مقاله:بررسی اسپویلر ها به طور علمی

[HMNN]

نتایج پژوهش ها نشان می دهد که "چشم به راهی" و "تعلیق ناباوری" دو عنصر کلیدی در یک تجربه لذت بخش هستند-و اسپویلر ها معمولاً هر دو را از بین می برند. چندی پیش، قربانی یک اسپویلر شدم. روزِ بعد از پخش فیناله دو ساعته دانتون ابی بود و من هنوز ندیده بودمش. با کمال سادگی رفتم فید فیسبوکم رو چک کنم و تصاویر مسافرت های خانوادگی و غذا ببینم. و ناگهان: چشمم بهش خورد: یه اسپویل عظیم! با تشکر از یکی از "دوست " هام. داستان غم انگیزِ من احتمالاً برای خیلی ها آشنا باشه. ترکیب شبکه های اجتماعی، که باعث شدن توانایی واکنش نشون دادن به اتفاقات به طور آنی رو به دست بیاریم، و تکنولوژی های جدید، که انواع راه ها برای دیدن سریال ها بعد از پخششون برای ما فراهم کردن، باعث شده به سادگی به طور اتفاقی قبل از دیدن قسمتی از سریال یا فیلمی بدونیم اون قسمت یا فیلم چطوری به پایان می رسه. بنابراین این که سال هاست درباره اسپویلر ها حرف می زنیم نباید غافل گیر کننده باشه. مدت ها پیش در سال 2008، Dan Kois در سایت Vulture لیستی تهیه کرد و در آن پیشنهاد داد نویسندگان تا چه مدتی از اشاره کردن به اتفاقاتی که در سریال ها،فیلم ها، کتاب ها و نمایش ها رخ می دهند خودداری کنند. اما این اسپویلرِ آخری باعث شد احساس خشم شدیدی بهم دست بده-که باعث شد، با خودم فکر کنم : چرا برام اهمیت داشت؟ چرا اسپویلر ها اینقدر بد هستن؟ گویا، پژوهش هایی وجود داره که توضیح می دن اسپویلر ها چیو اسپویل می کنن! بخشی از پژوهش با یک سوال اساسی شروع می شه: اصلاً چرا افراد از داستان ها خوششون میاد؟ Paul Bloom پروفسور روانشناسی دانشگاه Yale در کتابش، How Pleasure Works، می نویسد: واقعاً عجیبه که ما بخش اعظمِ اوقات فراقتمون رو صرف گشت و گزار در دنیا های خیالی می کنیم-خواندن، تماشا کردن سریال ها و فیلم ها، بازی های رایانه ای-به جای وقت گذروندن و تفریح کردن در دنیای واقعی. یقیناً خوردن،نوشیدن و س*س کردن، رابطه برقرار کردن، سر پناه ساختن و تربیت فرزندان برامون بهتر خواهد بود. پس دلیل وسواس ما روی تخیل چیه؟ پروفسور Bloom و عده ای دیگه عقیده دارند که ما تا حدی، فرق واقعیت و تخیل را متوجه نمی شویم. پژوهشی وجود دارد که این عقیده را تایید می کند: مثلاً، در پژوهشی از مردم خواسته شد شکلاتی که شبیه مدفوع بود میل کنند. مردم قبول نکردند، با وجود این که می دونستند فقط شکلاتِ. مرز بین واقعیت و ظاهر کمرنگ می شود. ما داستان های مرتبط با س*س را دوست داریم، چرا که س*س کردن را دوست داریم. و در گوشه ای از ذهن ما، این دو فرقی ندارند. Thalia Goldstein، پروفسور روانشناسی در دانشگاه Pace، به من توضیح داد که این کمرنگ شدن مرز، در واقع در سطحِ عصبی رخ می دهد. بخش های متفکر مغز به ما می گویند که داستان واقعی نیست، اما بخش های ابتدایی تر می گویند که واقعی است. این پژوهش توضیحی برای مزخرف بودن اسپویلر ها ارئه می کند: اسپویلر ها به ما یادآوری می کنند که یک داستان فقط یک داستان است. همراهی با داستان، وقتی می دونیم چطوری به پایان می رسه و به چه مقصدی حرکت می کنه، سختِ-در زندگی واقعی ما هیچوقت نمی دونیم به چه مقصدی در حرکت هستیم. البته، همه مثل من از اسپویلر تنفر ندارند. پژوهشی به این نتیجه رسید که افرادی که "نسخه اسپویل شده" داستانی کوتاه رو شنیدن بیشتر از افرادی که "نسخه اسپویل نشده" همون داستان رو شنیدن لذت بردند. اما همونطور که Goldstein اشاره کرد، این پژوهش یک نکته کلیدی رو نادیده گرفته بود: افراد فقط برای داستان هایی که برایشان اهمیت دارد به دنبال اسپویلر هستند. نه داستان هایی که یک دقیقه پیش برای اولین بار شنیده اند. اسپویلر ها به ما یادآوری می کنند که یک داستان فقط یک داستان است. همراهی با داستان، وقتی می دونیم چطوری به پایان می رسه و به چه مقصدی حرکت می کنه، سختِ-در زندگی واقعی ما هیچوقت نمی دونیم به چه مقصدی در حرکت هستیم. بعضی از مدافعین اسپویلر ها، مثل James Poniewozik منتقد تلویزیونی نشریه تایم، توجیح های نظری تری میارن: درسته، اسپویلر های ناخواسته، چیزی رو از بین می برن، ولی نه لذتِ دیدن یا خواندن یک داستان. اسپویلر های ناخواسته "چشم به راهی" قبل از دیدن یا خواندن داستان رو از بین می رند- چه کسی می میره؟ آیا از جزیره خارج می شن؟ اما از بین رفتن "چشم به راهی" واقعاً لذت داستان رو از بین می ره. پژوهش های زیادی هستند که نشون می دن افراد از چشم به راهِ چیزی بودن به اندازه-و حتی بیشتر از-خود اون چیز لذت می برن. به همین خاطر پژوهشی نشان داد که افراد ترجیح می دن یک وعده شام رایگان در یک رستوران فرانسوی رو یک هفته عقب بندازن (به جای استفاده ازش به طور آنی); اونا دوست دارن علاوه بر شام، از یک هفته "چشم به راه بودن" هم لذت ببرن. همون طور که Daniel Gilbert، پروفسور روانشناسی دانشگاهِ Harvard تو کتابش، Stumbling on Happiness، می گه: چشم به راه لذت بودن، تکنیک مبتکرانه ایست برای لذت بیشتر بردن. عده ای هم اشاره می کنند که اگر دونستن اتفاقات حساسی که در یک داستان رخ می ده باعث بی مزه شدن داستان می شد مردم از چندبار خواندن یک کتاب یا چند بار دیدن یک فیلم لذت نمی بردند. و هیچکسی برای دیدن فیلم هایی مثل Argo، که اکثریت از قبل می دونستن چطوری به اتمام می رسه، صف نمی گرفت. اما لذتِ دیدن یک فیلم مورد علاقه بعد از بار صدم متفاوت با -و از نظرِ من، کمتر از- لذت دیدن آن فیلم برای بار اول است. اگر بدانیم یک داستان چگونه به اتمام می رسد، دیگر غافلگیر نخواهیم شد; فقط از جزییات لذت خواهیم برد. برای فیلم هایی که پایانشان را می دانیم{مانند Argo** هم همینطور است. همانطور که Goldstein اشاره می کند: هیچکس فیلم های جیمز باند را برای فهمیدن این که عدالت بر قرار می شود و یا جرم و جنایت سرکوب می شود نمی بیند- شما فیلم را می بینید تا انفجار ها و چیز هایی که خانم ها پوشیدن یا نپوشیدن رو ببینید. شاید یکی از دلایل بد بودن اکثر کمدی های عاشقانه، همون طور که Christopher Orr اخیراً در آتلانتیک استدلال کرد، این است که پایانشان مشخص است، و جزییاتشان هم جذابیتی ندارد. افرادی که اسپویلر ها رو از عمد می خونن چی؟ ممکنِ شما چنین افرادی رو بشناسید ( یا خودتون یکی از اون ها باشید) : این افراد ادعا می کنند که اسپویلر ها اضطراب تماشا کردن یا خواندن چیزی "تعلیق دار" رو براشون از بین می بره. شاید نمی دونن چی به صلاحشونِ. یا شاید، "چشم به راهی" برای بعضی از افراد، زجر آوره. در اون پژوهشِ رستوران فرانسوی، همه شامشون رو عقب ننداختن; بعضی ها ترجیح دادن هر چه زود تر از فرصت استفاده کنن. در نهایت، فهمیدن این که اسپویلر ها دقیقاً چقدر مهم هستند سخته- شما نمی تونید یک فیلم رو یک بار اسپویل شده و یک بار اسپویل نشده ببینید و تجربه هاتون رو مقایسه کنید. Goldstein یک آزمایش هوشمندانه پیشنهاد کرد که تا حد امکان نزدیک می شه: گروهی از مردم رو انتخاب کنید که دو تا فیلم ببینن(فیلم هایی که توشون اتفاقاتِ شکه کننده ای می افته). نصف گروه فیلم A رو اسپویل شده و فیلم B رو اسپویل نشده تماشا می کنن. و نصف دیگه برعکس. سپس میزان لذتی که افراد از فیلم های اسپویل شده و اسپویل نشده بردند رو اندازه گیری کنید. تا زمانی که کسی اون آزمایش رو انجام بده من اسپویلر ها رو اهریمنی خواهم دونست. و تلاش بیشتری برای فرار ازشون می کنم. اگه سریالی رو ظبط کردم و هنوز ندیده بودمش از شبکه های اجتماعی فاصله می گیرم. یا سعی می کنم سریال های مورد علاقم رو در زمان پخششون ببینم. آیا اسپویلر ها باعث آزار شما هم می شوند؟ نظر شما درباره مباحث مطرح شده چیست؟ نظرِ من اسپویلر ها بسیار آزار دهنده هستن برای من. بعضی ها افراد خوش قلبی هستن و قصد آزار و اذیت هم ندارن. اما چون اسپویلر ها باعث آزارشون نمی شه زیاد، فکر می کنن همه مثل اونا هستن. لطفاً قبل از تایپ کردن نکته ای خیلی ریز از یک سریال تو چت باکس، به این فکر کنید: اگر من این رو نفرستم چقدر ضرر می کنم؟ و اگه یکی از طرفداران اون سریال پیام منو ببینه چقدر ضرر می کنه؟ این مقاله به یک نکته هم اشاره داشت : این که بعضی وقتا صبر کردن برای چیزی هم می تونه یه جورایی لذت بخش باشه! این برای من تا حدی صادقِ. مثلاً آلبوم جدید گروه مورد علاقم رو کامل و با سرعت گوش ندادم. هر چند روز، یک ترک. این مقاله در سال 2013 منتشر شده بوده. ممنون از توجه شما مقاله اصلی: The Atlantic - با تشکر از یاسرِ عزیز برای رفع ایراداتِ صفحه آرایی