سینمای ایران | بحث و تبادل نظر

[anzalichi]

با ورود نخستین دوربین فیلم‌برداری در زمان مظفرالدین‌شاه و ورود آن به ایران سینمای ما آغاز میشود.. نخستین فیلم صدادار فارسی، فیلم دختر لر بود که در سال ۱۳۱۲ خورشیدی توسط اردشیر ایرانی ساخته شد. ورود نخستین دستگاه سینماتوگراف به ایران در سال ۱۲۷۹ هجری خورشیدی توسط مظفرالدین شاه سر آغازی برای سینمای ایران به حساب می‌آید. نخستین سالن سینمای ایران در سال ۱۲۷۹ (۵ سال پس از اختراع جهانی آن توسط برادران لومیر) با نام «سینما سولی» که توسط کاتولیک‌ها در شهر تبریزتأسیس شده بود، آغاز به کار کرد؛ اما به دلیل عدم دسترسی به فیلم‌های جدید، در سال ۱۲۹۵ تعطیل شد تا سال ۱۳۰۹ هیچ فیلم ایرانی ساخته نشد و اندک سینماهای تأسیس شده به نمایش فیلم‌های غربی که در مواردی زیرنویس فارسی داشتند می‌پرداختند. نخستین فیلم بلند سینمایی ایران به نام «آبی و رابی» در سال ۱۳۰۹ توسط اوانس اوگانیانس ساخته شد. اولین‌ها اولین فیلمبردار ایرانی: میرزا ابراهیم خان عکاس باشی (۱۲۷۹) اولین سینمای ایرانی: گراند سینما (۱۳۰۵) اولین فیلم صامت ایرانی: آبی و رابی، اوانس اوگانیانس (۱۳۰۹) اولین فیلم ناطق ایرانی: دختر لر، اردشیر ایرانی (۱۳۱۲) اولین فیلم دوبله فارسی: دختر فراری، اسماعیل کوشان (۱۳۲۵) فیلمفارسی اصطلاحی است که اولین بار توسط دکترهوشنگ کاووسی درمجلهٔ فردوسی برای سینمای عامه‌پسند ایران به کار برده شد و مثال معروف آن فیلم گنج قارون است. این اصطلاح به معنای محصولی سینمایی است که مولفه‌هایی همچون داستان‌پردازی عجولانه، قهرمان سازی، رقص و آواز کاباره‌ای بدون ارتباط به داستان، نبود روابط علت و معلولی، عشق‌های غیرواقعی، حادثه پردازی و غیره. این فیلم‌ها عموماً با گرته برداری از سینمای هالیوود و هند و در فضایی ایرانیزه ساخته می‌شدند. كاوسی با ساختن «واژه- اصطلاحِ» كاربردی فیلمفارسی، توانست ضدگفتمانی را در برابر گفتمان مسلط آن روزهای سینمای ایران كه از دوره‌ی شروع مجدد در سال ۱۳۲۷ توسط کسانی مثل اسماعیل كوشان، تماماً در حوالی «فیلمفارسی» سیر می‌كرد ایجاد كند... او اصرار می‌كرد كه فیلمفارسی را باید سر هم نوشت و دلیلش هم این بود كه می‌خواست از به‌هم‌آمیزی این دو، مفهوم جدیدی ارائه كند. او با چسباندن «فیلم» به «فارسی» و رسیدن به واژه‌ی «فیلمفارسی» سینمایی را هدف می‌گرفت که به‌زعم خودش نه فیلم بود و نه فارسی؛ بلکه آمیزه‌ای نچسب از این دو بود. با نمایش گنج قارون در سال ۱۳۴۴، سینمای فیلمفارسی اوج خود را تجربه کرد و موجی از فیلم‌های «گنج قارونی» سینماهای ایران را درنوردید. این روند طی سال‌های بعد از فرط تکرار به ابتذال کامل کشیده شد و در سال ۱۳۴۸ با ظهور فیلم‌هایی مانندگاو و قیصر تغییری اساسی کرد؛ جریان تازه‌ای ایجاد شد که موج نوی سینمای ایرانلقب گرفت.

از چپ به راست : اساتید ؛ جمشید مشایخی ، محمدعلی کشاورز ، داریوش ارجمند ، علی نصیریان ، اکبر زنجانپور،‌بهروز وثوقی و سرکارخانم ثریاقاسمی.

سینمای پس از انقلاب بعد از انقلاب طی سالهای ۱۳۵۷ تا ۱۳۶۲ به دلیل نبودن ضوابط تدوین شده فیلمسازی، سینمای ایران تقریباً در وضعیتی نابسامان بسر می‌برد. پس از سال ۱۳۶۲ با تدوین ضوابط فیلمسازی که با توجه به شرایط پس از انقلاب تنظیم شده بود، عناصری چون خشونت و *** را اجباراً از سینمای ایران خارج ساخت و از طرف دیگر به دلیل مصادره بسیاری از سینماها و شرکت‌های تولید فیلم و اعمال نظارت دولتی بر آنها به طور غیر مستقیم نقش عامل سودآوری در سینما کمرنگ تر شد. این عوامل همراه با تکامل کیفی فیلمسازان دهه پنجاه چون عباس کیارستمی، بهرام بیضایی، مسعود کیمیایی و داریوش مهرجویی تأثیر مثبتی بر روند فیلمسازی در ایران گذاشت که با توجه به محدودیت‌ها، محصولات بدیعی را آفریدند و تحسین منتقدان جهانی را به همراه داشت. در این دوره فیلمسازان جوانی چون محسن مخملباف، ابراهیم حاتمی کیا، جعفر پناهی، مجید مجیدی و ابوالفضل جلیلی که با تمایلات مختلف پا به عرصه فیلمسازی گذاشتند و به مرور با مطالعه و پشتکار توانستند به صورتی هنرمندانه عناصر این هنر را بکار بگیرند، نقش موًثری در این تحول ایفا نمودند. همچنین برقراری منظم سالانه دست کم یک جشنواره بین‌المللی فیلم که در بهمن ماه هر سال به نام جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در کشور برگزار می‌گردد نیز در ایجاد علاقه به سینما در قشر جوان کشور از یکسو و توسعه این هنر نقش مهمی ایفا نموده‌است. موفقیتهای بین‌المللی سینمای ایران از مهمترین رویدادها: برنده خرس نقره‌ای بهترین کارگردانی جشنواره فیلم برلین برای فیلم طبیعت بی جان ۱۹۷۴ سهراب شهید ثالث برنده جایزه بهترین فیلم کوتاه از جشنواره مسکو برای فیلم سفر بهرام بیضایی جایزه خرس نقره‌ای جشنواره فیلم برلین برای فیلم باغ سنگی ۱۹۷۶ پرویز کیمیاوی جایزه بزرگ بهترین فیلم جشنواره سه قاره نانت، فرانسه، ۱۹۸۹، به فیلم آب، باد، خاک ساخته امیر نادری جایزه بزرگ بهترین فیلم جشنواره سه قاره نانت، فرانسه، ۱۹۸۵، به فیلم دوندهساخته امیر نادری برنده جایزهٔ نقرهٔ بهترین فیلم جشنواره سه قاره، فرانسه ۱۹۹۳، برای فیلم ساراداریوش مهرجویی جایزه پلنگ طلایی جشنواره فیلم لوکارنو، ۱۹۹۷، به فیلم آیینه ساخته جعفر پناهی جایزه بزرگ بهترین فیلم در جشنواره سه قاره، فرانسه، ۱۹۹۶ به فیلم یک داستان واقعی کار ابوالفضل جلیلی جایزه دوربین طلایی جشنواره فیلم کن، فرانسه، ۱۹۹۵، به فیلم بادکنک سفید اثر جعفر پناهی برگزیده شدن بچه‌های آسمان جزء ۵ نامزد نهایی جایزه بهترین فیلم خارجی دراسکار ۱۹۹۸ جایزه روبرتو روسلینی در جشنواره کن، فرانسه، ۱۹۹۲، به عباس کیارستمی به خاطر مجموعه آثارش. جایزه فرانسوا تروفو در جشنواره فیلم جیفونی، ۱۹۹۲، بهعباس کیارستمی به خاطر مجموعه آثار نامزد نخل طلایی جشنواره فیلم کن برای فیلم زیر درختان زیتون ۱۹۹۴ عباس کیارستمی نامزد جایزهٔ اسکار بهترین فیلمبرداری برای فیلم اویتا ۱۹۹۶ داریوش خنجی برنده شیر طلایی جشنواره فیلم ونیز برای فیلم دایره جعفر پناهی برنده نخل طلای جشنواره فیلم کن برای فیلم طعم گیلاس ۱۹۹۷ عباس کیارستمی برنده جوایز کلیسای جهانی، تقدیرنامه منتقدان بین‌المللی، بهترین فیلم از نگاه تماشاگران و جایزه ویژه از بیست و یکمین جشنواره فیلم مونترال برای فیلمبچه‌های آسمان ۱۹۹۷ مجید مجیدی برنده جایزه طلایی از جشنواره فیلم توکیو برای فیلم مسافر جنوب ۱۹۹۷ پرویز شهبازی جایزه دوربین طلایی جشنواره فیلم کن ۲۰۰۰ برای فیلم زمانی برای مستی اسب‌ها بهمن قبادی برنده جایزه منتقدین جشنوارهٔ فیلم لندن ۲۰۰۲ برای فیلم من ترانه ۱۵ سال دارمرسول صدرعاملی برنده خرس شیشه‌ای جشنواره بین‌المللی فیلم برلین برای فیلم لاک‌پشت‌ها هم پرواز می‌کنند ۲۰۰۵ بهمن قبادی برنده خرس نقری برای از جشنواره بین‌المللی فیلم برلین ۲۰۰۸ به فیلم دربارهٔ الیاصغر فرهادی برنده خرس طلایی راز جشنواره بین‌المللی فیلم برلین ۲۰۱۱ به فیلم جدایی نادر از سیمین برنده جایزه ویژه فیلم‌های خارجی جایزه گلدن گلوب در سال ۲۰۱۱ به فیلم جدایی نادر از سیمین اصغر فرهادی دریافت جایزه اسکار ۲۰۱۲ بهترین فیلم خارجی زبان برای فیلم جدایی نادر از سیمین اصغر فرهادی دریافت جایزه ستلایت ۲۰۱۱ بهترین فیلم برای فیلم جدایی نادر از سیمین اصغر فرهادی دریافت جایزه سزار ۲۰۱۲ بهترین فیلم خارجی زبان برای فیلم جدایی نادر از سیمیناصغر فرهادی دریافت جوایز بودیل و دیوید دی دوناتلو ۲۰۱۲ بهترین فیلم خارجی زبان برای فیلمجدایی نادر از سیمین اصغر فرهادی دریافت جایزه بهترین فیلم از جشنواره فیلم سیدنی، بهترین فیلم از نگاه مردم درجشنواره فیلم ونکوور، فیلم تحسین شده حلقه منتقدان فیلم نیویورک، بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان از هیئت ملی بازبینی فیلم در سال ۲۰۱۱ دریافت جایزه بهترین فیلم بیست وچهارمین جشنواره فیلم شیکاگو آمریکا برای فیلم روز روشن حسین شهابی سال۲۰۱۳ دریافت جایزه قرقاول طلایی جشنواره بین‌المللی فیلم کرالا هند درسال ۲۰۱۳ برای بهترین فیلم پرویز مجید برزگر دریافت جایزه قرقاول نقره‌ای بهترین کارگردانی جشنواره بین‌المللی فیلم کرالا هنددرسال ۲۰۱۴ برای فیلم روز روشن حسین شهابی سالهاست سينماي ايران از مشكلات فراواني رنج مي برد. اين مشكلات موجب شده است كه رفته رفته هنر هفتم كه از قدمت طولاني در ايران برخوردار است مخاطبان خود را از دست دهد و كم كم شاهد سالن هاي خلوت و بعضا بدون تماشاگر سينما باشيم. به اعتقاد بسياري از كارشناسان سينما، يكي از مشكلات اساسي در سينماي ايران، نبود فيلمنامه هاي خوب و جدي است كه اين معضل موجب شده است بسياري از فيلمهاي ما فاقد هرگونه پيام خاص و بار ارزشي باشد.

به مانند تاپیکهایی که برای کشورهای دیگر (کره ، ژاپن، آلمان و...)در انجمن ایجاد شد این بار فرصت آن را داشتیم تا تاپیکی برای سینمای کشور درانجمن ایجاد کنیم. باشد که موردتوجه شما عزیزان قرار گیرد. اهداف تاپیک > بحث و تبادل نظر پیرامون سینمای ایران، خوبی ها و بدیهای آن درچارچوب احترام متقابل به نظر دیگران و قوانین سایت. > به اشتراک گذاری تجربه ی شخصی خودتان از آخرین فیلم ایرانی که تماشا کردید. > مکانی برای مطلع شدن از اخبار سینمای داخل و جلوگیری از ایجاد شدن تاپیک های متعدد در انجمن.(به منظور رعایت قوانین کپی /رایت بعد از درج اخبار درصورت غیراختصاصی بودن حتماً لینک منبع را ذکر نمائید.) > محلی برای حمایت از سینمای ایران

[mahdi206]

همین جمله کافیه که طرز تفکر و نگاه شما را مشخص میکنه ؛ کسی که ایرانی هست ارزشی واسه فرهنگ ایرانی قائل نیست ؛ مطمنا سینمای ایران و فرهنگ ایرانی با این طرز تفکر امثالهم ساخته میشه و وای به جامعه ای که مردمش از فرهنگش متنفرش باشن و ارزشی واسش قائل نباشن.

اتفاقا من عاشق فرهنگ ایرانی هستم و ایران و فرهنگش و دین و مذهب مردمش رو سرسختانه دوست دارم
معنی "نظام فرهنگی ایران" به هیچ وجه با "فرهنگ ایرانی" یکی نیست دوست عزیز
کاش کمی در قضاوت بنده دقت میکردی

[New_Sense]

اتفاقا من عاشق فرهنگ ایرانی هستم و ایران و فرهنگش و دین و مذهب مردمش رو سرسختانه دوست دارم
معنی "نظام فرهنگی ایران" به هیچ وجه با "فرهنگ ایرانی" یکی نیست دوست عزیز
کاش کمی در قضاوت بنده دقت میکردی

این درسته ؛ خوشحالم که من قضاوتم اشتباه بوده ؛ و اینکه شما فرهنگ ایرانی دوست داری

[BIG FELLAH]

حالا که صحبت از جشنواره ی فجر شده میشه من یه مسئله ای رو بیان کنم؟
چرا ایران همه چی برعکسه؟ اول جایزه میدن بعد اکران می کنن؟!من داشتم برنامه ی هفت رو نگاه می کردم که منتقدین هم نصف فیلم ها رو ندیده بودند.
مگه یک انسان که دارای زندگی هم هست تو این چند روز چند تا فیلم می تونه ببینه؟! چرا نصف فیلمسازها باید با عجله فیلم رو تموم کنن که برسه، نصف دیگه
برعکسش؟ چرا اختتامیه رو تو تلوزیون نشون میدن مگه چند نفر این 33 فیلم رو دیدن؟

[New_Sense]

چرا ایران همه چی برعکسه؟ اول جایزه میدن بعد اکران می کنن؟!من داشتم برنامه ی هفت رو نگاه می کردم که منتقدین هم نصف فیلم ها رو ندیده بودند.
مگه یک انسان که دارای زندگی هم هست تو این چند روز چند تا فیلم می تونه ببینه؟! چرا نصف فیلمسازها باید با عجله فیلم رو تموم کنن که برسه، نصف دیگه
برعکسش؟ چرا اختتامیه رو تو تلوزیون نشون میدن مگه چند نفر این 33 فیلم رو دیدن؟

سوالای خیلی خوبی بود ؛ ایران تو چه چیزی برعکس نیست ؟ کلا سیستم مدولار و تنظیم و تطبیق توی ایران معنی نداره ؛ چون هیچ چیزی دقیق نیست و امکانش هست 999 نفر روی یه چیز هم رای باشند ولی 1 نفر پیدا شه و کلا به واسطه قدرت و مسائل دیگه از دم همه چیز بریزه بهم .

توی ایران چون سیستم جشنواره ای هست ؛ نه آکادمی ؛ فیلما نسخه جشنواره ای رو بدو بدو انجام میدن که خیلی وقتا کامل نیست و ضعف داره ؛ میدن جشنواره داوری بشه و خب اکران رسانه ای میزارن و چند تا اکران مردمی تا بازخورد مردم و رسانه رو ببینن و نقد منتقدا رو بخونن و اگر نیاز باشه واسه اکران اصلی از نسخه فیلم کوتاه کنن یا تنظیمات تکنیکی از نور و صدا و ... روی فیلم انجام بدن تا نسخه نهایی و کاملی توی اکران اصلی نمایش داده بشه .

اره توی یک هفته این 33 فیلم دیدن و قضاوت کردن و داوری کردن و کلا نقد کردن خیلی سخت میتونه باشه ولی خب کاربلد ها هم هستن که روشای خاصی دارن ؛ بماند دیگه مساله رسانه ای هست .

میدونی چرا نصف فیلمسازها عجله ای فیلم رو تموم میکنن ؟ واسه به دست اوردن اعتبار توی جشنواره و دریافت سیمرغ و دیپلم افتخاری یا چیزی که مطرح بشن و خب در ادامه کارشون خیلی نهاد های دولتی و خصوصی واسه فیلم بعدیشون باهاشون سرمایه گذاری کنن و خب اعتبار فیلمسازی یک کشور به جشنواره اون کشور هست فارغ از کیفیت خوب یا بد جشنواره ؛ هرچند من اعتقاد دارم ذات اصیل هنر در سینما این نیست که تو توی 3 ماه فیلمتو بسازی و بیایی جشنواره که حالا یه سیمرغ هم بگیری ؛ در اصل سینما کیفیت و جزيیات هست ؛ یعنی توانایی خلق داستانی به شدت قوی به مدیوم سینما به طوری که با زبان سینما بتونی چیزی فراتر از اون داستان رو به تصویر بکشی ؛ حالا یه فیلمساز 3 ماهه تموم میکنه یه فیلم ساز یک سال یا یه فیلم ساز 5 سال بستگی داره . روی ساخت پرداخت و داستان و فرم فیلم میشه قضاوت کرد .

اختتامیه رو باید تلویزیون نشون بدن ؛ ناسلامتی یکی بزرگترین جشن فرهنگی کشور هست ؛ مثل اینکه بگی چرا کشورای میزبان جام جهانی اختتامیه رو از تلویزیون نشون میدن ؛ خب باید نشون بدن چیزی که مشخصه هر جشنی لازمه نشون دادن تلویزیون هست . البته اگر استاندارد رعایت شده باشه .

[hamed224]

حالا که صحبت از جشنواره ی سیمرغ شده میشه من یه مسئله ای رو بیان کنم؟
چرا ایران همه چی برعکسه؟ اول جایزه میدن بعد اکران می کنن؟!من داشتم برنامه ی هفت رو نگاه می کردم که منتقدین هم نصف فیلم ها رو ندیده بودند.
مگه یک انسان که دارای زندگی هم هست تو این چند روز چند تا فیلم می تونه ببینه؟! چرا نصف فیلمسازها باید با عجله فیلم رو تموم کنن که برسه، نصف دیگه
برعکسش؟ چرا اختتامیه رو تو تلوزیون نشون میدن مگه چند نفر این 33 فیلم رو دیدن؟

منم همیشه همین سوال مطرح بوده . همه جا فیلم هایی که سال پیش اکران شده رو مورد ارزیابی قرار میدن ولی اینجا برعکس فیلم هایی

که قراره بعدا اکران بشه! از اونجایی که اینجا ایرانه قراره همه چی پیچیده تر وسخت تر اجرا بشه فک کنم تا ابد همین رویه ادامه داشته باشه

به نظر منم باید مثل بقیه جاها مث کن و اسکار باشه و فیلم های جدید رو هم اکران بذارن برای عموم مردم تا فقط توسط رای و استقبال مردم

مورد ارزیابی قرار بگیره و سال بعد توسط اعضای هیات انتخاب و متخصصین بهشون سیمورق بدن اینجوری فرصت بیشتری برای ارزیابی

دقیق تر فیلمها دارن

[Luca Brasi]

منم همیشه همین سوال مطرح بوده . همه جا فیلم هایی که سال پیش اکران شده رو مورد ارزیابی قرار میدن ولی اینجا برعکس فیلم هایی

که قراره بعدا اکران بشه! از اونجایی که اینجا ایرانه قراره همه چی پیچیده تر وسخت تر اجرا بشه فک کنم تا ابد همین رویه ادامه داشته باشه

به نظر منم باید مثل بقیه جاها مث کن و اسکار باشه و فیلم های جدید رو هم اکران بذارن برای عموم مردم تا فقط توسط رای و استقبال مردم

مورد ارزیابی قرار بگیره و سال بعد توسط اعضای هیات انتخاب و متخصصین بهشون سیمورق بدن اینجوری فرصت بیشتری برای ارزیابی

دقیق تر فیلمها دارن

چون تو ایران "س/ل/ا/خ/ی کردن" فیلم ها در راستای فرهنگی(!!!!!) امری است بسیار عادی و سنتی
البته فیلمساز خیلی باید خوش شانس باشه تا فیلمش با کلی س/ا/ن/س/و/ر و به باد فنا رفتن بیاد رو پرده...
خیلی از فیلم ها که اصلا شانسی برای اکران پیدا نمیکنن و میرن تو آرشیو و خاک میخورن...
بهمین خاطره که خیلی از آثار شاخص سینما که شاید به گوش خیلی ها نخورده باشه اما خیلی های دیگه دیده باشن , فرصت تماشا تو جشنواره بوده...

[New_Sense]

شهرت یا هوس ؟ نقدی بر فیلم «خشم و هیاهو» به نظر می آید فیلم آخر هومن سیدی بهترین فیلم او از لحاظ فرم و فضاسازی در تصویر باشد ؛ هرچند فیلم تا حدودی برگرفته از داستان واقعی می باشد ولی در اول فیلم ما با نطقی که فیلم دارای داستان غیر واقعی است و زاده تخیل نویسنده است ؛ طرف هستیم . و اینجا متغییر داستان نویسی براساس واقعیت یا براساس فرضیات مشخص میگردد که در ادامه توضیح داده خواهد شد . هومن سیدی تلاش مضاعفی در فضاسازی همیشگی خود کرده است اما با تفاوتی در رنگ و نور و قاب هایی که بسته شده است و به نظر می رسد به شدت در قاب بندی ها و تناسبات رنگ و نور بهتر از قبل عمل کرده است و جزو مواردی است که کارگردان عمیقا به آن توجه داشته است . اما اساس فیلم بر مبنای فیلمنامه ای که کشش و جذابیت بالایی را رقم بزند ؛ نیست و متاسفانه همانند خیلی از فیلمنامه های این سالهای سینمای ایران و همچنین فیلمهای قبل هومن سیدی ؛ مشکل فیلم در فیلمنامه رقم میخورد ؛ و پر از خلل و فرج و حفره های نامشخص می باشد و داستان پردازی استوار و محکمی را نشان نمیدهد ؛ مثلا بازپرس داستان در مواجه با دروغ و فریب شخصیت اول داستان هیچ واکنشی نشان نمیدهد اما در ادامه به حقیقت پنهانی که شخصیت زن داستان می گوید واکنش نشان میدهد و بی جهت انگ قاتل بودن به او میزند . اینبار برخلاف فیلم قبلی کارگردان مساله جنایت و گناه و شهرت و هوس و قضاوت ؛ کنش اتفاقاتیست که شخصیت ها در مواجه با آنها واکنش نشان میدهند و مساله شهرت و هوس در خط سیر داستان اصلی می باشد . برگردیم به داستان نویسی براساس واقعیت و یا فرضیات ؛ داستان فیلم خشم و هیاهو به شدت با داستان واقعی و اتفاقاتی که برای بازیکن اسبق تیم ملی فوتبال افتاد یعنی ناصر محمد خانی شباهت دارد و حتی روند و پیش برد داستان با تفاوت هایی کاملا مشابه با این داستان واقعی می باشد ؛ اما وقتی بحث فرضیات در فیلم نامه پیش می آید کارگردان باید روند و سیر تکاملی داستان را با داستان واقعی که احساس میشود مبنا براساس اوست ؛ تغییر دهد تا روایتی بهتر و قابل تحمل تری برای جذابیت یک فیلم و درام برآورده شود . شخصیت مرد اول فیلم با بازی ثابت شده و خوب نوید محمد زاده می باشد با این تفاوت که محمدزاده اینبار در طبقه متوسط و پایین جامعه همانند فیلم (ابد و یک روز و ناهید و ...) نمی باشد و در عین شهرت در خوانندگی با اینکه زن و بچه دارد در منجلاب هوس و زندگی دوم قرار گرفته است ؛ و شخصیت اول زن فیلم با بازی متوسط طناز طباطبایی روایت می گردد. کارگردان دو داستان مجزا را در قالب جامپ کات برای بیننده روایت میکند اول دروغ و فریبهای شخصیت اول مرد در مقابل بازپرس پرونده و دوم روایت حقیقی شخصیت اول زن در مقابل بازپرس ؛ و خب اینجا برای قضاوت بیننده تمهیداتی ایجاد شده است اما ساده لوح بودن بازپرس به شدت ناشیانه است و یا مساله زن داستان که پس از آن سیر اتفاق ها در صحنه های آخر فیلم ؛ پدر و مادر مقتول و همچنین همسر مقتول (نوید محمدزاده) را فرا میخواند اما با پلانی بسیار خسته کننده سکوت طرف هستیم و در آخر نیز شخصیت زن هیچ حقیقتی را روشن نمیکند و احساس میشود این سکانس بی جهت و اضافی در فیلم می باشد . متاسفانه فیلم در داستان پردازی فدا میشود و همه فرم بازی ها و نور و قاب بندی های خوب و فضاسازی های جالب فدای فیلمنامه بد می گردد . با این اوصاف احساس میشود این فیلم ؛ بهترین فیلم هومن سیدی باشد . New_Sense 95/12/18

[hamed224]

خبر شکه کننده فوت اقای علی معلم خیلی غم انگیز بود ، از جمله منتقدین و ناشران با سواد سینما که شخصا

از صحبت کردنش لذت میبردم.....

[ESR]

خبر شکه کننده فوت اقای علی معلم خیلی غم انگیز بود ، از جمله منتقدین و ناشران با سواد سینما که شخصا

از صحبت کردنش لذت میبردم.....

تلخ و باور نکردنی..
تسلیت به جامعه هنری ایران..

[Detective]

مستقل ترین منتقدی بود که دیده بودم
ادم خوش مشرب و خوش برخوردی بود
چقدر خون دل خورد سر این جشن های حافظ ...
واقعا شوکه کننده بود / سال 95 لطفا تموم شو