Peaky Blinders :بحث و تبادل پیرامون فصل پنجم

[yaser63]

در این تاپیک می‌توانید پیرامون فصل پنجم سریال Peaky Blinders که پخش آن از شبکه B|B|C One از بیست و پنجم آگوست ۲۰۱۹ (به وقت ایران: سوم شهریورماه ۹۸) آغاز شده است بحث و گفتگو کنید. لطفا اگر می‌خواهید در مورد قسمت خاصی بحث کنید، در ابتدا عنوان قسمت موردنظرتان را بیان کنید تا دیگران متوجه بحث شما بشوند، و از اسپویل شدن مطلب برای دوستانی که هنوز قسمت مورد نظر را ندیده اند، جلوگیری شود. در موارد ضروری استفاده از تگ اسپویلر را نیز مد نظر قرار دهید.

[Raylan Givens]

چه خبرتونه؟ چه خبرتوووووونه؟ من هم مثل خیلی از طرفدارهای پیکی بلایندرز قبول دارم که سریال نسبت به فصول اولیه افت کرده، اما آخه چطور روتون میشه به یکی از بهترین سریال های تاریخ تلویزیون که همه چیزش در اوج قرار داره بگید که الکی هایپ شده؟؟؟ این که یه عده از کل سریال فقط سیگار کشیدن تامی یا غم توی چشماش رو میبینن و برمیدارن حرفاش رو میذارن تو چس ناله های اینستاگرامیشون یا عکساش رو میچپونن تو پروفایلاشون دلیل نمیشه که سریال هایپ شده باشه. از هر نظری که شما بخواید بررسی کنید، پیکی بلایندرز کلی حرف برای گفتن داره؛ حتی با وجود افتی که تو فصل های 4 و 5 داشته. مورد دیگه ای هم که باید بهش اشاره کنم اینه که دوستان اگه سریالی مطابق میل شما جلو نمیره و اون اتفاقاتی که دوست دارید نمیفته و اون فضایی که منتظرش هستید رو نمیبینید، دلیلی بر ضعیف بودن کار نیست. حقیقتش تصورم این بود که الان یه تاپیک پر بار برای فصل پنجم پیدا میکنم، اما خب متاسفانه اونجور که باید استقبالی نشده و همین چهار تا پستی هم که هست در خیلی موارد بی خود و بی جهت فقط سریال رو کوبیدن. تو پست های مربوط به فصول قبل هم گفتم، داستان پیکی بلایندرز تو یه بستر تاریخی واقعی روایت میشه و تو اون دوره از تاریخ، اروپا و اروپایی ها به صورت افسارگسیخته ای در تمام زمینه ها رو به جلو حرکت میکردن؛ پس چطور توقع دارید بیرمنگام همچنان همون بیرمنگام فصل اول باشه. تامی شلبی از یه کهنه سرباز جنگ جهانی اول که تو محله شون رو اسب شرط می بست و واسه بچه های اون یکی محل شاخ و شونه میکشید، رسیده به نمایندگی مجلس؛ چطور توقع دارید همون اتفاقات فصل های اولیه تکرار بشه. این ملالتی که هر از گاهی سریال رو در بر میگیره، تا حدی ناشی از تغییراتیه که برای شخصیت های تو پنج فصل به وجود اومده و ناگزیره. این که کسی نمیتونه باهاش کنار بیاد مشکل خودشه، نه مشکل سریال. به جرئت میتونم بگم قسمت آخر از این فصل به قدری خوب از آب دراومده بود که جور همه قسمت ها رو کشید؛ چه از نظر فنی که در اوج قرار داشت و چه از نظر داستان گویی که برگ واسمون باقی نذاشت. وقتی تامی شلبی با اعتماد به نفس کامل نقشه اش رو تو کافه به خانواده اش میگفت، مخاطب هم با همون اطمینان قلبی که نشات گرفته از روند فصل های گذشته بود (پنج قسمت پر فراز و نشیب و در نهایت یه نقشه حساب شده از طرف تامی و ناک اوت کردن دشمن) تقریبا خیالش راحت بود که همه چیز به موقع اجرا میشه و تامی سربلند از این مخاطره هم بیرون میاد. تامی تو میتینگ ساعت رو از تو جیبش درمیاره و مخاطب هم باهاش شروع میکنه به شمردن، از اون طرف به همراه آبراما نزدیک مک کاورن میشه تا انتقام پسرش رو بگیره ولی نقشه صد در صد بر خلاف برنامه ریزی ها پیش میره و همونطور که تامی مات و مبهوت تو اون سالن بزرگ داره این طرف و اون طرف رو نگاه میکنه، مخاطب هم گیج از اتفاقات پیش اومده، داره دو دو تا چهار تا میکنه که چی شد که اینجوری شد؛ و اینه قدرت و هنر پیکی بلایندرز؛ اینه اون در کمیابی که متاسفانه تو سریال های چند سال اخیر میشه گفت نایاب شده؛ این حجم از همراه کردن مخاطب با داستان بی نظیره. مایکل یه پیشنهاد داره برای خانواده؛ این که همگی همه چیز رو بسپارن به اون و خودشون برن یه گوشه به زندگیشون برسن و با هیچ چیزی هم کاری نداشته باشن. مطمئنا جواب یه عده از بیننده ها به این پیشنهاد همون جوابیه که تامی میده؛ اما یه عده هم هستن که وضع روحی خراب خونواده رو میبینن و تو دلشون میگن که خب قبول کنید دیگه لعنتی ها! و شک به وجودشون راه پیدا میکنه که نکنه قبول این پیشنهاد انتخاب بهتری باشه؛ اینجاست که اون صحنه تاثیرگذار گریه آرتور و صحبتاش با تامی رو میبینیم و آرتور تموم اون چیزی رو که تو ذهن و دل این دسته از مخاطب ها بود، میریزه رو دایره. اون صورت خشن و به ظاهر محکم فرو میریزه و شروع میکنه مثل یه بچه هق هق کردن. بدون اغراق میتونم بگم که میشه همینطوری در مورد سکانس به سکانس قسمت آخر صحبت کرد و باز هم حرف کم نیاورد. یه قسمت از فصل آخر اومده و اگه بتونم صبر میکنم حداقل دو تا قسمت دیگه بیاد تا استارتش رو بزنم. بی صبرانه منتظرم ببینم داستان پیکی بلایندرز به کجا کشیده میشه. قائدتاً هر چیزی طرفدار زیاد پیدا کنه، صرف‌نظر از کیفیت‌ش، منفور می‌شه. این قضیه شدت‌ش توی ایران بیش‌تره؛ حالا می‌خواد «پیکی بلایندرز» باشه، «نولان» باشه، یا باقی دوستان. و برای این‌که «باحال» جلوه کنی، باید یه تیکه‌ای به‌شون بندازی و بگی چرت‌ان و درجه‌چندن و... تا عقب نمونی. معمولاً هم همون‌هایی که زمانی که اثر موردنظر پُرطرفدار نشده بود، خیلی هوادارش بودن و باکیفیت می‌دونستن‌ش، بعد از پُرطرفدارشدن سوار اون موج مذکور می‌شن. درکل همزمان چیز خیلی عجیب و خیلی عادی‌ای هست این پدیده.