ارائه‌ی 368 تی‌وی‌وُرلد | زیرنویس فیلم Flavor of Green Tea Over Rice 1952

[Amirhossein17]

بسم الله الرحمن الرحیم

[Marlon Brando]

راستش برای نوشتن فیلم های تو دچار مشکل می شوم در داستان توکیو هم بدین شکل بود اثارت همگی سادگی منحصر به فرد خود را دارند اصلا خود زندگی هستند پس همانطور که زندگی را نمی شود شرح داد داستان های تو را هم نمی شود در چند خط نوشت باید کتاب ها و رمان ها از میان شان دراورد.به واقع چه در داستان هایت نهفته است که انسان را سحر می کند جادو می کند و به درون خود می کشاند بعد از گذشت دهه ها و هجوم بلاک باستر های عظیم با هزینه های سرسام آور و جلوه های ویژه ی عجیب شان هنوز هم افرادی یافت می شوند که محو فیلم های تو گردند.اثارت هیچ ندارند نه قاتلی در میان شان است و نه صحنه هایی اروتیک دارند تا خیلی ها رو جذب خود نمایند(مرگ بر گاسپر نوئه با این فیلم عشقش!!) نه کشت و کشتار و بزن بزن دارند و نه عشق های انچنانی.شخصیت هایت می ایند و می روند حرف های خود را می زنند و سپس با دگرگون کردن مخاطب محو می گردند.بیهوده نبود که ویم وندرس فقید با اینهمه عظمت اش به مانند مریدی به درگاهت سرزمین آفتاب امد و از منزل و نوع زندگی و سلوکت تصویربرداری کرد تو را ستایش کرد تا از تو بعنوان شخصیتی که بر زندگی نه سینماییش بلکه اجتماعی اش تاثیرگذار بوده یادی کند. ساخته هایت نزد عوام کمتر شناخته شده اند چرا که توده ی مردم به دنبال داستان هایت نیستند,مسخره نیست! مردم به نگاه کردن زندگی خود نیز علاقه ایی ندارند علاقه ی انها به قهرمانانیست عضلانی تا خود را در خیالات واهی شان به جای او بگذارند,خنده دار نیست!چون نه می توانند به جای ان باشند و طعنه امیز اینکه شخصیت های داستان شان نیز در زندگی رئال خود قادر به این رفتار نیستند.اما در این مورد طعم چای سبز روی برنج تو به جهت زیرنویس نشدنش لااقل در ایران بسیار مهجورتر است.(تشکر می کنم از مترجم که دست به اینکار زد چون به جای اینکه بره و مثلا مرد پرنده ایی و هشت نفرت انگیز را زیرنویس کنه تا لایک و بازخورد بیشتری بدست بیاره وقتش را سر شاهکاری می گذاره که به تعداد انگشت یک دست هم در طول این چند ماه تماشایش نکردند)چه اسم زیبایی بر فیلم خود گذاشته ایی,استاد!نوشته ی کوتاه این حقیر می خواست حول فیلم ات (طعم چای سبز روی برنج) باشد ولی قسمت اعظمش به ستایش تو اختصاص داده شد.نزدیک به 70 سال قبل(شوخی نیست اینهمه مدت!) از چنان درک عمیقی برخوردار بودی که با چشم خود مدرنیته و ماشینیسم را میدیدی,میدیدی که بورژوازی و بوروکراسی در حال افزایش است و دیگر مردم برای سنت های خود تره نیز خرد نمی کنند دیگر به مانند گذشته نسل های جدید به ازدواج های ترتیبی(ازدواج هایی که دختر و پسر بدون دیدن همدیگر و از روی اجبار در ژاپن صورت می دادند) تن در نمی دهند و دختران اینبار خودشان می خواهند شاهزاده ی مورد نظر شان را از میان کیس های متعدد(!!) خود برگزینند ....دستگاه هایی را در فیلم نشان دادی مختص به بازی کردن تا مردم را ایستاده برای ساعت ها مشغول خود کنند تا مدت ها به ان خیره شوند و یک یا چندین دکمه را مرتب فشار دهند به قول خودت معتادش شوند,انگار تو همه ی اینها را 70 سال قبل می دانستی (به مانند چاپلین فقید که سعی داشت تا به صورت طنز انرا به ما نشان دهد)و قصد داشتی انرا به ما گوشزد کنی اما چه حیف که گوشی نه در ان زمان و در حال برای شنیدن نیست و نخواهد هم بود. مفهوم خانواده در اثارت از تقدس بسیاری برخوردار هستند و برایت بسیار اهمیت دارند شخصیت هایت ابرقهرمانانی نیستند که به آسمان ها پرواز کنند و یا یک تنه ارتشی را منهدم نمایند و یا اینکه جوانانی خوشتیپ که دل دخترکان را بربایند انها مردم عادی هستند که با باید ها و نباید های زندگی خود می سازند و می سوزند اتفاقا اکثریت شخصیت هایت را افرادی مسن و یا میان سال شکل می دهند که یا قدرت گذشته ی خود را از دست داده اند و یا اینکه توان مقابله با انرا ندارند پس به مانند سامورایی تنها و یا از کار افتاده به مسیر خود با وجود سیل عظیم مشکلات معنوی ادامه می دهند تا شاید این حوادث و اتفاقات باشند که موجب تعالیشان گردند. اما طعم چای سبز روی برنج شما در مورد چیست؟(نامی که در انتهای فیلم مشخص می گردد که چه معنی شاعرانه ایی دارد!) اینبار نیز مثل گذشته دل به اقیانوس بی انتها و پیچیده مفهوم خانواده زده ایی.شخصیت هایت اغلب زن هستند اینبار با مفهوم ازدواج در خانواده بازی کرده ایی و تم اصلیت را به این موضوع اختصاص داده ایی نسلی از گذشته و نسلی نو را به روی دوربین اورده ایی و به مقایسه هر یک دست زده ایی. نمیدانم شخصیت مرد داستانت چرا ناخوداگاه مرا به یاد پروفسور بورگ توت فرنگی های وحشی انداخت,به همان اندازه تنها و البته کم حرف و به همان اندازه بی نظیر و تاثیر گذار. اینبار هم همچون داستان توکیو این شاهکار بی بدیل ات که گذشته را ارج نهاده بودی به کنکاشش پرداختی,برای مثال به ازدواج های ترتیبی خرده گرفته و به این مسئله پرداخته ایی که چرا یک زن و مرد بدون هیچ گونه نگاه عاشقانه ایی باید با بکدیگر تا اواخر عمر خود زندگی نمایند شوخی نیست!بحث بحث یک عمرست.(طعنه به گذشته زده و حتی استاد در این جا ازدواج را مقوله ایی دست و پاگیر میداند.)ازدواج های جدید در یک نگاه را نشان دادی و ایندو نسل را به مقایسه با هم پرداخته ایی ولی در سکانس های پایانیت به نتیجه گیری زیبایی دست زدی نتیجه گیری که باز هم گذشته را پیروز از میدان به در می برد. موسیقی در اثارت کمتر شنیده می شود به مانند دوربین و نحوه ی فیلمبرداریت که به چشم نمی ایند چون در حال نشان دادن خود زندگی هستی و نمی خواهی که بیننده غیر اینرا تجسم کند,اینکه فردی غیر از بازیگرانت در لوکیشن ها و تصاویر حضور دارند.تو به مانند یک معلم که زمانی هم بودی به بینندگانت درس زندگی می دهی و اینگونه سخن میگویی که خودتان را در این وادی سراسر غریب گم نکنید غرور را کنار بگذارید و زندگی را انگونه که هست زندگی نمایید به سادگی , سعی کنید که هر روز جلوی حفره هایی که در زندگی تان پدید میاید را پر نمایید.برای همین هم هست که بر روی سنگ قبرت تنها یک چیز نوشته ایی واژه ایی به معنای "خلأ ",شاید منظورت این باشد که هیچ کس کامل نیست و همه ی ما هر چند خلأ هایی را با خود به همراه داریم حتی در زمانی که به گور می رویم!

[Amirhossein17]

بسم الله الرحمن الرحیم