ارائه‌ي 365 تي‌وي‌وُرلد | زيرنويس فیلم LouLou

[saman_pd09]

Wikipedia | IMDb | Rottentomatoes

خلاصـــــــه فیلـــــــــم: دخترک جوان بروژوایی به نام نلی با رئیس خود، آندره، ازدواج می کند. دخترک شخصیت مرد را بشدت خفه کننده می داند. او که از حسادت ها و حس مالکیت طلبی آندره خسته شده رابطه ای را با لولو آغاز می کند. خیلی زود نلی همسر ماتم زده خود را رها می کند و به آغوش یک بزه کار خیابانی می رود. حیثیت اجتماعی دختر با انتقال از یک جهان به جهانی دیگر با درک این قضیه که هیچ کدام از پسر ها او را اغنا نمی کنند رو به زوال می رود...

جوایـــــــــز فیلــــــــــــم: نامزد نخل طلای جشنواره کن 1980 نامزد جایزه بهترین فیلم از جوایز سزار فرانسه 1980 نامزد جایزه بهترین بازیگر نقش زن از جوایز سزار فرانسه نامزد جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد از جوایز سزار فرانسه

درباره کارگردان: ​ موریس پیالا (31 آگوست 1925-11 ژانویه 2003) کارگردان و فیلم نامه نویس فرانسوی است که برای آثار غیر عاطفی و سخت گیرانه خود قابل توجه است. کار های او عموما با شاخصه "رئال" تابیر می شوند، البته بسیاری از منتقدین پذیرفته اند که این با تعریف سابق رئال متفاوت است. در شانزده سالگی یک دوربین گرفت و پیش از ساخت نخستین فیلم کوتاهش به مستند سازی روی آورد. پیالا دیر پای بر عرصه فیلم سازی نهاد. نخستین فیلم بلند خود را زمانی که 44 سال سن داشت در سال 1969 تهیه کرد (کودکی برهنه). این فیلم که به تهیه کنندگی کارگردان موج نو فرانسه، فرانسوآ تروفو، آماده شد جایزه ژان ویگو را تصاحب کرد. طی 35 سال کار خود، پیالا تنها 10 فیلم بلند آماده کرد که بیشتر آنها بخصوص لولو به عنوان آثاری بیوگرافی برداشت می شوند. در مقاله ای که پس از مرگ او در مجله فیلم فرانسه منتشر شد منتقد سینما، نوئل هرپه، از استایل کار پیالا تحت عنوان "آناتورالیسم" یاد کرد که زایده "فرمالیسم" است. در میان نقد فیلم های انگلیسی زبان او معمولا با هم عصر آمریکایی خود جان کاساویتس مقایسه می شود.

موریس پیالا: سینمای تسلیم اغلب شنیده‌ایم که آثار موریس پیالا با رئالیسم‌شان تعریف می‌شوند، این‌که او استاد واقعیت لخت و عریان بود. ولی واقعیت به چه معنایی؟ رئالیسم پیالا به‌وضوح چیزی شبیه مارتین اسکورسیزی یا جان کاساوتیس و حتی روبرتو روسلینی و ژان رنوار نیست، اگرچه چیز مشترکی با تمام این فیلمسازها دارد: چیزی‌که شامل حفظ کردن شدت نما و بازی قدرت موضعی میان اعضای گروه فنی و بازیگران در محصول نهایی است. برای سرژ دَنه، رئالیسم پیالا شامل موج خاصی بود که فیلمساز می‌توانست آن را در فیلم به جریان بیندازد، چیزی شبیه ناآرامی‌های جوی که می‌تواند بیننده را درون گرداب بکشد و از آن خارجش کند. زندگینامه‌ی فوق‌العاده‌ی پاسکال مریژو که چند سال پیش از مرگ پیالا به بازار آمد، جزییات کشمکش‌های کارگردان را با خویش و با هر کسی که با او کار می‌کرده در پشت پرده‌ی هر اثر تمام‌شده‌ای نقل می‌کند. ماجراهای نماها بی‌نظیر و اغلب شامل داستان‌های مضحکی از توسل سرسختانه‌ی پیالا به زورگویی‌های بی‌رحمانه، استراتژی‌های شکنجه‌ی ذهنی و تهدید‌های فیزیکی است. به ما تصویری از وجودِ سراسرِ زندگی مردی در لبه‌ی پرتگاه ارائه می‌شود که مسائل هم در زندگی و هم در کارش به ندرت می‌توانستند به جد از اختیارش خارج شوند. پیالا این عناصر آشوب و بلوا را وادار می‌کرد که برایش کار کنند؛ آنها پایه‌ی میزانسن‌اش را تشکیل می‌دادند. او در صحنه‌هایش حاشیه‌ای غیرعادی برای اشتباهات و تصادفات می‌گذاشت، ولی این کارش نسنجیده‌ نبود. در عوض، نبوغ‌اش در ثبت میل به اتفاقات، «اولین‌بار»ها، و نگرانی عمدتاً ذاتی‌ و صلب‌اش مربوط به دقت نشان دادن احساسات بود. این منجر به خلق صحنه‌هایی می‌شود که مخلوطی از هراس‌های چندش‌‌آور و همدلی‌های گیج‌کننده را برمی‌انگیزد. منبع: سینما و ادبیات

سخن مترجم: چند شب پیش بطور اتفاقی به این فیلم در هارد دوستم برخوردم. یه حس ششم دارم که وقتی فیلم رو نگاه میندازم میفهمم زیرنویسی قبلا براش بوده یا نه. (بهش میگن مترجم هانچ) حس کردم کسی این رو ترجمه نکرده و حدسم درست بود. گفتم ترجمه کنم شما هم ببینید. طبق معمول زیرنویس انگلیسی این فیلم تعریفی نداشت و چون زبان اصلی فیلم فرانسوی هست و نمیتونستم شنیداری هم ترجمه کنم برخی جملات رو با توجه به موقعیت ترجمه کردم. امیدوارم ترجمه مناسبی باشه و از دیدن فیلم لذت ببرید.

لینک کمکی