[اکران اختصاصی انجمن] فیلم دوم: بعضی ها داغشو دوست دارن

[Mikado]

http://www.picoup.ir/images/53371579562249145110.png


تاریخ سینما گنج های زیادی دارد، اما در ژانر کمدی، یکی از بهترین ها بی شک این فیلم است، حاصل همکاری بهترین های هالیوود در سال ۱۹۵۹، کارگردانی بزرگ در دوره کلاسیک ها: "بیلی وایلدر"، شمایل زنی زیبا و دلبر در تمامی تاریخ هالیوود: "مرلین مونرو"، بازیگری دوست داشتنی در تمام دوران بازیگری: "جک لمون" و جنتلمنی همیشگی: "تونی کورتیس".

حتی سرسخترین منتقد ها وقتی نام این فیلم به میان می آید، لبخندی شیرین می زنند. کمتر سینما دوستی است که این فیلم را ندیده باشد و حتی آن ها که دیده اند با مرور دوباره این فیلم به یاد شادی هایی اصیل و غیرمبتذل در اوج سینمای هالیوود می اُفتند. کلاسیکی که همیشه دوست داشتی هست و همیشه هم خواهد ماند.

"راجر ایبرت" در مورد این فیلم می گوید : "کمدی سال ۱۹۵۹ وایلدر یکی از ارزشمندترین گنج های تاریخ سینماست. فیلمی الهام انگیز، هنری و ستودنی."
بد نیست بدانید این فیلم از نظر منتقد‌‌ان انجمن فیلم امریکا به عنوان بهترین فیلم کمد‌‌ی تاریخ سینما انتخاب شده است.
"بعضی ها داغشو دوست دارن" یک اثر ساده و روان و دوست داشتنی است، شوخی هایی سنجیده و اوج و فرودی مناسب دارد، نمونه کاملی از یک کلاسیک دوست داشتنی. کلاسیکی که حتماً باید دید. یکی از معروف ترین سکانس ها و دیالوگ های تاریخ سینما مربوط به قسمت آخر فیلم است که با دیدن این فیلم حتماً متوجه آن خواهید شد.
"جک لمون" و "مرلین مونرو" برند‌‌ه‌ی بهترین جایزه‌ی بازیگران مرد‌‌ و زن "گلد‌‌ن‌گلاب" شد‌‌ند‌‌ و همچنین جایزه‌ی بهترین فیلم نیز به این فیلم تعلق گرفت. این فیلم با وجود‌‌ این‌که نامزد‌‌ د‌‌ریافت جایزه‌ی اسکار د‌‌ر شش رشته بود، اما در رقابت با دو فیلم "بن‌هور" و "خاطرات ‌آنه فرانک" نتوانست در بخش‌های اصلی جایزه اسکار را بدست آورد؛ و تنها برای بهترین "طراحی لباس" اسکار گرفت.

این فیلم بدون شک فیلمی ماندگار است، توصیه ما به دوستان خوب تی وـی وُرلد این است که حتماً این فیلم را در کنار ما ببینید، حتی آنهایی که تا به حال چندین بار این فیلم را دیده اند.
دوستانی که طبعی غیرکلاسیک دارند هم این فیلم را از دست ندهند! با دیدن این فیلم همیشه می توانید پای ثابت بحث های فیلم های کلاسیک باشید! امیدواریم در کنار ما از دیدن این فیلم لذت ببرید.




http://www.picoup.ir/images/77657865592251617196.jpg

http://www.picoup.ir/images/46038445451646621273.png (http://tvworld.info/thread28697.html#post71224)http://www.picoup.ir/images/23423472445132953874.png (http://www.imdb.com/title/tt0053291/?ref_=sr_1)

[colonel_panic]

سلام,من هر 4 تا لینک رو دانلود کردم همیشه فیلم هایی که چند تا لینک داره رو اکسترکت میکردم و تبدیل میشد به 1 فایل اما این فیلم نمیشد گفتم شاید باید هر کدوم رو جدا ببینم اما فقط اولی کار میکنه و بقیه رو وقتی باز میکنم ارور میده,با پلیر های مختلف هم امتحان کردم,شما چه جوری نگاه کردید؟

[Chandler Bing]

با این برنامه باید بچسبونیدشون به هم دیگه.
از اینجا دانلودش کنید:


http://www.mediafire.com/?09rm84qhgexsgkc

[prongz]

هیچ وقت نفهمیدم فیلم های وایلدر برای چی اینقدر طرفدار داشته.البته نمی خوام بگم وایلدر کارگردان کوچیکی هست اما اصلا نمی تونم جزو کارگردانای بزرگ هم بدونمش.بازی گرفت از بازیگراش رو به خوبی بلده.تحرک و ریتم پویای فیلم هاش رو همیشه حفظ کرده.اما هیچوقت منو به اونجایی نرسوند که بهش بگم کمدین موفق.

اولین نکته بارز فیلم های وایلدر استفاده از فضای رومنس برای خلق موقعیت های کمدی هست.که به شخصه از همین اول کار مخالفم با این دیدگاه.شاید زمانی که وایلدر این ایده ها رو به هالیوود اورد،یه ایده ی نو بوده باشه.اما الان واقعا چیزی غیر از یه تکرار خسته کننده نیست.اگر "بعضی ها داغشو دوست دارن"چیزی برای ارائه کردن داشت،برای گذشته بوده و نه الان..الان این فیلم برای من بیشتر یاداوری فیلم های هندیه تا یه شاهکار سینمایی.به شخصه توی مدت پخش این فیلم خنده من از یه لبخند ساده فراتر نرفت.اما به هر حال این فقط در حد یه نظر شخصیه.از تعداد طرفداران وایلدر کاملا مشخصه که کارای این فیلمساز برای اکثریت سینما دوستان قابل احترامه:Smiley17:

[justUnited]

من عاشق این فیلمم همه چیزش رو دوست دارم مثل بقیه فیلمهای کارگردانش از همه بیشتر هم مجذوب جک لمون دوست داشتنی شدم.شاید داستان فیلم و وسوژه اش برای نسل جدید تکراری باشه و بخصوص تو دوره ای که فیلمهای 3d

روزبه روز بیشتر میشن- دیدن همچین فیلمی اون هم سیاه وسفید برای هر کسی جالب نباشه اما اونهای که عاشق سینما باشن در مورد این فیلمهای کلاسیک این سختگیری ها رو کنار میزارن و با خیالی را حت به تماشای فیلم میشینند.

بدون اینکه نگران تصاویر چندش اور فیلمهای کمدی امروزی که برای خندون دست به هر کاری میزنند(گو*دن-بالا اوردن -مواد مخدر- سک* و غیره) باشیم .

یه خاطره بگم از همین فیلم :اولین بار که این فیلم رو تنها دیدم کلی خندیدم بعد به پسر خالم که چند سالی از من کوچیکتره و به قولی امروزی تره معرفیش کردم. وقتی فهمید فیلم سیاه سفیده میخواست از دیدنش فرار کنه اما من مجبورش کردم ببینه :Smiley36: و خودمم دوباره باهاش دیدم

اولش با اخم نگاه میکرد یکم که فیلم جلو تر رفت لبخند میزد فیلم که به آخرش رسید داشت قهقهه میزد طوری شد که اون دیالوگ آخر فیلم رو هم حدس زد اونجا که جک لمون به پولداره میگفت من مَردم بابا بعد یارو گفت بازم مشکلی نیست :Smiley14:

کلی با هم خندیدم و اونروز خاطره خوشی شد برای هر دو تامون-دفعه بعد که فیلم It's a Wonderful Life رو بهش معرفی کردم شوق دیدنش چند برابر بود.

در کل اون صمیمیت و سادگی که توی این کمدی ها است رو خیلی می پسندم به اونهایی هم که مثل من ازش لذت بردن دیدن فیلم The Apartment رو هم پیشنهاد میدم.

[Mikado]

هیچ وقت نفهمیدم فیلم های وایلدر برای چی اینقدر طرفدار داشته.البته نمی خوام بگم وایلدر کارگردان کوچیکی هست اما اصلا نمی تونم جزو کارگردانای بزرگ هم بدونمش.بازی گرفت از بازیگراش رو به خوبی بلده.تحرک و ریتم پویای فیلم هاش رو همیشه حفظ کرده.اما هیچوقت منو به اونجایی نرسوند که بهش بگم کمدین موفق.

"وایلدر" یکی از بزرگترین کارگردان های سینما بود و همیشه هم خواهد ماند، کارگردانی با سبکی مخصوص به خود، کارگردانی مستقل که زیر بار اجبار استدیو ها نمی رفت، داستان های فیلم هایش را بدون حاشیه و بازی کردن با ذهن بیننده روایت می کرد و تقریباً در هر سبکی کار کرد. از نوآر گرفته تا کمدی و جنگی و غیره.

"وایلدر" قبل از اینکه کارگردان باشه، نویسنده بود. این یکی از مهمترین قسمت های زندگی "وایلدر" است، مجتبی. وقتی بعد از به قدرت رسیدن هیتلر در آلمان به هالیوود آمد، حتی ذره ای هم زبان انگلیسی بلد نبود، به قول خودش، لاتین، آلمانی و فرانسه می دانست، اما در کشتی به یکباره فهمید که تمام این زبان هایی که میداند، به هیچ کارش نمی آد. و با سختی و مرارت شروع به کار کرد، با ویزایی شش ماه. "وایلدر" کمدین نبود. او دوست داشت در تمام ژانر ها کار کند. او در ابتدا نویسنده بود، اما وقتی دید فیلم نامه هایش دست کارگردان ها، به شکلی دیگر در می آید شروع به کارگردانی کرد، این تصمیم رو در حین ساخت "نیونچکا" گرفت، وقتی کارگردانی "لوبیچ" رو دید. "وایلدر" بعد از ساختین فیلم های تیره و نوآری مثل: "غرامت مضاعف"، "سانست بلوار"، "تک خال در آستین" بود که سراغ فیلم کمدی رفت، اون هم نه کمدی محض، کمدی درام و کمدی رومنس، فیلم های مثل "بازداشتگاه شماره 17 " و "سابرینا". حرف اصلی من اینه مجتبی که باید ببینی "وایلدر" چه راهی رو طی کرد تا رسید به فیلمی کمدی محض چون "بعضی ها داغش رو دوست دارن".

اون در سبک نوآر، پیشرو زمان خودش بود، هنوز خیلی ها معتقدن که "وایلدر" خیلی از زمان خودش جلوتر بود. وقتی اولین بار فیلم "سانست بلوار" رو در جمع خصوصی نشون داد، همه تماشاچی ها بهش خندیدن و حتی "لوئیس بی.مایر" از تهیه کنندگان مطرح "ام.جی.ام" فریاد زد که //باید "وایلدر" رو از امریکا پرت کرد بیرون، اگه قصد داره دستی که بهش غذا میده رو گاز بگیره// (به خاطر محتوای فیلم سانست بلوار، نقد هالیوود و روابط آن).



اگر "بعضی ها داغشو دوست دارن"چیزی برای ارائه کردن داشت،برای گذشته بوده و نه الان..الان این فیلم برای من بیشتر یاداوری فیلم های هندیه تا یه شاهکار سینمایی.به شخصه توی مدت پخش این فیلم خنده من از یه لبخند ساده فراتر نرفت.
کمدی "وایلدر"، کمدی تلخی بود، در عین حال که سعی میکرد بیننده رو بخندونه، نقد های خودش رو به سیستم هم می کرد. در ضمن "وایلدر" به شدت عقیده داشت که باید داستانش رو ساده و راحت روایت کنه. معتقد بود فیلم نامه شالوده اصلی فیلم رو تشکیل میده و کارگردان در بیشتر اوقات بهتره کارش گند نزدن به فیلم نامه باشه! سعی میکرد بیننده اصلاً درگیر قضایای تکنیکی نشه. اما به شدت در میزانسن ها و شات ها دقیق بود. می دونست داره چی کار میکنه و اون رو به بهترین صورت انجام می داد. اون اعتقاد داشت که باید به ساده ترین شکل ممکن حرف بزنه و شاید این باعث شده که کارهای اون رو چیپ ببینی.

منابع استفاده شده: اینجا (http://www.theparisreview.org/interviews/1432/the-art-of-screenwriting-no-1-billy-wilder) و اینجا (http://www.imagesjournal.com/issue10/features/wilder/).

[prongz]

اول من یه اعترافی بکنم که اصلا به کل فراموش کرده بودم که بلوار غروب کاردانش وایلدر هست(حافظه هم حافظه های قدیم) .کاری که واقعا قابل ستایش و تحسینه.اما باز هم در مورد کمدی های وایلدر سر حرفم هستم

حرف اصلی من اینه مجتبی که باید ببینی "وایلدر" چه راهی رو طی کرد تا رسید به فیلمی کمدی محض چون "بعضی ها داغش رو دوست دارن".
میکادو جان منِ تماشاگر برای چی باید توجه کنم به اینکه وایلدر از کجا به کجا رسیده که تازه ایا بعدش با توجه به این موضوع ببینم میتونم از فیلم لذت ببرم یا نه؟خیلی وقتا محیط اطراف سازنده باعث تغییر ذائقه ی اون میشه.اما الزاما دلیلی نمیشه که این تغییر ذائقه به معنی بهتر شدن باشه.تو داری از برای دفاع از چیزی که "شده" به چیزی که "بوده" متوسل می شی.من از شما می پرسم عایا؟عایا این کار صحیحی می باشد؟ :)) ازنظر من بیننده اینکه وایلدر از بلوار غروب به بعضی ها داغشو دوست دارن رسیده،یه پسرفته و به نظرم راه غلطی رو رفته.




اون در سبک نوآر، پیشرو زمان خودش بود، هنوز خیلی ها معتقدن که "وایلدر" خیلی از زمان خودش جلوتر بود. وقتی اولین بار فیلم "سانست بلوار" رو در جمع خصوصی نشون داد، همه تماشاچی ها بهش خندیدن و حتی "لوئیس بی.مایر" از تهیه کنندگان مطرح "ام.جی.ام" فریاد زد که //باید "وایلدر" رو از امریکا پرت کرد بیرون، اگه قصد داره دستی که بهش غذا میده رو گاز بگیره// (به خاطر محتوای فیلم سانست بلوار، نقد هالیوود و روابط آن).

بیا روراست باشیم هالیوود هیچ وقت به کسی که واقعا خلاف مسیرش حرکت کنه،این همه اسکار نمیده.برای امسال و پارسال هم نیست همیشه همین طور بوده.نمونش هم همین برگمن.اما همین بلوار غروب 3 تا اسکار برد.

اون در سبک نوآر، پیشرو زمان خودش بود، هنوز خیلی ها معتقدن که "وایلدر" خیلی از زمان خودش جلوتر بود

کمدی "وایلدر"، کمدی تلخی بود، در عین حال که سعی میکرد بیننده رو بخندونه، نقد های خودش رو به سیستم هم می کرد. در ضمن "وایلدر" به شدت عقیده داشت که باید داستانش رو ساده و راحت روایت کنه
این 2 تا حرفت به نوعی با هم تناقض داره برادر میکادو.داری از نواوری وایلدر می گی اما تعاریفی که مطرح می کنی رو در همون زمان جنگ های جهانی کمدین های معروفی مثل چاپلین و لوید و کیتون این سبک از کمدی رو رو به حد کمالش رسوندن و فیلم هایی ساختن به مراتب با مضامینی تلخ تر و صد البته ملموس تر.تازه گذشته از این درمورد این فیلم به خصوص اتفاقا کمتر اثری از این تلخی نسبت به کمدی های دیگه وایلدر وجود داره.در واقع اصلا مضمونی تو فیلم دیده نمیشه که بخوایم در موردش بحث کنیم.به قول خودت فیلمیه که باید بشینیم و بدون توجه به مضامین فقط ازش لذت ببریم.که تازه اینطوری هم من ازش لذت نمی برم.


معتقد بود فیلم نامه شالوده اصلی فیلم رو تشکیل میده و کارگردان در بیشتر اوقات بهتره کارش گند نزدن به فیلم نامه باشه! سعی میکرد بیننده اصلاً درگیر قضایای تکنیکی نشه. اما به شدت در میزانسن ها و شات ها دقیق بود. می دونست داره چی کار میکنه و اون رو به بهترین صورت انجام می داد. اون اعتقاد داشت که باید به ساده ترین شکل ممکن حرف بزنه و شاید این باعث شده که کارهای اون رو چیپ ببینی.
تمام موارد بالا رو قبول دارم.بهش هم اشاره کردم.بیا فرض کنیم به خاطر همین ترکیب،وایلدر رو یه کارگردان با ایده های بدیع بدونیم.(انصافا هم هست)....همین الان دیدم تاپیک سه رنگ اپ شده بود توی انجمن.یکی مثل کیشلوفسکی هم برای خودش نوآور بوده زمان خودش.اما انصافا بعد از کیشلوفسکی کارگردانی بوده که با استفاده از همین سبک بتونه کاری بهتر از سه رنگ ارائه بده؟وایلدر به عنوان یه خالق قابل احترامه اما دلیل نمیشه هنوز هم فیلم هاش رنگ بوی گذشته رو داشته باشه.زمان این فیلم ها برای الان نیست برای وقتی هست که بابابزرگ هامون با مامان بزرگ هامون قرار میزاشتن لاله زار تا برن تو سینما با هم تخمه و نوشابه و بستنی بخورن.کمدی با خلق موقعیت های خنده دار معنا پیدا می کنه.تو این دوره و زمونه اینکه 4 تا دختر بی خبر از همه جا برن تو تخت یه پسر واقعا می تونه صحنه ای باشه که قهقهه بزنی از خنده؟یا مثلا رقصیدن یه دختر و راه افتادن اب از لب و لوچه 2 تا پسر و سکانس های بی شماری امثالهم..

در کل می خوام بگم ژانر کمدی رو اصلا نمیشه مثل ژانر های دیگه خیلی موشکافانه بررسی کرد.اگه قرار باشه کمدی ای ببینی که فقط تورو بخندونه ،واقعا نمیشه سینمای کلاسیک و فرهنگ های نا اشنا رفت.من اگه بخوام یه ساعت بخندم همین پایتخت خودمونو به وایلدر ترجیح میدم با اجازتون:Smiley36:

[saman_pd09]

با سلام خدمت همه ی کاربران سایت
من فیلم Some Like It Hot را همین امروز دیدم . فیلمی که به ژانر کمدی نسبت داده شده ولی با تمام کمدی هایی که نسل من به خودش دیده متفاوت است . کمدی های امروز آغشته به مشکلات زندگیست . فرد را وادار می کند تا به مشکلات خودش بخندد . مشکلاتی که بعضا جای دارد برای آن ساعت ها گریه کرد . آلودگی به مسائل جنسی و مواد مخدر و هزاران موضوع دیگر . اما کمدی بیلی وایدر از این دست نیست . فیلم یک کلاسیک اصیل هست . فیلمی که زیبایی زندگی را در قالب کمدی به مخاطب عرضه میکنه . همه ی ما برای دستیابی به خوش بختی تلاش می کنم و گاهی آن را بدست می آوریم اما در راه رسیدن به این خوش بختی پیچیدگی هایی هست . فیلم نیز همین را گوشزد می کند . ولی ایراداتی در فیلم وجود دارد . دختری که به امید ازدواج با مردی میلیونر به میامی می آید توسط مردی مورد بازی قرار می گیرد ولی در پایان فیلم دخترک با این که قضیه را متوجه می شود بدون هیچ گونه ناراحتی با مرد همراه می شود . البته شاید این به دلیل بی فکری دختر باشد که خود او نیز در تمام فیلم به ان اشاره می کند ولی پایان بسیار سریع جمع بندی می شود و نتیجه ای مشخص به بیننده نمی دهد . بنده فکر می کنم اگر کارگردان جدایی را بر وصال ترجیح می داد پایانی بهتر برای فیلم رقم می زد . از طرف دیگر دو مرد به راحتی نقش دو زن را بازی می کنند و چالشی بر سر راه آنان قرار نمی گیرد و یا به خوبی از پس این سختی ها بر می آیند. اگر کارگردان بیشتر بر روی مشکلات راهی که در پیش روی این دو مرد وجود دارد کار می کرد فیلم طعم واقعی تری می گرفت . به هر حال تبدیل شدن از یک جنسیت به جنسی دیگر کار دشواری هست که مشکلات زیادی رو بر سر راه دارد مخصوصا اگر قرار باشد این موصوع مخفی بماند . اما کارگردان بجز بعضی مسائل در نشان دادن این مشکلات کم کاری کرده است . با توجه به این که مدت زمان فیلم زیاد هست جا برای بیان این مشکلات بود .
فیلم قصد ندارد مخاطب را بیش از حد بخنداند و تنها به لبخندی بر لبان مخاطب بسنده می کند . به همین دلیل هست که مخاطب امروزی که فیلم های بسیاری از ژانر کمدی مشاهده کرده شاید فیلم را اثری سبک و دور از اعتبار تلقی کند ولی باید توجه کنیم که این فیلم ساخته ی دهه ی 50 هست . فیلم از لحاظ روایت داستانی بسیار روان است و معمایی را برای بیننده طرح نمی کند و بسیاری حتی پایان داستان را حدس می زنند ولی انچه بیننده را به مدت 2 ساعت به دیدن این فیلم وادار می کند طنزی ساده و بی تکلف هست .

[Mikado]

مجتبی، با حرف های من بازی نکن، اگر من گفتم ببین از کجا به کجا رسیده برای این بود که اصلاً وایلدر را آدم حساب نمی کردی! و گفتی هیچ وقت نفهمیدی برای چی وایلدر اینقدر طرفدار داره. من تو را به فیلم های اولیه اش ارجاع دادم تا ببینی چرا وایلدر اینقدر در تاریخ سینما مهم است.

اینکه می گویی هالیوود به کسی که بر خلاف میلش عمل کند اسکار نمی دهد آنقدر دایی جان ناپلئونی و دورکی و ایرجی! است که واردش نمی شوم. همان "سانست بلوار" گویای چیزی که می خواهم در دفاعش حرف بزنم هست.

درباره مضمون فیلم، حاضرم قسم بخورم همین الان اگر فیلم اول دوربین روی دست گدار را جلویت بذارم، از یک سکانس روشن و خاموش شدن چراغ هزار تا مضمون برایم در می آوری، اما فیلمی مثل این که خوشت نمی آید، اصلاً برایت مضمون ندارد. آدم هایی که هیچی در زندگی ندارند، برای یک لقمه نان حاضرند جنسیت دیگری قبول کنند، همیشه در حال فرارند، در اوج بدبختی سعی می کنند شاد باشند، و این ها هیچ کدام برایت مضمونی کوک نمی کند.

نتیجه گیری آخرت و اینکه پایتخت 2 را به این کار وایلدر ترجیح می دهی به نظرم آنقدر جمله بی ربط و روهوایی بود که نخواهم موشکافانه چون خودت حرف هایت را نقد کنم.
حرفی جدی تر و کلفت تر! بزن تا باهات بحث کنم. سه ساعت و چهل و پنج دقیقه وقت گذاشتم و تمام مصاحبه های وایلدر را خوانم تا آن پست را برایت نوشتم، مردانه بازی کن رفیق.

پ.ن : بیشترین و بهترین نقد های ضد وایلدری از طرف نشریه کایه دو سینما و گدار و تروفو و جمیع اراذل بود، بیا این هم آوانتژ (http://jdcopp.blogspot.de/2007/01/billy-wilder-truffaut-cahiers-godard.html)من به تو. حالا حرکت با شماست.

[prongz]

مجتبی، با حرف های من بازی نکن، اگر من گفتم ببین از کجا به کجا رسیده برای این بود که اصلاً وایلدر را آدم حساب نمی کردی! و گفتی هیچ وقت نفهمیدی برای چی وایلدر اینقدر طرفدار داره. من تو را به فیلم های اولیه اش ارجاع دادم تا ببینی چرا وایلدر اینقدر در تاریخ سینما مهم است.

اینکه می گویی هالیوود به کسی که بر خلاف میلش عمل کند اسکار نمی دهد آنقدر دایی جان ناپلئونی و دورکی و ایرجی! است که واردش نمی شوم. همان "سانست بلوار" گویای چیزی که می خواهم در دفاعش حرف بزنم هست.

درباره مضمون فیلم، حاضرم قسم بخورم همین الان اگر فیلم اول دوربین روی دست گدار را جلویت بذارم، از یک سکانس روشن و خاموش شدن چراغ هزار تا مضمون برایم در می آوری، اما فیلمی مثل این که خوشت نمی آید، اصلاً برایت مضمون ندارد. آدم هایی که هیچی در زندگی ندارند، برای یک لقمه نان حاضرند جنسیت دیگری قبول کنند، همیشه در حال فرارند، در اوج بدبختی سعی می کنند شاد باشند، و این ها هیچ کدام برایت مضمونی کوک نمی کند.

نتیجه گیری آخرت و اینکه پایتخت 2 را به این کار وایلدر ترجیح می دهی به نظرم آنقدر جمله بی ربط و روهوایی بود که نخواهم موشکافانه چون خودت حرف هایت را نقد کنم.
حرفی جدی تر و کلفت تر! بزن تا باهات بحث کنم. سه ساعت و چهل و پنج دقیقه وقت گذاشتم و تمام مصاحبه های وایلدر را خوانم تا آن پست را برایت نوشتم، مردانه بازی کن رفیق.

پ.ن : بیشترین و بهترین نقد های ضد وایلدری از طرف نشریه کایه دو سینما و گدار و تروفو و جمیع اراذل بود، بیا این هم آوانتژ (http://jdcopp.blogspot.de/2007/01/billy-wilder-truffaut-cahiers-godard.html)من به تو. حالا حرکت با شماست.

برادر زدی له فرمودی مارو که.البته بسیار قابل تقدیره این وقتی که گذاشتی برای مطالعه مطالب.اما من درمورد فیلم خیلی وقته که حد اقل سعی می کنم با مقالات خودمو به جایی که دلم میخواد نرسونم.اگه عقلم برسه برای چی ازش خوشم نیومده همون رو بیان می کنم.حالا بعضی وقت ها موافق اکثریت از اب درمیاد بعضی وقتا هم مثل "جانگو" و "بعضی ها" ساز مخالف میزنیم و گیر میلاد و شما میوفتیم :)) قصد بازی با کلمات نداشتم.وایلدر هم هیچ وقت از مبنا زیر سوال نبردم چه اینجا چه توی چت باکس.شما بزار به حساب بد گرفتن مطلب.

بقیه حرف هامو پس نمی گیرم میکادو جان چون حرفای دلم بود.حالا شما دلت می خواد پس گردنی بزنی به ما و قصاص قبل از جنایت می کنی رو کاری ندارم ولی واقعا نمی تونم یه همچین مضمونی رو به عنوان هدف، مخصوصا تو این فیلم بپذیرم.برای من در حد یه زمینه سازی برای شروع داستان فیلم باقی میمونه.یه اشاره مختصر به وضعیت 2 نفر که باعث ایجاد چالشی جدید میشه.نه قراره این فقر ریشه یابی بشه نه قراره راه حلی براش ارائه بشه و نه بنایی به همزاد پنداری داره نه حتی قصد نکوهشش رو داره.

نتیجه گیری یه بحثه نظر شخصی یه بحث.من معتقدم برای ایجاد موقعت های فکاهی بهترین بستر،فرهنگ منطقه ای هست.حالا دیگه دست خودم نیست که از پایتخت خوشم میاد از این نه :)) هنوز اونقدر کلفت نشدم که کلفت بحث کنم.:Smiley14: اما جدا می گم اینو میکادو جان من واقعا خودم در حد اطلاعات و مطالعات شما نمی دونم که بخوام صحبت هات رو نقد کنم و یا با اطمینان باهاش مخالفت کنم.یکی از چیز هایی هم که از خودت یاد گرفتم ساده گرفتن قضایا بود.برای همینم بعضی هارو در مقابل پایتخت گذاشتم نه فیلم های گدار:Smiley36:.خلاصه که مارو جدی نگیر شما. هنوز کم سوادیم:Smiley17:

[9353980174]

دانلودش کردم از آخر
از نظر من جای این فیلم توی 250 فیلم برتر نیست، ولی با توجه به اینکه از قدیم الایام مشتریای مخصوص خودشو داره، هنوز در این رتبه بندی باقی مونده
فیلم بدی نبود
البته اعتقاد من اینه که مرلین مونرو بازیگر بی نظیری نیست، اگر با بازیگرای قدیمی دیگه (با بازیگرای جدید که اصلا قابل مقایسه تیست) مقایسش کنیم اصلا بازیگر به حساب نمیاد. اونقدری که به بازی لیلا حاتمی خودمون ایمان دارم مرلین رو آدم هم حساب نمیکنم
فیلم بود دیگه، خنده دار هم نبود، داستانی هم نداشت، امریکن پای دهه 50 بوده مثکه، مخصوصا اون صحنه ای که همه تو قطار پر و پاچه میندازن بیرون یا کنار دریا دیگه اوج هدفهای سرگرمی این فیلم بوده
جالب نبود
اگر به کمدی باشه من جیم کری یا آدام سندلر رو به وایلدر و اعوان و انصاره ترجیح میدم