فارگو | داستانی فراتر از انتظار

[Aamirabz]

مدت زیادی میگذره که تصمیم میگیرم درباره ی سریالی بنویسم اما داستان فاگو،‌ بازی ها، رنگ، صدابرداری، موزیک، ادیت، فیلمبرداری و کارگردانی بی نظیرش باعث شد که دوباره به نوشتن روی بیارم. اما فصل دوم فارگو نه تنها مارو با زندگی گروه ها و آدم های مختلف همراه میکنه، بلکه لایه هایی نازک از درون شخصیت های نقش ها رو به ما نشون میده و به شکل باور پذیری به تصویر میکشه. هر چه داستان فیلم رو به جلو میره، شاهد درگیری بیشتر شخصیت ها با یکدیگر میشیم و این تنش باعث میشه بیننده به صورت جدی تری خط داستانی فیلم رو دنبال کنه. یک روایتی که به تدریج آرامش اولیه ش رو از دست میده و قسمت به قسمت شاهد تند شدن روند و سرعت سریال میشیم. بیننده در حقیقت شاهد تماشای خانواده هایی با خواسته های مختلف هست که آن هارو از زاویه دید های مختلف تماشا میکنه. نکته ی فراموش نشدی این فصل از سریال ارتباطش با فصل نخست هست. نه فقط یک لینک شدن ساده، در مقابل یک ارتباط عمیق. چرا که اگه برگردیم به سکانس های فصل اول و دیالوگ های و اون رو با فصل دوم مقایسه کنیم، این حس به ما داده میشه که گویا به گذشته، به ۲۷ سال پیش در سال ۱۹۷۹ هل داده شدیم. چندین بار در فصل اول ما اسم منطقه ای به نام Sioux Falls رو میشنویم اما خبری از حوادثی که در گذشته رخ داده نداریم. این تا زمانی طول میکشه که به عنوان بیننده درگیر اتفافات زمان گذشته میشیم و شروع به درک و فهمیدنش میکنیم. در یکی از همین سکانس ها ما متوجه میشیم Molly Solverson که در فصل اول دیدیم دختر Lou Solverson هست که ما در فصل دوم میبینیم، همچنین در فصل اول. و اما باز هم مثل فصل اول، آدم های معمولی درگیر داستانی خطرناک میشن که راهی جز همراه شدن با مسیر آب ندارن که در نهایت این مسیر سرنوشت اون هارو عوض میکنه. فصل اول قربانی سریال Lester Nygaard بود و در فصل دوم آدم های معمولی ما پگی و اد بودن. Kirsten Dunst در نقش Peggy Blumquist بهترین بود،‌ و همچنین Ed Blumquist با بازی Jesse Plemons. سرنوشت عجیبی که برای این زوج رقم میخوره، هرچند ناخواسته و تلخ اما واقعی. فصل دوم یک شاهکاره که با فصل اول از لحاظ استایل کاملا متفاوته. میشه گفت ادیت بی نظیر سکانس ها با موزیک این فصل با روح و روان آدم همراه میشه و اگر پایان هر سکانسی با هرکدام از موزیک این سریال لذت نبردید ، دوست من، شما قبلی از سنگ داری. استایل فارگو بیننده رو با سنگینی فیلم در همه جا به همراه میکشونه. فیلمبرداری این سریال دقیقا مثل یک کتاب داستان عمل میکنه و به همون قدر قویه که بازیگران هستند. فارگو بیننده رو به چالش میکشه تا خودت پاسخ سوال هارو پیدا کنی و بعد از پایان سریال سوالی بی جواب باقی نمیمونه. در آخر میشه گفت فاگو جز اون سریال هایی هست که ببینده ترجیح میده وقتشو اختصاص این سریال بده تا اینکه فقط وقتشو با سریالی بگذرونه.

[Raylan Givens]

از نظر من فارگو از اون دسته سریال‌هایی هست که فصل‌به‌فصل قوی‌تر و پخته‌تر می‌شه؛ ولی فصل دوم تنها به‌خاطر فضاسازی کم‌نظیرـش هم که شده، یکی از موردعلاقه‌ترین فصل‌های سریالی من‌ـه. هرچند این واژۀ «فضاسازی» یه‌جورایی کلیشه شده، ولی با این حال، توی این فصل می‌شه با گوشت و خون حس‌ـش کرد. البته این حرف رو می‌تونم دربارۀ فصل دوم «ری داناوان» و فصل دوم «پیکی بلایندرز» هم بزنم. ظاهراً 2 یه عدد جادویی‌ـه برای من :دی ممنون بابت تاپیک.