کارگردان هایی که اُسکار به آنها بدهکار است(اختصاصی TvWorld)

[Luca Brasi]

مراسم اُسکار در طی 92 سال برگزاری از سال 1928 تا بحال فراز و نشیب های بسیاری داشته چه در حوزه ی بازیگران چه کارگردانان و حتی آهنگساز ها که همیشه ایراداتی وارد بوده مبنی بر عدم دریافت جایزه توسط برخی از سرشناسان بازیگر و کارگردان و حتی آهنگساز اما در زیر لیست فردی را مشاهده میکنید که فقط کارگردان نبودند بلکه جزء مولفین سینما در ژانرهای مختلف بوده اند و بعد ها سرمشقی شدند برای کسانی که پیرو سبک و سیاق آنان بوده اند و اینکه این فیلمسازان در رشته ی اصلی خود یعنی بهترین کارگردانی هیچ گاه اُسکار نبرده اند بسی مایه ی شگفتی است

آلفرد هیچکاک جزء همان کارگردان های مولفی است که همه او را با "تعلیق" و "دلهره" در سینما میشناسند فیلم سازی که میدانست چگونه بیننده را حین تماشای فیلم در برزخ نگه دارد و او را از ابتدا تا انتها ماهرانه بازیچه ی خود قرار دهد تا دقایق پایانی که همه چیز مشخص شود و تمامی راز ها برملا شود هیچکاک برای اولین بار در سال 1941 برای فیلم ربکا نامزد دریافت اُسکار بهترین کارگردانی شد و برای بار دوم و سوم در سال های 1945 و 1946 به ترتیب برای فیلمهای : LifeBoat و SpellBound بار چهارم برای فیلم پنجره ی عقبی و آخرین حضور او در مقام نامزد دریافت جایزه اُسکار در رشته ی بهترین کارگردانی مربوط به فیلم روانی در سال 1961 است جالب است بدانید در 33ـُمین مراسم آکادمی(در سال 1961) این جایزه نصیب بیلی وایلدر شد برای فیلم آپارتمان و هیچکاک بی نصیب ماند و در 27ـُمین مراسم اُسکار(سال 1955) هیچکاک در رقابت با الیا کازان و فیلم در بار انداز قافیه را باخت

سیدنی لومت جزء معدود کارگردان های نامی است که در هر ژانری یک اثر خوب که نه شاهکاری دارد | در سن 34 سالگی اثری سیاه سفید تک لوکیشنی با تنها 12 بازیگر ثابت مرد به نام 12مرد خشمگین ساخت که شاهکاری بود در محتوی که تلنگری بود در قضاوت کردن همین اثر اولین نامزدی را برای وی در اُسکار به ارمغان آورد در 30ـُمین مراسم اُسکار متاسفانه سیدنی لومت و فیلمش هر دو در رشته های خود(به ترتیب : بهترین کارگردانی و بهترین فیلم) در رقابت با Sam Spiegel و فیلمش(The Bridge on the River Kwai) باز ماندند دهه ی 70 عصر طلایی لومت در سینما بود که با سرپیکو آغاز شد و در ادامه با بعد از ظهر سگی و شبکه ادامه یافت | اثر اول شانسی برای لومت نداشت ولی 2اثر بعدی باز هم پای او را به اُسکار باز کرد که متاسفانه در چهل و هشتمین مراسم آکادمی(سال 1976) لومت در رشته ی بهترین کارگردانی و بهترین فیلم سال جایزه را به میلوش فورمن و و فیلش(پرواز بر فراز آشیانه فاخته) باخت در سال بعد(1977) در چهل و نهمین مراسم اُسکار لومت باز هم در 2رشته ی نام برده اینبار قافیه را به فیلم راکی باخت هرچقدر لومت در این مراسم در دو رشته ی بهترین فیلم و بهترین کارگردانی شانس نداشت اما 3بازیگرش توانستند در رشته های : بهترین بازیگر نقش اول و مکمل زن و بهترین بازیگر نقش اول مرد جایزه را ببرند [JUSTIFY]لومت در سن 58 سالگی اینبار در رشته ی بهترین فیلمنامه ی غیراقتباسی برای فیلم Prince of the city نامزد اُسکار شد و آخرین حضور او مربوط به فیلم The Verdict در 55ـُمین مراسم اسکار در سال 1983 هست

سرجیو لئونه کارگردان شهیر ایتالیایی که همه او را با سه گانه دلار(که به سه گانه مرد بی نام نیز نام دارد) میشناسند : تریلوژی وسترن اسپاگتی که با همکاری کلینت ایستوود در مقام بازیگر و انینو موریکونه در مقام آهنگساز شهرتی جهانی دارد هیچگاه در مقام بهترین کارگردانی حتی بعنوان نامزد هم از طرف داوران آکادمی اُسکار شناخته نشد حتی برای فیلم "روزی روزگاری در آمریکا" اثری که بقدری زیبا و شاعارانه بود در ژانر مافیایی | گنگستری که با پدرخوانده فورد کاپولا مقایسه میشد سرجیو لئونه در تمام عمرش تنها دستاوردی که داشت نامزدی دریافت گلدن گلاب و بفتا در رشته ی بهترین کارگردانی برای فیلم روزی روزگاری در آمریکا بوده

تایپیک آپدیت خواهد شد در ادامه

[Luca Brasi]

| | | | | | | | | | | | | | | | | | | |

کریستوفرنولان جزء معدود فیلمساز هایی است که در همان ابتدای کار و بعد از ساخت دومین اثر خود یعنی Mementoپایش به اُسکار بازشد با اینکه نویسندگی و کارگردانی این اثر به عهده ی نولان بود اما نولان بهمراه برادرش(جاناتان) هر دو در رشته ی بهترین فیلمنامه ی ارجینال نامزد دریافت اُسکار شدند .در هشتاد و سومین مراسم آکادمی بود که نولان هم در رشته ی بهترین فیلمنامه ی اورجینال و هم بهترین فیلم سال نامزد دریافت اُسکار شد که هر دوی این جوایز نصیب نصیب فیلم سخنرانی پادشاه شد(علاوه بر این 2 ان اثر اُسکار بهترین کارگردانی را هم برای تام هوپر به ارمغان آورد) و اما نود ـُمین مراسم آکادمی بود که نولان علاوه بر رشته ی بهترین فیلم سال برای اولین بار در رشته ی بهترین کارگردانی هم نامزد دریافت اُسکار شد برای فیلم Dunkrik که متاسفانه در اوج ناباوری هر دوی این رشته های جایزه ـَش نصیب یک نفر شد اولی The Shape Of Water و دومی سازندش یعنی گیلرمو دل ترو

[Luca Brasi]

| | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | |

استنلی کوبریک کارگردانی که نیاز به معرفی نداره! آثارش معرف او و علت شهرتش هستند تو تمام سال های فعالیت هنریش(از 1951 تا 1999) 16 فیلم بیشتر نساخت که 3تای آن کوتاه و 13تای دیگر بلند بودند نکته ی قابل تامل در مورد او این است که بجز اسپارتاکوس نویسندگی تمام آثارش بعهده ی خودش بود و بجز درخشش و بازهم اسپارتاکوس تهیه کنندگی تمام آثارش را خودش عهده دار بود و جالب اینجاست که در اُسکار اکثرا وقتی فیلمی ازش نامزد اُسکار میشد خودش هم در مقام بهترین کارگردان و هم بهترین نویسنده ی اقتاسی نامزد دریافت اُسکار میشد برای اولین بار در سال 1965 بود که برای فیلم دکتر استرنجر لاو در 3 رشته ی : بهترین فیلم | بهترین فیلمنامه ی اقتباسی | بهترین کارگردانی نامزد دریافت اُسکار شد بعد از این اثر بلافاصله و بدون وقفه در کارش 4سال بعد برای شاهکار اودیسه ی فضایی باز هم در 3رشته ی مذکور نامزد دریافت اُسکار شد با این تفاوت که اودیسه ی فضایی فیلمنامه ای اورجینال داشت نه اقتباسی. کوبریک با وقفه های طولانی(حدود 3الی4سال) فیلم میساخت اما هر اثری که جلوی دوربین میبرد بلافاصله در اُسکار خودنمایی میکرد بلافاصله بعد از اودیسه اینبار نوبت پرتقال کوکی بود که در 3 رشته ی بهترین فیلمنامه ی اقتباسی | بهترین کارگردانی | بهترین فیلم سال برای او نامزدی اُسکار به ارمغان آورد در سال 1976 در چهل و هشتمین مراسم اُسکار بری لیندون هم از این قاعده مستثنی نشد و در 3رشته ی مذکور(برای پرتقال کوکی) برای کوبریک نامزدی اُسکار را همراه داشت و اما 60 ـُمین مراسم آکادمی آخرین حضور کوبریک در مقام نامزدی بود که در رشته ی بهترین فیلمنامه ی اقتباسی برای فیلم غلاف تمام فلزی نامزد دریافت اُسکار شد