Better Call Saul | بحث اپیزودیک | فصل ششم ، اپیزود سیزدهم

[wlh]

https://picoup.ir/images/91124560598644991068.jpg
Season 6 Episode 13
https://picoup.ir/images/04810294025795325787.png
.:IMDB:. (https://www.imdb.com/title/tt11630828/?ref_=ttep_ep13)


خلاصه داستان : ۶ سال قبل از ملاقات با والتر، جیمی مک گیل وکیلی خرده پا به سال گودمن تغییر نام می دهد...


نویسنده : Peter Gould
کارگردان : Peter Gould
تاریخ پخش : Aug 16, 2022 (25 مرداد 1401)



برای اطلاعات بیشتر در مورد فصل ششم سریال، پیش بینی ها و نظرات کاربران میتوانید به تاپیک های زیر مراجعه کنید...

Better Call Saul | پایان اینجاست! (https://tvworld.info/showthread.php?t=50602)https://tvworld.info/images/icons/arrow2.gif
Better Call Saul | سرنوشت شخصیت هایی که در B.B نبودند چه می شود؟ (https://tvworld.info/showthread.php?t=49706)https://tvworld.info/images/icons/arrow2.gif

[alimori]

فکر نمیکنم پایانی کامل تر و بهتر از این برای این سریال وجود داشته باشه. از تک تک دقایق لذت بردم. از نظر من کل سریال در مورد رابطه عاشقانه کیم و جیمی بود. رفتن کیم از پیش جیمی و اتفاقات قبل اونو تبدیل به ساول گودمن کرد و وقتی شنید کیم رفته اعتراف کرده ممکنه همه چیشو از دست بده آزادی زود هنگامش رو با اعترافاتش فدا کرد. و نگاهش توی دادگاه به کیم که فقط میخواست کیم ببینه تغییر کرده و فقط رضایت اون واسش مهم بود و اون لبخند آخر. :Smiley41: حضور والتر عالی بود و اون وسواسش واسه چیکه آب :Smiley17: سیگار کشیدن با هم کیم و جیمی / سکانس دادگاه و اعترافات جیمی و اون شات آخر . / سکانس هایی که جیمی مذاکره میکرد عالی بود .حبس ابد با چند سال اضافه رو تبدیل کرد به هفت سال :Smiley14:که بازم نبوغش رو نشون داد /
بهترین پایان برای یک سریال شاهکار :Smiley17:

[Raylan Givens]

bcs هم تموم شد و چه پایان غمناک و شاعرانه‌ای. تفاوت این سریال با bb هم این بود که یه جاهایی فیلم‌هندی نشد و تا جای ممکن و جوری که توی ذوق نزنه، به اون چارچوب واقع‌گرایی که برای خودش تعریف کرده بود، پایبند بود.



ارجاع به قسمت اول سریال و روزنامۀ «فایننشال تایمز» هم جالب بود؛ هرچند به این جزئیات عادت کرده بودیم.

[l-lamidreza]

چند تا سریال در آینده باید ببینیم که از توشون شاید یدونه ش حتی نزدیک بتر کال سال بشه؟ بنظر من که حالا حالا ها باید تو خماری بمونیم.

این قسمت همه ش در مورد محتوای اون کتاب یعنی ماشین زمان بود. ماشین زمانی که کاراکترهای والتر والت و مایک رو برامون بیشتر تشریح کرد. ولی از همه مهم تر فانتزی ماشین زمان به شدت تو این قسمت در مورد چاک بود. در واقع دیالوگ های والتر و مایک با سال همه پیش نمایشی از دیالوگ چاک به جیمی بود. چاک تلویحا به جیمی گفت آدم میتونه یه روز به اشتباهش پی ببره. جیمی فکر کرد این دیالوگ برای شروع سرکوفت همیشگی برادرشه و سریع خواست از خونه بیرون بره ولی اینجا برای اولین بار چاک میخواست غرور و حسادت دیرینشو کنار بذاره و به اشتباهاتش اعتراف کنه.

در واقع فانتزی ماشین زمان به حدی روی چاک تاثیر گذاشت که اگه اون شب چاک در مورد پشیمونی هاش تو رفتارهای بدش با جیمی اعتراف میکرد، احتمالا مسیر زندگی همه ی شخصیت ها جور دیگه ای پیش میرفت. من یادم نمیاد تو فصلای قبل در مورد این کتاب مهم صحبتی شده باشه ولی مطمئنیم این کتاب رو جیمی هم خونده که در موردش با مایک و والتر صحبت میکنه و با فیدبک هایی که از هردوشون میگیره در نهایت توی دادگاه تصمیم میگیره برای همیشه از شر Saul خلاص شه و بالاخره بین کیم و کثافت کاریش،‌ کیم رو انتخاب کنه.

این اپیزود بی نهایت غنی بود از تقابل کاراکترهای دنیای بریکینگ بد با شخصیت جیمی. به نوع فیلمبرداری صحبت بین والتر و سال نگاه کنین: هر دو روی تخت روبروی هم نشسته ن و سریال داره سعی میکنه به بهترین شکل این دو شخصیت رو باهم مقایسه کنه. اگه یادتون باشه خیلیامون تو اپیزود فینالی بریکینگ بد و اون زوم اوت از والتر در حال مرگ احساس جاودانگی والتر بهمون دست داد و بنظرم بیراه هم نیست. والتر جاودانگی رو توی اینکار میدید و بخاطر عقده ای که سالها از دوستاش داشت و نذاشتن تو شرکت خودش بمونه تبدیل به هایزنبرگ شد و خودشو ارضا کرد.

در مقابل، جیمی جاودانگی رو در نگه داشتن کیم وکسلر برای همیشه در کنار خودش فرض کرد و بخاطرش ۷ سال زندان رو تبدیل به ۸۷ سال کرد. تو هر دو پایان روح شخصیت ها به بهترین شکل اغنا شده و برای همین هر دو پایان بندی بی نظیره. شات نهایی قرار گرفتن جیمی در مقابل کیم و فنس های زندان انقدر دوست داشتنیه که فنس ها اینجا کارکرد خودشونو از دست میدن و نشون میدن وقتی روح دو نفر باهم گره میخوره، جدایی فیزیکی بی معناس. همچنان که مرگ فیزیکی والتر وایت در مقابل انتقام شیرینش Uncle Jack برای مخاطب لذت بخشه و اونو میپذیره.


بعد ۷ سال تماشای سریال اونم هر هفته باید بگم به شدت دلم براش تنگ میشه...

[DUCHESS]

https://picoup.ir/images/58381367634245763097.jpg
https://picoup.ir/images/63663141331021934223.jpg

اسلیپین جیمی به ساول تبدیل شد، ساول به جین، باز دوباره شد سال(86 سال رو رسوند به 7 سال لعنتی :Smiley14: ) و آخرش هم برگشت به اسلیپین جیمی(هرچند دیر) فقط بخاطر این که کیم رو داشته باشه.
اونجا که کیم میره ملاقاتش و بهش میگه Hi Jimmy، به شدت برای جیمی لذت بخشه و با خودش میگه این کار ارزشش رو داشت. سازنده‌های سریال اینقدر کاراکترها اصلیشون رو دوست دارن که دلشون نمیاد پایان خیلی خیلی تلخ بهشون بدن و سعی میکنن به رستگاری برسونن اون‌ها رو بدون این که منطق و واقعیت دنیایی که ساختن رو ببرن زیر سوال..
به نظرم برای جیمی تلخ‌ترین پایان این میشد که هیچ وقت اعتراف نمیکرد و از پشیمونی‌هاش نمیگفت(مثل همون 3 سکانس فلش بک) ولی خب این دفعه از فرصت استفاده کرد و بدون فیلم بازی کردن به همه چی اعتراف کرد! حتی کیم هم پیش به سوی رستگاری رفت. بعد از اعترافات به دادگاه و زن هاوارد و آروم شدن وجدانش دوباره از طریق یک کار داوطلبانه باز هم به مردم کمک میکنه و به اون آرزو همیشگیش برسه. دوباره همون کت و دامن شیک و کفش‌های پاشنه بلند.


https://picoup.ir/images/39922951150489449555.jpg

زوج جیمی و کیم با این شیمی فوق العاده بینشون، چالش‌هایی که داشتن و این پایان معرکه تبدیل شدن به بهترین زوج سریالی/سینمایی که تا حالا دیدم(بالاتر از زوج الیزابت و فیلیپ جنینگز سریال د اَمریکنز). کیم وکسلر قطعا بهترین کاراکتر زنی هست که تو سریال‌های تلوزیونی دیدم(بالاتر از الیزابت جنینگز) و جیمی هم قطعا جزو بهترین کاراکترهای مرد تاریخ هست.


هرچند جوایز ارزش واقعی یک اثر رو نشون نمیدن ولی واقعا دوست دارم ری سیهورن، باب ادنکرک و خود سریال تو فصل جوایز به حقشون برسن.

[codec_pack]

بی نقص بود. 10


هرچند جوایز ارزش واقعی یک اثر رو نشون نمیدن ولی واقعا دوست دارم ری سیهورن، باب ادنکرک و خود سریال تو فصل جوایز به حقشون برسن.

بتر کال سال به جوایز احتیاجی نداره. جوایز باید بتر کال سال رو ببرن.

[abbas stannis]

تو زبان فارسی کلمه ای پیدا نمی‌کنم که عظمت و شاهکار بودن این اپیزود و در مجموع کل سریال رو بتونم توصیف کنم.
فقط یک سکانسش رو میخام تعریف کنم که باهام چیکار کرد.سکانس ملاقات کیم و جیمی تو زندان.
هاله ی نور خورشید از پنجره زندان به صورت جیمی و کیم می تابید موسیقی پس زمینه داشت جان می‌گرفت و بک گراند سیاه سفید و رنگ پریده دیوار زندان،گرم تر از هر رنگی بودن. جیمی سیگار می‌کشید و کیم تماشایش میکرد. این عاشقانه ترین نگاهی بود که تو دنیای فیلم و سریال ها دیدم. تو یک زندان سرد و تاریک و سیاه حرارت عشق این دو نفر به حدی بود که از قاب تلویزیون داشت بیرون میزد.
هم بغض داشتم و هم لبخند
خداحافظ بتر کال ساول دوست داشتنی

[kingnessi]

https://picoup.ir/images/67174859762742364012.jpg



?This is how they get you


سکانس بیابون با مایک:
توصیه مایک به جیمی که آرومتر آب بخور وگرنه حالت بهم میخوره. جیمی میگه اگه ماشین زمان داشتم برای دراوردن پول بیشتر (طمع) ازش استفاده میکردم و مایک برای عوض کردن راه زندگیش و انجام کار درست.
سوال آخر مایک و جواب جیمی و به چهره جیمی دقت کنید، یه چیزی میخواد بگه ولی نمیگه.

سکانس پناهگاه با والتر:
دوباره همون سوال ماشین زمان (چندین سال بعد از سکانس با مایک) و جواب والتر.
والتر وایت همیشه روی موضع خودش میموند، از کسی صدقه نمیخواست و میخواست با توانایی های خودش و اختراعاتش (!) پول دربیاره ولی جواب جیمی درباره اینکه از ماشین زمان واسه اینکه زانوش آسیب نبینه استفاده میکنه.
دیالوگ والتر که میگه: "تو از اولش هم همینطوری بوده" همون دیالوگ هاوارد و با همون استایل. و دقیقا همون چهره ای رو از جیمی میبینیم که انتهای فلش بک با مایک داشت.

سکانس خونه با چاک:
چاک داره کتاب ماشین زمان اچ جی ولز رو میخونه. به مایک میگه اگه از زندگیت راضی نیستی میتونی مسیرت رو عوض کنی و جیمی میگه مگه خودت تا حالا اینکارو کردی؟
این سکانس چندسال زودتر از دوتای قبلی اتفاق میوفته و در واقع عمق تاثیر چاک روی جیمی رو نشون میده، اینکه جیمی نه توی مکالمه با مایک نه با والتر نمیخواد اشتباهاتش رو تصحیح کنه برمیگرده به اینکه اصلا چنین چیزی ممکنه؟

جیمی از چاک یاد گرفته که نه، چیزی برای پشیمونی وجود نداره و اگرم پشیمون باشی (همون حالت چهره ش انتهای هر دو سکانس) فایده ای نداره پس بیخیالش، به راهت ادامه بده و برو جلو.


اما چرا یهو توی اون دادگاه سال گودمن تبدیل شد به جیمی مک گیل و بالاخره گناهانش رو پذیرفت؟
اولش شاید به نظر برسه دلیلش کاملا عشق و علاقه ش به کیم باشه، اما این همه دلیلش نیست.
به نظرم جیمی از فرار کردن خسته شده بود پس برای اولین بار به جای سکوت کردن از پشیمونی هاش گفت از گناهاش و جرایمش. و اینکه دیگه نمیخواد سال گودمن باشه.

خیلی سخته جدا کردن این دوتا کاراکتر از همدیگه، شاید ابتدای سریال جیمی و سال رو میشد تشخیص داد ولی اتفاقاتی که برای چاک افتاد نشون داد که همیشه یه سال گودمنی درون پوسته جیمی مک گیل وجود داشته و زندگی میکرده و ما هر از گاهی می دیدیمش.
حضور کیم کاتالیزور خوبی بود تا وقتی که خودِ کیم هم اون روی تاریکش رو نشون داد و نهایتش ظهور کامل سال گودمن رو دیدیم، اما جین بلاتکلیف بین دوتا معلق بود و واقعا نمیشد تشخیصشون داد.
بعد از اون سکانس دادگاه، سکانس اتوبوس زندان رو داشتیم که مهم بود.
اینکه نمیتونی سال گودمن رو از بین ببری و هر کاری که بکنی بازم سال با تو خواهد بود اما شاید بتونی کنترلش کنی اینکه فقط یه اسم بی معنی باشه که بقیه باهاش صدات میزنن.

اما در مورد کیم:
سکانس پایانی یه شات داره که کیم و جیمی دو طرف تصویرن و هر دو توی قفس توری، کیم خارج میشه ولی هنوز جلوش یه قفس توری هست. نمیتونم سرنوشت خوبی واسه کیم توی ذهنم تصور کنم حتی با اینکه رفت توی اون دفتر کار کنه.
کیم درسته هیچوقت اونی که میخواد نمیشه ولی بالاخره میتونه یه جورایی کاری که خیلی دوست داشت رو ادامه بده، عذاب وجدانش هنوز هست، عشق زندگیش پشت میله های زندان میمیره و تموم میشه و باید با همه اینها کنار بیاد.

جیمی از همون وقتی که والتر وایت رو دید کلکش کنده شد. این اواخر به عنوان جین زندگی نکبت باری داشت و با زندانی شدنش هم آنچنان چیزی براش تغییر نکرده بخاطر اینکه زندگی توی اوماها هم کمتر از زندان نبود حداقلش اینه که حالا کمی وجدانش راحت تره.
و اونجایی که کیم بهش میگه "سلام جیمی"، امیدم به رستگاری جیمی رو افزایش داد، کیم بهتر و بیشتر از همه جیمی رو میشناسه و بیشتر از همه از سال گودمن متنفره. شاید بالاخره از شر سال گودمن خلاص شدیم و حالا فقط جیمی رو به اون اسم صدا میزنن.


نکته ای که بهش فکر کردم اینه که شاید سرنوشت کیمبرلی وکسلر تاریک ترین سرنوشت دنیای بریکینگ بد بود حتی بدتر از مایک، جسی و سال. سال برای همه کارهایی که کرده پشت میله هاس ولی کیم با اون وجدانی که ازش سراغ داریم فکر نمیکنم هیچوقت خودشو برای مرگ هاوارد ببخشه و این از گذروندن بقیه عمر توی زندان هم بدتره.
اینکه به گناهت اعتراف کنی و هیج اتفاقی نیوفته خیلی بدتر از اینه که اعتراف کنی و مجازات بشی.
شایدم مجازات کیم زندگی بدون وکالت و عشقه و اینکه تنهایی باید توی زندانی بدون فنس زندگی کنه.




https://picoup.ir/images/45656145616745437876_thumb.jpg (https://picoup.ir/viewer.php?file=45656145616745437876.jpg) https://picoup.ir/images/69232040277316745253_thumb.jpg (https://picoup.ir/viewer.php?file=69232040277316745253.jpg) https://picoup.ir/images/70149718436888320461_thumb.jpg (https://picoup.ir/viewer.php?file=70149718436888320461.jpg) https://picoup.ir/images/18814737816858469378_thumb.jpg (https://picoup.ir/viewer.php?file=18814737816858469378.jpg)

پ ن 1: اونجا که بیل بهش گفت اعترافت درباره چاک که جرم نبود و جیمی گفت "معلومه که بود."
پ ن 2: نگاه پایانی کیم :Smiley96:
پ ن 3: مطمئنا بعد از این جور دیگه ای به بریکینگ بد نگاه میکنم.
پ ن 4: زمان بندی فلش بک ها فوق العاده بود.
پ ن 5: کات هایی که به سکانس های این قسمت داده بودن عالی بود.
پ ن 6: شروع سریال بعد از رفتن اسم سریال یه لحظه بصورت محو دستگاهی که باهاش خمیر نون درست میکنن رو میبینیم که به نظرم نمادی از اینه که اوماها و زندان هیچ فرقی ندارن، جیمی توی هر دوتا داره نون میپزه.



...Hi Jimmy

[codec_pack]

https://s6.uupload.ir/files/faqkqh2vsae0q5p_u7we.jpg

[mehrdad_dvd]

[QUOTE=kingnessi;260288]
https://picoup.ir/images/67174859762742364012.jpg

این قاب با اون سایه های مربعی شکل پنجره تداعی کننده سکانسهایی هست که قبلا دیدیم ...همین شکل مربعی پنجره اما یادمه زرد رنگ بود و شیشه ایی

[opeth1h]

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQTdi61Xope-O1v2OQFJI_6upYd4JRE0FT_ug&usqp=CAU

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQwUzs_9SVJUg53rVb-guFRXA85dZsdaIHn9Q&usqp=CAU

آخرین اپیزود سریال - طولاترین اپیزود سریال - بهترین اپیزود سریال
در تمام سریال وینس گیلیگان با پیش نمایش اول هر قسمت چکیده ای از اتفاقاتی که باید بیوفته رو نمایش داده ولی این قسمت کمال قضیه بود
سکانس بیابون از اپیزود BagMan در چند ثانیه سه استعاره از سقوط جیمی مگ گیل نشون میده 1-ماشین سوزوکی استیم که با سر رفته ته دره (نماد سقوط جیمی) / 2-ورق آلومینیومی چاک رها در بیابون (نماد جدایی چاک و جیمی) و 3-صد دلاری پاره و کثیف (نماد هدف بی ارزش جیمی)
توییست این قسمت یعنی جایی که جیمی در دادگاه به جای 7 سال معامله با دادستانی ، اعتراف یه اشتباهاتش رو انتخاب میکنه در نگاه اول غیر عقلانی به نظر میاد ولی در واقع جیمی با اینکار 3 هدف اصلی رو دنبال میکنه
1- رها کردن خودش از بند تمام استرس ها و شارلاتان بازی هایی که جز نابودیش هیچ آرامشی بهش اضافه نکرد
2- ثابت کردن خودش به کیم وکسلر که بر خلاف نظرت من میتونم تغییر کنم و جوری هم تغییر میکنم که با این تغییر زندگی تو و دارایی هاتو نجات میدم (love story)
3- تعیین سرنوشت ساول گوودمن توسط خود جیمی ، در طول سریال بخصوص سکانسهای جیمی و هاوارد جیمی ثابت کرد که همیشه سرنخ های بازی دست خودشه و بین جمعیت گرگ ها و گوسفند ها جیمی همیشه گرگ داستانه
اینجا هم دوبار بازی رو دست خودش گرفت بار اول با متقاعد کردن دادستانی و بار دوم با سکانس موندگار دادگاه که منو یاد سکانس دادگاه تریون لنیستر انداخت (s04e09 گیم او ترونز)
فلش بک های این اپیزود به شکل باورنکردنی خوب بودن از حضور ماری شریدر همسر هنک تا چاک و والتر وایت هم در جهت جلو بردن داستان بودن و هم برای وداعی شیرین و تلخ با سریال
و واقعاً چه پایان شکوهمندی جیمی هم رستگار شد و هم با توجه به علاقه مجدد کیم به جیمی امید به آزادی (در اثر رفتار مناسب و فرجام خواهی) براش وجود داره / برمیگردیم به 9 ماه پیش که وینس گیلیگان گفته بود پایانی در خور در انتظار بینندگان سریاله و به شخصه ازش ممنونم که این دنیای جذاب (Breaking Bad) رو نه تنها خراب نکرد بلکه از قبل کاملترش کرد. 10/10
فصل اول :9.5 / فصل دوم : 9.5 / فصل سوم: 9.6 / فصل چهارم : 9.4 / فصل پنجم : 9.3 / فصل آخر : 9.2 / میانگین 6 فصل 9.4 که مسلما نمرش چیزی جز 10 نیست

[sarkhail]

اولش یه تشکر کنم از دوستانی که طی این چند فصل با پست‌های خوبشون لذت دیدن سریال رو دو چندان کردن. سریال پر بود از نکته‌های ریز و درشت که اگه نبودن این پست‌ها، به شخصه متوجه خیلی‌هاشون نمی‌شدم :Smiley17:

مسیر اشتباهی رو کیم و جیمی با هم شروع کردن؛ کیم از یه جایی برگشت و جیمی همون مسیر رو تا تهش ادامه داد. وضعیت جفتشون رو هم در انتهای راه دیدیم؛ اگه قرار بود جای یکیشون باشید کدوم رو انتخاب می‌کردید؟ من جیمی رو انتخاب می کردم، چون به نظرم خیلی بیشتر از زندگیش بهره‌مند شد.

اما صحبت از بازگشت اونم به وسیله‌ی ماشین زمان تو قسمت آخر مطرح بارها و بارها مطرح شد. وقتی این سوال از مایک پرسیده شد، خیلی‌ها مثل من به قتل پسر مایک فکر کردن و اون تاریخی هم که خود مایک اولش گفت، به نظرم تاریخ به قتل رسیدن پسرش بود. ولی خیلی زود حرفش رو اصلاح کرد؛ چون اون تاریخ، دوربرگردان خوبی نبود. اگه ماشین زمانی در اختیارمون قرار بگیره برای اصلاح اشتباهات، نه از وسط مسیر، که از همون ابتدا باید اصلاح کنیم و نذاریم که اصلاً بیفتیم تو این راه.

همین سوال از والتر وایت کبیر پرسیده میشه. باز هم شاید خیلی‌ها مثل من فکر کردن که والتر الان اشاره می‌کنه به مرگ هنک یا یه اتفاق دیگه؛ اما نه. والتر هم مثل مایک برمی‌گرده به سال‌ها قبل از شروع تمام این ماجراها. که اگه تو اون شرکت می‌موند، معلم نمی‌شد و وضع مالیش هم به قدری خوب بود که لازم نباشه بیفته تو مسیری که تمام حرکاتش اشتباه بود و هر حرکتش ارمغانی نداشت جز زمینه‌سازی برای یه اشتباه تو مقیاس بزرگ‌تر.

اما جیمی چی؟ آیا واقعاً مسیر برگشت جیمی از نقطه‌ای بود که ساول شد؟ نه. بهترین مسیر برگشت برای جیمی همون سکانسی بود که با چاک داشت. جایی که تازه وکالت رو شروع کرده بود و رفته بود سراغ خلافکارها. اونم نه برای مجازات کردنشون، که برای نجات دادنشون. جیمی اگه قرار بود برگرده، باید از همون جا برمی‌گشت که خیلی از اتفاق‌ها اصلاً نیفته. ولی جیمی از ماشین زمانی (دادگاه آخرش) که در اختیارش قرار داده بودن، استفاده کرد و تا اونجایی که می‌تونست به عقب برگشت و حتی مسئله‌ی خودکشی چاک رو هم تقصیر خودش دونست. ولی خب در نهایت وقتی تو اتوبوس اون سر و صداها به راه افتاد، مشخص شد که این همه بازگشت به عقب چندان فایده‌ای نداشته و نقطه‌ی بازگشت درست همونجایی بود که چاک نصیحتش کرد.

من جیمی رو انسان خوشبختی می‌دونم. اصلی توی مذهب بودا هست که میگه وقتی انسان خوشبختی هستی که چیزی نخوای. همین که چیزی بخوای و آرزویی به دلت بیفته، اول بدبختیته. اما توی همین حالت هم دو احتمال وجود داره. یا به آرزو نمی‌رسی و باقی عمرت رو باید تو حسرت بگذرونی. یا بهش می‌رسی و می‌فهمی که چقدر آرزو و خواسته‌ات پوچ بوده. من دوست دارم برای خودم همیشه احتمال دوم باشه. این که اگه آرزویی افتاد به دلم بهش برسم و بفهمم که پوچ بوده. دقیقا اتفاقی که برای جیمی میفته و در نهایت به این نتیجه می‌رسه که تمام اون کارها و پول‌ها و اون زندگی مرفه پوچ بوده؛ در نتیجه یه سیگار کشیدن اشتراکی با کیم تو زندان رو به همه‌ی اونا ترجیح میده. چیزی که تو همون قسمت اول سریال هم داشت، ولی اون آرزوی لعنتی نذاشت که باهاش خوش باشه.

از پایان‌بندی سریال کاملاً راضی هستم. هر چند که اعتقاد دارم این فصل هم می‌تونست همون ده قسمت باشه و واقعاً تو بعضی از قسمت‌ها داستانی برای تعریف کردن وجود نداشت.

بیشتر از صد ساعت از عمرمون رو تو دنیای بریکینگ بد گذروندیم و به حق باید اعتراف کنیم که صد ساعت از لذت‌بخش‌ترین لحظات عمرمون بود. ممنون آقای گیلیگان بابت این صد ساعت شیرین:Smiley17:

[l-lamidreza]

اولش یه تشکر کنم از دوستانی که طی این چند فصل با پست‌های خوبشون لذت دیدن سریال رو دو چندان کردن. سریال پر بود از نکته‌های ریز و درشت که اگه نبودن این پست‌ها، به شخصه متوجه خیلی‌هاشون نمی‌شدم :Smiley17:

مسیر اشتباهی رو کیم و جیمی با هم شروع کردن؛ کیم از یه جایی برگشت و جیمی همون مسیر رو تا تهش ادامه داد. وضعیت جفتشون رو هم در انتهای راه دیدیم؛ اگه قرار بود جای یکیشون باشید کدوم رو انتخاب می‌کردید؟ من جیمی رو انتخاب می کردم، چون به نظرم خیلی بیشتر از زندگیش بهره‌مند شد.

اما صحبت از بازگشت اونم به وسیله‌ی ماشین زمان تو قسمت آخر مطرح بارها و بارها مطرح شد. وقتی این سوال از مایک پرسیده شد، خیلی‌ها مثل من به قتل پسر مایک فکر کردن و اون تاریخی هم که خود مایک اولش گفت، به نظرم تاریخ به قتل رسیدن پسرش بود. ولی خیلی زود حرفش رو اصلاح کرد؛ چون اون تاریخ، دوربرگردان خوبی نبود. اگه ماشین زمانی در اختیارمون قرار بگیره برای اصلاح اشتباهات، نه از وسط مسیر، که از همون ابتدا باید اصلاح کنیم و نذاریم که اصلاً بیفتیم تو این راه.

همین سوال از والتر وایت کبیر پرسیده میشه. باز هم شاید خیلی‌ها مثل من فکر کردن که والتر الان اشاره می‌کنه به مرگ هنک یا یه اتفاق دیگه؛ اما نه. والتر هم مثل مایک برمی‌گرده به سال‌ها قبل از شروع تمام این ماجراها. که اگه تو اون شرکت می‌موند، معلم نمی‌شد و وضع مالیش هم به قدری خوب بود که لازم نباشه بیفته تو مسیری که تمام حرکاتش اشتباه بود و هر حرکتش ارمغانی نداشت جز زمینه‌سازی برای یه اشتباه تو مقیاس بزرگ‌تر.

اما جیمی چی؟ آیا واقعاً مسیر برگشت جیمی از نقطه‌ای بود که ساول شد؟ نه. بهترین مسیر برگشت برای جیمی همون سکانسی بود که با چاک داشت. جایی که تازه وکالت رو شروع کرده بود و رفته بود سراغ خلافکارها. اونم نه برای مجازات کردنشون، که برای نجات دادنشون. جیمی اگه قرار بود برگرده، باید از همون جا برمی‌گشت که خیلی از اتفاق‌ها اصلاً نیفته. ولی جیمی از ماشین زمانی (دادگاه آخرش) که در اختیارش قرار داده بودن، استفاده کرد و تا اونجایی که می‌تونست به عقب برگشت و حتی مسئله‌ی خودکشی چاک رو هم تقصیر خودش دونست. ولی خب در نهایت وقتی تو اتوبوس اون سر و صداها به راه افتاد، مشخص شد که این همه بازگشت به عقب چندان فایده‌ای نداشته و نقطه‌ی بازگشت درست همونجایی بود که چاک نصیحتش کرد.

من جیمی رو انسان خوشبختی می‌دونم. اصلی توی مذهب بودا هست که میگه وقتی انسان خوشبختی هستی که چیزی نخوای. همین که چیزی بخوای و آرزویی به دلت بیفته، اول بدبختیته. اما توی همین حالت هم دو احتمال وجود داره. یا به آرزو نمی‌رسی و باقی عمرت رو باید تو حسرت بگذرونی. یا بهش می‌رسی و می‌فهمی که چقدر آرزو و خواسته‌ات پوچ بوده. من دوست دارم برای خودم همیشه احتمال دوم باشه. این که اگه آرزویی افتاد به دلم بهش برسم و بفهمم که پوچ بوده. دقیقا اتفاقی که برای جیمی میفته و در نهایت به این نتیجه می‌رسه که تمام اون کارها و پول‌ها و اون زندگی مرفه پوچ بوده؛ در نتیجه یه سیگار کشیدن اشتراکی با کیم تو زندان رو به همه‌ی اونا ترجیح میده. چیزی که تو همون قسمت اول سریال هم داشت، ولی اون آرزوی لعنتی نذاشت که باهاش خوش باشه.

از پایان‌بندی سریال کاملاً راضی هستم. هر چند که اعتقاد دارم این فصل هم می‌تونست همون ده قسمت باشه و واقعاً تو بعضی از قسمت‌ها داستانی برای تعریف کردن وجود نداشت.

بیشتر از صد ساعت از عمرمون رو تو دنیای بریکینگ بد گذروندیم و به حق باید اعتراف کنیم که صد ساعت از لذت‌بخش‌ترین لحظات عمرمون بود. ممنون آقای گیلیگان بابت این صد ساعت شیرین:Smiley17:


یه قسمتی از پیامت بر اساس گفته ای از بودیسم گفتی جیمی انسان خوشبختی بود چون به هرچیزی که آرزوشو داشت رسید. سوال من ازت اینه که آیا اگه رسیدن به خوشبختی انسان به قیمت آسیب رسوندن به انسان دیگه ای باشه بازم خوشبختی محسوب میشه؟‌ حتی اگه فرض کنیم جیمی مورد ظلم هم واقع شده،‌ آیا باز هم کمک کردن به افراد خلافکاری که اعمالشون مستقیما روی انسان های دیگه تاثیر منفی میذاره هم کار درستیه؟‌

من فکر میکنم شما سریال رو خیلی اشتباه درک کردی چرا که جیمی کاراکتر بسیار بسیار باهوشی بود و همیشه میدونست اعمال خطرناکش موجب اسیب رسوندن جدی به ادم های دور و ورش میشه ولی خوی غیرانسانیش اغلب نمیذاشت مسیر درستی رو انتخاب کنه. جیمی فقط یجا توی سریال به خودش میاد و تصمیم میگیره برای اولین بار به نفع خودش زندگی نکنه و اونم لحظه ای هست که میبینه کیم خودشو فدا کرده.

مذهب بودا قطعا به هر قیمتی انسان رو برای رسیدن به خوشبختی و رستگاری ترغیب نمیکنه.

[opeth1h]

یه قسمتی از پیامت بر اساس گفته ای از بودیسم گفتی جیمی انسان خوشبختی بود چون به هرچیزی که آرزوشو داشت رسید. سوال من ازت اینه که آیا اگه رسیدن به خوشبختی انسان به قیمت آسیب رسوندن به انسان دیگه ای باشه بازم خوشبختی محسوب میشه؟‌ حتی اگه فرض کنیم جیمی مورد ظلم هم واقع شده،‌ آیا باز هم کمک کردن به افراد خلافکاری که اعمالشون مستقیما روی انسان های دیگه تاثیر منفی میذاره هم کار درستیه؟‌

من فکر میکنم شما سریال رو خیلی اشتباه درک کردی چرا که جیمی کاراکتر بسیار بسیار باهوشی بود و همیشه میدونست اعمال خطرناکش موجب اسیب رسوندن جدی به ادم های دور و ورش میشه ولی خوی غیرانسانیش اغلب نمیذاشت مسیر درستی رو انتخاب کنه. جیمی فقط یجا توی سریال به خودش میاد و تصمیم میگیره برای اولین بار به نفع خودش زندگی نکنه و اونم لحظه ای هست که میبینه کیم خودشو فدا کرده.

مذهب بودا قطعا به هر قیمتی انسان رو برای رسیدن به خوشبختی و رستگاری ترغیب نمیکنه.

کاراکتر خاکستری دقیقاً همینجا معنی پیدا میکنه که یک کاربر جیمی رو رستگار و کاربر دیگه عاملی برای آسیب به دیگران میبینه به نظرم سرخیل سریال رو خوب درک کرده و فقط نظرش در مورد شخصیت جیمی با شما متفاوته
ضمناً جیمی در طول سریال به انسان هایی آسیب زد که به نوعی خودشون شخصیت منفی سریال بودن

[sarkhail]

یه قسمتی از پیامت بر اساس گفته ای از بودیسم گفتی جیمی انسان خوشبختی بود چون به هرچیزی که آرزوشو داشت رسید. سوال من ازت اینه که آیا اگه رسیدن به خوشبختی انسان به قیمت آسیب رسوندن به انسان دیگه ای باشه بازم خوشبختی محسوب میشه؟‌ حتی اگه فرض کنیم جیمی مورد ظلم هم واقع شده،‌ آیا باز هم کمک کردن به افراد خلافکاری که اعمالشون مستقیما روی انسان های دیگه تاثیر منفی میذاره هم کار درستیه؟‌

من فکر میکنم شما سریال رو خیلی اشتباه درک کردی چرا که جیمی کاراکتر بسیار بسیار باهوشی بود و همیشه میدونست اعمال خطرناکش موجب اسیب رسوندن جدی به ادم های دور و ورش میشه ولی خوی غیرانسانیش اغلب نمیذاشت مسیر درستی رو انتخاب کنه. جیمی فقط یجا توی سریال به خودش میاد و تصمیم میگیره برای اولین بار به نفع خودش زندگی نکنه و اونم لحظه ای هست که میبینه کیم خودشو فدا کرده.

مذهب بودا قطعا به هر قیمتی انسان رو برای رسیدن به خوشبختی و رستگاری ترغیب نمیکنه.

شاید من نتونستم چیزی که تو ذهنم بود رو درست برسونم :Smiley17:

همون طور که گفتم بودا کسی رو خوشبخت می‌دونه که خواسته‌ای نداشته باشه. این که گفتم جیمی خوشبخته نظر شخصیم بوده و ربطی به آموزه‌های بودا نداشت.

جالب اینجاست صحبتی که شما مطرح کردید رو چاک هم به جیمی گفت؛ این که بودنش برای بقیه خطرناکه. و حتی تو برهه‌ای این حرف روی جیمی تاثیر گذاشته بود و این سوال رو از کیم هم پرسید که کیم گفت نه و اینجوری نیست. اگه قرار باشه با دید جیمی به دنیا نگاه کنیم، که کارهاش رو بی‌توجه به آسیبی که به بقیه می‌رسونه انجام میده و بابتشون عذاب وجدانی نداره، باید بگیم جیمی خوشبخت‌ترین آدم روی زمینه. جیمی اینقدر کارهاش رو درست می‌دونه که حتی اگه بهش ماشین زمان هم بدی در صدد جبران کارهاش برنمیاد. و این از نظر من یعنی خوشبختی (هر چند که کلاً بیشتر منظورم انجام یه مقایسه‌ای بود بین کیم و جیمی که ببینیم در نهایت کدوم یکی زندگی بهتری داشته).

در نهایت هم باید بگم درک اشتباهی وجود نداره دوست عزیز. این تفاوت در درک ما و این بحث‌های به وجود اومده نشان از بزرگی شخصیتی داره که وینس گیلیگان خلق کرده و توسعه داده. همون طور که صدها سال از مرگ حافظ می‌گذره، ولی تفسیرها از شعر اون حضرت روز به روز بیشتر میشه.

[l-lamidreza]

کاراکتر خاکستری دقیقاً همینجا معنی پیدا میکنه که یک کاربر جیمی رو رستگار و کاربر دیگه عاملی برای آسیب به دیگران میبینه به نظرم سرخیل سریال رو خوب درک کرده و فقط نظرش در مورد شخصیت جیمی با شما متفاوته
ضمناً جیمی در طول سریال به انسان هایی آسیب زد که به نوعی خودشون شخصیت منفی سریال بودن

بنظر من وینس گیلیگان هم ۱۰۰ درصد با علم به اینکه یه شخصیت کاملا Villain و نه خاکستری خلق کرده سریالو پیش برده. این کاراکتر به هیچ عنوان خاکستری نیست چرا که تعریف کاراکتر خاکستری یعنی شخصیتی که Moralities یا اخلاقیات رو به شبهه بندازه. جیمی یا سال تقریبا از یه جایی به بعد کاملا یه تبهکار تمام عیاره و نمیدونم با چه متر و معیاری اعمال غیراخلاقیش رو اخلاقی توجیح کردی و بنظرت خاکستری اومد. دزدی از پدر در کودکی، درست کردن فیک آی دی برای دوستاش در کودکی، از سانروف مدفوع کردن، اون همه صدمه به شرکت دیویس اند مین، همه ی بلاهایی که سر چاک اورد (از بیمه تا دادگاه) و درنهایت همه ی نقشه هایی که برای هاوارد کشید هیچکدوم توجیح اخلاقی ای پشتش نیست تا ما این کاراکتر رو خاکستری فرض کنیم. درسته که خیلی از شخصیت های سریال منفی بودن، ولی شخصیت های بیگناه هم کم نبودن که مستقیم یا غیر مستقیم جیمی بهشون آسیب جدی وارد کرد.


شاید من نتونستم چیزی که تو ذهنم بود رو درست برسونم :Smiley17:

همون طور که گفتم بودا کسی رو خوشبخت می‌دونه که خواسته‌ای نداشته باشه. این که گفتم جیمی خوشبخته نظر شخصیم بوده و ربطی به آموزه‌های بودا نداشت.

جالب اینجاست صحبتی که شما مطرح کردید رو چاک هم به جیمی گفت؛ این که بودنش برای بقیه خطرناکه. و حتی تو برهه‌ای این حرف روی جیمی تاثیر گذاشته بود و این سوال رو از کیم هم پرسید که کیم گفت نه و اینجوری نیست. اگه قرار باشه با دید جیمی به دنیا نگاه کنیم، که کارهاش رو بی‌توجه به آسیبی که به بقیه می‌رسونه انجام میده و بابتشون عذاب وجدانی نداره، باید بگیم جیمی خوشبخت‌ترین آدم روی زمینه. جیمی اینقدر کارهاش رو درست می‌دونه که حتی اگه بهش ماشین زمان هم بدی در صدد جبران کارهاش برنمیاد. و این از نظر من یعنی خوشبختی (هر چند که کلاً بیشتر منظورم انجام یه مقایسه‌ای بود بین کیم و جیمی که ببینیم در نهایت کدوم یکی زندگی بهتری داشته).

در نهایت هم باید بگم درک اشتباهی وجود نداره دوست عزیز. این تفاوت در درک ما و این بحث‌های به وجود اومده نشان از بزرگی شخصیتی داره که وینس گیلیگان خلق کرده و توسعه داده. همون طور که صدها سال از مرگ حافظ می‌گذره، ولی تفسیرها از شعر اون حضرت روز به روز بیشتر میشه.


با احترام به نظرت،‌ تونی سوپرانوو والتر وایت هم از دید خودشون خوشبخت ترین آدم های دنیان،‌ ولی آیا من و شما هم میتونیم اونارو خوشبخت فرض کنیم؟ یعنی اگه شما تو زندگی خودت هم همچین شخصیتی وجود داشته باشه و اعمالش باعث بخطر افتادن جان و مال شما بشه و از اینکار راضی باشه،‌ باز هم اون فرد رو آدم خوشبختی میدونی و به لایف استایلش لایک نشون میدی؟‌

بازم با احترام به نظر هردوی شما عزیزان، بزرگی کاراکتر همیشه منوط به خاکستری بودنش نیست و شخصیت هایی مثل والتر وایت و سال گودمن کاملا تکلیف خودشونو تو پلات سریال مشخص کردن: زندگی کردن صرفا برای منافع شخصی حتی به قیمت جون بقیه ی انسان ها.

بحث خیلی خوبی مطرح شده بنظرم و حتما توصیه میکنم پیپر زیر رو یه بخون سر فرصت (تو ژورنال مهم Media Psychology چاپ شده) یه پژوهش کیفی انجام شده در مورد Correlation بین اخلاق گرا بودن (Morality) شخصیت شرور (Villain) و میزان لذت + میزان قدردانی افراد. خروجیش نشون داده افراد با اینکه از دیدن اخلاق مدار نبودن شخصیت شرور فیلم لذت بردن (همچنان که والتر وایت برای هممون دوست داشتنیه)، ولی اعمال شخصیت شرور رو مورد قدردانی قرار ندادن. چیزی که منم روش تاکید دارم و اون اینه که بیننده حتی نمیتونه قدردان اعمال شخصیتی مثل سال گودمن باشه چه برسه اونو خوشبخت بدونه.

https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/15213269.2016.1182030

[opeth1h]

بنظر من وینس گیلیگان هم ۱۰۰ درصد با علم به اینکه یه شخصیت کاملا Villain و نه خاکستری خلق کرده سریالو پیش برده. این کاراکتر به هیچ عنوان خاکستری نیست چرا که تعریف کاراکتر خاکستری یعنی شخصیتی که Moralities یا اخلاقیات رو به شبهه بندازه. جیمی یا سال تقریبا از یه جایی به بعد کاملا یه تبهکار تمام عیاره و نمیدونم با چه متر و معیاری اعمال غیراخلاقیش رو اخلاقی توجیح کردی و بنظرت خاکستری اومد. دزدی از پدر در کودکی، درست کردن فیک آی دی برای دوستاش در کودکی، از سانروف مدفوع کردن، اون همه صدمه به شرکت دیویس اند مین، همه ی بلاهایی که سر چاک اورد (از بیمه تا دادگاه) و درنهایت همه ی نقشه هایی که برای هاوارد کشید هیچکدوم توجیح اخلاقی ای پشتش نیست تا ما این کاراکتر رو خاکستری فرض کنیم. درسته که خیلی از شخصیت های سریال منفی بودن، ولی شخصیت های بیگناه هم کم نبودن که مستقیم یا غیر مستقیم جیمی بهشون آسیب جدی وارد کرد.




با احترام به نظرت،‌ تونی سوپرانوو والتر وایت هم از دید خودشون خوشبخت ترین آدم های دنیان،‌ ولی آیا من و شما هم میتونیم اونارو خوشبخت فرض کنیم؟ یعنی اگه شما تو زندگی خودت هم همچین شخصیتی وجود داشته باشه و اعمالش باعث بخطر افتادن جان و مال شما بشه و از اینکار راضی باشه،‌ باز هم اون فرد رو آدم خوشبختی میدونی و به لایف استایلش لایک نشون میدی؟‌

بازم با احترام به نظر هردوی شما عزیزان، بزرگی کاراکتر همیشه منوط به خاکستری بودنش نیست و شخصیت هایی مثل والتر وایت و سال گودمن کاملا تکلیف خودشونو تو پلات سریال مشخص کردن: زندگی کردن صرفا برای منافع شخصی حتی به قیمت جون بقیه ی انسان ها.

بحث خیلی خوبی مطرح شده بنظرم و حتما توصیه میکنم پیپر زیر رو یه بخون سر فرصت (تو ژورنال مهم Media Psychology چاپ شده) یه پژوهش کیفی انجام شده در مورد Correlation بین اخلاق گرا بودن (Morality) شخصیت شرور (Villain) و میزان لذت + میزان قدردانی افراد. خروجیش نشون داده افراد با اینکه از دیدن اخلاق مدار نبودن شخصیت شرور فیلم لذت بردن (همچنان که والتر وایت برای هممون دوست داشتنیه)، ولی اعمال شخصیت شرور رو مورد قدردانی قرار ندادن. چیزی که منم روش تاکید دارم و اون اینه که بیننده حتی نمیتونه قدردان اعمال شخصیتی مثل سال گودمن باشه چه برسه اونو خوشبخت بدونه.

https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/15213269.2016.1182030

اکثر استناد شما به شرور بودن جیمی در بچگیش هست که جزو سکانسهای حاشیه ای سریاله و اهمیت زیادی نداره در مورد چاک و هاوارد هم پیشنهاد میکنم ۴ فصل اول رو بهتر ببینی که هر عکس العمل جیمی در واکنش به کارهای اونا بوده ضمنا در قسمت های پایانی جیمی دوبار از جونش برای کیم گذشت و این فداکاری ابدا از یک شر مطلق ساخته نیست در کل به یک جمله بسنده میکنم هیچ شخصیت شروری در هیچ سریالی نمیتونه همراهی کامل بیننده رو با خودش به ارمغان بیاره و بیننده هر لحظه منتظر حذفش باقی میمونه مثال دیگش جفری لنیستر در گیم او ترونز یک شخصیت کاملا شروره در حالیکه جیمی شخصیت خاکستریه و مسلما برای شما جیمی هم شرور محسوب میشه پس بسته به دید افراده و این تفاوت دیدگاه نباید با فهم موضوع اشتباه گرفته بشه