I dont care how long I gonna live. whether it's in a week or twenty years, there's horrible pain and sadness ahead
The Boys are back in Town
قسمت اول و یک شروع خوب و گرم، خیلی خوشحالم که بعد از تمام شک و شبهه هایی که در مورد حضور دنیس در فصل جدید بود، برگشت و حالمون رو خوب کرد.
مک به معنای واقعی دیوونه است، بعد از اون اضافه وزن وحشتناک در فصل های قبل، حالا با بدن خودش چه کرده! به معنای واقعی خودش رو وقف سریال کرده. از قسمت اول که خیلی راضی بودم، بریم برای قسمت های بعدی و البته، البته... یادآوری کنم...
تنها چیزی که میتونه بیننده و سریال رو دوباره به اوج برگردونه حضور استاد کریکت! در محفل دوستان هست!
چقدر خوشحالم که این سریال دوباره برگشته. شخصاً بعد از مدتها یک بار دیگه با یه کمدی ۲۰ دقیقهای کلی خندیدم. ایدهی عروسک دنیس فوق العاده بود. ترکیدم از خنده!
امیدوارم با قدرت کار رو جلو ببرن.
خیلی وقت بود منتظر فصل جدید بودم و یه جورایی عطشی که برای فصل جدید سانی داشتم برای گات نداشم و باز هم مثل همیشه از این قسمت لذت بردم از عروسک دنیس بگیر تا تمام دیوونه بازی هایی که همیشه در میارن و همونطور که میکادو عزیز گفت امیدوارم استاد کریکت عزیز این فصل بیشتر حضور داشته باشه
همچنین خوشحال شدم که دنیس برگشت خیلی خوب توی تیزر ها نشونش نداده بودن و من که واقعا فکر میکردم این فصل نیست و راستیتش دوست داشتم مثل همیشه دنیس توی این فصل هم باشه که خداروشکر هست و بیشتر بدجنس بازی هاشو میبینیم
قسمت اول رو با زیرنویس انگلیسی دیدم ولی قسمت های بعدی رو صبر میکنم با ترجمه خوب بچه های تیم ترجمه میبینم اونجوری لذتش دو چندان میشه
بعنوان یکی از طرفداران دو آتیشهی سریال، قسمت جدید رو یکی از ده اپیزود برتر کل سریال اعلام میکنم :دی یه قسمت کلاسیک واقعی.
سکانس پایانی اونقدر خوب بود که بنظرم میتونست بعنوان آخرین سکانسِ آخرین قسمتِ سریال استفاده بشه.
You're in the Range Rover now. All is well و پخش آهنگ محبوب دنیس.
یه دیالوگ عالی داشت این قسمت .
- for christ's sakes ,we can't even just sit around having memories without things getting out of hand
-well , at least we're not being lazy ,right ?we're coming up with new stuff
0000000000 قسمت هفتم » این اپیزود بنظرم حتی بهتر بود از اپیزودی که میلاد بهش اشاره کرده. با یه خاطرهبازی فوقالعاده عالی و خندهدار شروع و با چتترین حالت ممکن تموم شد. یکی از فیلادلفیاییترین اپیزودا بود برام.
به شدت خندهدار و شلوغ. فانتزیای فرانک دیوونهم کرد اصن
توی اون قسمت "The Contest" با ساینفیلد چقد خوب شوخی کردن. کلا خیلی عالی بود از خاطرهبازی رسید به کجاها. خیلی نمیتونم بنویسم چون حیف میشه شوخیاشون، بهتره اگر ندیدین زودتر ببینین
دوست دارم برم دو سه نوبت دیگه ببینم این اپیزود رو
Our existence is but a brief crack of light between two eternities of darkness
تعجب میکنم که کسی راجب قسمت ده و سکانس پایانیش چیزی ننوشته...
محشر بود و Rob McElhenney واقعا زبون منو بند آورد، چه قدر این شخص و این سریال خووبه
مشاهده محتوا اسپویلرمشاهده محتوا اسپویلر