Mr Inbetween ►◄ ری شوئسمیت؛ قاتلی بی‌روح یا پدر و برادری دل‌سوز؟

[Raylan Givens]

شخصیت «ری شوئسمیت» در سال 2004 متولد شد؛ زمانی که اسکات رایان با پول خود وظیفۀ نویسندگی، کارگردانی و هنرپیشگی یک ماکیومنتری (مستندنما) با نام The Magician را بر عهده گرفت که داستان آن حول ماجراجویی‌های یک آدم‌کُش ملبورنی بود. این فیلم در طی 10 روز و با بودجۀ سه هزار دلاری ساخته شد و سپس رایان یک نسخۀ نیم‌ساعته از فیلم را برای نمایش در «جشنوارۀ فیلم سنت کیلدا» تدوین کرد. در آن‌جا بود که وی با نش اجرتون – کارگردان و بدل‌کار استرالیایی و برادر هنرپیشۀ معروف، جوئل اجرتون – آشنا شد. اجرتون که از این نسخۀ کوتاه‌شده خوش‌ـش آمده بود، از رایان خواست که یک نسخۀ کامل را در اختیارش قرار دهد، اما رایان گفت که تنها یک نسخه بیش‌تر از این فیلم موجود نیست. سپس همان نسخۀ اصلی فیلم را در اختیار اجرتون گذاشت و این‌دو به سراغ میشل بنت، تهیه‌کنندۀ فیلم Chopper رفتند تا به تدوین مجدد آن کمک کند و دستی بر سر و روی فیلم بکِشد. اجرتون از همان سال‌ها پِی‌گیر ساخت سریالی بر اساس این فیلم هم بود، اما مشکل این‌جا بود که رایان شرط ساخت سریال را این گذاشته بود که خودش نقش اصلی را عهده‌دار باشد و از آن‌جایی که هیچ شبکه‌ای حاضر نمی‌شد خطر کند و به نویسنده‌ای که تجربۀ بازیگری ندارد و عملاً بازیگر نیست، سریال خودش را بدهد، این موضوع هیچ‌وقت عملی نشد. البته تا این‌که طبق معمول FX استعداد را شناخت و فرصت را غنیمت شمرد. این شبکۀ هنردوست در سال 2018 دستور ساخت یک فصل 6 قسمتی را به رایان داد و بعد از پخش و بازخوردهای مثبت به این فصل، آن را برای فصل دومی 10 قسمته که بعدها به 11 قسمت افزایش یافت، تمدید کرد.

0

ری در تلاش است که بین دو زندگی شخصی و کاری خود تعادل برقرار کند. وی از طرفی از همسر خود طلاق گرفته و سعی دارد پدری مهربان و دل‌سوز برای دخترش بریتنی باشد و از برادر معلول خود بروس مراقبت کند و رابطۀ خود را با دوست‌دخترش اَلی حفظ کند، و از طرفی به همراه دوست صمیمی خود گری که گاهی به صورت خودمانی آن را «گس» یا «گز» هم خطاب می‌کند به عملیات‌های خلاف می‌پردازد و برای پوشش در کلاب شبانه‌ای به‌عنوان یک دربان برای یک خلافکار چرب‌زبان به نام فِردی کار می‌کند. وی که به همراه برادرش بروس در کودکی مورد بدرفتاری پدرش قرار گرفته به ارتش ملحق می‌شود تا عقده و خشم سرکوب‌شدۀ خود را با آدم‌کُشی خالی کند، اما زمانی که از خدمت در ارتش خارج می‌شود، این خشم همچنان باقی‌ست؛ در نتیجه تصمیم می‌گیرد آدم‌کُشی را به‌عنوان یک شغل استخدامی و در قالب کشتن و یا آسیب‌رساندن به اشخاص بدی که سزاوارش هستند ادامه دهد، اما هرچه می‌گذرد و هرچه بیش‌تر سعی می‌کند نسبت به آن بی‌احساس برخورد کند و به آن به چشم یک شغل نگاه کند، بیش‌تر به سمت تاریکی کشیده می‌شود...

0

مهم‌ترین ویژگی این سریال، واقعی‌بودن‌ـشه؛ هیچ‌چیز زوری به نظر نمی‌رسه؛ اگه بخواد خنده‌دار باشه، این خنده‌داری خیلی طبیعی اتفاق میوفته، و اگه بخواد جدی باشه، دیالوگ‌های شعاری نداره و به‌اصطلاح با کم‌ترین حرف، بیش‌ترین احساسات رو منتقل می‌کنه. شاید بهترین مثال برای این موضوع قسمت چهارم از فصل دوم باشه؛ یک دقیقه داری از خنده روده‌بُر می‌شی و یک دقیقۀ دیگه ان‌قدر تاریک و خفقان‌آوره که اصلاً یادت می‌ره تا چند دقیقۀ پیش داشتی می‌خندیدی. اگر این سریال رو نمی‌بینید و قصدی هم برای دیدن‌ـش ندارید، این تک‌قسمت رو حتماً ببینید. دیگر ویژگی این سریال، بازی‌های فوق‌العاده‌اش و طبیعی‌بودن روابطشه؛ حتی بریتنی کوچولو هم رابطه‌اش با ری خیلی طبیعی به نظر می‌رسه و انگار پدردختر واقعی هستن. البته از اون‌جایی که چیکا یاسومورا (بازیگر نقش بریتنی) دخترخوندۀ نش اجرتون‌ـه و این‌ها در واقعیت رابطۀ صمیمی و نزدیکی با هم دارن هم می‌تونه توجیه‌کنندۀ این قضیه باشه. هر 6 قسمت فصل اول و هر 11 قسمت فصل دوم رو خود اسکات رایان نوشته و نش اجرتون کارگردانی کرده. خود اجرتون هم در یکی از قسمت‌های فصل دوم در نقش برادر بی‌شعور اَلی به نقش‌آفرینی پرداخته :دال مورد آخر هم این‌که اسکات رایان با این‌که بازیگر نیست، جوری بازی می‌کنه که انگار چند دهه سابقۀ تئاتر داره :)) البته نه‌تنها بازیگر نیست، بلکه از بازیگری هم خوش‌ـش نمیاد. توی یکی از مصاحبه‌ها وقتی ازش پرسیدن پس چرا ان‌قدر خودت رو تحت فشار می‌ذاری، خیلی صادقانه جواب داده که زندگی خرج داره؛ یا باید این‌کارو بکنم، یا برم راننده‌تاکسی بشم؛ و همون‌قدر که از بازیگری خوش‌ـم نمیاد، از راننده‌تاکسی‌بودن بیش‌تر بدم میاد :دی

[hamoon1345]

درود بر شما دوستان

من علاقه زیادی به فیلم های استرالیایی ندارم. شاید یکی از دلایلش لهجه عجیبی هستش که دارن . ولی این فیلم چیزی دیگس

واقعا" لذت میبرم از هر لحظه اش, صحنه ها کوتاه ,گفتمان مختصر و مفید, زمان نیم ساعته هر اپیزود و شخصیت ری که واقعا" خوب پرداخت شده .

به دوستان دیدنش رو شدیدا" توصیه میکنم .

[Raylan Givens]

فصل دوم صحنۀ عالی و به‌یادموندنی زیاد داشت، ولی شاید صحنۀ صحبت‌های ری راجع به قلدری‌شدن براش در دوران مدرسه، بعد از اتفاق مشابه‌ای که برای دخترش افتاد، در حالی که آهنگ When The Family Flies In از Julia Jacklin در پس‌زمینه پخش می‌شد و ری هم یه قطره اشک در آخر صحبت‌هاش ریخت، جزء 3 صحنۀ برتر کُل 2 فصل بود.

[kingnessi]

قبلا فصل اول این سریال رو دیده بودم و زیاد خوشم نیومده بود. با این تعریفایی که هومن کرده رفتم فصل دوم رو گرفتم و شروع کردم.

الان قسمت سوم فصل دوم هستم و میتونم بگم واقعا سریال درجه یک و خوش ساختیه. انگاری سریال از فصل دوم تازه شروع میشه و کیفیتش خیلی خیلی از فصل اول بهتره. شخصیت ری خیلی پیشرفت کرده و رابطه ش با کاراکترهای دیگه به پختگی رسیده.

گفتنیا تو پست اول و معرفی هست، اگر دنبال یه سریال خوب و استاندارد میگردین حتما Mr Inbetween رو امتحان کنید.

ارزش این سریال اونجایی نمود پیدا میکنه که با سریالهای پر سروصدا ولی توخالی این روزا (دار و دسته killing eve) مقایسه ش میکنی. این روزا خیلی سخت میشه یه اثر هنری پدر مادر دار پیدا کرد؛ یه اثری که به خاطر هشتگ و این چرت و پرتا بولد نشده باشه و بیخود و احمقانه اورریتش نکرده باشن

Mr Inbetween یه اثر هنری پدر مادر داره

[kingnessi]

فصل دوم، قسمت هشتم یه مدت فاصله گذاشتم بین دیدن فصل دوم چون حیف بود یدفعه همشو ببینم. این سریال واسه من حکم لویی داره اگر لویی یه قاتل خطرناک میبود. درام سریال به شدت قدرتمنده و با اینکه بعضی چیزاشو دوست ندارم ولی کاملا دارم از تماشا کردنش لذت میبرم. این قسمت تا الان بهترین قسمت کل سریال بوده، عاشق گیر افتادن ری تو جواب دادن به سوالای مهمی بودم که این قسمت مطرح شد و ناتمام موندن تقریبا همه سکانس ها. عالی بود، عالی

[kingnessi]

مشاهده محتوا اسپویلر

پایان

[Julie]

فصل اول فصل اول سریال رو دیدم، این سریال یه سریال جدی واسه دنبال کردن نیست، خوبیش اینه که کمه و اپیزوداش کوتاهه. شخصیت ری جالب و دوست داشتنیه، اصول جالبی داره، یه مقدار شبیه وان پانچ منه، هیچی به یه ورشم نیست، واسه خودش آدم میکشه، خوش شانسی میاره، مهربونه، عاشقه، پدره، بامرامه. ولی واقعا استوری‌ای وجود نداره که بخوای دنبال کنی، تو کل شیش قسمت فصل اول اصلا پلیس نداریم، یه دونه پلیس مخفی داریم اونم به شدت احمقه و بیشتر شبیه جوکه. اعضای مافیا کلا داغونن و در کل سریال روی موقعیت‌ها ساخته شده نه روی داستان خاصی. اتفاقاتی که میافته عواقبی نداره و شبیه GTA ـی میمونه که چیت شیتش رو داری. احساس خاصی به ادامه دادن یا ندادن سریال ندارم، نه اونقدر قویه که وابستگی ای به کاراکتراش برام ایجاد شده باشه، نه حوصله سر بر و ضعیفه که بیخیالش بشم. به خاطر تعریفایی که از فصل دوم کردید مشتاق شدم ادامه بدم.

[Julie]

فصل دوم خوشحالم که اومدم تو تاپیک و نظرات رو خوندم و سریال رو ادامه دادم. از فصل دوم انگار نویسنده تازه داره هنرشو رو می‌کنه، شخصیت ری جا افتاده‌تر شده و دیالوگای خیلی خوبی برقرار می‌کنه. دیگه مثل فصل اول بدون اینکه مشتریا رو بشناسیم، ری همینجوری نمیره دخل چند نفرو بیاره، این حالت علت و معلولی که سریال پیدا کرده لذت بخشه و اوجشم تو قسمت چهارم بود که یه مقدار شبیه ترودیتکتیو هم بود. پوکر فیس ری و سر تکون دادناش، کلد بلاد بودنش تو کشتن در عین حال که خیلی جاها اموشنال میشه، در کل این سبک یخی که نویسنده واسه تعریف کردن داستانش انتخاب کرده ترکیب قشنگی واسه شخصیت ری درست کرده. مرسی از هومن عزیز بابت معرفی و ترجمه.

[saeed988]

من واقعا عاشق این سریالم یه درام خاصی داره و 2ساله که میبینمش فصل دومش که عجیب خوب بود
همزاد پنداری عجیبی با ری دارم

[Raylan Givens]

فصل سوم و پایانی سریال که دارای 9 قسمت هست، پخش خودش رو با دو قسمت از چهارم خرداد آغاز می‌کنه.