I dont care how long I gonna live. whether it's in a week or twenty years, there's horrible pain and sadness ahead
چه سوت و کوریه کسی نمیبینه فصل جدید رو؟
من که خوشم اومد واقعا پیشنهاد میکنم ببینید
قسمت چهارم
ازش خوشم اومد، نه واسه کیفیتش بلکه واسه اینکه خوب جایی رو هدف گرفته. این یارو "روی تیلمن" خوب کاراکتریه، از اونا که آدمِ درستشو خیلی قشنگ "نگران" میکنه. تا اینجا هم خوب دراومده.
اما در مورد کیفیت نظرم آنچنان مثبت نیست.
نه اینکه بد باشه بلکه خیلی هم خوبه ولی احساسم اینه که همه ش کپیِ فصلِ اوله. عملا همون داستانا رو یه جوری دیگه داره میگه و این تکرار تو ذوق میزنه. انگار بشینی یه دور کارای برادرای کوئن رو ببینی بعد بگی خُب حالا بریم یه مجموعه از این ایده ها رو تبدیل به یه سریال کنیم.
اینی که میگم شاید آنچنان ایرادم نباشه ولی به نظرم حداقل تا اینجا اورجینال نبوده و تقریبا همون ایراد فصل جدید "ترو دیتکتیو" رو داره؛ با این تفاوت که این خیلی بهتر و درست و درمون تر از اونه.
تا الان کاراکتر پلیسه اضافی و بیخودی بوده، مادر شوهره هم خیلی کارتونی دراومده، قاتله هم با اینکه خوبه ولی هنوز درست جا نیوفتاده. بقیه کاراکترا خوبن و بازی ها هم خوبه.
قسمت چهار خوب بود.
پایان
اون سکانس پایانی محشر بود.
روشِ "چشم در برابر چشم" مونک در برابر "بخششِ بی قید و شرط" دات، کم اورد و شکست خورد. بالاخره یه جایی باید چرخه خشونت رو شکوند و اون خنده ی پایانیِ مونک نشون داد که روشِ دات همیشه و حتی روی سخت ترین آدما تاثیر میذاره و جواب میده.
اولمستد بیخود ترین کاراکتر این سریال بود و فقط اونجا بود تا چندتا نکته که توی ذهن کارگردان بود رو پیاده کنه و هیچ منطق و دلیلِ درستی برای وجودش نبود.
لورایان هم بدک نبود ولی نتونستن اونطور که باید و شاید نشونش بدن و کارتونی دراومده بود.
بازیِ جان هم بهترین بازیِ سریال بود. کاراکترشو درست و دقیق دراورده بود و حق مطلبو ادا کرد.
داستان و فیلمنامه ش سوراخ سمبه هم زیاد داشت ولی در مجموع خوب بود. من فصل دوم فارگو رو از فصل اولش بیشتر دوس دارم اینم با اینکه احساس میکنم اورجینال نبود ولی پسندیدم اما واسه فصل های بعدی امیدوارم تغییراتی رو صورت بدن و متفاوت تر باشه.
فارگو اگه تو فصل پنجم دِرخشید و خودی نشون داد و مخاطب جذب کرد فقط و فقط بخاطر این بود که تو فُرم برگشت به تنظیمات اولیه کارخانه ( فصل یک ) همون تِم بلک کمدی در کنار یه خط داستانی فوق العاده سَمی که کار هرکسی نیست ده اپیزود بتونه سرپا نگهش داره جز Noah Hawley
مُحتوی همون مُحتوی سابق بود :
آدم های احمق و ساده لوحی که خیلی منطقی و عقلانی خودشونو زدن به کوچه علی چپ و حتی خدا هم نمیتونه چِشمشونو باز کنه | آدم ها حَریص و فرصت طلبی که طمع اوونقدر چشمشونو کور کرده که رو همه چیز پا میزارن حتی همنوع های خودشون
فارغ از مسائل مذهبی و دینی از اینکه سازنده همیشه تو خط داستانی به این موضوع که "هر عملی یه عکس العملی داره" مُعتقده و بشکلی نشونش میده خیلی خوشم میاد - اینکه اگر گُناهی کردی - اِنسانیتی کردی نتیجشو میبینی فارغ از اینکه دین و نژادت چیه