابا رو اسلوموشن ببینی؟
این اونجایی هست که میگم محتوا غلبه میکنه به فرم. اونجاست که میگم هدف فقط پیام دادن بوده، نه فیلم ساختن

[kingnessi]

زودیاک کُره ای پس از گذشت بیش از سی سال، شناسایی شد.+

اگر فیلم معروف بونگ جون هو Memories of Murder را دیده باشید با داستان اولین قاتل زنجیره ای تاریخ کره جنوبی آشنا هستید و اگر این فیلم را ندیده اید هر چه سریعتر ببینید. این فرد که سالهاست باعث وحشت اهالی شبه جزیره کره شده است و داستانش مانند افسانه ای ترسناک روایت میشود در فاصله بین سالهای 1986 تا 1991 ، ده زن و دختر را به شکل فجیعی به قتل رساند و هیچگاه دستگیر نشد.
حالا پلیس با آزمایشات متعدد DNA و بررسی های دقیق باور دارد که او را یافته است. "مردی 56 ساله که از سال 1994 به جرم تجاوز به زن برادرش در زندان بسر میبرد." البته این فرد همه اتهامات را رد کرده است ولی پلیس با توجه به ضریب هوشی بالای او و البته مدارک پزشکی و تطابق آزمایشات مدرن امروزی تقریبا مطمئن است که او همان زودیاک کره ایست. بر این اساس قاتل در زمان انجام قتلها در دهه سوم عمر خود بوده است.

بونگ جون هو با الهام از این داستان شاهکاری خلق کرد که تبدیل به یکی از بهترین و بیادماندنی ترین تریلرهای جنایی تاریخ سینما شده است.

[wlh]

زودیاک کُره ای پس از گذشت بیش از سی سال، شناسایی شد.+

اگر فیلم معروف بونگ جون هو Memories of Murder را دیده باشید با داستان اولین قاتل زنجیره ای تاریخ کره جنوبی آشنا هستید و اگر این فیلم را ندیده اید هر چه سریعتر ببینید. این فرد که سالهاست باعث وحشت اهالی شبه جزیره کره شده است و داستانش مانند افسانه ای ترسناک روایت میشود در فاصله بین سالهای 1986 تا 1991 ، ده زن و دختر را به شکل فجیعی به قتل رساند و هیچگاه دستگیر نشد.
حالا پلیس با آزمایشات متعدد DNA و بررسی های دقیق باور دارد که او را یافته است. "مردی 56 ساله که از سال 1994 به جرم تجاوز به زن برادرش در زندان بسر میبرد." البته این فرد همه اتهامات را رد کرده است ولی پلیس با توجه به ضریب هوشی بالای او و البته مدارک پزشکی و تطابق آزمایشات مدرن امروزی تقریبا مطمئن است که او همان زودیاک کره ایست. بر این اساس قاتل در زمان انجام قتلها در دهه سوم عمر خود بوده است.

بونگ جون هو با الهام از این داستان شاهکاری خلق کرد که تبدیل به یکی از بهترین و بیادماندنی ترین تریلرهای جنایی تاریخ سینما شده است.

به نسبت سالی که دیدیمش خوب بوده و تنها قسمتهایی ازش که فکر می کردم یادمه آهنگ Gloomy Letter هستش و آخرش. تصور می کردم انتهای فیلم شبیه The Secret in Their Eyes بود ولی امروز که دوباره دیدمش حسرت نبود انسانهای با جرات در کره به دلم موند.

[anzalichi]

حالا که تاپیک اومد بالا، من یه چیزی میخواستم بگم، جا موند دفعه پیش
بعدش البته اومدم چت باکس لینک دادم ولی دیدم حیفه اینجا نباشه...

فیلم یه موتیف ریز داره روی قضیه‌ی ادرار کردن در خونه این انگل ها
که خودش قابل توجهه و رفتار متقابل اینها در دو بازه‌ی زمانی به این مسئله چیه جای بحث داره
و بنظرم یکی از همین نکاتیه که تایید کننده حرف نامبره! یعنی یه دیدی میده که این مانیفست سازنده برای سرمایه داریه، نه علیه‌ش
اما بگذریم، میخواستم از قاب و دوربینش بگم تو این صحنه... یه اسلوموشن داریم که دل برانه است... مخصوصا با موزیک متنی که روشه
اما اینم بنظرم عین خود فیلم متناقضه و یه بعد دیگه داره که نشون میده چقدر کارگردانِ شناخته شده فیلم آماتوره! چقدر نابلده!



توجه کنید که دوربین داره فیلم میگیره... و داره اسلوموشن میگیره!! یعنی چی این؟ چقدر ابلهانه است این
یه دوربین بیارین از یه موبایل به من نشون بدین real-time بتونه اسلو بگیره! اصلا مگه میشه باباهه در حال آب ریختن باشه شما همون لحظه بابا رو اسلوموشن ببینی؟
این اونجایی هست که میگم محتوا غلبه میکنه به فرم. اونجاست که میگم هدف فقط پیام دادن بوده، نه فیلم ساختن

محتوایی که به فرم غلبه کنه = فرم سینمایی رایج برای به تصویر کشیدنش عاجز هست، در نتیجه کارگردان رو میاره به تابوشکنی. یعنی دقیقاً رابطه مکملی فرم و محتوا برقراره با این تفاوت ریز که محتوا داره جور نواقص فرم رو میکشه. با این وجود این سکانس اسلوموشن فیلم نه تنها ابلهانه نیست، بلکه دقیقاً همون چیزیه که اون سکانس بهش نیاز داشت و اتفاقاً همون فرمیه که به یادگار مونده و تو دنیای خانواده ی انگل صفتی این مدلی نگاهمون به جای قاب دوربین زوم میشه روی تصویر گوشی تا در طیف کوچکتر ببینیم با چه موجوداتی مواجهیم که از چه چیزایی ممکنه فیلم بگیرن.

[lady snow]

Parasite
فیلم با شوخ طبعی شروع میشه و هولناک تموم میشه. تا شب قبل همه چی بامزه هست بعد فرداش تبدیل میشه به یه تریلر جنایی.
نقطه قوت فیلم کارکترهاش هستن. آدمهایی معمولی با ظاهری آرام که در سکانس اوج فیلم، خود واقعیشون رو نشان میدهند
سکانس مورد علاقه من اونجایی بود که اعضای خانواده تو سم حشره کش داشتن خفه میشدن ولی پدر خانواد خیلی خونسرد و با دقت مشغول یادگیری روش تندتر ساخت جعبه پیتزا بود برای پول دراوردن
و سکانس پایانی. رویاپردازی همیشگی فرزند یک خانواده فقیر برای پولدار شدن و نجات خانوادش.
به طور کلی وقتی فیلمی سکانسی از خودش رو در ذهن یک بیننده معمولی حک میکنه یعنی کارگردان موفق شده پیامش رو برسونه. 8.5/10



فیلم مربوط به دهه 70 کره هست. رشد گنکستربازی و مافیا و اوج فساد سیاسی در این کشور
برای شناخت بهتر سینمای کره یک فیلم تجاری هم دیدم. از نظر کیفیت اکشن چیزی از سینمای هالیوود کم نداره حتی با اونها کاملا برابری میکنه. سکانس درگیری دو گروه مافیا من رو یاد فیلم خون به پا میشود انداخت. اما داستان خیلی پراکنده بود و بیننده رو گیج میکرد. در کل اگر اون رو با ژانر خودش در سطح بین الملل مقایسه کنیم به عنوان یه فیلم تجاری اکشن سرگرم کننده قابل قبول بود. 7/10