I Know This Much Is True ▶◀ درام - تراژدی HBO با بازی Mark Ruffalo

[wlh]

█ █ █ █ █ ژانر: درام شبکه: HBO سازندگان: Derek Cianfrance زمان هر اپیزود: 60 دقیقه کشور: آمریکا تاریخ شروع رسمی: 20200May 10 بازیگران : Mark Ruffalo, John Procaccino, Rob Huebel █ █ █ █ █ به عنوان یک فیلمساز جستجوی در خانواده ها و روابط آن ها را یک تعهد برای خود می بینم. خانواده، چیزی که الزاما انتخاب نمی کنید ولی، چه شادی و چه غم با خود بیاورند باید پذیرایشان باشید، احساس وظیفه ای را که در وجودتان نسبت به آن ها حس می کنید، جایگزینی ندارد. لمس تراژدی خانوادگی، فهمیدن و تجربه کردن آن یا حتی خواندن آن همواره آزار دهنده است ولی در تراژدی است که احساسات به خالص ترین وجه خود خواهند رسید و روح تطهیر می یابد. شما باید مردم را در خانواده ببینید با خوبی ها و بدی هایشان. وقتی غمی در زندگی آدم وجود نداشته باشد و قسمت فانتزی و عالی زندگی نصیبتان شده باشد غرق در آن می شوید. مردم بی نقص، حرفهای کاملی می زنند درحالی که آن را بهتر هم به اجرا در می آورند، ولی من این اجراها را کنار می گذارم، من عاشق تراژدی هستم، مردم یونان باستان را که در محل های نمایش جمع می شدند و داستان ها را حس می کردند را مورد تحسین قرار می دهم. مردم باید چنین نمایش هایی ببینند تا در آخر خودشان را رها شده بیابند. تراژدی به همان اندازه که افراط گرایانه است، همیشگی هم هست. احساسی که تراژدی را به سمت تاریک بودن رهنمون می سازد از این تفکر سرچشمه می گیرد که هر چیز تاریکی به تاریکی گرایش پیدا می کند. این ها تنها بخشی از صحبت های کارگردان، سازنده و نویسنده این اثر برای شبکه HBO است. درامی 6 قسمتی که مارک روفالو به مانند تام هاردی در Legend، نیکلاس کیج در Adaptation، آدام سندلر در Fake & Fill و جیمز فرانکو در The Deuce در دو نقش بازی کرده است. دوقلوهای همسانی که زندگیشان فرسنگ ها با هم فاصله گرفته است، یکی در جنگ با تمام دنیا، سپری به دور خود کشیده و همه را از خود رانده است و دیگری تسلیم شده ای، بی خیال. تغییر وزن 20 پاوندی برای مارک به همراه سختی هایی که آزمایش زیبای کارگردان برای او به ارمغان آورده است، او را به ذکر نکته ای واداشته، مبنی بر اینکه "کار با کارگردانی را انتخاب کرده ام که می دانم اولین هدفش راحت نبودن من است." تصویر برداری تمام صحنه های مربوط به دومنیک، استراحت 6 هفته ای، اضافه کردن وزن و تصویر برداری صحنه های توماس آزمایشی بود که Cianfrance آن را برای یک منظور طراحی کرده بود و راجع به آن می گوید: "من شیفته بازی کردن دو نقش توسط یک بازیگر بودم ولی نمی دانستم چگونه باید کاری کرد که یک حقه ساده به نظر نیاید پس انجامش دادم و بر خلاف چیزی که تصور می کردم حتی در رویاهایم نیز این چنین خوب تصورش نمی کردم." این مینی سریال به نوعی یادبودی برای کارگردان و ستاره آن است. برادر مارک که در سال 2008 و در سن 39 سالگی درگذشت و خواهر Cianfrance که در طی فیلم برداری این مینی سریال و در اکتبر 2019 جان خود رااز دست داد. عزاداری و گریه برای مگان در طی ادیت این مینی سریال نکته ایست که همسر Cianfrance آن را فاش کرده است. تاریکی درون این مینی سریال 6 قسمتی در واقع از رمانی به همین نام از نویسنده ـی خوش ذوق Wally Lamb گرفته شده که در آن توماس و دومینیک، دوقلوهای همسان، در تلاش برای یافتن رازهای خانوادگیشان هستند، توماس یک پارانویای اسکیزوفرنی است و دومینیک گذشته نه چندان خوبش او را رها نمی کند، در حالی که زمان حال خوبی را نیز تجربه نمی کنند... یک داستان بسیار غم انگیز و سخت برای تماشا. با احساس نوشته شده، به سبک خاصی کارگردانی شده، به بهترین نحو بازی شده و غیر ممکن است تماشای آن را به دیگران پیشنهاد دهید.

[saeed988]

واقعا لذت بردم از تماشای این سریال, یک درام قوی با بازی های قوی

[smh2011]

الان که فکرش رو میکنم توی این دوران سخت کرونایی و پر از ناامیدی دیدن همچین سریالی میتونه حکم تیرخلاص رو برای هر انسانی داشته باشه. در واقع سریال فضا و داستانی پر از درد و رنج رو انتخاب کرده اما با استفاده صحیح و بجا از اتمسفری که ایجاد کرده لحظات ماندگاری رو رقم میزنه. شاید مقایسه درستی نباشه ولی فیلم جوکر رو در نظر بگیرین.. اونجا هم فلاکت و بدبختی نه تنها از سر و کله شخصیت آرتور فلک بلکه تک تک پلان ها و کل فضای شهر بالا میره و به شکلی مصنوعی که توی ذوق میزنه احساس میشه. انگار تاد فلیپس یقه مخاطب رو گرفته و به زور حجم زیادی از بدبختی رو با مشت میکوبونه توی صورتشون. توی سریال هم بدبختی و فلاکت زیادی وجود داره. تقریبن هیچکدوم از بازیگر های سریال هیکل های ورزیده و خوش فرم ی ندارن ( این مشکلی هست که اخیرن هم توی سینمای جهان و هم ایران خیلی رو مخ هست.. همه بازیگر ها خوش هیکل و خوش فرم- همه بدنساز شدن که زیادی به برخی داستان ها ضربه میزنه. به عنوان نمونه باور کریس اوانز به عنوان یه پدر خانواده معمولی با توجه به هیکل ورزیدش واقعن سخته)خبری از ثروت و خانه های زیبا نیستو خلاصه که دست روی هر عنصر سریال بزارین به اصطلاح سیاه نمایی رو نشون میده ولی این هنر و دیدگاه خالق و کارگردان سریال هست که همه این ها رو باور پذیر میکنه.
سریال شروع کوبنده ای داره... جملاتی از انجیل و دوربینی که درحال چرخیدن هست و بلافاصله نه یکی بلکه دو یا شاید سه تا شوک به مخاطب وارد میشه. دستی که بریده میشه و صاحبش برای پیوندش مقاومت میکنه و درنهایت هم حمایت دومنیک از تصمیم برادرش... اما بعدش تاحدودی ریتم سریل تا انتهای قسمت اول و حتی قسمت دوم افت پیدا میکنه ولی خسته کننده نمیشه و دوباره راه خودش رو پیدا میکنه. از همون ابتدای کار بذر تج اوز خانوادگی مطرح میشه اما سریال هیجوقت تلاش نمیکنه تا اون رو به عنوان پیچش داستانی خفن مطرح کنه تا مجبور به پنهان کاری و کش دادن داستان بشه. تقریبن میشه گفت ایرادی به داستان و روایتش وارد نیست. حتی اگر هم باشه به خوبی پوشونده شده. شاید کارکاتر توماس در زمان حال میتونست پرداخت بیشتری داشته باشه. یا توی فلش بک ها منطقی تر بود که زودتر از این حرفا به مرکز مراقبتی برده بشه. اما در ازاش اونقدر نکته مثبت وجود داره که ازش چشم پوشی کرد.

[sarkhail]

بعضی وقتا حس می کنم اچ بی او سریال بین ها رو شرطی کرده و به محض این که قبل از شروع سریال صدای خش خش و تصویر برفک و آرم شبکه رو می بینیم، روحی و جسمی و فکری آماده میشیم که یه سریال خوب ببینیم. وقتی سریال هایی رو که از این شبکه دیدم پیش خودم مرور می کنم، بابت این شرطی شدن به خودم حق میدم. میخوام بگم شما همین که از این شبکه سریالی رو شروع می کنی، تا حدود خیلی زیادی بابت کیفیتش خیالت راحته و فقط باید ببینی می تونی با موضوع و داستان سریال ارتباط برقرار کنی یا نه.

مینی سریال I Know This Much Is True یه اقتباس از کتابی به همین نامه که حدود 900 صفحه ست و علی رغم این که به فارسی ترجمه نشده، از بازخوردها معلومه که کتاب خیلی خوبیه. وقتی بخوای یه مینی سریال چند قسمتی رو از روی عنوانی با این حجم بسازی، نگرانی چندانی بابت داستان و نحوه روایت و شخصیت ها نداری. در واقع دغدغه اصلی باید این باشه که شما میخوای یه اثری رو از یه مدیوم ببری تو یه مدیوم دیگه. حالا سوال اینه که آیا I Know This Much Is True تو این کار موفق بوده یا نه؟

به نظرم این سریال تو انجام این کار بسیار موفق بوده و با فضاسازی خاص خودش و البته بازی خارق العاده رافلو تونسته یه مینی سریال بسیار خوب دیگه هم به لیست بلندبالای مینی سریال های خوب اچ بی او اضافه کنه. در مورد داستان و البته نقاط قوت این مجموعه، دوستان اشاراتی داشتن و لزومی نداره بخوام تکرار کنم، اما به نظرم اونقدری که دوستان میگن سریال تاریک و غمناک نیست. این مینی سریال یه درامه که گرفتاری های دو تا برادر رو نشون میده که تا حد خیلی زیادی شرایط عادی ندارن و تو خیلی از زمینه ها من نمیتونم خودم رو بذارم جای یکیشون. حتی پایان بندی سریال هم یه جورایی خوش و خرمه و خبری از تلخی نیست. یا مثلا موضوعی تو سریال مطرح نمیشه که باعث بشه بیننده به فکر فرو بره و تا ساعت ها بعد از تماشای هر اپیزود یاد بدبختی های خودش باشه. شاید هم این تفاوت سلیقه برمیگرده به نحوه تعریف ما از غمناک بودن یه فیلم یا سریال.

یه سری جملات هم در تاپیک معرفی استفاده شده، از قبیل این که «بسیار غم انگیز و سخت برای تماشا» یا مثلا «غیر ممکن است تماشای آن را به دیگران پیشنهاد دهید» که من فکر می کنم بیشتر اغراق هست و wlh یه جورایی تحت تماشای سریال این جملات رو به کار برده. در هر صورت، حدود شش ساعت داستان پدر مادر دار داریم با بازی درخشان مارک رافلو و فضاسازی خارق العاده که میتونه شما را درگیر خودش کنه و به قطع اگه اهل درام باشید، از دیدن اون لذت می برید