نقدی بر فیلم You Were Never Really Here، "تو هرگز واقعا اینجا نبودی"

[Achillies]

"تو هرگز واقعا اینجا نبودی" موفقیت کمتری در شکستن الگوی تکراری ژانر خود داشته، اما نقاطی که اغلب نادیده گرفته می‌شدند را، با روش هایی متفکرانه و کنجکاوی برانگیز بررسی می‌کند. "تو هرگز واقعا اینجا نبودی" آخرین اثر فیلمساز اسکاتلندی، "لین رمزی"، می‌باشد که علیرغم کارگردانی تنها چهار فیلم بلند در طی بیست سال گذشته، در داستان سرایی برای خود اعتباری جمع کرده است. "رمزی" از استایل امپرسیونیستی خود برای اقتباس از کتابی به همین نام، به قلم نویسنده/نمایش‌نامه نویس "جاناتان ایمز" استفاده می‌کند، و در این مسیر، یک شخصیت دیگر با آسیب های روانی ارائه می‌کند. "فینیکس" در این فیلم نقش "جو" را بازی می‌کند، یک ارتشی و مامور FBI سابق که در نیویورک زندگی می‌کند و اوقات فراغت خود را با نگهداری از مادر پیر خود ("جودیث رابرتز") می‌گذراند. خاطرات زمان رزمندگی، تجربیاتش به عنوان یک مامور فدرال، و دوران کودکی و بزرگ شدن تحت نظر پدر متجاوزش، "جو" را تسخیر کرده اند. برای اینکه بتواند رنج احساسی خود را تحمل کند و همچنین درآمدی کسب کند، "جو" نجات دادن دخترهای جوان از چنگ فاحشه خانه های اطراف شهر را انتخاب می‌کند. یک روز، مدیر برنامه های "جو"، "جان مک‌کلیری" ("جان دومن") کار بعدی او را معرفی می‌کند، یعنی پیدا کردن "نینا" ("اکاترینا سامسونوف") دختر ربوده شده سناتور نیوجرزی، "آلبرت ووتو" ("الکس مَنِت"). "جو" هیچ مشکلی در پیدا کردن و نجات دادن او از دست دزدان ندارد، اما ناگهان تمام عملیات به هم می‌خورد و از کنترل خارج می‌شود. "جو"، که فهمیده است با افراد قدرتمندی در افتاده و آن ها می‌توانند و می‌خواهند که به او و همه نزدیکان او آسیب برسانند، تلاش می کند "نینا" را نجات دهد. حتی اگر نتیجه اش این باشد که از شدت استرس،شرایطش از لحاظ روانی وخیم‌تر شود. در مقایسه با فیلم هایی با داستان مشابه (از Taxi Driver گرفته تا The Punisher)، "تو هرگز واقعا اینجا نبودی" کمتر روی داستان تمرکز می‌کند. "رمزی"، که کار نویسندگی این نمایش نامه اقتباسی را نیز خودش انجام داده است، بیشتر علاقه دارد با استفاده از تکنیک های داستان سرایی غیرخطی (مثل فلش‌بک‌ها) بیننده را به درون دنیای شکسته "جو" بکشاند، جزئیات کوچک را با لنز دوربین خود ثبت کند، و دید عمیقی از حالت ذهنی او در هر لحظه ارائه کند. نتیجه این کار اغلب یک کار شاعرانه از آب در آمده که از حساسیت های متداول ژانر خود را ندارد، و ضربه های روانی و هویت مردانه را دقیق‌تر بررسی می‌کند. "تو هرگز واقعا اینجا نبودی" از یک طرف لذت تماشای اجرای عدالت در حق متجاوزان جنسی و مردانی که از قدرت خود سوء استفاده می‌کنند را به ما می‌دهد، و از طرف دیگر هزینه خشونت و مشکلات روانی همراه با آن را نشان می‌دهد. "تو هرگز واقعا اینجا نبودی" به زیبایی توسط "رمزی" و فیلمبردارش، "توماس تَونِند" (فیلمبردار Attack the Block)، تهیه شده است، و تصویری سیاه و کثیف از نیویورک مدرن و زندگی در آن ارائه می‌کند. با اینکه "رمزی" تمایل به استفاده بیش از اندازه از سمبل های بصری دارد، اغلب با زیرکی سکانس ها را قاب بندی می‌کند و بیشتر داستان را به صورت ضمنی به بیننده منتقل می‌کند تا با جزئیات واضح و آشکار. سکانس های خشونت بار فیلم، بهترین مثال از این مسئله هستند، چرا که "رمزی" و تدوینگرش، "جو بینی"، به گونه ای این سکانس ها را پشت هم قرار داده‌اند که کشت و کشتار کمتری به صورت مستقیم نشان داده شود. این باعث می‌شود فیلم از حرکات قهرمانانه "جو" سوء استفاده نکند و در عوض تمرکز را بر روی پیامدهای هولناک رفتار او نگه دارد. "فینیکس" جایزه بهترین بازیگر مرد جشنواره فیلم کن 2017 را از آن خود کرد. به دلیل کم بودن دیالوگ ها، او مجبور بود از حالت های چهره و بدن خود برای نشان دادن احساسات استفاده کند. "رمزی" بیش از آن که بر روی داستان و شخصیت اصلی فیلم تمرکز داشته باشد، به تکنیک های فیلم سازی اهمیت داده است. این فیلم خوش ساخت، با موزیک متن اضطراب آور و در عین حال زیبای "جانی گرین‌وود"، گیتاریست معروف گروه راک Radiohead، موفقیت بزرگی برای "رمزی" و "فینیکس" محسوب می‌شود. "تو هرگز واقعا اینجا نبودی"، سبک هنری و داستان سرایی قابل درک فیلم ها و سریال های ژانر خود را ندارد، به همین دلیل نمی‌توان آن را به مخاطبین عام پیشنهاد کرد. از طرف دیگر، شاید ژانر این فیلم باعث شده قابل درک ترین فیلم "رمزی" تا به امروز باشد. او چند سال پیش نیز سعی کرده بود سبک خاص خود را، با فیلم وسترن "جین یک اسلحه دارد"، در یک ژانر سنتی دیگر نیز پیاده کند، اما در روز اول فیلم‌برداری به دلیل تفاوت ها و رفتار فریبکارانه تولید کنندگان فیلم (طبق ادعای "رمزی") از پروژه کناره گیری کرد. بنابراین "تو هرگز واقعا اینجا نبودی" این فرصت را به "رمزی" می‌دهد تا به این ژانر بیشتر مردانه حمله کند، و کاری که می خواست با فیلم "جین یک اسلحه دارد" انجام دهد را با مهارت و دقت خاصی اجرا کند. با دیدن این فیلم، طرفدارانش برای دیدن پروژه های بعدی او نیز انتظار می‌کشند. منبع: +

[Luca Brasi]

You Were Never Really Here یه اثر معنا گــــــــــرا هست فیلم , ساخته ی یک کارگردان مولف

این اثر جزء آثار سرگــــرم کننده نیست - اثری که باید درک بشه مثــــــــــــــــــل نگاه کردن به یک تابلو نقاشی میمونه

میزان سنبندی سکانس ها - دکوپاژ ها - تمامی نما ها (از لانگ شــــــــــــــــــات تا مدیوم شات و کلوزآپ ها) همگی

در سطح درجه 1 قرار دارند. فیلم دیالوگ محور نیست - تعداد کل بازیگرها به تعداد انگشتان دست هم نمیرسند

فقط شخصیت اصلی داستان که مهمه و تمام افکار سازننده رو به بیننده القا میکنه و اینجاست کــــــه میفهمیم
چه کسی بهتر از "خوآکین فینیکس"

[عبدالله]

فیلم فقط اداست. و چقدر بده که یه اثر هنری فقط ادا باشه
پشت سینمای خاص قایم شدن هم بهترین سنگره برای این ادابازی ها
وقتی نه میتونی یه فیلمنامه بنویسی، نه میتونی تعلیق ایجاد کنی، نه فضا بسازی
وقتی حتی دیالوگ‌نویسی هم بلد نیستی میای و این فیلمو میسازی
از فیلم یه نیمچه فرم شلخته ای دیده میشه که وقتی تو انتقال مفهومش هم لنگه، همون نیمچه فرم هم به درد نمیخوره

چقدر فیلم پرته... چقدر تو یه شخصیت پردازی دست و پاشکسته هم لنگ میزنه، مثلا یه کاراکتر مادر داریم که اصلا معلوم نیست این چیه!
الان رابطه جو و مادره چیه؟ اگه دوستش داره پس اون اداهایی که میاد که میخواد با چاقو بزنتش چیه، اگه ازش متنفره پس این مراقب کردن خالصانه چیه؟

فیلم یه فینیکس داره که اگه نداشت واقعا نمیشد دیدش. فینیکس بیچاره هم از جون مایه گذاشته تا از این شبه فیلم‌نامه یه چیزی در بیاره