Better Call Saul | بحث اپیزودیک | فصل ششم ، اپیزود دوازدهم

[wlh]

Season 6 Episode 12 خلاصه داستان : با آشکار شدن حقیقت اوضاع خطرناک می شود... نویسنده : Vince Gilligan کارگردان : Vince Gilligan تاریخ پخش : Aug 09, 2022 (18 مرداد 1401) برای اطلاعات بیشتر در مورد فصل ششم سریال، پیش بینی ها و نظرات کاربران میتوانید به تاپیک های زیر مراجعه کنید... Better Call Saul | پایان اینجاست! Better Call Saul | سرنوشت شخصیت هایی که در B.B نبودند چه می شود؟

[Alex Vause]

جزئیات این قسمت ، کارگردانی ، داستان و سوپرایز جسی در کنار هم این اپیزود رو به یکی از بهترین اپیزودهای سریال تبدیل کرد. حضور والت و جسی تو اپیزود قبل جالب در نیومده بود اما اینجا عالی بود. تو چند تا سکانس ابعاد جدیدی از شخصیت ساول رو میشه دید ، اونجایی که سیم تلفن رو دور دستش پیچید اوج درماندگی و از عرش به فرش رسیدن شخصیت ساول بود. واقعا شخصیت کیم رو بیش از این نمیشد نابود کرد ، از یه وکیل درجه یک تبدیل شد به چی ... این هم فوق العاده بود. ساول پشت تلفن گفت قانون اینجا با "آلباکورکی" فرق میکنه و همین باعث شد لو بره! حیف که این فصل میتونست تو سطح این اپیزود باشه و نبود.

[l-lamidreza]

فقط میتونم بگم شاهکار بود... و صد البته یکی از اپیزود های بسیار غم انگیز سریال با اینکه هیچ خونی ریخته نشد.

هر موقع حین دیدن فیلم یا سریالی احساس کردین نفس کشیدن براتون مشکل شده بدونین با یه شاهکار مواجهین. این قسمت خیلی دیتیل داشت و همه چی تو بهترین حالت خودش روایت شد. کیم با وجود برخورد نفرت انگیز سال موقع امضای طلاق، زمانی که بعد ۶ سال با جیمی حرف میزنه، در نهایت بهش میگه خوشحالم که هنوز زنده ای. سریال همچنان به کش و قوس روابط شخصیت ها پایبنده و هنوز هم در عین اینکه کیم تصمیم به ترک سال گرفته همچنان دوستش داره.

سال گودمن تو سکانس اول دقیقا یه والتر وایت تمام عیاره. با توپ بازی میکنه و با اینکه مهم ترین شخص زندگیش ترکش کرده به زندگی لجن وار عادیش ادامه میده؛ درست مثل زمانی که والتر به اسکایلر میگه من تو این بازی خوب بودم و ازش لذت بردم. سال هم همه ی زندگیش رو فدای این لذت بردن کرد چون واقعا هم توش خوب بود.

بازی کیم وکسلر بی نهایت خوبه. یادم نمیاد هیچ اپیزودی حتی نزدیک به این کیفیت بازی کرده باشه. دوست داشتنی ترین و چند بعدی ترین کاراکتر کیم وکسلر این بار بدون موی دم اسبی ظاهر میشه و دوست داشتنی تر از همیشه سعی میکنه همه ی بلاهایی که سال گودمن باعثش شده با نوشتن اعتراف تو دادگاه،‌ نشون دادنش به همسر هاوارد،‌ و در نهایت گریه تو اتوبوس تو خودش حل کنه.

کینگی توی اون تاپیک گفت حداقل کیم رو زنده بذارین و نکشینش. من فکر میکنم شخصیت مفلوک کیم، Dead ترین کاراکتر دنیای بترکال ساله حتی با اینکه زنده س. آدم بسیار بلند پرواز و جاه طلبی که در این حد نزول پیدا میکنه و همچنان به زندگی ادامه میده بنظرم خیلی مرده تر از گاس و لالو عه.

گره کردن سیم تلفن که الکس بهش اشاره کرد هم خیلی جذاب بود و چقدر حقیر بودن سال رو نشون داد، سالی که به حقارت خودش پی میبره و دست از تهدید یه پیرزن بر میداره و حاضره پلیس دنبالش بیاد.

پ.ن:‌ صحنه ی بعد از تیتراژ که سال به ماشینش تو بیابون بر میگرده برای پیدا کردن کارت وکیوم کلینر جالبه. ورود امیلیو و برخورد جسی و کیم هم از لحظات سوپر هیجان انگیز برای من بود.

[codec_pack]

نصف اپیزود رو زدم جلو.

[DUCHESS]

قسمتی شاهکار و بسیار سنگین از لحاظ احساسی که به نظرم تک تک لحظات و سکانس‌هاش داستان و شخصیت پردازی دقیق داشت(البته این سریال اکثرا همینطوری بوده ولی خب این قسمت تو اوجش بود).

سکانس اول که ساول داره برای مدت طولانی با توپ بازی میکنه و داره فکر میکنه چطور احساساتش رو نشون نده و کنترل کنه و با طبیعی‌ترین حالت جوری که انگار هیچ اتفاق خاصی نیفتاده، جلوی کیم رفتار کنه و خیلی راحت از کنار قضیه بگذره، در حالی که واضحه هنوز کیم رو دوست داره.

بعد میرسیم به کیم که نشون میده زندگیش به چه روزی افتاده و به قول دوستمون که بالا اشاره کرد، این زندگی برای کیم وکسلر که وکیلی به شدت جاه طلب بود و کلی آرزوی بزرگ داشت و هاوارد اون رو بهترین و باهوش‌ترین وکیلی که باهاش کار کرده بود می‌نامید، از مرگ خیلی بدتره! تو سکانس مکالمه تلفنی با جیمی، باز هم جیمی دروغ میگه و میخواد بگه همینجوری یه دفعه به یاد کیم افتاده و بهش زنگ زده، در حالی که فرانچسکا بهش گفته بود کیم ازش پرسیده وضعیت جیمی چطوره و به شدت هم از این قضیه خوشحال شد جیمی و ذوق کرد. با این که کیم رو دوست داره هنوز ولی به قدری تو کثافت فرو رفته و این که همیشه بروز ندادن احساسات از ویژگی‌ها اصلیش بوده، اینجا دیگه نیازی به فکر کردن و توپ بازی کردن برای مدت طولانی نداره و سریع زنگ میزنه به کیم و دروغ رو میگه و خیلی طبیعی رفتار میکنه. بعدش هم دیگه یه هیولایی بدتری از ساول گودمن ایجاد میشه که اون جین تاکویچ هست. کیم بخاطر حرف‌های جیمی که با طعنه و کنایه باهاش حرف میزنه و میگه حالا که وجدان خوبی داری برو اعتراف کن میره این کار رو میکنه تا خودش رو راحت کنه و پیش زنِ هاوارد هم میره. اونجا که اون وکیل دیگه رو هم میبینه یاد خودش میفته که چقدر به این نوع پرونده‌ها و در کل این نوع زندگی علاقه داشت و نابود شد رفت. همونطور که شریل گفت مبنی بر این این که کیم به شدت وکیل خوب و معرکه‌ای هست، من حس کردم از قبل احتمالا میدونست با توجه به این مدارک موجود بعیده اونو بفرستن زندان و این هم شاید یه نوع انگیزه بهتری بود براش که بره به این اتفاقات اعتراف کنه! بعدش هم که اون سکانس معرکه تو اتوبوس و بازی بی‌نظیر ریا سیهورن عزیز دل رو دیدیم

بعد رسیدیم به جین. با این که کاراش رو کرده بود و داشت میرفت دوباره اسیر طمع خودش شد و داشت به فنا میداد خودش رو که گند زدن و حماقت جف باعث شد شانس بیاره و گیر نیفته. زندگی مجلل اون فردی هم که رفته خونش دزدی کنه هم یادآور "Good Old Days" خودش بود، اون ساعت‌ها مختلف، توپ بسکتبال، اون دفتر مجلل و ... .

سکانس کیم و جسی هم شخصا برام یکی از دوست داشتنی ترین سکانس‌های کل دو سریال بود. 2 تا قربانی شخصیت‌ها اصلی دو سریال که البته خودشون هم در رسیدن به چنین شرایط بی تقصیر نبودن و اشتباهات بزرگی داشتن! با این حال کیم که به آخر قصه و دوز و کلک بازی‌هاش رسیده بود و جسی که تازه داستانش شروع شده بود. دیالوگ سر سبد این قسمت هم به نظرم همین جا بود که جسی پرسید: Is this guy any good؟ و کیم جواب داد: When I knew him, he was. که نه تنها به خوب بودن جیم/ساول تو وکالت اشاره میکنه بلکه میگه از لحاظ شخصیتی و اخلاقی هم آدم نسبتا خوبی بود!

بعدش هم که رسیدیم به سوتی که سرانجام جیمی داد و رسید به نازل ترین و بدترین حالت ممکنش. دیگه نتونست با حرفاش یک پیرزن رو گول بزنه(قسمت قبل بهش شک کرده بود) و چرب زبونی‌هاش موثر نبود! و با سیم میخواست حتی بکشه مرین رو که با گفتن این که "من بهت اعتماد کردم" باعث شد جیمی دست و پاش رو گم کنه، انگار که مدت‌ها بود کسی بهش اعتماد نکرده بود. آخرش هم که فرار کرد.

[abbas stannis]

واووو درام سریال خیلی سنگین شده از تحمل من خارجه
وقتی زندگی کسالت بار کیم رو دیدم خیلی روم تاثیر گذاشت اون زن سرزنده و پر شور و هیجان که عاشق شغلش بود و همه ساعات زندگیش رو در اختیار موکل هاش قرار می‌داد تبدیل شده به یه کارمند ساده که اوقات فراغتش رو با حل کردن پازل و صحبت های خاله زنکی میگذرونه
وقتی هم تو تایم لاین بریکینک بد میاد پیش ساول تا اسناد طلاق رو امضا کنن و اون رفتار ساول رو دیدم انگار تریلی از روم رد شد. هی زندگی.
رفتم چند نخ سیگار دود کنم

[Elli47]

چقدر این قسمت شاهکار بود و همه چی تموم..

همه ی بازیا فوق العاده بود، اولین قسمتی بود که تونست من و از جیمی متنفر کنه.
اینکه کیم بعد از همه ی این اتفاقا همچنان از زنده بودن جیمی خوشحال بود، و صحبت کوتاهی که باهاش داشت یه تلنگر براش شد که بره و اعتراف کنه؛ عآلی بود.
امیدوارم بازم تو قسمت بعد ببینیمش.

[kingnessi]

.and his name is Saul Goodman این اپیزود ثابت کرد چیزی بدتر از مُردن هم وجود داره. کیم میخواست مثلا بار گناهشو سبک کنه و با اعتراف کردن وجدانش رو راحت کنه ولی آیا بعضی چیزا رو میشه بخشید؟ نکته ای که هنوز در مورد کیم هست و کمتر بهش توجه میشه اینه که هنوزم با اینکه داره اعتراف میکنه راه فرارش رو باز میذاره. وقتی اومد سراغ بیوه ی هاوارد که دیگه عملا عدالتی نه برای کیم وجود داره نه هاوارد و نه هیچ کس دیگه. علاوه بر این به کسی نگفت که سال زنده س و باهاش تماس گرفته (یکی از همون دروغ های زیرکانه کیم)، پس کیم پشیمونه و دنبال بخشش ولی نه اونقدر پشیمون که واسه خاطرش محکومیت و زندان رو بپذیره. و بعد از این میرسیم به سکانس شاهکار توی اتوبوس، سکانس واترورک. به نظر من بغض کیم واسه دو موضوع ترکید یکی این که هیچوقت قرار نیست وجدان آسوده ای داشته باشه و واسه کارهایی که کرده تقاص پس بده. در واقع همیشه این عذاب وجدان با کیم خواهد بود چون عدالتی برای مُرده ها وجود نداره. اما دومین موضوع به نظرم میتونه یه حالت بیزاری از خود باشه؛ اینکه کیم وقتی اومد کار درست رو انجام بده که خطری تهدیدش نمیکنه (همون کنایه ی محکمی که جین پشت تلفن بهش زد) و وقتی هم که اومد بخشی از حقیقت رو گفت که دیگه اهمیت و فایده ای نداره و اون بخش از حقیقت (زنده بودن سال و تماسش) که مطمئنا به خودش یا به مردی که (هنوز) دوستش داره ضربه میزنه رو پنهان کرد. اما در مورد جین: اینکه الان سال گودمن تبدیل به یه هیولای بی رحم شده ترسناک و غیرقابل تحمل بود ولی به جا و درست. کسی که حاضره هر کاری برای رهایی خودش بکنه حتی قتل، اتفاقی که برای والت هم افتاد. جیمی/ سال/ جین دیگه به آخر خط رسیده، کسی که حتی نتونست آخر عمرشو تو تنهایی و انزوا زندگی کنه و راه دیگه ای رو برای رفتن انتخاب کرد، راهی که انتهای خوشی نداره. چیزی که تو نیمه اول این اپیزود چشمگیر بود برام، تقلبی بودن تقریبا همه چیز بود. از اون ستون بیخودی توی دفتر سال گودمن و کلوزآپش آخر اون سکانس با اون نورپردازی محشر (بخش اعظم صورتش توی تاریکیه که کنایه ای از روند تدریجی کامل شدن کاراکتر سال بود و نقطه مقابلش اون سکانس امضای برگه ها که کاملا صورتش توی تاریکیه)، تا زندگی تقلبی کیم توی فلوریدا. از کفش ها و لباساش گرفته تا مسواک برقیش و مدل موهاش و حتی غذای تقلبی که برده بود سرکار. یه نکته دیگه برگشت کیم به کاری بود که ازش متنفر بود و از هاوارد به خاطرش متنفر شد و همه این اتفاقات رو استارت زد. شاید اینو بشه تقاص و عدالت برای کیم در نظر گرفت ولی خب به نظر میاد حداقل خودش اینطوری فکر نمیکنه. یه نکته دیگه غم سنگین این اپیزود بود. از نگاه فوق العاده ی کیم به اون خانمِ وکیل جوون گرفته تا جای خالی مایک که با ماشین پر شده؛ اون صندلی های خالی محوطه دادگاه، کل اون سکانس امضای برگه های طلاق و نگاه ها و ری اکشن های کیم، سال و فرانچسکا، نگاه لحظه آخری سال به ماریون که این یکی نشون داد هنوز کمی رحم توی وجود سال هست. و اون سوال بیوه هاوارد از کیم: چرا اینکارو میکنی؟ تلخ ترین پایان برای کیمبرلی وکسلر؛ تلخ تر از مرگ.

[mahan birabt]

عالی بود این قسمت
گریه کیم خیلی زیبا بود
واقعا فکر شده و درست حسابی هست این سریال
حیف که فقط 1 قسمت مونده

[ＳｈＩｎＯｄＡ]

همون‌طور که بقیه دوستان گفتن، این اپیزود نشون داد که چیزی بدتر از مرگ نصیب کیم شده، یه کابوس ملال آور از جنس مجازات‌های سندمن! بی‌رنگ، بی‌هدف و کاملا مصنوعی. دورهمی‌های روتین تکراری، سکسYUP YUPی! شغلی فرسوده کننده... عاجز از تهیه یه ساندویچ تن ماهی! آیا این کابوس نیست؟!! حتی با نگاه کردن به سکانس تولدت مبارک و اون لبخند‌های کریپی و ترسناک که یادآور استاپ موشن‌های زمان بچگی ما هستش، می‌شه این موضوع رو فهمید. تصمیم ناچو گونه‌ی کیم، بارقه‌ی نور پس از باز شدن درب خونه‌ی هاوارد (شاید استعاره‌ای از رستگاری) فوران بغض‌های فرو خورده و... به‌نظر قدم‌های بزرگی برای رهایی از این کابوسه... ولی آیا کافیه؟! می‌دونین صحنه‌ای که تصویرش رو گذاشتم چی کم داشت؟! موسیقی اویل مورتی!! یا حتی اون میم دارک نوت نوت!! این صحنه یکی از جاودانه‌ترین سکانس‌های سینما و تلویزیون بود.؛ بهت، پوچی، ترس و... دقیقا مشابه همون حرفی که می‌گن دم مرگ، همه‌چی از جلوی چشم آدم رد می‌شه. چه سرنوشتی در انتظار این مرد هزار چهره‌ست؟ پیتر گولد و وینس گیلیکان نشون دادن در مکافات و مجازات کاراکترهای جهان برکینگ بد، دست‌شون به کم نمی‌ره!