Undone | شاهکار بی سر و صدا | معرفی و بحث

[Alex Vause]

الما دختری 28 ساله است که زندگی اش دچار روزمرگی شده! او هر روز صبح بیدار می شود، صبحانه می خورد و از یک مسیر مشخص به محل کار خود می رود. ترس از روزمرگی تمام فکر و ذهن الما را مشغول کرده تا اینکه ناگهان ... وقتی الما چشم هایش را باز می کند روی تخت بیمارستان است و در کنار خود پدرش (با بازی سوال گود.. ببخشید باب اودنکرک! :دی) را می بیند. اما پدر او سال ها پیش فوت کرده است! داستان سریال از اینجا شکل می گیرد و پدرش به او می گوید که مرگ او طبیعی نبوده و او به قتل رسیده است و از او میخواهد که پرده از راز این قتل بردارد! با سفر در زمان! اما نگران نباشید اینجا با کلیشه سفر در زمان طرف نیستیم! قسمت آغازین سریال مرا به یاد قسمت ابتدایی سریال بی نظیر Westworld می اندازد و الما نیز همچون دلورس درگیر چرخه هایی می شود که ظاهرا فرار از آن ها غیر ممکن است! سریال "ناتمام" با بهره گیری از تکنیک روتوسکوپی واقعیت را با انیمیشن در هم می آمیزد همان کاری که فیلم نامه با تلفیق واقعیت و خیال می کند! هم فیلم نامه و هم کارگردانی در خدمت روایت داستان قرار دارند. بازی Rosa Salazar در نقش الما آنقدر فوق العاده است که حتی این تکنیک انیمیشن سازی هم باعث نشده از توانایی که او در خلق این شخصیت بکاهد. تماشای سرایل 8 قسمتی Undone به تمام دوست داران انیمشین های مختص بزرگسالان پیشنهاد می شود. این سریال محصول شبکه آمازون بوده و هنوز خبر قطعی از تمدید آن برای فصل دوم نیست هرچند پایان بندی سریال در فصل اول به گونه ای است که می تواند پرده آخر این شاهکار نیز باشد! کارگردان: Hisko Hulsing نویسنده: Raphael Bob-Waksberg and Kate Purdy بازیگران: Rosa Salazar, Constance Marie, Siddharth Dhananjay

اگر هنوز هم برای تماشای آن تصمیم نگرفته اید پیش نمایش فصل اول را از اینجا ببینید!

[wlh]

Undone S01E01

نمیدونم تو چه سنی هستید ولی هر سن به اندازه خودش مزخرفـــه و چیزهایی رو که تجربه می کنید در طی سالیان و بالا رفتن این عدد منحوس، هر بار قراره بدتر از دفعه قبل بشه و هر بار به خودتون میگید کاش این عدده کمتر بود تا جایی که به قنداق و رحم مادر میرسید، حالا می تونید فلو رو دنبال کنید و عین مردم عادی به زندگـــــــــی ادامه بدید، درگیرش بشید، پول دربیارید، ازدواج کنید، این سلسله سرگردانی رو تسری بدید به نسل بعدیتون یا نه می تونین شروع کنید به پرسیدن سوال های مهم تر و چنگ زدن به ریسمان تموم چیزهایی که تا الان بهش فکر نکردید. دختر قصه ما 28 سالشه مثل خیلی از ما حداقل 27 تای دیگه رو تجربه کرده و به تکراری بودن و مزخــــرف بودنــــــشون پی برده، ولی مگه زیبایی زندگی به همین تکرارهاش نیست(؟)، اگه الگوی تکرار رو از کائنات حذف کنیم به نظرتون چی می مونه ازش؟ هیچی به غیر از یه تصویر سیاه در یه زمینه نامعلوم. بحران تفکراتی این شکلی یه بحران همه گیره یعنی به جبر جغرافیایی یا فرهنگی که توش بزرگ شدید بستگی نداره، عین مــــــــــــــرگه بالاخره یه روز سراغ شما هم میاد و از قضا نسبت به اون شتری که در خونه همه می خوابــــــــه بد رفتار تر هم هست. نمیدونم عین تموم قصه های این شکلی چقدر به لبه تاریکی برسه ولی از خلاصه ای که توی معرفی خوندم همین الان هم میشه حدس زد آخر این قسمت چه اتفاقی افتاده ولی بسیار قسمت اول تاثـــــــــیر گذاری بود عکس بالا که دیگه نـــــــگم ســــــــــــکوت چند ثانیه ای همراه با اشـــــــــــک های دخترک قصه ما بی نظـــــــــــیر بود. ولی چیزی که اذیتم کرد همین عکس هاییه که کنار متنه یه خورده دقت کنید متوجه می شید چی میگم، خطای استفاده از تکنولوژی بوده یا یه بی ملاحظه گــــــی ساده یا رمزی خاص نمی دونم ولی نظرم رو جلب کرد و به اشتراکش گذاشتم. تشـــــــکر ویژه بابت تاپیــــــــــــک، اینو من گرفته بودم می خواستم ببینم حتی یه بار چند دقـــــــیقه اولش رو هم دیدم ولی نمیدونم چی شد دیگه از واچ لیستم رفت کنار تا تاپیکی که شما زدی. البته خودم هم می خواستم براش تاپیک بزنم ولی پیش دستی کردی دیگه کاری از دستم برنمیاد. پ.ن : همه غریبه ها آدم های بدی نیستند

[Alex Vause]

Undone S01E01

نمیدونم تو چه سنی هستید ولی هر سن به اندازه خودش مزخرفـــه و چیزهایی رو که تجربه می کنید در طی سالیان و بالا رفتن این عدد منحوس، هر بار قراره بدتر از دفعه قبل بشه و هر بار به خودتون میگید کاش این عدده کمتر بود تا جایی که به قنداق و رحم مادر میرسید، حالا می تونید فلو رو دنبال کنید و عین مردم عادی به زندگـــــــــی ادامه بدید، درگیرش بشید، پول دربیارید، ازدواج کنید، این سلسله سرگردانی رو تسری بدید به نسل بعدیتون یا نه می تونین شروع کنید به پرسیدن سوال های مهم تر و چنگ زدن به ریسمان تموم چیزهایی که تا الان بهش فکر نکردید. دختر قصه ما 28 سالشه مثل خیلی از ما حداقل 27 تای دیگه رو تجربه کرده و به تکراری بودن و مزخــــرف بودنــــــشون پی برده، ولی مگه زیبایی زندگی به همین تکرارهاش نیست(؟)، اگه الگوی تکرار رو از کائنات حذف کنیم به نظرتون چی می مونه ازش؟ هیچی به غیر از یه تصویر سیاه در یه زمینه نامعلوم. بحران تفکراتی این شکلی یه بحران همه گیره یعنی به جبر جغرافیایی یا فرهنگی که توش بزرگ شدید بستگی نداره، عین مــــــــــــــرگه بالاخره یه روز سراغ شما هم میاد و از قضا نسبت به اون شتری که در خونه همه می خوابــــــــه بد رفتار تر هم هست. نمیدونم عین تموم قصه های این شکلی چقدر به لبه تاریکی برسه ولی از خلاصه ای که توی معرفی خوندم همین الان هم میشه حدس زد آخر این قسمت چه اتفاقی افتاده ولی بسیار قسمت اول تاثـــــــــیر گذاری بود عکس بالا که دیگه نـــــــگم ســــــــــــکوت چند ثانیه ای همراه با اشـــــــــــک های دخترک قصه ما بی نظـــــــــــیر بود. ولی چیزی که اذیتم کرد همین عکس هاییه که کنار متنه یه خورده دقت کنید متوجه می شید چی میگم، خطای استفاده از تکنولوژی بوده یا یه بی ملاحظه گــــــی ساده یا رمزی خاص نمی دونم ولی نظرم رو جلب کرد و به اشتراکش گذاشتم. تشـــــــکر ویژه بابت تاپیــــــــــــک، اینو من گرفته بودم می خواستم ببینم حتی یه بار چند دقـــــــیقه اولش رو هم دیدم ولی نمیدونم چی شد دیگه از واچ لیستم رفت کنار تا تاپیکی که شما زدی. البته خودم هم می خواستم براش تاپیک بزنم ولی پیش دستی کردی دیگه کاری از دستم برنمیاد. پ.ن : همه غریبه ها آدم های بدی نیستند

خیلی ممنون که نظرتون رو گفتید. در مورد اون دو تا تصویر من خودم راستش اینقدر دقت نکرده بودم اما با توجه به اتفاقات سریال (که بیش از این توضیح نمیدنم) به نظرم "میتونه" خطا نباشه! نکته خیلی جالبی بود

[wlh]

.:. این صحنه منتهای چیزی بود که میشه دید بعد از این فقط باید لذت برد از این سریال با چند بار دیدن .:.

شاید بعد از دیدن این سریال با خودتون بگید، دخترونه بود، درامش زیاد بود، علم خاصی توی اون بررسی نشده، سفر در زمان به راحتی با سریال های دیگه بهتر از این توضیح داده شده، آدمای مشکل دار قبل از این هم راجع بهشون فیلم ساخته شده. حالا اگه خیلی اگرسیو باشید میایید می کوبید روی میز و میگید اینسپشن خیلی بهتر از این بود، صحنه های تقلید از پاپریکا موج می زد در تمام قسمت هاش، شاتر آیلند طور می خواست بهمون بفهمونه که داستان چیه، یا منظر اخلاقیش رو در نظر بگیرید و بگید با بیمارای اسکیزوفرنی باید اینطور یا اونطور برخورد کرد، حالا دیگه از بوم افتادن که هیچ روی فضای کنار پشت بوم معلق باشید توی هوا بیایید بگید این که بازیگرش هندیــــــــــــه، باهاش حال نکردم به نظرم تموم بازیگرهای هندی مسخره ان. همه اینا به کنار به نظر من ارزش صرف 4 ساعت از وقتتون رو داره چون زیبایی های پاپریکا رو یادتون میاره، بسط موضوعاتی که توی اینسپشن به راحتی از کنارشون گذشتید رو بهتون یادآوری میکنه و میفهمید که هر کسی توی دنیای خودش زجری کشیده وقضاوت هر کس طبق ناآگاهیمون خیلی کار شنیعــــــــیه. آخرش شما دختری رو خواهید یافت که دنبال گمشده های زندگیشه و دست به هر کاری میزنه. راستش وقت نکردم راجع به تئوری های نظری،آزتک های عزیز و کلا مسائل روحانی مطرح شده در این سریال سرچی بزنم ولی پیشنهادم اینه که حتما ببینید مخصوصا به خاطر باب و نوع نمایش (تکنیک روتوسکوپی) که الکس توی معرفی توضیح داده.

امتیاز فصل : 8/10

[Saber-j]

حـوالی قسمت های چهـار و پنـج بود این حس بهم دست داد که این الـگوی شخصیتی و شخصیـت پردازی بـرام آشناست.با خودم گفتم این دوز عمیق انسانیت و این شکل همـدلی با کارکـتر رو جای دیـگه ای هم دیدم.سـریال که تمـوم شد همینـطور که توی لذت و کنجکاوی ناشی از پایان غوطـه ور بودم چشمم به دو نام گره خورد.Raphael Bob-Waksberg و Kate Purdy ، این ها همون خالقانی هستن که یکی از انسانی تریـن کارکـتر های تلویزیونی رو به تصویـر کشیـدن.همون خالقانی که به عقیـده من بهترین پویانمایی بزرگسالانه غرب رو به ظهـور رساندن.باب واکسبرگ و کیت پاردی همچون سریال بوجک هورسمن در اینجا هم تمایلات خود رو به پرداختن موضوعات سنگین و دلخراش ابراز میکنن و با تزریق انسانیت و صداقت ، به فیلمنامه اصالت میبخشن.این دو نویسنده باز به روی لبه تیغ راه میرن و کارکـتر ها رو با چالش های واقعی زندگی و مسائل حساس روبرو می سازن.undone ابدا قرار نیست به مخاطب اطلاعات علمی و دستور های سفر به زمان رو ارائه بده و با شلیک قوانین فیزیک کوانتوم مغزبیننده رو سلاخی کنه.ما شاهد یک مطالعه شخصیتی عمیق فردی هستیم که دچاره اسکیزوفرنی شده.اینجاست که شاهکار نویسندگان به چشم میاد.ما قرار نیست با تئوری های دیوانه وار سفر در زمان به وجد بیایم بلکه قراره تماشاگر یک اسیب شناسی دردناک باشیم.undone داستان انسان هاییه که توسط اطرافیان متهم به بیمار روانی میشن و باید تحت درمان قرار بگیرن.هیچ کس توانایی درک اون ها رو نداره و کسی قادر نیست از دریچه نگاه این افراد به زندگی نگاه کنه.ذهن هاشون بیش از انچه که ما میبنیم درک میکنن ، این ذهن ها قادرن حتی پشت پرده های زندگی رو بینن.این افراد حتی توسط اعضای خانواده هم دیوانه خطاب میشن.undone به ما میگه قرار نیست به حرف های افرادی که ما رو یک دیوانه میپندارن گوش بدیم.این خاص و متفاوت بودن دلیلی بر دیوانگی نیست و بالاخره روزی همه حقایق اشکار میشه.اگه علاقه دارید یک ماجراجویی جذاب ، خنده دار و دلخراش رو توی سرزمینی که واقعیت و رویا همنشنین خوبی برای هم هستن رو تجربه کنید ، تـور ۴ ساعتـه undone رو از دست ندین.

[dazraf]

بنظرم شاهكار بود، سريالي كه مفاهيمي جلوتر از دغدغه‌هاي رايج جامعه مطرح مي‌كنه. علي الخصوص كه فكر مي‌كنم جامعه ما توجهي آنچناني به مسائل رواني نداره، همه ما با مفاهيمي مثل روان گسيختگي يا همون اسكيزوفرني آشنا هستيم اما هيچ وقت آنچنان بهش توجه نمي‌كنيم اين رو در كنار تنش، اضطراب و افسردگي كه حالا يك عنصر جدا نشدني از زندگي ما شده قرار بدين، چقدر عميقا به رفع و رجوع اين مشكلات در خودمون و اطرافيانمون فكر كرديم و چه ميزان براي رفع و رجوع اون تلاش كرديم؟ به قول صابر اين سريال داره اسكيزوفرني رو موشكفانه آسيب‌شناسي مي‌كنه و به تصوير درمياره. در عين حال كه موضوع تلخي هست اما بيننده رو به وجد مياره در حقيقت مي‌تونم بگم نگاه متفاوتي به اين مسئله داره شايد بشه گفت در قالب يك موهبت به نمايش گذاشته مي‌شه. نگاه بيننده رو نسبت به افرادي كه درگير هستن كاملا مي‌تونه عوض كنه و يك شناخت خوب براي درك بهتر و برخورد صحيح‌تر ايجاد مي‌كنه. قسمت پنجم فوق‌العاده بود. محروميت اجتماعي social exclusion ناشي از تفاوت نژادي، نقص‌هاي مادرزادي و مسائل رواني به بهترين نحو ممكن نشان داده مي‌شه و انسان‌هايي كه از دل زورگويي bullying عبور مي‌كنن و جامعه اون‌ها رو شكل مي‌ده تا تبديل به آدم بالغ (از لحاظ سني) امروزي بشن. پدر و مادر چه تاثيري بر روحيات و طرز تفكر ما گذاشتن و همچنين مسائل وراثتي بر روي روان و جسم افراد چه اثري مي‌ذارن به خوبي نمايش داده مي‌شه. اگر دقت كرده باشين در اواخر قسمت پنج و قسمت ششم به اين دليل كه الما مورد توجه قرار مي‌گيره و توسط دوست پسرش بهش محبت (نوازش عاطفي) مي‌شه، پدرش رو كمتر مي‌بينه و دقيقا اين توجه و نوازش هست كه انسان‌ها رو به مسير عادي زندگي كردن برمي‌گردونه و روند بهبودي بسياري از بيماري‌هاي رواني رو سرعت مي‌بخشه. يك مورد جالب ديگه اين كه افراد اسكيزوفرنيك دچار دوسؤگرايي ambivalence هستن و اين مورد هم درون داستان به خوبي نمايش داده مي‌شه كه چطور يك عمل همزمان مي‌تونه مثبت و منفي باشه و اينكه الما چطور سعي مي‌كنه خودش رو كنترل كنه و كار مثبت رو انجام بده. همچنين اضافه كنم كه از دست دادن والدين (عدم دريافت نوازش به اندازه كافي از طرف والدين در كودكي) و احساس گناهي كه به كودك دست ميده و تا بزرگسالي ادامه پيدا مي‌كنه و تبديل به احساس خوب نبودن در انسان بالغ (از لحاظ سني) مي‌شه به خوبي با موضوع اصلي پيوند خورده و همين باعث آگاهي مخاطب و بيننده هم مي‌شه. همچنين مفاهيم زماني از مسير يك گسيختگي رواني عبور مي‌كنن و همين موضوع يك تفاوت در نوع نگاه نويسنده رو بيان مي‌كنه و به همين دليل به نظرم نيازي به مقايسه با ديگر فيلم‌ها و سريال‌ها نداره. در نوع خودش كاملا جذاب و در عين حال توجيه شده هست و يك جورايي متقاعد كننده تر از ديگر انواع سفر در زمان هست. يك سري چيزاي ديگه هم بود كه مي‌خواستم بگم و يادم رفت، در كل مرسي الكس بخاطر معرفي و تاپيكي كه زدي، بالاخره بعد از مدت‌ها يه سريال ديدم كه خيلي بهم چسبيد و با ولشه موافقم كه بايد چند بار ديد.

[wlh]

یادمه وقتی فصل اول سریال رو می‌دیدم کمتر به مسائلی که فرزاد بهشون اشاره کرده فکر میکردم اما الان به وضوح کلمه کلمه متنی که نوشته رو درک میکنم... فصل دوم راستش بهتره بگیم فصل اول درخشان همیشه با فصل دوم عالی ادامه پیدا میکنه، اینجا دیگه خبری از اون کنش‌های زیبای روانشناسی و مسائل درگیرکننده نیست، فصل دوم به بطن سریال سازی آمریکایی نزدیک شده و به جای اون مسائل بسیار مهم بیشتر سرگرم میشیم... ناامیدتون نکنم ولی به نظرم پرونده این سریال توی همون فصل اول میتونست بسته بشه...

[FARID_S]

دوستان این سریال معرکه است. حتما"ببینید. دوستان ارجمندم فوقا" تمام گفتنی ها را گفته اند. این دو سیزن وقتی منه بالای 70سال سن را حیرون می کنه شما عزیزان جای خود دارد.( تا کنون 4 پنج باری دیده ام و هر بار بهتر از قبل بوده است ) حتما"دانلود کنید.!!!

[smh2011]

فصل اول برای من پر از تازگی و ایده های ناب بود. دقیقن ردپای تفکراتی که توی بوجک هورسمن داشتیم رو میشد اینجا هم دید. سبک بصری و انیمیشن سازی هم به شدت در اختیار داستان بود.
نه که فصل دوم بد یا ضعیف هست. اما تفاوت در این هست که دوز اون کنکاش ها و موشکافی های شخصیتی کمتر میشه و شاهد روایت روان یک داستان با چند تا توییست هستیم. نمیشه گفت نیازی به فصل دوم نبود. اتفاقن قوس شخصیتی کاراکتر ها رو تکمیل کرد. اما آیا میتونست به مانند فصل اول داستان روایت بشه؟ شاید آره شاید هم نه. شاید ورود به اون غار در انتهای فصل اول و خروج از اون روایت مورد نیاز رو تغییر داده و یک داستان تا حدودی سرراست تنها راه پیش رو بوده.