Animals در اولین سکانس خیال بیننده رو از بابت "
HBO"ای بودنش راحت میکنه. انیمیشنی با صحنه ها، ارجاعات و گویش بی پرده، که برای مخاطب بزرگسال ساخته شده. از اونجایی که تا امروز با نقد خاصی روی این سریال برخورد نکردم که بشه در این مطلب ازش استفاده برد، به همون
سخن مترجم کوتاه اکتفا میکنم:
انیمیشن
Animals به تعریف من در فرم و محتوا یک اثر پست مدرنه؛ هجویه ای که هیچ اصراری بر منطقی جلوه دادن سیر روایت نداره. و این بی میلی رو به وضوح میشه حتا در فرم اثر (یعنی شیوه ی اجرای انیمیشن) هم دید.
ــ تند و کند شدن مفهوم زمان در اپیزود اول. ــ ماجرای گربه ها در اپیزود سوم، که حس میکنم میخواد مخاطب رو به عمد یاد Pulp Fiction تارانتینو بندازه. ــ هجو فیلم های "فرار از زندانی" در اپیزود چهارم (با تاکید بر پایان بندی فیلم The Shawshank Redemption فرانک دارابونت).
یک کمدی سیاه، شاید با نگاهی از جنس نگاه وودی آلن در
Deconstructing Harryو این یکی فیلمش.
به روایت ساده تر، اگه "صید قزل آلا در آمریکا"ی براتیگان رو خوندی؛ و با خودت گفتی: خب که چی؟
اگه سینمای "
مل بروکس" جذبت نمیکنه؛ یا اگه فضا و شخصیت های جارموش توی فیلمی مثل
Ghost Dog به نظرت مصنوعی و ضعیف میاد؛ به احتمال زیاد از این انیمیشن هم خوشت نخواهد اومد. این مسئله به خودی خود، نه ضعف محسوب میشه، نه امتیاز؛ تنها بحث تفاوت بین ذائقه ها و سلایقه. بنابراین نمیشه گفت این انیمیشن، خوبه یا بد؛ اما میشه گفت کاری رو که قصد انجامش رو داشته، درست انجام داده.