I dont care how long I gonna live. whether it's in a week or twenty years, there's horrible pain and sadness ahead
قسمت اول و دوم
هر دو قسمت عالی بودن.
قسمت اول اشاره خوب و به قاعده ای داشت به مسائلی که توی این چند وقته اتفاق افتاده و ازش واسه ساختن یه داستان خوب استفاده کرد.
قسمت دوم هم از اون قسمت های خاص بود که همه ش خارج از محیط کاری گذشت و سطح کمدیش عالی بود.
حیف که داره تموم میشه
دو قسمت اول خوب بدون، یاد فصل های قبلی افتادم، واقعا هیف داره تموم میشه،
البته این دو قسمت بیشتر روی هنر نمایی جیک پیش رفت، یاد جینا بخیر امیدوارم یه قسمت هم شده بیارنش
مگر من ! من میشوم بی ت و
قسمت سوم و چهارم
قسمت سوم یجورایی مثل هالووین هایست بود. با اینکه خیلی دقیق نوشته بود ولی کمدیش اونقدری که دوست داشتم نبود.
قسمت چهارم ولی عالی بود. هر دو خط داستانی هم کمدی با کیفیتی داشتن و هم غافلگیری های جالبی داشتن.
سکانس های ایمی و جیک عالین؛ احساس میکنم چند وقته کمتر کنار هم میبینیمشون، تقاضا دارم جیک و امی رو زیادتر کنن تو این قسمت های باقیمونده. دلمون تنگ میشه واسشون.
خیلی خوب تموم شد،
امیدوارم دوباره برگرده چند سال دیگه
مگر من ! من میشوم بی ت و
آخرین بازمانده از نسل کمدی هایی که فقط کمدی بودن.
نه پروژه شخصی یه کمدین بعد از معروف شدن و کلی کمدی و اسکچ نوشتن بود، نه حرف قلنبه سلنبه ای راجب ماهیت زندگی یا یک مفهوم میخاست بزنه و نه خیلی موارد دیگه.
یه سیتکام کمدی سرراست که هر وقت حالت خوب نیست و میخای سریال ببینی حالت رو خوب کنه. نه که اون دسته کمدی هایی که گفتم بد باشه ولی خب واقعن نیاز به بروکلین ها، فرندز ها، آفیس ها و امثالهم به شدت وجود داره غلیرغم اینکه تولید همچین سریال هایی با کیفیت خوب داره به صفر میل میکنه. چرا که خانه سیتکام های پخش اپیزودیک از شبکه های nbc، abc، fox و... بود و امروزه دیگه قدرت دست سرویس های استریم هست.
شاید وقتش شده باشه که نتفلیکس و رقباش وارد این حوزه بشن. بنظرم خلاءش روز به روز بیشتر خواهد شد.
بگذریم.
فصل آخر علیرغم وجود چندتا شوخی خوب آنچنان که باید نتونست از به بیماری کرونا اشاره کنه و ازش عبور کرد. ضعیف ترین اپیزود کل تاریخ سریال هم برای من اپیزود شروع فصل8 بود که فقط بالاجبار میخاست به اتفاقات سیاسی یک دو سال اخیر اشاره کنه. اما به خوبی سریال به مسیر درست خودش برگشت.
2 اپیزود پایانی هم که هرکسی که فکرشو کنی رو آوردو تمامی مهمان ها رو دیدیم. البته پیمنتو ش کم بود. ایپزود مربوط به داگ جودی هم میتونست فان تر باشه.
پایان بندی سریال رو دوست داشتم بنظرم میتونیم سالانه یه اپیزود ویژه از سریال رو ببینیم.
سالی یدونه هایست
بلخره دو قسمت آخر و دیدم، دلم نمیومد ببینم
چه قدر فوق العاده تموم شد، اصلا غمگین نشدم، دمشون گرم که تا ثانیه آخر فقط خندوندن.
"I'd consider myself a realist, but in philosophical terms, I'm what's called a pessimist"
Rust Cohle