All or Nothing: Tottenham Hotspur ▶ ◀ معرفی و بحث

[wlh]

همه یا هیچ : تاتنهام هاتسپر مستند، ورزشی | 9 قسمت | ا ساعت | 2020 8.2/10⭐ نگاهی به مشکلات، مصدومیت ها و تاثیر پاندمی کرونا در فصل 2019/20 بر تیم فوتبال تاتنهام. ساختمانِ باشگاه، کمپ تمرینی و حتی رختکن تیم حین بازی ها به نمایش عموم در خواهد آمد. شبکه سازنده : آمازون پرایم بازیگران : تام هاردی، ژوزه مورینیو، هری کین، دنیل لِوی... تاریخ پخش : 31 آگوست 2020 مستندی سریالی (Docuseries) که طی 9 قسمت ما را به درون باشگاه،کمپ تمرینی و رختکن تاتنهام می برد. نصب 25 دوربین و 66 میکروفن برای ضبط اتفاقات روزمره یک باشگاه شاید کمی اعجاب انگیز به نظر برسد ولی... با نگاهی به نقد های منتشر شده می توان میزان تصنعی بودنِ این مستند را درک کرد، در ابتدا شما انتظار دارید تصویری بدون روتوش را از رختکنِ تیم و روابطِ جنجالی بین مربی و بازیکن را شاهد باشید اما به نظر می رسد افرادی از دوربین ها و میزان نظارت برای تولید مستند خبر دارند که البته قابل درک است ولی با پیش رفتنِ مستند می توان فهمید که قطعا مورینیو از جای دوربین ها نیز باخبر است و سعی در نشان دادنِ خود ندارد، جنجال ها را به بهترین روش مدیریت می کند و تنها، نکته هایی از جلسه آنالیز نشان داده می شود که یا دقیقا در بازی اتفاق می افتند یا بیشتر بر مدیریتِ ذهنی مورینیو بر تیم دلالت دارد تا دانش فنی او. در مورد بازیکنان نیز هری کین شبیه ترین موقعیت را به مورینیو دارد ولی سایر بازیکنان به نظر بی خبر می رسند هر چند با اعلامِ رسمی در مورد ساخت این مستند با محوریت تاتنهام می بایست انتظارِ هوشیاری بیشتری را از بازیکنان داشت... All or Nothing عنوانِ مستندی سریالی از سرویس آمازون است. در این مستندها به باشگاه های حرفه ای NFL و لیگ جزیره، تیم ملی برزیل، تیم راگبی نیوزیلند و تیم میشیگان ولورین پرداخته شده است.

[Days of Heaven]

تیتر "هیاهویی برای هیچ" شاید چندان منصفانه نباشه! به هر حال با گسترش فعالیت و نفوذ و قدرت شرکت‌های تولید محتوای تصویری مثل آمازون و نتفلیکس، شاید سینما و دیدن فیلم ها روی پرده به مرور دارن معنای واقعی خودشونو از دست میدن اما؛ نکات مثبتی هم بوجود اومده مثل همین شکل و شمایل تازه‌ و غیرمنتظره ای که مستندهای ورزشی (در این مورد فوتبالی) پیدا کردن! فیلمبرداری از تصاویر و صحبت های جلسات تیمی، تمرینی، تاکتیکی، واکنش ها و رفتارها و وارد شدن به رختکن و حریم خصوصی بازیکنان و مربی و مدیر یه مجموعه فوتبالی، اتفاقی نیست که هر سال شاهدش باشیم (حتی اگه جاهایی محافظه کارانه و نمایانگر "تمام" حقیقت رختکن و جلسات نباشه). فارغ از کیفیت با اثری مواجهیم که مثل کار قبلی ورژن تازه ای از مستندهای ورزشی رو ارائه میکنه... حریم خصوصی بازیکنا و مربی ها دیگه اون دنیای غیر قابل دسترس نیست All or Nothing: Tottenham Hotspur از چند جهت در جایگاه متمایزی قرار میگیره نسبت به سایر آثار. اول اینکه برخلاف مستندهای ورزشی و معروف و همین نسخه فوتبالی قبلی all or nothing (که راجب فصل شگفت انگیز منچسترسیتی بود)؛ راجب یه قهرمانی، یه موفقیت و یا یه نتیجه تاریخی نیست! اینجا قراره فشارهای روانی و جسمانی نیرو محرکه درام باشن با اخراج پوچتینو اولین اولین جرقه فصل چالش برانگیز تاتنهام زده میشه (که اخراج پر حرف و حدیث ولی درستی هم بود). مربی موفق و دوس داشتنی ای که طی چند فصل میشه گفت با دست خالی (نسبت به هزینه هایی که میشه در لیگ انگلیس) و با تکیه به جوونا و به اوج رسوندن بازیکنای مستعد و بازیهای چشم نواز، تاتنهام رو به یکی به قدرت های لیگ برتر تبدیل کرد و حتی تا فینال Champions League هم پیش رفت. ژوزه مورینیو جانشین پوچتینو میشه. پیروزی های میلی متری و مهم بدست میاد و اهداف باشگاه مثل کسب سهمیه لیگ قهرمانان و بردن جام کاملا در دسترس بنظر میرسه. اما نتایج سینوسی، افت بازیکنان مهم مثل دله علی و فرتونگن و مصدومیت مهره های کلیدی یکی بعد از دیگری از راه میرسن و با موفقیت به پایان رسوندن فصل دست نیافتنی جلوه میکنه... با ظهور ویروس کرونا (تو 3 اپیزود آخر بهش میرسیم) دنیای فوتبال متحول میشه. بازیکنان مهم تیم از مصدمیت برمیگردن و فرصت نجات فصل برای تاتنهام دوباره پیش میاد. اما در آخر رسیدن به لیگ اروپا حاصل میشه... روایت نتایج پر فراز و نشیب و بحران های فصل گذشته باشگاه که با کشمکش های درونی و بیرونی زیادی همراه بود و همچنین رو به رو شدن با پدیده کرونا از زاویه دید یه باشگاه فوتبال، دومین عامل تمایز مستنده سوم... فکر میکنم مورینیو بیشتر از هر مربی دیگه ای شباهت داره به ستاره های سینما. گستاخ و جنجالیه. با جذابیت ظاهری و رفتاری ای که داره در کنار زمین؛ دوربین ها رو محو خودش میکنه و با اعتماد به نفس و اکت ها و صحبت های منحصر به فرد، کنفرانس های مطبوعاتی رو تبدیل به یه صحنه نمایش میکنه و خبرنگارها رو به بازی میگیره. همه از قدرت روانشناسیش به اندازه تبحر تاکیتکی ای که داره حرف میزنن و با اینکه گذر زمان گرد و غبار عجیبی روی چهره و رفتارش نشونده و نتایج ضعیفی تو این چندساله بدست آورده، اما هنوز تیتر یک هر روزنامه و خبرگزاری ای هستش. کسی که قراره نقش کلیدی ای داشته باشه در این اثر مستند واقعا روایت شسته رفته و جذابی داره. رو بحث های فنی و تاکتیکی به جز چند مورد خاص (مثل آنالیز گل های لایپزیگ و چلسی) چندان مانور عمیقی انجام نمیشه و وارد جزئیات نمیشیم. در عوض با به تصویر کشیدن تلاش ها و تکاپوی کل مجموعه از مدیر باشگاه، کادر فنی، تیم پزشکی تا بازیکنا؛ تلاش صورت میگیره تا زیبایی ها و همدلی و اتحاد یه مجموعه که عامل اصلی عبور از بحران هاست به تصویر کشیده بشه... با کنفرانس های قبل بازی، جلسات تاکتیکی قبل بازی، صحبت های بین دو نیمه در رختکن، جلسه های تمرینی و گفتگوهای خصوصی مربی با شاگردانش که در تلاشه فلسفه و ذهنیت خاص خودش رو در تیم جا بندازه همراه میشیم. نقش پررنگ و موثر دنیل لوی در اداره باشگاه (در سطوح مختلف) و ارتباط نزدیکش با بازیکن ها و مربی و در بطن مشکلات تیم بودن و دشواری های مدیر بودنش رو حس میکنیم (اون جلسه با اریکسن در مورد فروشش که یکی از چالش‌های همیشگی باشگاه‌هاست رو این بار از زاویه دید رئیس باشگاه-سرمربی-بازیکن تصویر کشیده میشه و میبینیم عبور از موانع احساسی در فوتبال، چقدر دشواره) با نزدیک کردن دوربین به بازیکنهایی که نقش پررنگی تو یه بازی خاص خواهند داشت، گاهی با بازیکنایی که از آکادمی به تیم اصلی اضافه شدن، با بازیکنایی که قراره از باشگاه جدا بشن و گاهی برای تنفس و تنوع با بازیکنا چرخی در بیرون از زمین فوتبال میزنیم و ... مستند با این ها جلو میره اما این مورینیوئه که صحنه ها رو به تسخیر در میاره و مدام جنبه های کمتر پرداخته شده از شخصیتش در رسانه ها رو به نمایش میذاره. به سه مورد اشاره میکنم فقط : صحنه هایی مثل جر و بحث دله علی و دایر بعد باخت 3-2 به ولورهمپتون در اپیزود 7 که نمونه ای میشه از قدرتی که برای کنترل رختکن و تسلط به اوضاع تیمش داره و تو در اکثر مواقع، با خونسردی راه حل رو پیدا میکنه (در قسمت آخر و دعوای لوریس و سون هم یه وجهه دیگه از این موضوع رو میبینیم). بجای پاک کردن صورت مسئله، از عصبانیت و عطش برنده بودن بازیکنانش استقبال میکنه و برای چندمین بار در طول مستند ازشون میخواد "بچه های خوب بودن" تو زمین فوتبال رو فراموش کنن و "bastard" باشن صحبت هاش با دله علی در اپیزود 2 که اوج مسئولیت‌پذیری و رفاقتش با بازیکنا روبه تصویر میکشه. همون اول گفت و گو خودش رو در موضع طبیعی مربی-بازیکن قرار میده و میگه نمیخوام نقش پدر یا یا برادر بزرگترت و بازی کنم و اون جمله های درخشانی که گفته میشه صحبت هایی که با هری کین در اپیزود اول انجام میده در مورد به سطح بالاتری رسوندنش، انگیزه و اراده و تصویرسازی از موفقیت رو به تصویر میکشه. اتفاقی که تو این فصل جامه عمل هم بهش پوشانیده شد و کین نقش یه بازیکن شماره 10 و یه مهاجم نوک رو "همزمان" برای تاتنهام بازی میکرد و توجه خیلی از فوتبال دوستا رو بیشتر از قبل به خودش جلب کرد شاید این فکر پیش بیاد که این رفتار و گفتارها تا کجا نمایش و تا کجا خود واقعیته. فکر نمیکنم اون حجم از هیجانی که مثلا بین دو نیمه یه بازی فوتبال وجود داره یا بعد یه اخراج یا برد و باخت تو یه بازی مهم، فیک و ساختگی باشه. خودمم با این زاویه دارم که یه جاهای انگار دوربین زودتر از حدی که باید پاشو پس میکشه ولی فکر کنم هر چقدر با رفتار و شخصیت مورینیو مشکل داشته باشیم رو یه موضوع اتفاق نظر داریم که اونم رک بودن و صراحت بیانشه : "رختکن برای من مانند یک معبد است. ما عادت داشتیم بگوییم که هر اتفاقی در رختکن می‌افتد باید همانجا بماند. پس تصور اینکه مردم می‌توانند صحبت‌های درون گروهی ما بین دو نیمه بازی را با همه نکات خوب و بد و جنون‌آمیزش فوق‌‌العاده است. در این مستند ما به مردم اجازه داده‌ایم چیزهایی را ببینند که معمولاً نمی‌توانند ببینند. قول می‌دهم همه آنچه که در این مستند می‌بینید واقعی و هیچ چیزی مصنوعی و از پیش آماده شده نبوده است." پ.ن: تام هاردی هم پسر خوبیه... گرمای دلچسبی داره صداش