Swarm ►◄ خواهرخواندۀ Atlanta برای آمازون

[Raylan Givens]

دونالد گلاور یک ایده داشت: چی می‌شد اگه سریال بعدی‌ش -بعد از سریال سورئالِ مرزجابه‌جاکنِ «آتلانتا»- روايت‌گر حکايت زنی جوان می‌شد که فکروْذکرش يه ستارۀ پاپ بود؟ خودش هم با اين موضوع غريبه نبود، چون با خود ديگر رپ‌ش «چايلديش گمبينو»، طعم ستارگی در دنيای موسيقی رو چشيده و شاهد زياده‌روی برخی طرفدارها در روابط فرااجتماعی‌شون با موسيقی‌دان‌ها بوده. اون اين ايده رو با جنين نِيبرز [ که سابقۀ همکاری در «آتلانتا» رو هم باهاش داشت ] در ميون گذاشت، نويسنده و تهيه‌کننده‌ای از «هيوستن»، زادگاه ليزو، مگان دی استاليِن، و صدالبته بيانسه. نِيبرز اين ايده رو گرفت و با هم کمر به خلق Swarm، سريال جديد آتی «آمازون پرایم ویدئو» بستن. طبق گفتۀ گلاور: فقط گفتيم جالب می‌شه ترکيب پساحقيقتی از «معلم پيانو»ی هانکه و «سلطان کمدی» اسکورسيزی بسازيم. اون دو فيلم رو در نظر بگيريد، با ظرافت‌های هنری گلاور و نِيبرز تلفيق‌شون کنيد، از فيلتر چشم‌انداز پاپ معاصر رد کنيد، اون‌وقت به Swarm می‌رسيد. اين سريال روايت‌گر حکايت درِی (با نقش‌آفريني دامينيک فيش‌بک)ـه، يک زن جوان که فکروْذکرش يک ستارۀ پاپ خياليه (که آثار و هنرشناسی‌ش شباهت زيادی به بيانسه داره). سريال زندگی درِی و فندوم‌ش رو کندوْکاو می‌کنه، و اين‌که چطور اون رو به جاهای تاريک و غيرمنتظره‌ای می‌کشونه. نِيبرز، که برنامه‌گردان سريال هست، می‌گه: ما واقعاً علاقه‌مند بوديم يک داستان ضدقهرمانانه خلق کنیم. نِيبرز و گلاور از ضدقهرمان‌های کلاسيک تلويزيون که به‌هم‌ريخته اما گيرا بودن، الهام گرفتن؛ مثل دان دريپر از «مدمن» و تونی سوپرانو از «سوپرانوز»، و نسخه‌ای نو از اون کهن‌الگو رو «از منظر يک زن سياه‌پوست امروزی» خلق کردن. فيش‌بک (يهودا و مسيح سياه) يکی از بازيگرهای اصلی اين سريال: از تيم‌م شنيدم که دونالد داره يه سريال جديد می‌سازه و می‌خواد من هم توش باشم، و برگشتم گفتم: «ای وای! دونالد گلاور من رو می‌شناسه. چه باحال». فيش‌بک در ابتدا برای بازی در نقش ماريسا در نظر گرفته شده بود، خواهر مهربون درِی، اما خالقين Swarm رو وادار کرد که نقش اصلی رو بازی کنه، که کمی نامعمول‌تره و چالش‌برانگيزتر هم به نظر می‌رسه. گلاور در خصوص انتخاب فيش‌بک می‌گه: من وْ داداش‌م داشتيم تا جایی که به اجراهای ريسک‌پذير مربوط می‌شه، دربارۀ پيداکردن کسی مثل ايزابل هوپر حرف می‌زديم. Swarm جای تصويربرداری، فيلم‌برداری شده، که امروزه خيلی نادره؛ شامل برداشت‌های طولانی هراس‌انگيزه، و مثل Atlanta تعدادی صحنۀ ريسکی از لحاظ روايت داره، که نيازمند بازيگری بود که کاملاً متعهد باشه و بتونه اجرايی رسا ارائه بده. پايلت، به‌کارگردانی گلاور، صحنه‌ای داره که حاوی ترکيبی از اون سه عنصره. طبق گفتۀ نِيبرز: وقتی آخرين صحنۀ پايلت رو گرفتيم، تک‌تک عوامل از هر کاری که داشتن می‌کردن، دست کشيدن و دام رو سه دقيقه تشويق ايستاده کردن. من مدت زياديه توی کار سريال‌های تلويزيونی‌ام، و تابه‌حال همچين چيزی نديده بودم. همون لحظه بود که من وْ دونالد به همديگه نگاه کرديم و توی دل‌مون گفتيم: «خيلی‌خب؛ يه کاری رو درست انجام داديم». از ديگر بازيگرهای سريال می‌شه از کلوئی بِيلی در نقش ماريسا، خواهرِ درِی، و دمسن ادريس در نقش دوست‌پسر کاريزماتيک‌ش نام برد. انتخاب بِيلی، که اجرای گرمی ارائه می‌ده، انتخاب زيرکانه و چندلايه‌ايه؛ چون بِيلی يک نيمۀ گروه خواهرانۀ «کلوئی ايکس هلی»ـه که تحت قرارداد «پارکوود اينترتينمنت»، ليبل بيانسه‌ست. اون نه‌تنها چشم‌انداز موسيقی رو درک می‌کنه، بلکه قادر بود از رابطه‌ش با خواهر خودش هلی بِيلی بهره ببره تا به شخصيت تعادل ببخشه. سريال در پشت‌صحنه هم وقتی که اعلام شد ماليا اوباما قراره به اتاق نويسندگان بپيونده، خبرساز شد. نِيبرز: درِی و ماريسا توی دهۀ 20 زندگی‌شون‌ان، ماليا هم توی دهۀ 20 زندگی‌شه، پس داشتن همچين کسی توی اتاق نويسندگان، خيلی عالی بود. آدم خيلی حرفه‌ای‌ايه. نويسنده و هنرمند فوق‌العاده‌ايه. ما واقعاً می‌خواستيم اين فرصت رو در اختيارش بذاريم که تلويزيون رو امتحان کنه تا ببينه آيا اين کاری هست که دل‌ش می‌خواد به انجام‌ش ادامه بده يا نه. از ترکيب هيجان‌انگيز جديد که بگذريم، نِيبرز گفته عوامل سريال بيش‌تر متشکل از افراديه که روی «آتلانتا» کار کردن؛ به‌حدی که احساس می‌کنی Swarm خواهر Atlantaست، از لحاظ جو و لحن هم مشابه همون سرياله. گلاور: خيلی‌ها از روی محبت قلبی اين کار رو انجام دادن و کارشون هم واقعاً عالی بود. دام، دمسن، کلویی. از جوری که سخت روی لحن کار کردن، واقعاً شگفت‌زده شدم، چون سريال لحن غيرعادی‌ای داره.

[Raylan Givens]

Swarm - Official Teaser | Prime Video

17 مارس 2023 / 26 اسفند 1401

[Raylan Givens]

Swarm - Official Trailer - Prime Video

Tkay Maidza - Where Is My Mind? (Pixies Cover)

[wlh]

اصلا چی بود این؟! تا یه جایی هی فکر میکنی چقدر داستان‌ها بدون چفت و بست بودن بعد یه دفعه به خودت میای اپیزود ۶ رو میکوبه تو صورتت واقعا دمش گرم ۷ تا اپیزود زیر ۳۰ دقیقه که سعی کرده همه چی داشته باشه. سطح خشونت بالا بود ولی هنوز کمی با اون خشونت متعالی فاصله داره. بعضی وقتها فکر میکنی ممکن نیست ادم های این شکلی وجود داشته باشند ولی فقط نیازه به یکیشون بربخوری و انوقته که اوضاع خیط میشه... سریال بیشتر شبیه یه مشت توی صورته و سعی داره نسبت به یه چیزی بقیه رو آگاه کنه هر چند به نظر داستان واقعی نیست ولی یه جایی یه کسایی به یه چیزایی اعتقاد دارند و به خاطرش همه کاری میکنند فکر کنم ما نمونه هاش رو همه جوره دیدیم اینقدر دیوانه وار که به درد قصه ها بخوره نه، ما بیشتر با واقعیت هاش سرو کار داریم. دوست ندارم نمونه هاش رو بگم چون حال جرو بحث ندارم ...

[Raylan Givens]

از اون سریال‌هاییه که برای هر کسی نیست، حتی اگه به این سبک هم علاقه داشتی باشی، باز هم دیدن‌ش سخته؛ بی‌پرواست، بعضی جاها زیاده‌روی و به‌اصطلاح اغراق هم داره تا عمق فاجعه رو نشون بده. توی قسمت 5 یه تک‌گویی سه‌دقیقه‌ای داره که درِی یه خاطرۀ خیالی تعریف می‌کنه (از اون خاطراتی که معلومه مدام در سر می‌پرورونه تا رنگ حقیقت بگیره)، که واقعاً فوق‌العاده‌ست. درکل بازی دامینیک فیش‌بک در نقش درِی از بهترین بازیگری‌هاییه که می‌شه دید؛ از اون بازی‌هایی که می‌گی بازیگرش در واقعیت به مشکل روحی می‌خوره. جالبه گلاور هم کارگردانی‌ش نکرده و نگفته از این نقش چی می‌خواد، و گذاشته به عهدۀ خود فیش‌بک و فقط گفته به چشم انسان به درِی نگاه نکن، به چشم سگ به‌ش نگاه کن. سریال از لحاظ فنی خیلی خوب بود و ردّپای گلاور که خودش شاگرد هیرو مورای هست، توش دیده می‌شد؛ اما این‌جا برخلاف «آتلانتا»، طنز جای خودش رو به ترس و خشونت داده بود. شخصیت‌های منفی یا به‌اصطلاح ضدّقهرمان، هر جنایتی هم که بکنن، باز یه نقطۀ روشن یا یه ویژگی مثبت دارن که باعث می‌شن دوست‌شون داشته باشی و طرفدارشون باشی؛ می‌خواد دکستر باشه، بَری باشه، تامی شلبی، ویک مکی یا حتی چیرو دی‌مارتزیو؛ اما آندرِیا گرین هیچ ویژگی مثبتی نداره و یه شرور تمام‌عیاره؛ شاید همین باعث بشه خیلی‌ها با این شخصیت و این سریال ارتباط برقرار نکنن. جز قسمت دوم که من زیاد خوش‌م نیومد (که حتی همون هم لحظات جالبی مثل دختر مایکل جکسن رو داشت :دال)، باقی قسمت‌ها در حد خوب و عالی بودن؛ به‌خصوص قسمت اول و ششم، که ازقضا برادران گلاور هم کارگردانی‌شون کرده بودن.

[Raylan Givens]

بهترین سریال سال تا این‌جای کار، از نگاه آقای لیندلُف.