برای استفاده از تمامی امکانات انجمن و مشاهده ی آنها بایستی ابتدا ثبت نام کنید

نمایش نتیجه ی نظرسنجی: کدام را ترجیح میدهید؟؟

رأی دهندگان
36. شما نمی توانید در این نظرسنجی رای دهید.
  • سینمای کلاسیک (آثار سیاه و سپید)

    9 25.00%
  • سینمای مدرن (آثار رنگی)

    27 75.00%
نمایش نتایج: از شماره 1 تا 9 از مجموع 9

Threaded View

  1. #1
    جمله مورد علاقه ندارد
    تاریخ عضویت
    Oct 2012
    ارسال ها
    1,355
    سپاس
    16,112
    از این کاربر 30,060 بار در 1,456 پست سپاس گزاری شده

    سینمای کلاسیک یا مدرن؟مسئله اینست + بحث و گفتگو + نظرسنجی



















    دوره ی فیلمهای سیاه و سفید و کلاسیک خیلی وقت از که به اتمام رسیده چرا که با پیشرفت تکنولوژی نوارهای سیاه و سفید جای خودشان را به دستگاهای دیجیتالی داده اند که تصویر تمام رنگی از داستان فیلم به بیننده نشان میدهند ولی هرچقدرهم علم پیشرفت کند ، لذتی که در دیدن آثار کلاسیک آن هم سیاه و سفیدشان وجود دارد بسیار بیشتر از آثار رنگیست. به گفته ی کارگردان نامیِ هالیوود اورسن ولــز :

    فیلمهای سیاه و سفید ، دوستِ واقعیه بازیگران هستند چرا که در فیلمهای رنگی ایرادات آنها به چشم می آید .
    این جمله ی به ظاهر ساده بار سینماتیک بسیار بالایی دارد. درنگاه اول فیلم اگر سیاه و سفید باشد تمام توجه ی شما جذب داستان و شخصیت ها میشود و کمتر به جزئیات دقت میکنید ولی اگر همان فیلم کلاسیک بصورت رنگی تدوین شود چشم شما رنگ هارا از هم تمیز میدهد و جزئیات بیشتری متوجه ی ذهنتان خواهد شد بااینحال در اکثر مواقع در جوامع مدرن وقتی به کسی فیلم کلاسیک آن هم سیاه و سفید پیشنهاد میدهید با بازتابی منفی مواجه میشوید. آنهایی که سیاه و سفید نگاه نمیکنند به خیالشان عنصر رنگ میتواند تمام لذات تماشای فیلم را برایشان به ارمغان آورد ولی با معرفیِ این لیست به شما ثابت میکنیم که آثاری هستند که محدود به رنگ و لعاب نمیشوند و شما با دیدن آنها تماشای فیلمهای رنگی را فراموش خواهید کرد.

















































































































































































































































































































































    Psycho

    مشهورترین فیلمهای هیچکاک بغیر از "روانی" ،‌رنگی هستند و اگر چه تعداد زیادی فیلم سیاه و سفید توسط آلفرد ساخته شده ولی کیفیتی که روانی از خود در سینمای کلاسیک بازتاب داد باعث شده تا همگان با اسم هیچکاک سریعاً به یاد شاهکار او بیفتند. داستان شخصیت نورمن بیتس و مادرش یکی از مریض ترین فیلمنامه های سینما را به تصویر میکشد که تماشایش هرکسی را به وحشت می افکند.عنصر سیاه و سفید بودن فیلم را با یک داستان روانی تصور کنید که توسط کارگردانی روانی همچون هیچکاک ساخته شده باشد. خشونت به کار رفته در فیلم از سوی سازمان فیلمسازیِ آمریکا مورد سانسور قرار گرفت و اگر هیچکاک دست به ساخت این فیلم به طور رنگی میزد ، هرگز در آمریکا پخش نمیشد.


    12Angry Men

    یک اتاق کوچک با تهویه ی نامناسب + مسابقه ی راگبیِ بعد از ظهر + 12 عضو هیئت منصفه که برای دیدن مسابقه بی تابی میکنند + یک پرونده ی یک قتل + سیدنی لومت = شاهکار..!!

    زبان در توصیف شاهکار 1957 هالیوود که توسط سیدنی لومت ساخته شد قاصر است.فیلمی درام که تقریباً هرکسی از دیدنش به وجد می آید.تکنیک فوق العاده ی لومت در ساخت این فیلم هنوز هم که هنوز است یکه و تنها مانده است و عنوانی لایق رقابت برایش پیدا نمیشود. اثری جاودانه که به نقد سازمان فیلمسازان آمریکا یکی از فاخر ترین ساخته های هالیوود کلاسیک است.

    پ.ن : تصویر بالا در رتبه ی 1 برترین نورپردازی و طراحی صحنه تاریخ سینما قرار دارد.


    Persona

    شاید اگر یک فیلم درتاریخ وجود داشته باشد که نتوان شاهکار بودنش را در دنیای رنگی پیدا کرد اثریست که "اینگمار برگمان" آن را ساخته باشد.داستانی فوق العاده احساسی و زیبا که به گفته ی خود برگمان همیشه به دنبال ساخت چنین اثری بوده و همین باعث شد تا بعد از ساختنش ، همگان از همین فیلم بعنوان برترین ساخته ی او تعریف کنند.اگر به دنبال فیلمی هستید که شخصیت های اصلی اش را تا آخرین لحظات مبهم و گنگ نگه میدارد و درکنار آن داستانی معمایی و رازآلود را به شما نشان میدهد ، پرسونا ، بهترین انتخاب است. 2 زن که یکی لب به سخن باز نمیکند و دیگری سعی به ارتباط با او دارد. توضیح بیش ازین درباره ی داستان بی فایده است چرا که تا خودتان به لمس ناشناخته های برگمان دست نیازید ، هرگز طعم واقعی شاهکار را نخواهید چشید.


    Night OF The Living Dead

    اولین اقدام George A. Romero برای ساخت یک فیلم زامبی محور تبدیل به یکی از شاهکارهای سینمای وحشت از نوع کلاسیکش میشود که تابحال ساخته شده اند.بسیاری از سنت های کهنه و تابوهای تکراری فیلمسازی در 90 دقیقه ی این فیلم زیرپا له میشوند وتعریف جدیدی از ترساندن مردم ارائه میشود که بعد ها مورد تقلید خیل عظیمی از کارگردانها قرار میگیرد. داستان درمورد گروهی نجات یافته از آخرالزمان زامبیهاست که با انواع اقسام عناصر ترس ، آدرنالین خونتان را بالا میبرند.سیاه و سفید بودن اثر همانند Psycho نقش بسزایی در ترساندن بیننده ایفا میکند و تلفیق مناسب فیلمبرداری و داستان باعث میشود تا با یک اثر درجه یک ترسناک مواجه شوید که با ایده هایی از نو تعریف شده سعی در تسخیر ذهنتان دارد.


    Eraserhead

    اگر در لابه لای ویترین سیاه و سپید سینما به دنبال فیلمی هستید که سالها بعد از دیدنش هنوز هم اتفاقاتش را نتوانید هضم و جذب کنید ، شاهکار دیوید لینچ را به هیچ وجه از دست ندهید. این فیلم به تنهایی درمقابل تمام آثار رنگی دیوید لینچ می ایستد و با اقتدار کامل شاهکار بودن خود را به رخ میکشد. داستان بسیار مبهم فیلم نگاهی به شخصیت هنری اسپنسر می افکند که از همسرش جدا شده و اتفاقات عجیب و غریبی در اطرافش رخ میدهند.
    موفقیت لینچ با این فیلم باعث شد تا سبک مبهم خود را در تعریف داستان در بقیه ی آثار خود حفظ کند و از بازیگران این اثر در فیلمهای بعدی خود نیز بهره ببرد.


    On the Waterfront

    فیلمی به کارگردانی "الیا کازان" و نویسندنگی Budd Schulberg و ایفای نقش افسانه ایِ مارلون برندو یکی از بهترین آثار سینمای کلاسیک است. راجر ابرت در توصیف این فیلم از لغاتی چون فوق العاده و شاهکار بهره میبرد و بازی مارلون برندو را استاد جدید تمام بازیگران هم عصرش معرفی میکند.کسی که بازیگری را به مرتبه ای بالاتر سوق میدهد .فیلمی که نامزد کسب 12 جایزه ی اسکار میشود و 10 عدد از آنهارا از چنگ دیگر رقبا میرباید.
    دیالوگ مشهور این فیلم ، به انتخاب انستیتوی فیلمسازان آمریکایی ،‌از بین 100 دیالوگ برتر ، در رتبه ی سوم قرار دارد که متن آن را در زیر مشاهده میکنید :
    "You don't understand! I coulda had class. I coulda been a contender. I coulda been somebody instead of a bum, which is what I am."
    - میتونستم چیزی به غیر از یک مفت خور باشم ؛ چیزی که الان هستم..!!


    Casablanca

    ممکن نیست سینما را دنبال کنید و نام کازابلانکایی که مایکل کورتیز آنرا ساخت را نشنیده باشید.به جای کلمه ی یکی از ؛ بهتر است بگوییم عاشقانه ترین درام سینمایی که تاکنون ساخته شده و دیالوگهایش درمقایسه با آثار هم سبک بسیار کم تر است ، همین فیلم است. شیوه ی روایت صاف و ساده ی اثر که با ایفای نقش اینگمار برگمان و همفری بوگارت شما را غرق در خود میسازد به قدری زیبا و دلنشین است که همیشه از دیدنِ این فیلم بعنوان یک تجربه ی فوق العاده یاد خواهید کرد.


    The Big Sleep

    کارگردان مشهور سالهای دور سینما ، هاوارد هاکس فیلمی نوآر را درقاب سیاه و سفید به تصویر میکشد.هیچ تلفیق فوق العاده ی دیگری در سینما بهتر از نوآر و سیاه و سفید دیده نشده است حال آنکه به آن مقداری چاشنی رازآلود بیفزائید و داستانش را پر از شخصیت های کاریزماتیک کنید و البته از حضور دو ستاره ی بزرگ چون همفری بوگارت و لاورن باکال هم سود ببرید. دیگر یک کارگردان چه چیزی بهتر ازین شرایط برای ساخت یک شاهکار میخواهد؟داستان فیلم یک معمای بزرگ است که خودش جزئی از یک معمای بزرگتر است و درنهایت با یک معمای خیلی بزرگ مواجه میشوید که تابحال کمتر کسی جرئت ساختش را داشته است.اگر لحظه ای از اتفاقات فیلم غافل شوید تاانتها تمام معما را از دست خواهید داد.


    Citizen Kane
    تماشای همشهری کین در قاب رنگی یک توهین به تمام سینمای کلاسیک و سیاه سفید محسوب میشود. اورسن ولز فیلم مستند گونه ی خود را با چندین تکنیک فیلمبرداری به قدری جذاب و شیک میسازد که هرگز مشابه آن را نمیتوانید در آثار رنگارنگ بیابید.فیلمبرداری این اثر به قدری قدرتمند عمل کرد تا اورسن ولز شخصیتی فاخر از قلب داستان فوق العاده اش به بیننده بازتاب دهد.
    مردم براین باورند که تکنیک 3D عمق بیشتری به فیلم میدهد ولی همشهری کین از تمام آثار رنگی و از بسیاری از فیلمهای سیاه و سفید عمیق تر است. داستان فیلم نگاهی به زندگی چالز فوستر کین می افکند و با افزودن چاشنی نوآر و لنز دوربینهای Greg Toland معجونی بی بدیل می آفرینند که دیدنش هرکسی را میخکوب سینمای کلاسیک میکند.


    Raging Bull

    مارتین اسکورسیزی دراین فیلم یک قدم از Orson Wells جلوتر میرود و علاوه بر سیاه و سفید کردن فیلمش ، اثری از یک مبارز خسته و شکست خورده را به بیننده نشان میدهد که با هرضربه ی مشتی که برصورتش فرود می آید بیننده نیز دردش را احساس میکند.
    جیک لاموتا شخصیتیست که رابرت دنیرو به زیبایی هرچه تمام تر پیکره اش را تراش داده است.این فیلم بیشتر از هر اثر دیگری بیننده را از عذاب های یک بوکسور آگاه میسازد. یکی اثار کلاسیک در سبک ورزش که تا به امروز مورد تقلید فیلمسازان ژانر ورزش قرار گرفته است ولی هرگز فیلمی نتوانست به نزدیکی محبوبیت و لطافت ، گاو خشمگین دست یازد.

    >> نظر شما درمورد آثار سیاه و سپید چیست؟
    >>چه برتری هایی در آثار کلاسیک وجود دارد که در سینمای مدرن پیدا نمیشوند ؟درمورد سینمای مدرن چطور؟
    >>از بین یک فیلم رنگی و کلاسیک بدون توجه به سبک و داستان، کدام را انتخاب میکنید؟

    نظراتتان را درمورد سوالات و همچنین فیلمهای لیست شده با ما به اشتراک بگذارید.





























































































































































































































































































































    پ.ن : اسم تاپیک و مقاله ای که ترجمه شد : 10 فیلم سیاه و سفید برای کسانی که دوست ندارند فیلم سیاه و سفید ببیند" بوده که بخاطر طولانی بودنش ؛ اینی که الان هست رو انتخاب کردم..!!





    منبع


 

 

مجوز های ارسال و ویرایش

  • شما نمی توانید موضوع جدید ارسال کنید
  • شما نمی توانید به پست ها پاسخ دهید
  • شما نمی توانید فایل پیوست ضمیمه کنید
  • شما نمی توانید پست های خود را ویرایش کنید
  •  
  • قدرت گرفته از سیستم vBulletin نسخه ی 4.2.3
  • قالب اختصاصی انجمن TvWorld نسخه ی 1.0
  • طراحی و اجرای قالب : نوژن
  • تمام حقوق مطالب و محتوا برای تی وی وُرلد محفوظ می باشد
Powered by vBulletin® Version 4.2.1
Copyright ©2000 - 2009, Jelsoft Enterprises Ltd.